Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
Κάποτε, λέει η ιστορία που μου διηγήθηκε πρόσφατα σεβαστός δάσκαλος, ένας πολυταξιδεμένος Δυτικός βρήκε έναν χωρικό να ποτίζει το χωραφάκι του. Κατέβαινε στο πηγάδι, γέμιζε, ανέβαινε και πότιζε το χωράφι του. Και πάλι από την αρχή. Ο πρωτευουσιάνος Δυτικός λυπήθηκε τον ανόητο χωριάτη και τον ρώτησε γιατί δεν αγοράζει ένα από τα σύγχρονα συστήματα ποτίσματος. Κι αν δεν έχει αρκετά λεφτά, γιατί δεν δένει ένα γάιδαρο, να γυρίζει γύρω-γύρω και να ανεβάζει το νερό αντί να κοπιάζει ο ίδιος. Ο χωρικός κοίταξε απορημένος με την ανοησία του φραγκοφορεμένου. «Έτσι κάνω το μυαλό μου να δουλεύει», απάντησε ο χωριάτης. «Όπως μου λες εσύ, δεν θα σκέφτομαι» και συνέχισε να ποτίζει το χωράφι του.
Αυτή η ειδοποιός διαφορά της σκέψης ξεχωρίζει, είναι το δίδαγμα της ιστορίας, την Ανατολή με την Δύση. Τον Άνθρωπο από την Μηχανή. Και είναι ίσως η οδός προς την έξοδο από τα πλαστά διλήμματα και την στενωπό όπου έχουν οδηγήσει την Πατρίδα μας οι κυβερνήσεις του μεταπολιτευτικού μνημονιακού τόξου. Πρέπει λοιπόν να απαντήσουμε σε ένα καίριο ερώτημα. Θα είμαστε Άνθρωποι που θα γινόμαστε καλύτεροι, σοφότεροι και πλήρεις, ή υποχείρια της μηχανικής, ενός κόσμου που έχει αξία και υπόσταση επειδή καταναλώνει, επειδή κατασκευάζει μεγαλύτερα κτίρια, επειδή οι δείκτες ανεβαίνουν.
Έχουμε την εύνοια να έχουμε την απάντηση στο αίμα μας: εμείς είμαστε Έλληνες. Η Δυτική μηχανή αδυνατεί να αντιληφθεί και γι΄αυτό φθονεί την κοινωνία μας. Η έννοια της προόδου που προσπαθούν να μας επιβάλλουν έχει το σχήμα που της δίνουν οι κυρίαρχες κάστες, οι χρηματιστές, οι λογιστές, οι πολυεθνικές. Αναρωτήθηκε άραγε κανείς, γιατί είναι «πρόοδος» να γράφει κανείς χτυπώντας κουμπιά στο πληκτρολόγιο αντί να σχηματίζει γράμματα στο χαρτί; Η μεν κρούση των πλήκτρων είναι δραστηριότητα σαφώς κατώτερη νοητικά, αφού μπορούν να την πραγματοποιήσουν ως και πίθηκοι, ενώ αντίθετα η γραφή ενεργοποιεί τον εγκέφαλο και καλλιεργεί την σκέψη, την λογική και την καλαισθησία, και συντονίζει την κίνηση. Κατά παρόμοιο τρόπο η ύπατη πολιτειακή ηγεσία της χώρας έχει εκφράσει κατά καιρούς δυο δόγματα και η πολιτεία έχει προσανατολιστεί σε ανάλογες πολιτικές: «Ανήκουμε στην Δύση» και «Είμαστε έθνος ανάδελφο».
Η πρώτη σκέψη είναι σαφώς δουλική και ανιστόρητη. Η Ελλάς δεν ανήκει στην Δύση ούτε γεωγραφικά, ούτε πολιτισμικά. Ο δυτικός ωφελιμισμός ουδεμία σχέση έχει με την ελληνική φιλοσοφία και τον τρόπο ζωής μας. Εάν πρέπει να ανήκει οπωσδήποτε κάποιος σε κάποιον, τότε η Δύση οφείλει την ύπαρξή της στην Ελλάδα όχι μόνον πολιτισμικά, αλλά και στρατιωτικά, από τις Θερμοπύλες ως την Επανάσταση του ‘21 και την τωρινή ισλαμική εισβολή στην οποία μόνοι ανθίστανται οι Έλληνες Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής.
