Τα πράγματα είναι απλά όσο και ξεκάθαρα. Έχουμε έναν πρωθυπουργό ο οποίος χάνει δύο βουλευτές από την κυβερνητική πλειοψηφία, πέφτοντας στους 153, και την επόμενη ημέρα επισκέπτεται τον ΠτΔ ζητώντας του να υπερβεί τον συνταγματικό του ρόλο και να «σπρώξει» τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης του «συνταγματικού τόξου» να στηρίξουν την κυβέρνηση στις αποφάσεις που θα πάρει για τα κρίσιμα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα.
Αυτός, λοιπόν, ο πρωθυπουργός βρίσκεται υπό το καθεστώς πανικού. Ό,τι και αν πει στη συνέχεια, αυτή του η κίνηση θα τον ακολουθεί και θα τον «στοιχειώνει». Ο Τσίπρας δείχνει παγιδευμένος στην ίδια την τακτική που επέλεξε. Πήγε σε εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου, ενώ οι υπόλοιποι του «συνταγματικού τόξου» του προσέφεραν δύο εναλλακτικές λύσεις. Είτε να συνεχίσει ως κυβέρνηση μειοψηφίας (χωρίς την ομάδα Λαφαζάνη) που θα έχει την ανοχή τους, είτε να σχηματίσει κυβέρνηση «εθνικού σκοπού» με την συμμετοχή και των άλλων μνημονιακών κομμάτων.
Ο Τσίπρας αρνήθηκε και πήγε σε εκλογές, έχοντας την (εσφαλμένη όπως αποδείχθηκε) εντύπωση ότι θα σαρώσει. Τελικά, σχημάτισε εκ νέου κυβέρνηση μαζί με τον Καμμένο, χωρίς καν να συζητήσει με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, οπότε κι εκείνος από την μεριά τους δεν είχαν άλλη επιλογή από το να παίξουν τον ρόλο τους ως συστημική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση.
Ο Τσίπρας γνωρίζοντας τι έρχεται μπροστά του τόσο με το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης όσο και με αυτό του ασφαλιστικού, ζήτησε την συναίνεση των υπολοίπων καθεστωτικών κομμάτων. Ιδιαίτερα δε, για το ασφαλιστικό ομολόγησε επί της ουσίας ότι φοβάται πως δεν θα μπορέσει να περάσει από την Βουλή το νομοσχέδιο που θα φέρει προς ψήφιση η κυβέρνηση.
Προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο και οξυγόνο η κυβέρνηση, όλα δείχνουν ότι θα καθυστερήσει την ψήφιση του ασφαλιστικού, αποφασίζοντας να το φέρει προς ψήφιση με τη νέα χρονιά. Ελπίζει ότι μέχρι τότε θα μπορούν στην κυβέρνηση να έχουν προχωρήσει τις επαφές τους με βουλευτές άλλων κομμάτων (λέγε με Λεβέντη) ώστε να «ισοφαρίσουν» τυχόν κυβερνητικές απώλειες κατά την διάρκεια της ψήφισης του νομοσχεδίου.
Οι συνθήκες του καλοκαιριού (12 Ιουλίου και 14 Αυγούστου) ήταν πολύ διαφορετικές σε σχέση με το σήμερα. Δεν θα ήταν δυνατόν να πιστεύει ο Τσίπρας ότι η μνημονιακή αντιπολίτευση θα σερνόταν να ψηφίσει νόμους βαρύνουσας σημασίας σαν το ασφαλιστικό, όπως έγινε το καλοκαίρι. Η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν είχε πλειοψηφία (25 τουλάχιστον βουλευτές αριθμούσαν οι Λαφαζανικοί) και η μνημονιακή αντιπολίτευση όφειλε να βάλει πλάτη για να περάσουν τα σχέδια των διεθνών τοκογλύφων. Στις τωρινές συνθήκες ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχουν πλειοψηφία, οπότε τα πράγματα δεν έχουν την ίδια ένταση.
Στον φόβο του Τσίπρα ότι θα του «την κάνουν» αρκετοί βουλευτές στην ψηφοφορία οι εσωσυστημικοί του αντίπαλοι θα του ζητήσουν τον σχηματισμό κυβέρνησης ευρύτερης πλειοψηφίας, με όλα τα ενδεχόμενα ικανά. Ακόμα κι αυτό της αλλαγής πρωθυπουργού.
Αυτό πανικοβάλλει τον Τσίπρα, ο οποίος από την μία προσπαθεί να εκβιάσει την κοινοβουλευτική του ομάδα με το μέλι της εξουσίας, ενώ από την άλλη επιχειρεί να δελεάσει για διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος, με αυτόν όμως να έχει το πάνω χέρι. Κάτι τέτοια σκεφτόταν και ο Τζέφρυ τον Ιούνιο του 2011 για να αναγκασθεί σε ατιμωτική και εξευτελιστική παραίτηση τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Το ποια θα είναι η μοίρα του Τσίπρα και της παρούσας κυβέρνησης δεν θα αργήσουμε πολύ για να το μάθουμε.
Γιώργος Μάστορας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-kubernhsh-anaballei-thn-pshfish-tou-asfalistikou-logw…-panikou#ixzz3tNHUBiQn