Με την ψήφιση του προϋπολογισμού να αποτελεί πλέον παρελθόν, τίποτα στον ορίζοντα δεν δείχνει ότι τα πράγματα θα είναι ρόδινα για την κυβέρνηση στο άμεσο μέλλον. Γι’ αυτό άλλωστε η κυβέρνηση αποφάσισε, με την σύμφωνη γνώμη των διεθνών τοκογλύφων, οι επώδυνες αλλαγές για το Ασφαλιστικό να μετατεθούν για τον Ιανουάριο.
Η μετάθεση οφείλεται ξεκάθαρα σε πολιτικούς και όχι «τεχνικούς» λόγους, καθώς η κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει χρόνο πλευροκοπώντας πρόσωπα και καταστάσεις όλο αυτό το χρονικό διάστημα, έτσι ώστε όχι μόνο να μην υπάρξουν άλλες κυβερνητικές διαρροές, αλλά αν είναι δυνατόν να διευρυνθεί η θετική αποδοχή προς αυτήν, πάντοτε σε κοινοβουλευτικό επίπεδο.
Στις πρόσφατες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε, παρά την εντυπωσιακή μνημονιακή κωλοτούμπα και προσαρμογή. Χωρίς την προοπτική μιας αντιμνημονιακής κυβερνητικής λύσης, και υπό το κράτος του φόβου ότι η Χώρα θα καταρρεύσει, οι ψηφοφόροι προτίμησαν το αβέβαιο περιεχόμενο του Μνημονίου του ΣΥΡΙΖΑ από το εγγυημένο περιεχόμενο των προηγούμενων Μνημονίων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Όταν στις 20 Σεπτεμβρίου ο Ελληνικός Λαός πήγε στις κάλπες (ή, για την ακρίβεια, όσοι πήγαν στις κάλπες), ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υπογράψει και ψηφίσει το τρίτο Μνημόνιο, αλλά δεν είχε αρχίσει ακόμη να το εφαρμόζει. Οι ψηφοφόροι, δηλαδή, γνώριζαν γενικά ότι θα εφαρμοστούν νέα δυσβάσταχτα μέτρα, αλλά δεν τα είχαν ακόμη νιώσει ακόμη στο πετσί τους. Εδώ και λίγο καιρό, όμως, έχει αρχίσει να έρχεται ο λογαριασμός.
Το τρίτο Μνημόνιο μεταφράζεται σε περικοπές, υπερφορολόγηση, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και μειώσεις συντάξεων. Τώρα που οι Έλληνες υφίστανται έμπρακτα αυτές τις επώδυνες επιπτώσεις, το κλίμα στην κοινωνία έχει βαρύνει πολύ εναντίον της κυβέρνησης. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι (και) το τρίτο Μνημόνιο δεν είναι μόνο ένα πικρό ποτήρι με πολύ άσχημη γεύση, το οποίο απλώς πίνεις μονορούφι αηδιασμένος και ξεμπερδεύεις, αλλά έχει ένα μακρύ περιεχόμενο και έναν μεγάλο δρόμο προς διάβαση, τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο. Όπως αποδείχθηκε πρακτικά και με τα δύο προηγούμενα Μνημόνια, το πρόγραμμα του τρίτου Μνημονίου είναι ένας συνεχής κατήφορος με προορισμό τον πάτο.
Να υπενθυμίσουμε ότι την περίοδο 2010-11 τα ρήγματα στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ δεν προέκυψαν μονομιάς στην ψηφοφορία για την έγκριση του πρώτου Μνημονίου. Κάποιοι βουλευτές δεν άντεξαν και διαφοροποιήθηκαν από την κυβερνητική γραμμή σε επόμενες κρίσιμες ψηφοφορίες για την έγκριση εφαρμοστικών νόμων. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με την Κ.Ο. της ΝΔ. Το ίδιο, λοιπόν, φοβούνται τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα συμβεί στην ψηφοφορία για το Ασφαλιστικό. Προετοιμαζόμενοι, λοιπόν, στην κυβέρνηση για ένα κακό γι’ αυτή σενάριο, είναι λογικό να επιδιώκουν να αποκτήσουν ένα κοινοβουλευτικό μαξιλάρι ασφαλείας, το οποίο θα διευρύνει την σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία. Κάτι, άλλωστε, που η ίδια η κυβερνητική εκπρόσωπος έχει αφήσει σαφώς να εννοηθεί. Για αυτό και τα όποια σενάρια ακούγονται το τελευταίο χρονικό διάστημα, είτε συνολικά για κάποιο από τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού και της Ένωσης Φραπέδων, είτε για μεμονωμένα άτομα από τους προαναφερόμενους κομματικούς φορείς.
