Η νέα δημοσιευμένη επιστολή του καταδικασμένου τρομοκράτη (για να μην ξεχνιόμαστε) Νίκου Ρωμανού είναι κάτι παραπάνω από την σαφή ένδειξη μεγαλομανίας, για μια ακόμη φορά, ενός κακομαθημένου πλουσιόπαιδου. Αποτελεί, πολύ περισσότερο, την εξωτερίκευση του διεστραμμένου ψυχισμού ενός χαρακτηριστικού παραδείγματος τύπων που ευαγγελίζονται μια ασαφή «ταξική επανάσταση», αναφερόμενοι σε μια «κοινωνική αδικία», την οποία φυσικά ουδέποτε ένιωσαν.
Δεν έχει νόημα να σταθούμε ούτε στην εκ νέου αποκάλυψη για τις αληθινές συνθήκες της (έτσι κι αλλιώς απαράδεκτης) δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον Επαμεινώνδα Κορκονέα. Μια αποκάλυψη που γκρεμίζει τα καθεστωτικά παραμύθια πάνω στα οποία πάτησαν κάποιοι παρακρατικοί για να κάψουν και να πλιατσικολογήσουν στην Αθήνα και σε διάφορες άλλες πόλεις της Χώρας. Ούτε στο ότι επιχαίρει για το γεγονός των βίαιων επιθέσεων των «συντρόφων» του εναντίον άλλων ανθρώπινων στόχων. Τόσο «του κόβει» και τα λέει, εκθέτοντας κι αυτόν και τους κατ’ εξακολούθηση «προοδευτικούς» υπερασπιστές του.
Η ουσία βρίσκεται στο ότι ένα βουτυρόπαιδο των Βορείων Προαστίων θεωρεί ότι σκέφτεται και πράττει «επαναστατικά», χρησιμοποιώντας όλη την στερεότυπη συνθηματική φρασεολογία διαφόρων αργόσχολων που αυτοαποκαλούνται «αναρχικοί». Μια ουτοπική κατάσταση, δηλαδή, η οποία δεν συναντάται πουθενά στην Φύση, ούτε σε συλλογικό αλλά και ούτε σε ατομικό επίπεδο. Ας σταθούμε, όμως, στην περιγραφή της φιλίας του με τον αποθανόντα Γρηγορόπουλο, όπου μας πληροφορεί ότι ως παιδιά δεκατεσσάρων ετών έκαναν «κοπάνες» από τα σχολεία, καθώς όλη μέρα, όπως χαρακτηριστικά λέει, «αλητεύαμε στα πάρκα και τις πλατείες». Ενθυμούμαι, λοιπόν, τα δικά μου μαθητικά χρόνια. Όταν οι όποιες «κοπάνες» από τα σχολεία είχαν κάποιον συγκεκριμένο στόχο (π.χ. το ραντεβού με μια κοπέλα) και δεν αποτελούσε αυτοσκοπό. Σεβόμενος ότι οι σκληρά εργαζόμενοι γονείς μου μοχθούσαν, δεν ήθελα να τους κοροϊδεύω με συνεχείς απουσίες. Μπορούσα να ήμουν «καλός» ή «κακός» μαθητής, μπορούσα να έχω υψηλή η χαμηλή βαθμολογία, αλλά δεν ήθελα να απουσιάζω, έτσι, για «μαγκιά».
Ο Ρωμανός και ο Γρηγορόπουλος μεγάλωσαν στην άνεση και την χλιδή των Βορείων Προαστίων και όχι στην Πλατεία Αμερικής, τον Άγιο Παντελεήμονα, την Πλατεία Βικτωρίας. Είχαν συνθήκες διαβίωσης που εγώ και οι συμμαθητές μου ούτε καν διανοούμασταν. Δεν χρειάστηκε να εργαστεί κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, είτε πουλώντας πρωτοχρονιάτικα λαχεία, είτε βοηθώντας σε μετακομίσεις επίπλων για να ενισχύσει το χαρτζιλίκι του. Τα είχε όλα έτοιμα, «στο πιάτο» που λένε. Και όμως «αλήτευε» δίχως συγκεκριμένο λόγο και αιτία, χωρίς να αποσκοπεί κάπου.
Την ίδια ώρα που χιλιάδες παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων δεν μπορούσαν να πάνε τα Χριστούγεννα στο πατρικό τους σπίτι στην επαρχία, λόγω έλλειψης πετρελαίου ή ξυλόσομπας, ο Ρωμανός σκεφτόταν το πώς θα περάσει εκείνο το διάστημα στην Ελβετία. Κανείς δεν στάθηκε στο γεγονός ότι σ’ αυτόν που δεν του έλειψε τίποτα, η «αλητεία» αποτελούσε το εφαλτήριο για την είσοδό του σε φαινόμενα ιδεολογικής αλητείας, πνευματικής ένδειας, θεωρητικού κενού και πραγμάτωσης των χαοτικών καταστάσεων του «αναρχισμού». Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τον εκφυλισμό της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας και τον αυτοτυραννικό ναρκισσισμό που διακατέχουν τέτοιους κομπλεξικούς χαρακτήρες οδηγούν σταδιακά στην διαμόρφωση ατόμων τρομοκρατών (αλλά με τρομοκρατημένο εσώτερο κόσμο), μισανθρώπους, αρνητές των πάντων και εκκολαπτόμενους δολοφόνους.
Όταν αυτός και οι «σύντροφοί» του, διαποτισμένοι με το χυδαίο πνεύμα «ανωτερότητας» που διέπει κάθε κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, «επαναστατούσαν» καίγοντας με μολότοφ τα αμάξια των «μικροαστών» που έκαναν το σκ@… τους παξιμάδι για να αγοράσουν με δάνειο ένα αυτοκίνητο, στο όνομα πάντοτε της «εργατικής τάξης» (στην οποία ποτέ δεν ανήκαν) και του «ταξικού πολέμου» (που άραγε; Στην Εκάλη;) και της «γενιάς των 700 ευρώ» (τόσο ήταν το δικό τους εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι) διαπράττουν μια ύβρη ηθική, πνευματική, πολιτική.
Για να τελειώνουμε: τα ψυχολογικά απωθημένα του κάθε πλούσιου κωλόπαιδου δεν αφορούν την κοινωνία. Μια κοινωνία, όντως άρρωστη, γεμάτη αδικίες και ανισότητες. Μια κοινωνία, όμως, που θα αλλάξει προς το καλύτερο μόνο όταν ολοένα και περισσότεροι συμπατριώτες μας εμβαθύνουν στον σκληρό ιδεατό πυρήνα του Ελληνικού Τρόπου Σκέψης και, κυρίως, βιώσουν εμπειρικά αυτή την Αποστολή Ζωής τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/to-kakomathhmeno-plousiopaido-rwmanos-kai-oi-alhthinoi-epanastates#ixzz3tCeak6B7
