Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
«Δεν θα αλλάξουμε τον κόσμο, δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις, δεν θα αλλάξουμε εμείς τον κόσμο, αλλά ο κόσμος δεν θα μας αλλάξει». Ζαν Μαμπίρ, Η έννοια της Κοινότητας (1997)
Να λοιπόν που βρισκόμαστε στο τέλος μιας χρονιάς και την αρχή ενός νέου έτους. Η κατάτμηση του χρόνου μας ενδιαφέρει σήμερα για λόγους ψευδοπρακτικούς, μα ο κύκλος του κάποτε οδηγούσε, όπως ο τροχός του άρματος, την ζωή των ανθρώπων. Κανενός σημερινού επαγγελματία ο χρόνος δεν είναι πιο πολύτιμος απ’ όσο του γεωργού ή του κτηνοτρόφου, κανενός η δουλειά, πολύ περισσότερο η ζωή δεν εξαρτάται από την ώρα που θα φθάσει στον τόπο της δουλείας του. Κι όμως, ο σύγχρονος άνθρωπος των αστικών κέντρων, το εκμαγείο πάνω στο οποίο πλάθονται οι πολιτικές, το κυρίαρχο πρότυπο, από τον κατώτερο ιεραρχικά υπάλληλο ως τον ανώτατο κρατικό λειτουργό, είναι αγχώδης, κατατρύχεται από εμμονές, φόβους και φοβίες, χρειάζεται μεθόδους, ειδικούς και τεχνικές για να κοιμηθεί.
Και μες στην βιασύνη των χτύπων του ρολογιού, δεν σκέφτεται πως μπορεί να κάνει ένα μεγάλο, κεφαλαιώδες ίσως λάθος, αιτία των δεινών που κληρονόμησε ή έφερε ο ίδιος στον εαυτό του. Στο θεμελιώδες αυτό σφάλμα του σύγχρονου πολιτισμού, ταιριάζει η ερμηνεία που δίνει ένας διάσημος Αμερικανός συγγραφέας, ο Τζακ Κέρουακ. Σε μιαν αποστροφή της επιστολής που έγραψε στον ατζέντη του στις 12 Οκτωβρίου 1965 ο Κέρουακ λέει: “Σε όλο τον κόσμο οι αστοί διανοούμενοι ζουν αποκομμένοι από την γη και εκείνους που καλλιεργούν, και είναι, τελικά, ανόητοι, χωρίς ρίζες (…) όλα αυτά τα επιφανειακά σκουπίδια, οι υπαρξιστές, οι hipsters, η αστική παρακμή”.
Ίσως εκεί να βρίσκεται το σφάλμα της σύγχρονης κοινωνίας, του προτύπου που επιβλήθηκε στους νεαρούς wannabe αστούς, που ονειρεύονται πως με τα ζαχαρωτά του καπιταλισμού και του μαρξισμού θα αποκτήσουν την επιβράβευση του Συστήματος που είναι σχεδιασμένο να τους καταπιεί. Εκεί που ο σύγχρονος άνθρωπος λαθεύει στην συνάρτηση του Χρόνου, είναι στην εντύπωση πως ζούμε σε «άλλους καιρούς», που δεν σηκώνουν όνειρα και ηρωισμούς.
Στην πραγματικότητα, ο Χρόνος είναι ενιαίος. Παρελθόν, παρόν και μέλλον αποτελούν μια ενότητα που, πέραν των μαθηματικών και των επιστημονικών αποδείξεων, συνενώνονται από κάτι πολύ πιο απτό: από την παρουσία των ανθρώπων μέσα στον χρόνο και πέρα από αυτόν. Δεν θα αρέσει βέβαια στον πάνσοφο σύγχρονο νομοθέτη, μα η αλήθεια είναι πως εκείνο το «αιμάτινο ποτάμι» που υπαινίσσεται το γνωστό σύνθημα των Ελλήνων Εθνικιστών της Χρυσής Αυγής, ενώνει το πριν και το μετά, ξεπερνά την ταπεινή πραγματικότητα, την μικρότητα και το μεγαλείο, και ρύει το Σύνολο από τους Εφιάλτες που κατά καιρούς εκτρέφει.
Ξεβγαλμένο στα ρείθρα του Χρόνου και του Αίματος, δηλαδή της Ιστορίας, το Έθνος των Ελλήνων, κατατμημένο κάποτε και συναποτελούμενο από ήρωες και προδότες, παραδίδεται άμωμο και ατόφιο στον νέο στέφανο του ενιαυτού της θεϊκής χρηστότητος. Έτσι ατόφιοι και αναγεννημένοι έχουμε την ευκαιρία να αντικρύσουμε την νέα χρονιά.
Όποια κι αν είναι τα αντικειμενικά χαρακτηριστικά της, αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι ο τρόπος με τον οποίον θα την αντιμετωπίσουμε ως άτομα και ως συλλογικότητες, Εθνικές και πολιτικές. Και πάλι η Ιστορία μας (και οι λεγόμενοι Μύθοι, Ιστορία που δεν έχουμε μάθει ακόμη από ποιους γράφτηκε, είναι), έχει τις απαντήσεις.
Αν μαζέψουμε από την σοφία του Νέστορα, την ευστροφία του Οδυσσέα και την παλικαριά του Αχιλλέα, θα βρούμε, θαρρώ, τον δρόμο μας. Αν διαλέξουμε να συμπληρώσουμε ένα από τα όσα λείπουν από τον καθένα μας. Αν έρθουμε πιο κοντά σε ό,τι μας δίνει λόγους να θέλουμε να ζήσουμε ενεργητικά την ζωή. Με νόηση και με ρίζες. Καλή Χρονιά.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/chronia-me-rizes#ixzz3wAiBR5pB