Οι αυξημένες λαϊκές κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών δεν έχουν τον χαρακτήρα κυνικής υπεράσπισης κάποιων κεκτημένων, ούτε διακρίνονται από την ενοχή των βολεμένων. Αποτελούν το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή κινητοποιήσεις γνήσιας οργής και, ως γνωστόν, η γνήσια οργή γεννάται μόνο από την αίσθηση της αφόρητης αδικίας.
Είναι η συνειδητοποίηση ότι αυτό που βαφτίζεται «μεταρρύθμιση» (του ασφαλιστικού εν προκειμένω) δεν πρόκειται για τίποτα άλλο από την σαρκαστική μεταμφίεση μιας οργανωμένης κυβερνητικής – κρατικής κλοπής. Γιατί μόνο κλοπή μπορεί να είναι ο πενταπλασιασμός και ο εξαπλασιασμός ασφαλιστικών εισφορών, που οδηγεί, πρακτικά, σε δήμευση του εισοδήματος επί του οποίου επιρρίπτονται. Όχι ότι θα έπρεπε να μας εντυπωσιάσει κι αυτή η κυβερνητική πρωτοβουλία, καθώς στην πραγματικότητα το αντιασφαλιστικό τερατούργημα Κατρούγκαλου είναι το πιο πρόσφατο επεισόδιο μιας μακράς σειράς ανάλογων υποτιθέμενων «μεταρρυθμίσεων», που το μόνο ουσιαστικό τους περιεχόμενο ήταν και παραμένει η αρπαγή.
Γιατί τι άλλο από αρπαγή ήταν και συνεχίζει να είναι ο ΕΝΦΙΑ; Ή μήπως δεν είναι αρπαγή η υπερφορολόγηση που επέβαλαν τα τρία διαδοχικά Μνημόνια, σε ένα κράτος στο οποίο η φορολογία, ακόμη και η χαμηλή, δεν έχει καμία ανταποδοτικότητα για τον πολίτη; Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις συντάξεις, καθώς οι κόποι μιας ζωής χρησιμοποιήθηκαν από ένα κράτος – άρπαγα, που σκόρπισε αυτούς τους κόπους στην «τσόχα» του χρηματιστηρίου. Θα ήταν, όμως, μονομερής και λειψή πολιτική εκτίμηση να αποδοθεί όλη η ευθύνη στην κυβέρνηση, καθώς και σύσσωμη η αντιπολίτευση του «συνταγματικού τόξου» πιστεύει, επί της ουσίας, στα ίδια ακριβώς μέτρα.
Σε διατεταγμένη υπηρεσία το περασμένο καλοκαίρι ψήφισε όλα όσα σήμερα δίνουν την αφορμή για την έναρξη ενός ακόμη γύρου λαϊκών κινητοποιήσεων. Και είναι η ΝΔ αυτή, η οποία ίσως κληθεί να πάρει την σκυτάλη της εφαρμογής αυτής της πολιτικής σε μια νέα συγκυβέρνηση που θα προκύψει μετά από λίγο καιρό, με ή χωρίς εκλογές. Όταν μάλιστα η ΝΔ επιλέγει ως αφήγημα της πολιτικής της γραμμής «τον πόλεμο στον λαϊκισμό», αυτό σημαίνει την δημιουργία ενός ιδεολογικοπολιτικού άλλοθι για ακόμη μεγαλύτερη φτωχοποίηση του Ελληνικού Λαού.
Αυτό, άλλωστε, αποτελεί το μόνιμο κοινό σημείο όλων των προηγηθέντων μνημονιακών κυβερνήσεων, της παρούσας, αλλά και της επόμενης που θα έρθει: η μετατροπή της Πατρίδας και του Λαού σε υποχείρια όργανα εξυπηρέτησης των αδηφάγων ορέξεων των διεθνών τοκογλύφων.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/ta-mnhmonia-koinos-paronomasths-tou-suntagmatikou-tojou#ixzz3yq10YswD