Η ζοφερά και εκθετικώς πολλαπλασιαζόμενη αίσθηση του καθολικού αδιεξόδου και η διαρκώς κλιμακούμενη λαγόκαρδη «παραίτηση» που οδηγεί σε έναν αδιέξοδο, υλόφρονα και τυφλό χυδαίο μηδενισμό είναι το καθημερινά βιώματα των Ελλήνων πολιτών. Και η αίσθηση αυτή επιτείνεται ραγδαία, μετά την κατάρρευση και της τελευταίας αφελούς ελπίδας, την οποία οι «έλληνες» εναπέθεσαν στη σημερινή κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση δεν εκπέμπει κανένα από εκείνα τα συστατικά χαρακτηριστικά που ενδεχομένως θα συγκροτούσαν μια κάποια «αριστερή πολιτική», πολιτική όπως την οραματίστηκαν οι αποχαυνωμένες από μαρξιστικό ναρκωτικό σοσιαλμανείς μεταπολιτευτικές γενιές. Έστω και μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο που επέβαλαν οι Επικυρίαρχοι και οι διεθνείς τοκογλύφοι δανειστές, υπάρχουν κάποιες κοινωνικές πολιτικές και ανθρωπιστικές συμπεριφορές που θα προσέφεραν εκ μέρους των κρατούντων περιστασιακή ανακούφιση, μειώνοντας -έστω και φευγαλέα- την βάσανο των λαϊκών μαζών, διαφυλάσσοντας την ελπίδα ανάκαμψης.
Κενά και στομφώδη λόγια από θρασείς «αριστεροδεξιούς» μικροπολιτικούς κομπάρσους οδηγούν την Πατρίδα στην ίδια αδιέξοδη κατεύθυνση που ακολουθείται στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ο οχλοποιημένος και απονευρωμένος Λαός περίμενε «άλλα κόλπα», αριστερά, σοσιαλιστικά! Έτσι η απογοήτευσή του είναι καθολική!
Προφανώς και είναι σημαντική για τον άνθρωπο η παρατεινόμενη στέρηση υλικών αγαθών, αλλά περισσότερον από αυτήν τον συνθλίβει και τον τραυματίζει η κυνική ειρωνεία των κρατούντων, η κατάφορη περιφρόνηση των προβλημάτων του και η δυσφορική απομειωτική αίσθηση ότι, τον μεταχειρίζονται ως άψυχη πλαστική μάζα – εργαλείο της «κοινωνικής ζύμωσης». Φρίττει ο μωρόπιστος και βιαίως αφυπνιζόμενος νεοέλληνας στην αποτρόπαια σκέψη ότι δεν υπάρχει μέλλον για τα παιδιά του, καθώς αποσυντίθεται κάθε ψευδεπίγραφο νόημα στην ζωή του.
Πολύ πρόσφατα, ο εγωπαθής πρωθυπουργός της «ριζοσπαστικής» αριστεράς, ο χαμαιλεοντικός γεροντομείραξ εμφανίστηκε στην τηλεόραση εν είδει φευγαλέου «τηλεειδώλου». Ουσιαστικώς έδωσε μια συνοπτική δακρύβρεκτη παράσταση, παραπονούμενος γιατί μια γερμανική εφημερίδα αμφισβήτησε τις ηγετικές του ικανότητες, ως στερεοτυπικού κομμουνιστικού «μεγάλου τιμονιέρη» γράφοντας πως η Ελλάδα είναι «ακυβέρνητο καράβι», αλλά και επειδή η αντιπολίτευση δεν δέχθηκε να τον υποστηρίξει … «ξεμούτσουνα» στην Βουλή, ώστε να προωθήσει τα επαχθή νομοσχέδιά του.
