Η Ε.Ε και ειδικότερα η ευρωζώνη βρισκέται εδώ και έξι χρόνια σε βαθύτατη κρίση που εκδηλώνεται σε τέσσερα επίπεδα.Κρίση τραπεζική, κρίση δημοσίου χρέους, πτώση των επενδύσεων και κρίση ανθρωπιστική.Τα αίτια της πολύπλευρης αυτής κρίσης αφορούν τόσο τη λειτουρία του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος, όσο και τις πολιτικές της Ε.Ε για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Ο καπιταλισμός έπαψε να είναι παραγωγικός, συνδεόμενος με την πραγματική οικονομία και έγινε παρασιτικός. Στο πλαίσο αυτό τράπεζες και επενδυτές προωθούν προϊόντα της χρηματιστηριακής αγοράς που μπορούν να αποφέρουν σε σύντομο χρονικό διάστημα μεγάλα περιθώρια κέρδους. Η αγορά τέτοιων προϊόντων που λειτουργούν ως ‘‘στοιχήματα’’ υπερκέρασε την παραδοσιακή λειτουργία σύμφωνα με την οποία οι ιδιώτες καταθέτουν στην τράπεζα τα κέρδη τους, τα οποία η τελευταία επενδύει για να δώσει τους τόκους. Το 2008 ξέσπασε η παγκόσμια τραπεζική κρίση, που είχε ως αφετηρία την Lehman Brothers, επιφέροντας την κατάρευση του χρηματοπιστωτικού σηστήματος στις Η.Π.Α, παιρνώντας μετέπειτα και στην Ευρώπη. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχοντας εκτεθεί σε μεγάλο βαθμό στα ‘‘τοξικά’’ ομόλογα από την άλλη μεριά του Ατλαντικού βρέθηκαν απροστάτευτες αναγκάζοντας τα κράτη να παρέμβουν για να τις χρηματοδοτήσουν, προκειμένού να διασωθούν. Η ανακεφαλοποίηση τους, όπου οι πολίτες πλήρωσαν τις άστοχες κινήσεις των τραπεζών, μετέτρεψε το ιδιωτικό χρέος σε δημόσιο.
Το χρέος αυτό συνέβαλε στην χειροτέρευση της δημοσιονομικής κατάστασης των κρατών-μελών της Ε.Ε..Στα πρόθυρα της χρεωκοπίας έφτασαν όχι μόνο η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Κύπρος, χώρες της περιφέρειας, αλλά και πυλώνες της Ε.Ε όπως η Ισπανία, η Ιταλία ακόμη και η Γαλλία. Τον Ιούνιο του 2012 η ευρωζώνη βρέθηκε λίγο πριν την κατάρρευσή της. Προκειμένου να επιτευχθεί η κατάρευση αποφασίστηκε η εφαρμογή σκληρής λιτότητας με την περιστολή των δαπανών. Η πολιτική της λιτότητας και δημοσιονομικής εξυγίανσης εκφράστηκε με τα σύμφωνα σταθερότητας γερμανικής έμπνευσης για όσα κράτη ζήτησαν βοήθεια. Τα αποτελέσματα της ήταν η ύφεση, η μειώση της ζήτησης και ο αποπλυθωρισμός. Δημιουργήθηκαν δραματικές επιπτώσεις σε κοινωνικό επίπεδο με την εκτόξευση της ανεργίας, την φτωχοποίηση και την περιθωροποίηση ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού, φαινόμενα που η Ευρώπη είχε να βιώσει για πάνω από 50 χρόνια.
Στην κατάσταση αυτή συνέβαλαν ουσιαστικά και οι επιλογές της Ε.Ε αναφορικά με τα κριτήρια για την οικονομική και νομισματική ένωση και τη δημιουργεία του ευρώ. Στο εννιαίο νόμισμα εντάχθηκαν κράτη με εντελώς διαφορετικές οικονομίες και επίπεδα ανάπτυξης. Οι λιγότερες αναπτυγμένες χώρες, κυρίως του Νότου, δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τη διαφορά ανταγωνιστικότητας μέσω της υποτίμησης, όπως παλιά, ενώ τα προϊόντα τους έπαψαν να είναι το ίδιο προσιτά στις αγορές, αφού οι τιμές τους διαμορφώθηκαν σε υψηλά επίπεδα. Έτσι, οι εξαγωγικές δυνατότες περιορίστηκαν, μειώνοντας ταυτόχρονα το Α.Ε.Π και αυξάνοντας το χρέος, αφού το ευρώ είναι ένα ‘‘σκληρό’’ νόμισμα που ευνόησε αποκλειστικά τη Γερμανία.
