ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ
Όταν κάποτε είπαν στον Πυθαγόρα πως είναι σοφός, ο ίδιος απάντησε ως εξής: «Όχι, εγώ δεν είμαι σοφός. Εγώ είμαι απλά ένας Φίλος της Σοφίας». Από αυτή την Αρχαία Ελληνική έκφραση βγήκε η έννοια του Φιλοσόφου, αυτός δηλαδή που Αγαπά την Σοφία, επειδή δεν την κατέχει, επειδή νιώθει πως του λείπουν πολλά πράγματα για να ολοκληρωθεί ως Άνθρωπος και γι’ αυτό ακριβώς την αγαπάει και την αναζητεί. Ερχόμενοι σε κάποια άλλα λόγια, αυτά του Πλάτωνος, ο οποίος έλεγε ότι: «Δεν αγαπάμε αυτά που έχουμε, αλλά αυτά που μας λείπουν», οδηγούμαστε προς εκείνο που μας λείπει, εκείνο που μας συμπληρώνει, εκείνο που μας τελειοποιεί. Γι’ αυτό, άλλωστε, όταν ο Σωκράτης έλεγε: «Ένα ξέρω, ότι τίποτα δεν ξέρω», δεν το έλεγε, φυσικά, για να συμβιβαστεί με το να μη ξέρει τίποτα. Είναι μια αναγνώριση όσων δεν γνωρίζουμε και ταυτόχρονα ένα σημείο εκκίνησης για να μάθουμε περισσότερα, επειδή χρειάζεται να ξέρουμε περισσότερα, καθώς η Γνώση αποτελεί Δύναμη. Για να μπορέσουμε να κατευθύνουμε, να διδάξουμε και να καθοδηγήσουμε, θα πρέπει πρώτα με τη σειρά μας, Εμείς, να είμαστε μαθητές, «δέσμιοι» της Γνώσης, και ως εκ τούτου πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ και όχι «ελεύθεροι» μέσα στην άγνοια και την ανία του σύγχρονου παρηκμασμένου κόσμου. Σημαντικό ρόλο για όλα αυτά παίζει η εκπαίδευση. Ο ρόλος της εκπαίδευσης είναι να αναβλύσουν οι εγγενείς ιδιότητες του ξεχωριστού Ανθρώπου. Αυτή η ιδιότητα της εκπαίδευσης προέρχεται ακριβώς από τη ρίζα της λέξης εκ-παιδεύω, που σημαίνει να βγάζω από μέσα προς τα έξω. Πολύ σωστά ο Πλάτωνας έλεγε ότι ο Φιλόσοφος παίζει τον ρόλο της Μαίας. Όπως υπάρχει μια Μαία που μας φέρνει στη ζωή με την γέννηση, έτσι υπάρχει και κάποιος Φιλόσοφος που μας δίνει ζωή την ημέρα που μας βοηθάει να βγάλουμε αυτά που έχουμε ενδόψυχα, να δέσουμε τις ιδέες μας, εκπαιδευόμενοι απ’ αυτές, να βάλουμε τάξη στα συναισθήματά μας και να ορίσουμε την Ζωή μας σύμφωνα με τα πρότυπα που πρεσβεύουμε, ακολουθούμε και τιμούμε. Η Αλήθεια μας μορφώνει (χωρίς να μας παραμορφώνει), μας πληροφορεί χωρίς να ψεύδεται, και ξυπνά στην Ψυχή, την Καρδιά και τον Νου εκείνες τις εσωτερικές δυνάμεις, που θα μας ανυψώσουν. Οι δύο ενότητες που ακολουθούν, με μια πρώτη ματιά, ίσως να μοιάζουν ασύνδετες μεταξύ τους. Αποτελούν, όμως, μια συνεχή (όσο και συνεπή) αλληλουχία θέσεων και απόψεων που εξετάζονται, από την Ιδέα μας, από μια συγκεκριμένη κοσμοθεωρητική βάση, που μέσα από τον ρου της Ιστορίας, και με βασικό πυλώνα το Ομηρικό πρότυπο, ξετυλίχθηκε μέχρι τις ημέρες μας, βρίσκοντας την τελειότητα στις απαγορευμένες, από το αστομαρξιστικό κατεστημένο, Ιδέες που συγκλόνισαν την Ευρώπη του 20ου αιώνα. Γιατί η Καρδιά γράφει το σενάριο των Ονείρων, και το Σίδερο με το Ατσάλι μπορεί να αποτελούν δύο διαφορετικά υλικά, μοιράζονται όμως το ίδιο Μυστικό!