Η δεύτερη ρήση είναι πεσιμιστική και απομονωτική. Κλεισμένοι στην εθνική μοναξιά, γινόμαστε θύματα των δυνατών και παρίες της Ιστορίας. Η πρώτη επιλογή αφήνει την προάσπιση της Πατρίδας στα χέρια λαών και οργανισμών που ουδένα λόγο έχουν να ενδιαφερθούν γι’αυτήν, η δε δεύτερη δεν προχωρεί αρκετά ώστε να απαιτήσει ένα δόγμα στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος όμοιο με αυτό του Ισραήλ. Κανένα από τα παραπάνω δεν ταιριάζει στην Ελλάδα. Και τα δύο όμως ευθύνονται για την σημερινή αποκαρδιωτική κατάσταση της Πατρίδας. Επί δεκαετίες η Ελλάδα πορεύθηκε τον δρόμο μιας «προόδου» συνδεδεμένης με τους φορείς της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, ΕΟΚ κάποτε, Ε.Ε. σήμερα. Η πρόοδος αυτή περιελάμβανε την αποδοχή των ευρωπαϊκών αποφάσεων, κατά την ρήση Καραμανλή, αλλά δεν προχωρούσε στην στήριξη της ενοποίησης με άξονα τις ελληνικές παρακαταθήκες, απομονωμένη κατά το δόγμα Σαρτζετάκη.
Έτσι, όταν άνοιξε η συζήτηση για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα που προέβλεπε την ενοποίηση με βάση την κοινή χριστιανική θρησκεία και τον κοινό ελληνο-ρωμαϊκό πολιτισμό, η Ελλάδα δεν ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να κάνει τις απαραίτητες προπαρασκευαστικές κινήσεις (lobbying) και να καρπωθεί την ηγεσία βάσει των αρχών αυτών, ηγεσία η οποία δικαιωματικά, ιστορικά, γεωπολιτικά και πολιτισμικά της ανήκε. Και οι δύο πλευρές της ταυτότητάς μας, Χριστιανισμός και Ελληνισμός, διαγράφηκαν συμβολικά και ουσιαστικά.
Σήμερα ακόμη, οι οπαδοί της «προόδου» εμμένουν ότι είναι πρόοδος να μείνουμε παγιδευμένοι στους εκβιασμούς των Βρυξελλών. Απαίδευτοι, εκτός της ανοησίας και της προδοτικής οσφυοκαμψίας τους, αγνοούν πως η σημερινή κατάσταση της Ελλάδος ελάχιστα διαφέρει από αυτήν της Κωνσταντινουπόλεως λίγο πριν την Άλωση. Όταν, στην σύνοδο Φλωρεντίας – Φεράρας οι Δυτικοί προσέφεραν τιμές στους Κωνσταντινοπολίτες, χτυπώντας τους στην πλάτη, όπως ο Γιούνκερ τον Τσίπρα. Κι αφού έκαναν υποχωρήσεις και υπέγραψαν την ένωση των εκκλησιών, με αντάλλαγμα οικονομική και στρατιωτική βοήθεια, ζητούσαν κι άλλα κι ύστερα κι άλλα μέχρι που στα τείχη της Βασιλεύουσας βρέθηκε μόνο ένας Ιουστινιάνης με καμιά πεντακοσαριά μισθοφόρους.
Η εκδίκηση της Δύσης εμπρός στον ακατανόητο άνθρωπο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κι αν ο Παλαιολόγος κράτησε την ύστατη ώρα την σημαία της Ελληνικότητας της αυτοκρατορίας μας, οι υποχωρήσεις στις υποκρισίες των Δυτικών, οδήγησαν στην αποφράδα ημέρα που έκανε το Έθνος σκλάβο στον βάρβαρο Μογγόλο. Ας μην αυταπατάται κανείς. Οι Δυτικοί όπως τότε έτσι και τώρα, δεν θα μας βοηθήσουν, όσο και αν υποχωρήσουμε. Ας μάθουμε επιτέλους από την Ιστορία μας.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/anamesa-se-duo-kosmous-h-ellada#ixzz3xVcHDlmW