Η πολύπλευρη αυτή κρίση ένετεινε τη συζήτηση για την πορεία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και αναπόφευκτα οδήγησε στην αύξηση του Ευρωσκεπτικισμού. Ο Ευρωσκεπτικισμός είναι ένας νεολογισμός που εκφράζει μια ιδεολογία αμφιβολίας ή αντίθεσης προς την Ε.Ε. Κάποιοι ευρωσκεπτικιστές διαφωνούν με την προσπάθεια περαιτέρω επεκτασή της, άλλοι διαφωνούν με την παρούσα μορφή της, ενώ κάποιοι είναι ακόμη και υπέρ της διάλυσης της. Ο Ευρωσκεπτικισμός, ο οποίος έκανε την εμφανισή του τη δεκαετία του 1990, συναντιέται σε όλο το πολιτικό φάσμα έχοντας διαφοροποιήσεις. Πρωτίστως έχει ταυτιστεί με τα κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και πατριωτικής Δεξιάς. Όμως, ευρωκεπτικιστές υπάρχουν και στον χώρο του Κέντρου, δηλαδή των σοσιαλδημοκρατών και των συντηρητικών , αλλά και στους λεγόμενους ανένταχτους που δεν προσδιορίζονται από την παραδοσιακή κλίμακα Αριστερά-Κέντρο-Δεξιά.
Αυτή η ‘‘άλλη’’ Ευρώπη εκφράζεται, μεταξύ άλλων, και με τα πατριωτικά και εθνικιστικά κόμματα και κινήματα που συγκροτούν έναν διακριτό ιδεολογικό πόλο, μια με ξεχωριστή ιδεολογία που έχει συγκεκριμένη θεώρηση για το ποία Ευρώπη μπορεί να υπάρξει.
Η Ευρώπη των Εθνών είναι η πολιτική έκφραση του ιδεολογικού πατριωτισμού και εθνικισμού σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Με αφετηρία το πνευματικό κίνημα του Ρομαντισμού, που βρίσκεται στον αντίποδα του ορθολογισμού και του υλισμού, έχει τρείς βασικές αρχές. α) τη διαφύλαξη του εθνικού χαρακτήρα των κοινωνιών και το δικαιωμά τους να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα, β) την υπεράσπιση των εθνικών πολιτισμών που αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη, γ) το δικαιώμα της ελευθερίας των εθνών-κρατών να εφαρμόζουν από μόνα τους πολιτικές που να ρυθμίζουν τη ζωή των ανθρώπων που τα κατοικούν. Οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν κοινές πολιτισμικές ρίζες. Ως υπερασπιστές της εθνικής ταυτότητας και του εθνικού πολιτισμού χρειάζεται μία Ευρώπη η οποία πρωτίστως θα σέβεται την ελευθερία των εθνών-κρατών.
Η πολιτική θεώρηση της Ευρώπης των Εθνών θεμελιώνεται ιδεολογικά στη σχολή σκέψης του Πολιτικού Ρεαλισμού στην επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Βασική πρόταση του ρεαλιστικού παραδείγματος είναι ότι η πηγή των ηθικών αξιών, κυριαρχίας και κανόνων είναι το έθνος-κράτος. Η κυριότερη αιτία συγκρούσεων και αστάθειας είναι η άνιση ανάπτυξη, τα διλήμματα ασφαλείας και ο ηγεμονισμός. Ο Πολιτικός Ρεαλισμός αντιβαίνει στον Πολιτικό Ιδεαλισμό που πρεσβεύει ότι το σύστημα δύναται να σταθεροποιηθεί με θεσμούς ελεγχόμενους από ισχυρά κράτη στη βάση αγγλοαμερικάνικων ηθικών αξιών και διοικητικών προσεγγίσεων.
Στο πεδίο της ευρωπαικής ολοκλήρωσης ο Πολιτικός Ρεαλισμός εκφράζεται με τη διακυβερνητική προσέγγιση. Αυτό το ρεύμα σκέψης επιδιώκει ένα διακρατικό συνεργατικό σύστημα στο οποίο το έθνος-κράτος παραμένει ανέπαφο και είναι ο υπέρτατος χώρος άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας. Στη βάση αυτή γίνεται προσπάθεια συνεννόησης των αντιπροσώπων των εθνών-κρατών, δηλαδή των κυβερνήσεων ώστε να διαμορφωθούν κοινοί θεσμοί αποφάσεων και αν αυτό είναι εφικτό και ελέγξιμο κοινοί θεσμοί.
