Τόνιζε τις δυνάμεις της «γης» και του «αίματος» του γερμανικού λαού, καθώς και την μεγάλη τους σημασία για το γερμανικό πνεύμα και τον γερμανικό πνευματικό πολιτισμό. Ακόμη, εξομοίωνε το «είναι» ενός λαού με το «είναι» ενός ατόμου, λέγοντας ότι εφόσον τα διάφορα συστατικά ενός ατόμου δεν έχουν καμία αυτονομία, καθώς σε διαφορετική περίπτωση θα υπήρχε κίνδυνος παθολογικής αποδιοργάνωσης και θανάτου, πρέπει να συμπεράνουμε ότι το ίδιο ισχύει και για τα διάφορα συστατικά ενός λαού, δηλαδή τους πολίτες. Επίσης, έλεγε πως κάθε άτομο αισθάνεται τον εαυτό του μέσα στο γεγονός ότι ανήκει στη γενέθλια γη του, γιατί του επιτρέπει να νιώθει τελικά με την εμπειρία ότι το ατομικό εγώ είναι σκέτη ματαιότητα, συνταυτίζοντας έτσι την πατρίδα με το ίδιο το «Είναι». Υπό αυτές τις συνθήκες, το έθνος για τα άτομα δεν μπορεί να είναι παρά η υπέρτατη αξία και η γη τους δεν μπορεί να είναι για αυτά παρά «ιερή».
Ανάμεσα στην εξαιρετικής σπουδαιότητας εργογραφία του, στην οποία υπήρξε πολύ έντονη η παρουσία του ελληνικού στοιχείου, αυτό που ξεχώρισε είναι το έργο του «Είναι και Χρόνος», που δημοσιεύτηκε το 1927 και αποτέλεσε ένα από τα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας φιλοσοφίας, με κομβικό σημείο της σκέψης του την τοποθέτηση της ουσίας της ανθρώπινης ύπαρξης στο χώρο και στο χρόνο. Ακόμα, μίλησε για το «Dasein», δηλαδή για τον άνθρωπο που ως ύπαρξη υπερβαίνει το «Είναι» του μέσα στον κόσμο και υπάρχει αυθεντικά μέσα στον βιωμένο χρόνο, όπου η χρονικότητα πραγματοποιείται ως η ενότητα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Ωστόσο, το «Dasein» έρχεται αντιμέτωπο με την γνώση πως η ζωή είναι περιορισμένη, με μόνη βεβαιότητα αυτή του θανάτου. Εντούτοις, οι άνθρωποι, κατά την προσπάθεια τους να λυτρωθούν από την ριζική εμπειρία του πεπερασμένου και της ασημαντότητας, βρίσκουν καταφύγιο σε έναν τρόπο ζωής, όπου το άγχος αντικαθίσταται από το ενδιαφέρον που δίνουν στις πλασματικές αξίες και ανάγκες της καθημερινότητας μέσα στη μαζική κοινωνία.
Στο σημείο αυτό, όμως, ο φιλόσοφος τοποθετείται σχετικά με την θαρραλέα αντιμετώπιση του υπαρξιακού άγχους και της ενοχής, στην οποία οδηγούμαστε μόνο εφόσον αλλάξουμε την στάση μας απέναντι στα πράγματα και αποστασιοποιηθούμε από τον καθημερινό τρόπο ύπαρξης, βιώνοντας την ύπαρξη μας με έναν πιο αυθεντικό τρόπο, δίχως αυταπάτες. Συνεπώς, η προδρομική αντιμετώπιση του θανάτου παρέχει την δυνατότητα αναζήτησης του αληθινού εαυτού. Πρόκειται για μια θεώρηση στην ουσία απελευθερωτική, καθώς χωρίς την αίσθηση του φθαρτού και της περατότητας δεν υπάρχει αλήθεια. Ωστόσο, πρέπει να επισημανθεί ότι ο Χάιντεγκερ δεν προτρέπει στη μελαγχολία ή στην απαισιοδοξία, αλλά με δεδομένη την πορεία προς το θάνατο, στην υιοθέτηση αυθεντικών τρόπων ύπαρξης, μέσω της υπέρβασης του εξωτερικού καθορισμού και της μετάβασης σε υπαρκτική ενεργητικότητα και δημιουργικότητα.
Στην ουσία, η φιλοσοφική προσέγγιση του Μάρτιν Χάιντεγκερ εμπεριείχε σημαντικά στοιχεία από την διανόηση του Έζρα Πάουντ και του Όσβαλντ Σπένγκλερ, οι οποίοι, ομοίως, αποζητούσαν μια σύμμειξη Εθνικισμού και ανορθολογισμού, με την αντι-υλιστική χρήση της τεχνολογίας, καθώς δεν έβλεπαν τον άνθρωπο ως το υποκείμενο της δεσποτικής και εργαλειακής κυριαρχίας πάνω στη φύση μέσω της τεχνικής. Θεωρείται ο κύριος εκπρόσωπος της γερμανικής υπαρξιστικής φιλοσοφίας, καθώς και ένας από τους αξιολογότερους ερμηνευτές της κρίσης που συγκλόνισε την Ευρώπη μετά τον A’ Παγκόσμιο πόλεμο.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/ideologikes-ichnhlasies-tou-metwpou-neolaias-ston-uparjismo#ixzz3zlJ4djn0