Η κυβέρνηση των αμερικανοκομμουνιστών αρλεκίνων δεν ημπορεί να διαμορφώσει ουσιώδη και συμπαγή πολιτική σε κανένα μείζον εθνικό και κοινωνικό ζήτημα. Αντιθέτως, οι κομπορρήμονες και ανερυθρίαστοι υπουργοί της, μάλλον φρονούν πως ανέλαβαν την εξουσία τους με μόνο σκοπό να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους επιδιώξεις και διαχειρίζονται με κακόβουλη επιπολαιότητα ζητήματα που σχετίζονται με την εθνική επιβίωσή μας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της μικρόψυχης και κοντόφθαλμης κυβερνητικής πρακτικής είναι ο κομματικός μηχανισμός, το (κατά την μπολσεβίκικη αργκό) κομματικό «απαράτ», με το οποίο «διήθησε» και στελέχωσε το κρισιμότερο για το εθνικό μέλλον υπουργείο, το υπουργείο Παιδείας. Με επικεφαλής τον παχουλό «απαράτσικ» υπουργό που αμφισβητεί την εθνική ιστορία και την θρησκευτικότητα του Λαού μας, προβαίνοντας σε πειράματα, με θεσμούς των οποίων η ενδεχόμενη αποδόμησή σε βάθος χρόνου θα επιτείνει την πολυδύναμη εθνική και κοινωνική νοσηρή συνδρομή.
Το «ψευτορωμαίϊκο» κράτος, σαν βαλσαμωμένη μουσειακή κουκουβάγια με φόντο την κόκκινη σημαία, αντί να προσφέρει πνευματικές, νοηματικές και εργασιακές διεξόδους στην ελληνική νεολαία τοποθετεί στους υπουργικούς θώκους λογής – λογής εθνοαποδομητικούς … φίληδες. Η τάχα «αριστερή κυβέρνηση» των ,,,, τσιπροκαμένων, επιτείνει εκθετικά τα αδιέξοδα με μιαν εκμαυλιστική, χυδαία λαϊκίστικη λογική και πονηρή πελατειακή μικροπολιτική, ψευδόμενη συνεχώς και διαλύοντας την όποια αίσθηση εθνικής συλλογικότητας.
Τούτη την περίοδο το λαθρομεταναστευτικό ζήτημα είναι το μέγιστο πρόβλημα της Πατρίδας μας, το οποίο οι τσαρλατάνοι και ιδεοληπτικοί κυβερνώντες, μαζί με τους «ταχανθρωπιστές» και ευαίσθητους αντιπάλους τους του δήθεν «συνταγματικού τόξου», αντιμετωπίζουν με μπουρδολογικά πολυπολιτισμικά ευχολόγια και φοβικούς δαιμονολογικούς αφορισμούς.
Τέως αποικιοκρατικές δυνάμεις, μεγάλες χώρες με πολυετή παράδοση στην υποδοχή και την διαχείριση μεταναστών, συνειδητοποιούν φρίττουσες πως απέτυχαν στις «μεταναστευτικές» πολιτικές τους, είτε αυτές ήσαν, φύσει αδύνατες, αφομοιωτικές προσπάθειες (Γαλλία) είτε πολυδάπανες πολυπολιτισμικές αλχημείες «συνύπαρξης» (Βρετανία,Βέλγιο). Παρατηρώντας την μαζική προσέλευση των νεαρών μουσουλμάνων – «ευρωπαίων» 2ης και 3ης γενιάς στην τζιχαντιστική βία, οι ιδεοληπτικοί κοινωνικοί μηχανικοί της Δύσης, συνειδητοποίησαν αίφνης πως οι αφροασιανοί πολίτες τους προφανώς δεν έχουν αφομοιωθεί και επιδιώκουν με την ριζοσπαστικοποίησή τους την σχηματοποίηση μιας ταυτότητας, την υλοποίηση του νοήματος της δικής τους εθνοφυλετικής και θρησκευτικής υπερηφάνειας και τον σεβασμό προς το πρόσωπό τους από τους ηλίθιους κι εκφυλισμένους Λευκούς Ευρωπαίους ευεργέτες τους.
Ζούμε σε μιαν εποχή ραγδαία αυξανόμενης κοινωνικής αποσύνθεσης, στην οποία πάμπολλοι άνθρωποι αισθάνονται ολότελα απομονωμένοι από τους επικρατούντες κοινωνικούς θεσμούς. Αισθάνονται κυριολεκτικά «αποριζωμένοι» και «αποξενωμένοι». Έχει καταρρεύσει ο παραδοσιακά κυρίαρχος εθνικός πολιτισμός, η εθνική ιδεολογία, η θρησκεία και καθετί που κοινωνικοποιούσε τον άνθρωπο και τον συναρτούσε με το παρελθόν και το μέλλον του Λαού του.
