Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός”, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
Παρατηρώ την δραματική μετάλλαξη της φυσιογνωμίας του Αλέξη Τσίπρα. Από την μέθη της παντοδυναμίας, στο κόμμα και στην κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά, στο τραβηγμένο από την αγωνία και τις πιέσεις πρόσωπο, κι ύστερα, στο εκτός χρόνου χαμόγελο, χαρακτηριστικό της βοήθειας της επιστήμης στην οποίαν καταφεύγει. Βλέπω το βλέμμα των πρώην κυβερνησάντων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σκληρό και αδιαπέραστο από την αμετροέπεια που προξενεί η παρατεταμένη ατιμωρησία. Ενώ κατέστρεψαν εν γνώσει τους επί δεκαετίες την χώρα, και γίνονται χειροπιαστές στον λαό οι τραγικές συνέπειες των πράξεών τους, εκείνοι παραμένουν απαθείς και αμετανόητοι.
Ποια δύναμη κυβερνά τις καρδιές τους; Τι έχει αιχμαλωτίσει τον νου τους; Πώς έγινε μαύρη η ψυχή τους; Έρχεται στον νου μου μια από τις πλέον αγαπητές αναπαραστάσεις ζωγράφων και γλυπτών, αυτή του Έρωτα και της Ψυχής. Εικονίζονται ως ένα νεαρό ζευγάρι, εκείνος ο σγουρομάλλης όλο νεανική ρώμη Έρως, κι εκείνη η όλο χυμούς της νιότης, Ψυχή. Τοποθετούνται σε ένα τοπίο ιδανικό της υπαίθρου, ένα ειδυλλιακό δάσος, ακριβώς επειδή το «φιλείν» βρίσκεται στην άφθαρτη, πρωτόγονη φύση μας και εκφράζει τις βαθύτερες, ουσιώδεις και θεμελιακές ανάγκες και αντιλήψεις μας. Σε ένα παιχνίδι φωτός και σκιάς, ο Έρως πλησιάζει την Ψυχή προσεκτικά, αλλά αποφασιστικά και η Ψυχή ανταποκρίνεται στο ενδιαφέρον του με προσμονή και αφοσίωση.
Ο μύθος της σωτηρίας της ψυχής, ο οποίος θα αναπαραχθεί πολλάκις (ως και σε δημοφιλή παραμύθια σαν την Πεντάμορφη και την Ωραία Κοιμωμένη) διηγείται πώς μετά από την αμφιβολία, την κάθαρση, τις δοκιμασίες και την γνώση, ο Έρως ζωντανεύει την ταλαιπωρημένη Ψυχή και οδηγούνται στην ένωση, την αθανασία, την αιωνιότητα. Αξίζει κανείς να τον διαβάσει για να θαυμάσει για ακόμη μια φορά την ικανότητα αντίληψης και έκφρασης του ανθρώπινου και του υπερβατικού που χαρακτήρισε τον αρχαίο κόσμο. Ως Έρως μπορεί σήμερα να νοείται η επιταγή της σαρκικής ανάγκης, όμως ο καρπός της ένωσης των δύο, Έρωτα και Ψυχής, είναι η καλοσύνη, άμετρη, πλήρης και άνευ όρων, είναι το «φιλείν» που συνέχει τον Κόσμο.
Αυτή η δοκιμασία του φθαρτού και η μετουσίωσή του σε άφθαρτο, με την πρωτοβουλία του άφθαρτου, διαποτίζει την αντίληψη του θείου και στον Χριστιανισμό όταν περιγράφει την αγάπη του Θεού για τον Άνθρωπο: «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον. Ου γάρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού».
Μα και στο «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους» και το «αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις» του Ιερού Αυγουστίνου, αυτή η αγαπητική σχέση διέπει την ένωση κτίστη και κτίσματος, την ιδανική αντίληψη της ύπαρξης. Αυτή η αγάπη κυβερνά τον Μοναχό και τον Πολεμιστή. Αυτοί εξαγοράζουν, δίκην χοών, το θεϊκό έλεος με την στέρηση, την ζωή με το αίμα, προς χάριν της Σωτηρίας και της Ελευθερίας του λαού. Τι κατέχει την ψυχή όσων κυβερνούν σήμερα την Ελλάδα και τον κόσμο, μπορεί υπό το πρίσμα αυτό να διαπιστωθεί. Η αγάπη για τον Λαό είναι το υπέρτατο χάρισμα του Ηγέτη. Είναι το κριτήριο και το μέτρο. Αυτό αξίζει να θυμάται κάθε ηγέτης για να μπορεί να αντιμετωπίζει με σθένος και ψυχραιμία τις προκλήσεις, οι οποίες αναπόφευκτα θα παρουσιαστούν στον δρόμο του. Αλώστε ο δρόμος είναι δική του επιλογή.
Ο δρόμος του Ηγέτη περνά από τον αγώνα και μπορεί να έχει προορισμό μόνον την νίκη. Οι Απόστολοι διάβηκαν βουνά, θάλασσες και ερήμους για να διαδώσουν την Πίστη τους και να ποτίσουν με αυτήν τις συνειδήσεις. Το ίδιο οφείλουν να κάνουν οι Ηγέτες. Και κάτι άλλο πρέπει να είχαν κατά νου οι ηγέτες της Ιστορίας για να τους ωθεί προς τα εμπρός, το κατά Τίτο Λίβιο Vae Victis, (Ουαί τοις ηττημένοις). Μόνος δρόμος είναι αυτός του αγώνα και της νίκης. Τι νόημα έχει να γίνει κανείς αρχηγός σε έναν στρατό που δεν υπάρχει; Ποιος θέλει να είναι ηγέτης ενός λαού που δεν θα υπάρχει;
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-diabolos-kai-h-psuchh-tous#ixzz3zTGYnon5