Οι κυριότερες θέσεις των υποστηρικτών του διακυβερνητικού μοντέλου της Ευρώπης συνοψίζονται ως εξής:
α) Η σημαντικότερη μεταβλητή είναι η Ευρώπη των Πατρίδων
β) Η λαϊκή κυριαρχία σε όλα τα θέματα ασκείται στο εθνικό επίπεδο και οι αποφάσεις λαμβάνονται όμοφωνα και συναινετικά. Οι θεσμοί είναι αμιγώς διακυβερνητικοί, ενώ σε ‘‘ενωσιακό’’ επίπεδο θεσμοθετούνται εκτελεστικά όργανα τα οποία όμως είναι εντολοδόχοι και όχι εντολείς
γ) Η προσέγγιση προϋποθέτει δράση και συνεργασία στην υψηλή πολιτική. Αυτό σημαίνει επίσης αμυντική και διπλωματική αλληλεγγύη
δ) Το πρόβλημα της άνισης ανάπτυξης και του ηγεμονισμού αντιμετωπίζεται με οικονομική αλληλεγγύη
ε) Κανένας δεν πρέπει να πειραματιστεί με την εθνική ταυτότητα και την εθνική συνείδηση των πολιτών των κρατών-μελών
στ) Κριτήριο λειτουργίας της κοινότητας πρέπει είναι το εθνικό συμφέρον
Ο κυριότερος εκφραστής και θεωρητικός των διακυβερνητικού μοντέλου ήταν ο Γάλλος ηγέτης Charles de Gaulle ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας από το 1958 εως το 1969. Η θητεία του συνέπεσε τη χρονική περίοδο κατά την οποία γίνονταν σημαντικές διεργασίες σχετικά με τα πρώτα βήματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Στόχος ήταν να αποφευχθούν ανταγωνισμοί και ηγεμονισμοί που οι ευρωπαϊκοί λαοί βίωσαν με τους δύο αδελφοκτόνους πολέμους στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Ο Charles de Gaulle μίλησε για την Ευρωπη των Πατρίδων.
Η ιδέα για την Ευρώπη των Πατρίδων εκφράζει πρωτίστως τις έννοιες του εθνικισμού-πατριωτισμού και της εθνικής ανεξαρτησίας που αντιβαίνουν όμως στον σοβινιστικό εθνικισμό που πρεσβεύει το αίσθημα της ανωτερότητας απέναντι στους άλλους λαούς. Ο σοβινιστικός εθνικισμός είναι η άρνηση της ιδέας της εθνικής ανεξαρτησίας, επειδή καταλήγει να μην αναγνωρίζει στις άλλες κρατικές οντότητες το δικαίωμα αυτονομίας και ανεξαρτησίας.Ταυτόχρονα αποκηρύσσει την υπερεθνικότητα ή καθε άλλης μορφής διεθνισμού και προτάσει μια πλουραλιστική διακυβερνητική δομή. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Γάλλου ηγέτη: ‘‘Για να οικοδομήσεις κάτι που θα κρατήσει επιβάλλεται να έχει ως θεμέλιο τις πραγματικότητες. Ε, λοιπόν αυτές οι πραγματικότητες (στην Ευρώπη) είναι εθνικές…(Η Ευρώπη) δεν μπορεί να οικοδομηθεί από μερικούς αεροπαγίτες, τεχνοκράτες, απάτριδες και “ανεύθυνους” Η θεσμική και πολιτική οργάνωση του ευρωπαϊκού χώρου σε ένα ένα πλουραλιστικό σύστημα συνεργαζόμενων κρατών περιλαμβάνει και τα έθνη-κράτη της Ανατολικής Ευρώπης μαζί με τη Ρωσία.