Στο παρελθόν η εκχειλίζουσα δυσαρέσκεια αυτού του είδους οδηγούσε σε μαζικές κοινωνικές εξεγέρσεις ή πραξικοπήματα. Σήμερα αυτά παρουσιάζονται παρωχημένα και είναι τεχνικώς αδύνατα. Δεν μπορεί πλέον να ωριμάσει η οποιαδήποτε ριζοσπαστικοποίηση ούτε καν τύπου «Μάη του ’68», καθώς επιτρεπτές είναι μόνον οι «αγανακτήσεις της πλατείας». Η επερχόμενη κοινωνική διάρρηξη δεν θα έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με το παρελθόν, ενώ οι διεθνείς υπονομευτικοί μηχανισμοί που την σχηματοποιούν και θα την προκαλέσουν, πιθανότατα αποσκοπούν σε μια παλλαϊκή άναρχη εκτόνωσή, προφανώς βιαιότερη και οχλοκρατική, ώστε να γίνουν πιο αναγκαίοι οι «προ-κατ καθεστωτικοί» σωτήρες που θα μας σερβίρουν.
Τα τελευταία χρόνια ο Ελληνισμός υφίσταται μια πρωτοφανή, παρατεταμένη και πολυεπίπεδη κρίση, η οποία παρουσιάζεται πλέον με την φυσιοπαθολογία ενδημικής παρακμής και γενικευμένης αποσύνθεσης. Οι ρίζες της κρίσης διαπλέκονται στην ανομολόγητη αλλά πολλαπλή, σχεδόν απόλυτη εξάρτησή μας από τον ξένο παράγοντα και την απότοκό της ξενοδουλεία, στην βορβορώδη ιδιαιτερότητα των συνθηκών άρθρωσης της νεοτέρας εθνικής ιστορίας μας και τέλος στην συμπαγώς διαμορφωμένη θλιβερή σειρά πολιτικάντηδων ξενόδουλων ταγών της χώρας, οι οποίοι απεδείχθησαν συχνότατα επιεικώς κατώτεροι των περιστάσεων.
Δεν είναι βεβαίως δυνατόν να παραγνωρισθούν τα υπερτρισχιλιετή αταβιστικά ελαττώματα του ίδιου του Λαού μας, ο οποίος προφανώς φέρει και αυτός τις τεράστιες ευθύνες του για το σημερινό του κατάντημα. Από εδώ θρέφονται τόσον η άκρατη απαισιόδοξη πεσιμιστική διάθεση όσον και οι συνακόλουθες δηλητηριώδεις παρακμιακές παραφυαδες, που προσφέρουν στους κάθε είδους -εντόπιους κα ξένους- μισέλληνες ευχερή περιθώρια να αμφισβητούν φιλέκδικα την γνησιότητα της εθνικής μας ταυτότητας και διαχρονικής ιδιοπροσωπίας, αλλά και την σκοπιμότητα της σύγχρονης κρατικής μας υπόστασης.
Εδώ και αρκετά χρόνια επιχειρείται και στην Ελλάδα μια σταδιακή αλλά μεθοδική και καθολική αναθεώρηση της εθνικής ιστορίας. Στην παραμορφωτική αυτή παρουσίαση της διαμόρφωσης του εν εξελίξει νεότερου Ελληνισμού, κυρίαρχο ρόλο έχει μια ξενοκίνητη και προδοτική νέα αφήγηση (κυρίαρχη στους εθνοαποδομητικούς νοσηρούς ακαδημαϊκούς κύκλους και στους ορθολείχοντες δημοσιογραφικούς καλάμους), με νοσηρή αφετηρία και θεμελιώδη της επιδίωξη, την καθολική απόρριψη της συνέχειας του Έθνους μας.
Η αναφορά και επισήμανση στις ιδέες των αργυρώνητων και ξενοκίνητων αυτών ανθρώπων είναι ουσιώδης επειδή με τις ευλογίες και την καθοδήγηση των Επικυριάρχων κατάφεραν να κυριαρχήσουν σε καίριες θέσεις του δημόσιου βίου, ως αλληλοϋποστηριζόμενη «συνωμοτική» ομάδα, καθώς και διότι οι συμφεροντικές επιλογές τους επηρέασαν καθοριστικά την εκπαιδευτική πολιτική της χώρας και την κανονιστική διαμόρφωση της συνειδήσεως της νεολαίας. Το νοσηρό αποτέλεσμα αυτών των πειραμάτων και των προβληματισμών, είναι ένα ψυχοπαθολογικά φαντασιακό στοιχείο, εντελώς ανυπόστατο, που επιτείνει έτι περαιτέρω την τρομακτική έλλειψη νοήματος των δύστυχων νέων ανθρώπων, έλλειψη που οδηγεί στον παθητικό μηδενισμό, τον μηδενισμό της οδαλίσκης, του δούλου και του χασισοπότη.