ΟΝΕΙΡΑ ΑΠΟ ΣΙΔΕΡΟ
«Μόνο με μια φρικτή αποκαρδίωση ξυπνώ κάθε πρωί και θέλω πικρά δάκρυα να χύσω που θα ιδώ την ημέρα! Την ημέρα που στο πέρασμά της ούτε έναν πόθο της ψυχής μου δεν θα εκπληρώσει! Ούτε έναν πόθο, ούτε μια ελπίδα απ’ όσες με τη μυστική διαίσθηση μιας μακρινής απολαύσεως γεμίζει το στήθος μου η Δημιουργία με τις μύριες αχτίδες της ζωής που σκορπίζει! Κι όταν ξανάρχεται η Νύχτα να πλακώσει τη ψυχή μου, και με ξαπλώσει στην αγωνία του κρεβατιού, ούτε αυτή δεν μου χαρίζει καμιά ανάπαυση! Γιατί τότε τ’ άγρια όνειρα έρχονται να με τρομάξουν…» Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε.
Τι είναι τα όνειρα; Είναι μια σειρά ψευδαισθήσεων που περνά από την σκέψη μας κατά την διάρκεια του ύπνου ή μήπως υποδηλώνουν κάτι πολύ πιο σημαντικό; Απέναντι στον στείρο ορθολογισμό και την ψυχρή λογικοφάνεια, ας θεωρήσουμε τα όνειρα ως κάτι πολύ περισσότερο από τις ψευδαισθήσεις ενός κοιμώμενου ανθρώπου. Ίσως τελικά τα όνειρα να αποτελούν μια ακόμη πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, παρότι αυτή βρίσκεται σ’ έναν φαινομενικό λήθαργο. Γιατί τα όνειρα αποτελούν το ξέσπασμα της βούλησης και της συνείδησης σε μια κατάσταση, όπου ο εγκέφαλος και η καρδιά δεν «ελέγχονται» από συμφεροντολογικές καταστάσεις και αδυναμίες της ψυχής. Τα όνειρα και το περιεχόμενό τους αντικατοπτρίζουν και τον αληθινό χαρακτήρα, την ταυτότητα, εκείνου που ονειρεύεται. Στα όνειρα δεν χωρούν ψέμματα και υποκρισία, δεν υπάρχει μέρος για εξαπάτηση και γλοιώδη συμπεριφορά, καθώς μέσα σ’ αυτά η σκοπιμότητα και η υποκρισία δεν χωρούν. Στα όνειρα δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό, στα όνειρα αποδεικνύεται και αναδύεται η καλή ή η κακή φύση μας, τα όνειρα με το περιεχόμενό τους, έστω κι αν αυτό φαινομενικά μοιάζει, αρκετές φορές, ασαφές, αποδεικνύουν και την δική μας ιδιοσυγκρασία. Κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, ένα από τα συνθήματα των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών ήταν το «Περισσότερα Κανόνια και λιγότερο βούτυρο». Μεταφέροντας το σύνθημα στη σύγχρονη εποχή και στο αντικείμενο που εξετάζουμε, μπορούμε να το μεταφράσουμε «Όνειρα από Σίδερο και όχι από πλαστελίνη». Γι’ αυτό τα όνειρά μας θα πρέπει να διέπονται από την ειλικρίνειά μας και την αυθεντική φύση των Ιδεών μας, και αν τελικά είμαστε Αληθινοί και Συνεπείς σ’ αυτά, τα οποία ισχυριζόμαστε πως πιστεύουμε, τότε και τα όνειρά μας, σ’ όλες τις εκφάνσεις τους, ακόμη και τις πιο προσωπικές, θα χαρακτηρίζονται από τα ίδια