Όπως το έθεσε ο Charles de Gaulle ‘‘Στόχος της Γαλλίας είναι η Ένωση ολόκληρης της Ευρώπης, του δυτικού τμήματος, του κέντρου της και του ανατολικού τμήματος της, με πρακτικά μέτρα, με ύφεση, με εγκάρδια συνενόηση και συνεργασία στα οποία είμαστε ειλικρίνα προσυλωμένοι’’, για να συμπληρώσει ‘‘Η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια’’. Αυτός ο τρόπος σκέψης απορίπτει κάθε μορφή ηγεμονισμού και κηδεμονίας. Η παρουσία των Η.Π.Α στην Ευρώπη μέσω της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (Ν.Α.Τ.Ο) δεν περιορίστηκε μόνο σε αμυντικό ρόλο, αλλά εμπόδισε την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής ταυτότητας λόγω της επικράτισης του Ατλαντισμού. Αντίθετα, το διακυβερνητικό σύστημα θεωρεί απαραίτητη τη συνεργασία μεταξύ των κρατών στους τομείς της άμυνας, ασφάλειας και διπλωματίας και όχι μόνο στο οικονομικό επίπεδο με τη μορφή του ‘‘οικονομικού κοινοτισμού’’.
Η Ευρώπη των Εθνών πιστεύει ότι οποιαδήποτε μορφή ενοποίησης/ολοκλήρωσης είναι εφικτή με εθελούσιο και συνεργατικό τρόπο σε καθαρά διακυβερνητικό πλαίσιο, η οποία θα διατηρεί απαρέγκλιτα την αρχή της άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας σε εθνικό επίπεδο. Η συγκεκριμένη ιδέα για την Ευρώπη, όπως αναλύθηκε, αντιτίθεται στους υπερεθνικούς θεσμούς και στη φεντεραλιστική θεώρηση που εντάσσονται στην ιδεαλιστική-φιλελεύθερη σχολή σκέψης. Η τελευταία εκφράστηκε με τέσσερεις προσεγγίσεις (λειτουργιστές, νέο-λειτουργιστές, φεντεραλιστές και νέο-φιλελεύυεροι) οι οποίες αναζητούν τρόπους υπέρβασης της κρατικής κυριαρχίας.
Η υπερεθνική Ευρώπη που έχει επικρατήσει από το 1992 (Συνθήκη για την Ευρωπαική Ένωση- Συνθήκη του Μαάστριχτ) και μετά (Συνθήκη της Νίκαιας και Συνθήκη της Λισσαβόνας) έχει βάλει στο στόχαστρο τις κυριαρχίες των λιγότερων ισχυρών κρατών, ενώ η ισχύς και κυριαρχία των ηγεμονικών κρατών έχει μήνει ανέπαφη ώστε να μπορούν να ασκούν διευθεντικό ρόλο. Είναι μία Ευρώπη με διευθεντήρια, πολλές ταχύτητες και κατηγορίες συμμετοχής. Τον γάλλο-γερμανικό άξονα συνεννόησης πάνω στον οποίο εξελίχθηκε το ευρωπαικό οικοδόμημα για αρκετές δεκαετίες, εννίοτε με αντιθέσεις μεταξύ των δύο κρατών ως προς τους επιδιωκόμενους σκοπούς, αλλά και με αμοιβαίους συμβιβασμούς και συνθέσεις, αντικατέστησε η. μονοκρατορία της Γερμανίας. Η επικυρίαρχη στην Ευρώπη Γερμανία, μέσω του γερμανικού κεφαλαίου και των γερμανικών ελίτ, θεωρεί αυτονόητο ότι πρέπει να επιβάλει το κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο της, ακολουθώντας τη ρήση του Goerg Wilhelm Friedrich Hegel ‘‘ότι είναι λογικό αυτό είναι αληθινό, και ότι είναι αληθινό, αυτό είναι λογικό’’. Επιβάλει όχι μόνο νέο-φιλελεύθερες πολιτικές, αλλά και πολιτικές αυταρχικά παρεμβατικές, με αυξημένη φορολογία, σκληρό δημοσιονομικό έλεγχο, μέτρα λιτότητας, περικοπές δικαιωμάτων δίχως τη δυνατότητα ελεύθερων διαπραγματεύσεων, έχοντας δημιουργήσει δραματικές συνέπειες για την οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή.
Η Ε.Ε σήμερα με την επικράτηση του νέο-φιλελεύθερου , υπερθενικού και (μερικώς) ομοσπονδιακού μοντέλου χαρακτηρίζεται από:
– Γραφειοκρατία/έλλειμα δημοκρατίας
Οι περισσότεροι νόμοι και πολιτικές εγκρίνονται απο μη εκλεγμένους αξιωματούχους πίσω από κλειστές πόρτες, χωρίς να δίνουν λογο στα εθνικά κοινοβούλια και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Συγκεκριμένα μόνο η Ευρωπαϊκη Επιτροπή έχει εκδώσει 30.000 νόμους χωρίς καμία διαβούλευση. Η απουσία νομιμοποίησης οδηγεί αναπόφευκτα στην εδραίωση ανελεύθερων δομών και αντιδημοκρατικών πρακτικών.