Συνοπτικά, η ομάδα αυτή, (την οποία συναπαρτίζουν πολυσυζητημένα «διάσημα» πρόσωπα της ψευτοδιανόησης), υποστηρίζει ανερυθρίαστα πως το ελληνικό έθνος δημιουργήθηκε μετά την δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους. Δηλαδή μετά την Εθνεγερσία, φτιάξαμε το κράτος, οπότε έπρεπε να δημιουργηθεί και ένα «φέρον» έθνος. Όπως χαρακτηριστικά είπε ο Ιταλός καρμπονάρος και μασονοπατριώτης Τζουζέπε Μαντσίνι : «φτιάξαμε την Ιταλία, καιρός να δημιουργήσουμε και τους Ιταλούς». Οι φαιδροί και ημιμαθείς ψευδοδιανοούμενοι αυτής της εθνοαποδομητικής ομάδας επιχειρούν δηλαδή να καταδείξουν την δήθεν «φαντασιακή θέσμιση» του ελληνικού Έθνους, σκόπιμα αγνοώντας ή και περιφρονώντας την ιστορική και την φυσική ανθρωπολογική πραγματικότητα.
Σύμφωνα με τους ποικίλους δεξιούς κοσμοπολίτες και αριστερούς διεθνιστές εθνοαποδομητές συγγραφείς, η δήθεν «προκρατική» (πριν ανασυγκροτηθεί το μετεθνεγερσιακό – μεταπελευθερωτικό κράτος) συνείδηση των Ελλήνων ήταν απλώς «θρησκευτική», τάχα χωρίς εθνική διάσταση, ανερμάτιστη και κατασκευασμένη. Μάλιστα δε ο δυτικός «Διαφωτισμός» υπήρξε κατ’ αυτούς το κομβικό αποφασιστικό στοιχείο στην τελική διαμόρφωση της ελληνικής συνείδησης, τόσον επαναστατικής όσον και εθνικής, ωσάν να μην υπήρχε πριν εθνική σκέψη και συνείδηση.
Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν είτε μια φερ’ ειπείν «αριστερή» πολιτική τοποθέτηση, είτε ένα «αριστερό» πολιτικό λούστρο. Είναι οι «οργανικοί» διανοούμενοι του Καθεστώτος, στην τωρινή «ΣΥΡΙΖΑτη» εκδοχή του. Είναι οι …. « επαναστάτες αριστεροί». Γι’ αυτό έχει ουσιώδη σημασία η αναφορά στον πράγματι αριστερό στοχαστή Νίκο Σβορώνο : «Από τον 11ο αιώνα και μετά» έγραψε αυτός ο μεγάλος ιστορικός, «ο μόνος λαός που αποτελεί την αυτοκρατορία είναι οι Έλληνες. Όλοι οι άλλοι έχουν ανεξαρτητοποιηθεί, ενώ ο 18ος αιώνας διαμορφώνει τις προϋποθέσεις της δημιουργίας του ανεξάρτητου κράτους και της εθνικής ιδέας ως «εθνικού προτάγματος».
Δυστυχώς, ακόμη δεν έχουμε ιδεί και δεν έχουμε ακούσει τίποτε από τον εκχειλίζοντα τοξικό βόρβορο της εξοντωτικής εθνοαποδόμησης ! Το εν εξελίξει καθεστωτικό και ξενόδουλο χυδαίο αντεθνικό μελόδραμα της εκφυλισμένης ανθελληνικής τέχνης δεν έχει μπει ούτε στο πρελούδιο. Είναι στην φάση της τελικής προπαρασκευής ; Κάποιες τερατώδεις σκοτεινές δυνάμεις άρχισαν να κουρδίζουν τα όργανά τους, εν όψει της επερχόμενης αφανιστικής σύγκρουσης μεταξύ Ελληνισμού και Χάους !
Χάρης Μάνητας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/daimonioi-adistaktoi-kai-idioteleis-politikoi#ixzz3z0nKrkf5