Ευγενή χαρακτηριστικά. Εφόσον, λοιπόν, τ’ όνειρά μας είναι από Σίδερο, αυτό σημαίνει πως δεν είμαστε διπρόσωποι, δεν σημειώνουμε τεράστια κενά μεταξύ λόγων και πράξεων και πως μπορούμε να ελέγχουμε ικανοποιητικά, αν όχι πλήρως, την παρακμιακή πλευρά του εαυτού μας, που καιροφυλακτεί για μια λάθος κίνησή μας, για μια αδυναμία μας, για να εκτεθούμε είτε προσωρινά, είτε -πολύ χειρότερα- ανεπανόρθωτα. Σύμφωνα με τον Καρλάυλ, Ήρωας είναι κάθε Υπέροχος Άνθρωπος, ανεξάρτητα από το που συνιστάται η υπεροχή του. Όσο και αν ακούγεται περίεργο, η αυθεντικότητα ενός Ήρωα έγκειται και στο περιεχόμενο των ονείρων του, καθώς μέσα απ’ αυτά αναδύεται ο αληθινός του εαυτός δίχως αλχημείες, αλλά εντελώς αυθόρμητα. Η μαλθακότητα, η παλιανθρωπιά, η προδοσία, η δειλία, ο φιλοτομαρισμός δεν μπορούν να έχουν θέση στα όνειρά μας. Εφόσον βιώνουμε την πραγματική κατάσταση του εσωτερικού μας κόσμου, τα όνειρα λένε πάντα την Αλήθεια για μας, πέρα από τις πιθανές ψευδαισθήσεις που μπορεί να τρέφουμε για τον εαυτό μας. Αποτελούν την πιο αυθεντική, αλογόκριτη και αυθόρμητη έκφραση του ανθρώπινου ψυχισμού κι εκεί μας δίνονται ευκαιρίες: Να αντιμετωπίσουμε τις εκφράσεις του κατώτερου εαυτού μας, να νιώσουμε την απατηλότητα του συνηθισμένου «εγώ», αλλά να έρθουμε και σε επαφή με το Θείο, σε μια πορεία ενθύμησης και ανάληψης ευθύνης, καθώς και του ξεπεράσματος της όποιας φτηνής ατομικής αντίληψης. Δεν αρκεί, όμως, μόνο αυτό, γιατί πολύ σημαντικό για τα «Σιδερένια Όνειρα» είναι το να μπορέσουμε να διατηρήσουμε αλώβητη την Πίστη μας στη Ζωή και τη Δημιουργία, ειδάλλως οι εφιάλτες μπορεί να είναι το αντίδοτο στον Ιδεαλισμό μας. Χρησιμοποίησα, στην αρχή της ενότητας, τα απεγνωσμένα λόγια του Γκαίτε για να δείξω πως όσο Αληθινοί, Ειλικρινείς και Ανιδιοτελείς κι αν είμαστε, αν χάσουμε τη θέληση για Δύναμη, τότε παγιδευόμαστε σε μια εφιαλτική κατάσταση ανάμεσα στο Βιοθεωρητικό τρόπο ζωής μας και το ανεκπλήρωτο των πόθων μας. Πολεμώντας πάντοτε για το καλύτερο και για την πλήρη εκδίωξη της αρνητικής πλευράς του εαυτού που κρύβεται μέσα μας, ας παραδειγματιστούμε από την προσευχή του Νιτσεϊκού Ήρωα: «Ω, θέληση της ψυχής μου, που σε αποκαλώ μοίρα, συ που είσαι εντός μου, συ που είσαι πάνωθε μου φύλαξέ με και κράτησέ με για ένα μεγάλο πεπρωμένο.» Γιατί εκείνος, ο οποίος ξέρει να παρακαλεί (και να προκαλεί) με ένα τόσο Ηρωικό Μεγαλείο, πάντα εισακούγεται και τα όνειρά του θα είναι όπως και η Θέλησή του, δηλαδή από Σίδερο. Γι’ αυτό, άλλωστε, θα είναι και ο Τελικός Νικητής!
