Η επιτομή της πολιτικής αναξιοπρέπειας, το απόλυτο τίποτα του εγχώριου πολιτικαντισμού, ο Κουβέλης, στην προσπάθειά του να βγει από την «ναφθαλίνη» γλείφει ασύστολα την κυβέρνηση, μήπως βολευτεί κι αυτός. Αναφερόμενος στις απεργιακές κινητοποιήσεις των αγροτών δήλωσε ότι «όλες οι απεργιακές κινητοποιήσεις έχουν πολιτικό στόχο και όσοι κινητοποιούνται αυτό επιθυμούν, να αλλάξει η πολιτική που τους αφορά.
Όμως, ανεξάρτητα από αυτό, υπάρχουν και αυτοί που θέλουν να υπονομεύσουν την κυβέρνηση και να αλλάξουν το καθεστώς των πολιτικών πραγμάτων»! Το θλιβερό και μίζερο αυτό ανθρωπάκι, που επιτίθεται με τον πλέον χυδαίο τρόπο στους αγρότες, δεν είναι τίποτε άλλο από έναν δεδηλωμένο «λούζερ» της εγχώριας συστημικής πολιτικής σκηνής, ο οποίος γλείφει όπου χρειαστεί για να σώσει το πολιτικό του τομάρι. Ακόμα και εκεί που μέχρι πρότινος έφτυνε, δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα.
Ο Τσίπρας, βεβαίως κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός διαγράφοντας μια πορεία από το «αντιμνημόνιο» στο μνημόνιο, χωρίς την οποία θα είχε παραμείνει ένας αρχηγός του 4%. Αντιθέτως, ο Κουβέλης αναθάρρησε το 2013, όταν έφυγε από την μνημονιακή συγκυβέρνηση με Σαμαρά και Βενιζέλο, και θεωρώντας ότι είναι πολιτικός με… ευρεία λαϊκή απήχηση (πιστεύοντας τις δημοσκοπήσεις- απάτη, οι οποίες τον παρουσίαζαν, δίχως να αισχύνονται, ως τον «πιο δημοφιλή πολιτικό αρχηγό») κατέγραψε μια πτωτική πορεία που τον οδήγησε «στον πάτο»: 1,2% στις ευρωεκλογές του 2014 και 0,5 στις βουλευτικές εκλογές του 2015.
Τώρα, δίχως ίχνος αξιοπρέπειας και τσίπας, γλείφει με την γλώσσα του τα σκαλιά του Μαξίμου, παρακαλώντας να έρθει μια μέρα που ο Τσίπρας θα τον χρησιμοποιήσει κάπου. Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε τι αντάλλασαν μεταξύ τους ο Τσίπρας με τον Κουβέλη, όταν ο δεύτερος αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ και έφτιαξε την ΔΗΜΑΡ και ιδιαίτερα από τότε που η ΔΗΜΑΡ μπήκε στην δεύτερη μνημονιακή συγκυβέρνηση, τον Ιούνιο του 2012. Αυτό το φαινόμενο είναι κανόνας στην συστημική πολιτική. Να μην υπάρχουν, δηλαδή, φιλότιμο, τσίπα, ίχνος αξιοπρέπειας, αλλά μόνο το στιγμιαίο πολιτικό συμφέρον.
Προς το παρόν, φαίνεται ότι ο Τσίπρας χρησιμοποιεί τον πλήρως αποτυχημένο Κουβέλη σαν «δόλωμα» για πιο χοντρά ψάρια. Αν οργιάζουν οι φήμες για πιθανή υπουργοποίηση ενός «λούζερ», γιατί να μην μπορεί να γίνει το ίδιο με κάποιους άλλους νυν βουλευτές άλλων σχηματισμών, στα πλαίσια διερεύνησης της κυβερνητικής πλειοψηφίας;
Όλα αυτά, φυσικά και αποτελούν σενάρια ενός έτσι κι αλλιώς αήθους και βρώμικου πολιτικού παιχνιδιού. Ας μην ξεχνάμε ότι η μνημονιακή κατοχή της Χώρας έχει βάλει το εγχώριο σύστημα σε μια διαρκή πολιτική κρίση. Από το 2012 μέχρι το 2015 έγιναν 4 εκλογικές αναμετρήσεις για το Κοινοβούλιο και καμιά απ΄αυτές δεν έδωσε μια λίγο-πολύ σταθερή κυβερνητική λύση. Ο λόγος είναι προφανέστατος, καθώς όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν ή συγκυβέρνησαν εξαπάτησαν αισχρά τον Ελληνικό Λαό.
Αυτή την πολιτική κρίση, η οποία πλήττει σήμερα και τον ΣΥΡΙΖΑ, έναν μόλις χρόνο μετά την αναρρίχησή του στην κυβερνητική εξουσία, δεν μπορεί να την εξαλείψει κανένα πολιτικό κουρέλι τύπου Κουβέλη. Το ισχυρότερο πολιτικό ενδεχόμενο εξακολουθεί να παραμένει μια οικουμενική ή ειδικού σκοπού κυβέρνηση, είτε από την παρούσα Βουλή είτε μετά την διεξαγωγή εκλογών για να «δέσει» ακόμη περισσότερο η κατάσταση, ως «φρέσκια λαϊκή εντολή» η οποία θα «νομιμοποιεί» αυτού του είδους την κυβέρνηση.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/mechri-kai-ton-koubelh-epistrateuei-to-mnhmoniako-kathestws#ixzz3zsg6RYYC