Η κυβέρνηση, έχοντας πάρει πολύ σοβαρά την αποστολή της ως ο αριστερός διεκπεραιωτής των μνημονιακών υποχρεώσεων προς τους διεθνείς τοκογλύφους, έχει ζητήσει από τα αφεντικά της να ασκήσουν με τον δικό τους τρόπο πίεση στα μικρότερα μνημονιακά κόμματα, με σκοπό να χαμηλώσουν τους τόνους της κριτικής προς την κυβέρνηση και, αν είναι δυνατόν, να βάλουν πλάτη προκειμένου να γίνει όσο το δυνατόν πιο εύκολα εφαρμόσιμο το τρίτο Μνημόνιο. Μπορεί στην άκρη του μυαλού τους να έχουν το σενάριο της οικουμενικής κυβέρνησης, σ’ αυτή την φάση όμως δεν θέλουν να παρέμβουν ωμά στην εφαρμογή του, επειδή φοβούνται ότι μπορεί να προκαλέσουν πολιτική κρίση, η οποία με τη σειρά της να εκτρέψει το πρόγραμμα. Έτσι, συνεχίζουν επί του παρόντος να στηρίξουν την παρούσα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, στέλνοντας παράλληλα και σχετικά μηνύματα σε ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Ένωση Φραπέδων, με τα δύο τελευταία κόμματα να βρίσκονται στην πιο δύσκολη θέση καθώς η εσωκομματική τους συσπείρωση έχει πάρει την κάτω βόλτα σχεδόν αμέσως μετά τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου.
Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν περιθώρια ακόμα και «μετεγγραφών», κάτι το οποίο η κυβερνητική εκπρόσωπος δεν απέκλεισε ως εξέλιξη. Προς το παρόν, λοιπόν, ο Τσίπρας θα προχωρεί μαζί με τους ΑΝΕΛ όσο δεν απειλείται η δεδηλωμένη. Η συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της συγκυβέρνησης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ένταση της λαϊκής δυσαρέσκειας και των κοινωνικών αντιδράσεων. Όσο αυτές παραμένουν υποτονικές και έρμαιο χειραγώγησης της συστημικής μνημονιακής αντιπολίτευσης, της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των έμμισθων εργατοπατέρων και των πεμπτοφαλλαγγίτικων μεθόδων της διεθνιστικής και αντεργατικής (επί της ουσίας) αριστεράς, τόσο η κυβέρνηση θα έχει δυνατότητες ανακούφισης και επιβίωσης. Και όλα αυτά την στιγμή που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δείχνει την συνειδητή ανικανότητα και αχρηστία της τόσο στο ζήτημα εφαρμογής των αντιλαϊκών μνημονιακών μέτρων όσο και στην πολιτική των ανοιχτών συνόρων στο μεταναστευτικό ζήτημα.
Σ’ αυτά μπορεί να προστεθεί και η απώλεια του δήθεν «αριστερού ήθους» με τις κραυγαλέες υποθέσεις «πόθεν έσχες» των Σταθάκη και Φλαμπουράρη, με αποτέλεσμα η ανήθικη δυσοσμία να πλανάται σ’ όλες τις πτυχές του ψευδεπίγραφου «συνταγματικού τόξου». ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-suriza-kuria-epilogh-twn-diethnwn-tokoglufwn#ixzz3vJjp03Sq