Η κομμουνιστική ανταρσία το 1947 βρισκόταν στο απόγειο της, έχοντας ισχυροποιηθεί αρκετά, χάρη στην αμέριστη υποστήριξη των γειτονικών μαρξιστικών χωρών και ήταν έτοιμη για το επόμενο μεγάλο βήμα της απόσχισης από τον εθνικό κορμό των εδαφών, που κατείχε. Άμεση αναγκαιότητα ήταν η κατάληψη κάποιας πόλης, ώστε να παρουσιαστεί ως πρωτεύουσα της νέας «Λαϊκής Δημοκρατίας» και της εγκατάστασης της προσφάτως συγκροτηθείσας «κυβέρνησης».
Από το στρατηγείο των συμμοριτών, ως πρώτος εφικτός στόχος, επιλέχθηκε η Κόνιτσα. Η πόλη είχε ικανό μέγεθος και ήταν αρκετά σημαντική, ενώ βρισκόταν πολύ κοντά στα σύνορα για την υποστήριξη των συμμοριτών από τη φιλική προς αυτούς Αλβανία. Εδώ και αρκετούς μήνες μάλιστα βρισκόταν υπό μια χαλαρή πολιορκία, αφού οι ανταρτικές δυνάμεις κατείχαν όλους τους γύρω ορεινούς όγκους, αποτελώντας στην ουσία μια ενοχλητική εισέχουσα στη διάταξή τους.
Την πόλη υπεράσπιζαν δύο τάγματα πεζικού (584 και 582 ΤΠΖ της 75ης Ταξιαρχίας), αλλά η αποκοπή της από τα Ιωάννινα και η απαγόρευση ενίσχυσης ήταν σχετικά εύκολη με την κατάληψη της γέφυρας Μπουραζάνι επί του Αώου και την ισχυρή κατοχή της Γραμπάλας, που δέσποζε στο μοναδικό δρόμο. Για την επιχείρηση διατέθηκαν δύο Ταξιαρχίες των συμμοριτών για την κύρια επίθεση και επιπλέον δυνάμεις για τον ευρύτερο αποκλεισμό της, με την ενίσχυση όλου του διαθέσιμου πυροβολικού τους.
Η επίθεση ξεκίνησε τα ξημερώματα των Χριστουγέννων. Την ώρα που οι καμπάνες της Κόνιτσας από τον Άγιο Νικόλαο και τις άλλες εκκλησίες χαιρέτιζαν με χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες την ημέρα των Χριστουγέννων, στις έξι και μισή ακριβώς, ακούσθηκαν να πέφτουν βλήματα από βαρείς όλμους στα υψώματα της πόλης. Οι συμμορίτες υπολόγιζαν ότι θα αιφνιδιάσουν τη φρουρά, ακριβώς εξαιτίας της μεγάλης γιορτής της χριστιανοσύνης. Καμπάνες, κανονιές, κροτάλισμα πολυβόλων, ψαλμωδίες, προστάγματα, ξεφωνητά τρόμου, ανακατεύονται σε μια παράξενη συμφωνία μέσα στο παγερό πρωινό.
Όμως οι κινήσεις των άγρυπνων φρουρών της Πατρίδος γίνονται κανονικά και σύντονα. Αξιωματικοί και άνδρες ξεκινούν ως Ολύμπιοι Θεοί για να εκπληρώσουν ένα από τα υψηλότερα εθνικά έπη της Ελληνικής ιστορίας. Στα ίδια βουνά που γράφτηκε το έπος του ’40 ξαναδίνεται η μάχη ενάντια στους ξενοκίνητους συμμορίτες.
Ο αγώνας είναι μέχρι εσχάτων. Όλοι γνωρίζουν τι τους περιμένει, εάν πέσουν στα χέρια των αιμοσταγών φονιάδων. Οι συμμορίτες έχουν αποκλείσει την πόλη από παντού και σύντομα αρχίζουν να παρουσιάζονται ελλείψεις σε πυρομαχικά. Ο μόνος τρόπος ανεφοδιασμού είναι από αέρος, αλλά αυτό απαιτεί πολλά μέσα και καλό καιρό, ενώ πολλά από τα εφόδια πέφτουν στα χέρια του εχθρού. Εκμεταλλευόμενοι τη συντριπτική αριθμητική υπεροχή τους και την αναγκαστική αραίωση των πυρών, οι συμμορίτες καταφέρνουν να διεισδύσουν στις παρυφές της πόλης, όπου ο αγώνας γίνεται πλέον σώμα με σώμα.
Οι Εθνικές δυνάμεις όμως αντέταξαν ηρωική άμυνα. Χαρακτηριστικό είναι ότι τραυματίστηκαν τόσο ο διοικητής της 75ης ΤΑΞΠΖ, συνταγματάρχης Κ. Δόβας, όσο και ο διοικητής του 584 ΤΠΖ, αντισυνταγματάρχης Παπαγιανόπουλος, οι οποίοι πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή, σαν απλοί στρατιώτες. Μετά από μια θυελλώδη αντεπίθεση οι αμυνόμενοι καταφέρουν να εκδιώξουν τους συμμορίτες από την πόλη και να σταθεροποιήσουν την αμυντική τους περίμετρο.
Θα χρειαστούν αρκετές μέρες ακόμα και άφθονο αίμα Ηρώων, καθώς και η βοήθεια των νεοσυγκροτηθέτων Λόχων Ορεινών Καταδρομών, για την οριστική συντριβή των εαμοβουλγάρων. Η μάχη θα λήξει στις 4 Ιανουαρίου, διαλύοντας για πάντα τις προσδοκίες των κομμουνιστών για τη δημιουργία τακτικού στρατού και διεθνούς αναγνώρισης. Εκείνα τα Χριστούγεννα θα μείνουν για πάντα αξέχαστα στο λαό της Κόνιτσας.
Καρανικόλας Χρήστος, Τ.Ο. Θεσσαλονίκης
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/christougenna-1947-o-ethnikos-stratos-suntribei-tous-jenokinhtous-summorite#ixzz3vKeELKMJ