ΚΑΡΔΙΑ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ
Σε μια εποχή, που αν μη τι άλλο, οι έννοιες και οι αξίες έχουν χάσει το αληθινό τους νόημα και όλα μοιάζουν συγκεχυμένα και διφορούμενα, τι νόημα θα είχε άραγε να μιλήσουμε για την Αξία του Ιπποτισμού; Και όμως, εκεί έγκειται η όλη σημασία του εγχειρήματος καθώς ο Ιππότης και οι Ιδέες που αντιπροσωπεύει εμφανίζεται πάντοτε στις πιο σκοτεινές, μίζερες, ελεεινές και στατικές στιγμές για να τις φωτίσει και να τις σηματοδοτήσει με τη δική του λαμπρή Αξία και Πορεία. Αν θεωρήσουμε πως το Ιπποτικό Πνεύμα έχει μια διαχρονική παρουσία, τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει ηρωική εποχή, αλλά Ηρωικοί Άνθρωποι. Όπως είχε αναφερθεί και στην προηγούμενη ενότητα, σύμφωνα με τον Καρλάυλ, Ήρωας είναι κάθε Υπέροχος Άνθρωπος, ανεξάρτητα από το που συνιστάται η υπεροχή του. Στην περίπτωσή μας, ο Ιππότης είναι ο Ηρωικός Άνθρωπος, ο οποίος συνδυάζει, με μια εκπληκτικά ταιριαστή αναλογία, τον ρομαντισμό με την σκληρότητα. Ο ρομαντισμός του Ιππότη έγκειται στην καθαρότητα της Ψυχής του, στις άφθαρτες και ως εκ τούτου αιώνιες Ιδέες του, που αποτελούν τον κινητήριο μοχλό των πράξεων του, στο γεγονός που αποτελεί τον μαχόμενο φορέα της Αλήθειας, της Τιμής, της Φυλής, της Δικαιοσύνης. Η σκληρότητα έχει να κάνει με την αντιμετώπιση των εχθρών του, οι οποίοι «δεν παίζουν τίμια το παιχνίδι». Όσο ευγενική κι αν είναι η Ψυχή του Ιππότη, δεν πρέπει να χαριστεί στον εχθρό, ο οποίος έχει τη νοοτροπία του φιδιού. Αυτός ο απαραίτητος συνδυασμός του ρομαντισμού με την σκληρότητα αποτελεί τον κώδικα συμπεριφοράς του Ιππότη, είτε πολεμά για τα Ιδανικά του, είτε για την Αξιοπρέπειά του, είτε για την Δουλτσινέα του! Ο συνειδητοποιημένος Εθνικιστής, ο Χρυσαυγίτης, είναι στις ημέρες μας, ο τελευταίος κρίκος της αδιάσπαστης αλυσίδας του Ιπποτικού Πνεύματος, αποτελώντας τον Ιππότη της εποχής μας. Ο Ιππότης της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι ο συνδετικός κρίκος του Αίματος και της Γης. Το Αίμα και η Φυλή έχουν τις ρίζες τους στα σπλάχνα της Γης, γι’ αυτό και η φωνή του Αίματος στον άνθρωπο είναι στην ουσία η φωνή του ενστίκτου της Γης. Με βάση αυτά τα δεδομένα, ο Χρυσαυγίτης Ιππότης αποτελεί το ξεχωριστό εκείνο πρόσωπο, το οποίο φέρνει την Ελευθερία στον κόσμο, αφού πρώτα την φέρει στον εαυτό του. Είναι το Ανεξάρτητο και Υπερήφανο Πνεύμα που έρχεται σε άμεση επαφή με το Αληθινό Νόημα της Ζωής, που έχει να κάνει με την εκπλήρωση μιας Ιερής Αποστολής, δρώντας «ως ένας Αληθινός Στρατιώτης του Κινήματος», σύμφωνα με τον πολύ εύστοχο ορισμό του Ιουλίου Έβολα. Έτσι, ο Χρυσαυγίτης Ιππότης έχει το μοναδικό προνόμιο, ως γνήσιο ηρωικό στοιχείο, να αναπνέει έναν διαφορετικό, μοναδικό, διάφανο και ζωογόνο αέρα, έναν αέρα για ρωμαλέες καρδιές και ελεύθερα, ανυπότακτα πνεύματα. Γιατί η Ελευθερία είναι το τελικό νόημα του Ιππότη, το νόημα της μαχόμενης ζωής του και της ενδεχόμενης πτώσης του στον αγώνα εναντίον της αστικής αντίληψης και των σιχαμερών υπανθρώπων, που άμεσα ή έμμεσα την υποστηρίζουν. Ο Χρυσαυγίτης Ιππότης αποτελεί τον αναγκαίο Ήρωα της ιστορικής διαδρομής, γι’ αυτό και αντιμετωπίζεται από τους αστούς εχθρικά, σαν να πρόκειται για έναν δαίμονα, για μια θεομηνία. Πράγματι, έτσι είναι, γιατί όπως η φύση έχει ανάγκη από τις καταιγίδες και τους κυκλώνες για να ξεσπάσει η περίσσια δύναμή της σε μια βίαιη εξέγερση κατά της σταθερότητάς της, έτσι και ο Χρυσαυγίτης Ιππότης αποτελεί το «δαιμονικό ον», τον Ήρωα (ή μάλλον τον «αντιήρωα», λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα δεδομένα των θλιβερών καιρών μας), του οποίου η Ηθική Ανωτερότητα και το Πολεμικό του Πνεύμα ορθώνονται αντιμέτωπα στην διαστρέβλωση της σκέψης και την μονοτονία της ηθικής, όπως την αντιλαμβάνονται οι χαμερπείς αστοί. Ποιο είναι, άραγε, το μυστικό αυτής της συμπεριφοράς; Είναι το ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΤΣΑΛΙΟΥ, η Γνώση πως η αδάμαστη θέληση της ψυχής κινεί το σώμα, πως το Ατσάλι έχει Αξία, όταν το χέρι που το κραδαίνει είναι σταθερό, σφριγηλό, συντεταγμένο πλήρως με την σφυρηλατημένη καρδιά που το καθοδηγεί. Πρέπει, λοιπόν, ο Χρυσαυγίτης Ιππότης να διαθέτει μια ΚΑΡΔΙΑ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ, που όπως πολύ σωστά λένε οι υπέροχοι στίχοι ενός διαχρονικού τραγουδιού: «Αυτή η Καρδιά από Ατσάλι ήταν πολύ σκληρή για να τσακίσει, πολύ επίπονο να την έχεις». Έτσι, ο Χρυσαυγίτης Ιππότης, όσο κι αν αγαπάει την Ζωή, δεν φοβάται τον Θάνατο, γιατί γνωρίζει πως αν πέσει, θα πέσει μαχόμενος για τα Ιδανικά και τις Αξίες που πρεσβεύει και τότε μια Βαλκυρία, με την πανέμορφη παρουσία της, θα τον μεταφέρει στους τόπους, όπου του αρμόζει. Και επειδή η έννοια του Ιπποτισμού είναι Αιώνια και άφθαρτη από την οποιαδήποτε σκοπιμότητα, γι’ αυτό και ο Αληθινός Ιππότης είναι Αιώνιος μέσω των πράξεών του, δημιουργώντας τους δικούς του οπαδούς και πιστούς, δικαιώνοντας πλήρως τον Γκαίτε, ο οποίος έλεγε: «Ο καθένας ας διαλέξει τον Ήρωα του και ας τον ακολουθήσει στη δοξασμένη του πορεία μέχρι τον Όλυμπο.»!
ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΑΥΛΑΙΑΣ
Στην σημερινή εποχή, όπου οι Μύθοι και τα Έπη, καθώς και η Ιδεολογία που τα εκφράζει, μοιάζουν να έχουν ναρκωθεί απέναντι στην άσπλαχνη και ασυναίσθητη τεχνολογία των ηλεκτρονικών υπολογιστών, καθώς και στον ανέραστο υλισμό της χρηματιστικής κυριαρχίας ως επικρατούσας αντίληψης, «η δαιμονική φύση της οικονομίας» – όπως έλεγε ο Ιούλιος Έβολα – είναι το βασικό πρόβλημα που μαστίζει τους μοντέρνους καιρούς. Η φιλαργυρία και η απληστία αποτελούν ένα από τα πολλά κοινά χαρακτηριστικά των δύο ιδεολογημάτων που σκλάβωσαν την Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά τις φαινομενικές διαφορές τους, τα ιδεολογικά εκτρώματα του φιλελευθερισμού και του μπολσεβικισμού, γεννήματα της ίδιας διεστραμμένης μήτρας, οδηγούν εξίσου στην προσωπική εξαθλίωση του χαρακτήρα και κατά συνέπεια στην εθνική ανυποληψία και την κοινωνική διάσπαση λόγω ακριβώς της εξ ολοκλήρου οικονομικής αντίληψης και των δύο αυτών συστημάτων, τα οποία δημιουργούν μια διπλή κοινωνία αντιπάλων, «πλουσίων» και «φτωχών», που συνωμοτούν διαρκώς οι μεν εναντίον των δε. Έτσι, το κοινό καλό γίνεται μια πολύ αφηρημένη έννοια, χωρίς να έχει προφανώς καμία συγκεκριμένη εφαρμογή στην κοινωνία. Από την άλλη, τα ιδιοτελή ατομικά και συντεχνιακά συμφέροντα κυριαρχούν πάνω στο γενικό συμφέρον, φθάνοντας, με αυτόν τον τρόπο, σε μια νέα διατύπωση θέσεων, που είναι η απόρριψη κάθε προσωπικής υποχρέωσης προς την Πολιτεία, ή αλλιώς η έλλειψη δέσμευσης. Το να αναζητείται κάτι το οποίο θεωρείται ως «ευχάριστο» και όχι το αναγκαίο ωφέλιμο, οδηγεί σε μια παρακμιακή διακύμανση της ψυχικής κατάστασης που ονομάζεται δουλοπρέπεια, δηλαδή μια πλήρης ηθική ευθραυστότητα και κατωτερότητα, που οδηγεί στην επιβολή μιας ανίερης και ανήθικης εξουσίας πάνω στον Ηθικό Νόμο, οδηγώντας ταυτόχρονα στην καταρράκωση της αξιοπρέπειας σε τόσο έσχατο σημείο, που το ένστικτο συντήρησης του σώματος, «με κάθε κόστος», κυριαρχεί ολοκληρωτικά πάνω στο ένστικτο διατήρησης της Ψυχικής Υπερηφάνειας. Το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και το ντόπιο υπηρετικό του προσωπικό γνωρίζουν πως μέσω της στρατηγικής της εξαθλίωσης θέλουν να κάνουν όλους τους Έλληνες πειθήνια όργανα της δουλοπρέπειας. Η απώλεια του Ήθους, ο εξανδραποδισμός της Εθνικής Ανεξαρτησίας, η συντριβή της Κοινωνικής Δικαιοσύνης αποτελούν το λογικό αποτέλεσμα της κλιμακωτής πορείας του διεφθαρμένου τρόπου ζωής, τον οποίο επέβαλε ο σάπιος κυνοβο(υ)λευτισμός. Σίγουρα ζούμε σε καιρούς, κατά τους οποίους το να μιλάμε, και κυρίως να δρούμε, ίσως να μας κάνει να κινδυνεύουμε, αλλά το να σιωπούμε είναι πολύ χειρότερο γιατί κάνει την ψυχή μας να κινδυνεύει. Γι’ αυτό και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, Βιοθεωρητικός Φορέας μιας Αιώνιας Κοσμοθεωρητικής Νεότητας, καθώς θεωρεί πως η Νιότη δεν βρίσκεται στο πρόσωπο και στο σώμα αλλά στην ψυχή, θέλει να ξανανιώσει τον Κόσμο και γι’ αυτό είναι η πιο επαναστατική πράξη που μπορεί να γίνει! Έτσι, οι Συνειδητοποιημένοι Χρυσαυγίτες, έχοντας Όνειρα από Σίδερο και Καρδιά από Ατσάλι, θα πορευθούν το δύσβατο μονοπάτι του Πολεμιστή χωρίς να φοβούνται τίποτε και κανέναν στην Ιερή Αποστολή, που έχουν αναλάβει. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Το άρθρο προέρχεται από το πρώτο τεύχος του περιοδικού “Μαίανδρος”
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/oneira-apo-sidero-kardia-apo-atsali#ixzz3yA7ffekh