– Αναποτελεσματικότητα
Οι διακηρυγμένοι στόχοι στους περισσότερους τομείς δεν επιτυγχάνονται.Στο μεταναστευτικό, στην απασχόληση, στον ανταγωνισμό, στην γεωργία, στην αλιεία και άλλους, οι πολιτικές βρίσκονται πολύ μακριά από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η πλειοψηφία των ζητημάτων που χειρίζεται η Ε.Ε είναι τεχνικά και δεν δίνει λύσεις σε εκείνα που πραγματικά απασχολούν τους πολίτες.
– Ηγεμονισμό
Η Ευρώπη των ελεύθερων και ισότιμων κρατών αποτελεί παρελθόν, με τα διευθεντήρια των Βρυξελλών, του Βερολίνου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να καθορίζουν πολιτικές και να επιβάλουν αποφάσεις. Η επικυρίαρχη Γερμανία συντρίβει τη διαφορετικότητα και υποχρεώνει τα κράτη-μέλη να συμμορφωθούν με τις επιλογές της, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένους θεσμούς και μηχανισμούς. Η απουσία εθνικού νομίσματος, ο έλεγχος ρευστότητας των τραπεζών και κατ’ επέκτασης όλης της οικονομίας απο την Ε.Κ.Τ αποτελεί μερικά από τα μέσα που καθιστά τα κράτη μέλη ομήρους στη νέα μορφή ηγεμονισμού στην Ευρώπη.
– Ατλαντισμό
Οι Η.Π.Α, κυρίως μέσω του Ν.Α.Τ.Ο, προβάλλουν την ισχύ τους στην Ευρώπη, ποδηγετώντας τα κράτη-μέλη. Επιβάλουν αποφάσεις σε επίπεδο άμυνας, ασφάλειας και διπλωματίας, όχι μόνο για τις εκτός των ευρωπαϊκών συνόρων υποθέσεις (πόλεμοι σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Συρία και αλλαγή κυβερνήσεων στον αραβικό κόσμο), αλλά και για τα εντός του ‘‘οίκου ζητήματα’’ (δίαλυση της Γιουγκοσλαβίας, απόσχιση Κοσόβου και κρίση στην Ουκρανία). Η κηδεμονευόμενη εξωτερική πολιτική αντιβαίνει στα ευρωπαϊκά συμφέροντα, επιφέροντας δυσμενείς επιπτώσεις για την Γηραιά Ηπείρο
– Λαθρομετανάστευση
Ένα πολυδιάστατο πρόβλημα με κοινωνικές, οικονομικές και εθνικές πτυχές. Η αθρόα εισδοχή λαθρομεταναστών από χώρες εκτός ευρωπαϊκών συνόρων αποτελεί μια ορολογιακή βόμβα που θέτει σε κίνδυνο τις δομές του ίδιου του έθνους-κράτους όπως παραδοσιακά τις γνωρίζουμε. Σε μερικές πόλεις οι αλλοδαποί αποτελούν ήδη την πλειοψηφία των κατοίκων. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν σήμερα στην Ευρώπη των 28 χωρών 45.000.000 μετανάστες. Σύμφωνα με αναλογιστικές μελέτες πολλοί ευρωπαίοι εώς το 2050.θα είναι μειοψηφία στην ίδια τους τη χώρα. Μόνο μέσα στο 2015 1.000.573 καταγεγραμένοι μετανάστες (όχι πρόσφυγες) έφθασαν δια θαλάσσης στην Ευρώπη.
-Ισλαμοποίηση
Παράμετρος του μεταναστευτικού αποτελεί ο κίνδυνος του Ισλάμ που δεν είναι απλά μία θρησκεία, αλλά κοσμοθεωρία για τον τρόπο ζωής. Αποτελεί ένα ξένο σώμα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες που όχι μόνο δεν ενσωματώνεται, αλλά ούτε καν προσαρμόζεται στις αρχές, τα ήθη και τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Οι μουσουλμάνοι στα 28 κράτη-μελη φτάνουν σήμερα 52.000.000, ενώ μέσα στα υπόλοιπα 20 χρόνια υπολογίζεται ότι θα έχουν φτάσει στα 104.000.000. Η ισλαμική τρομοκρατία στην καρδιά της Ευρώπης έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα, οδηγώντας στην επανεξέταση των δομών της ευρωπαϊκής ασφάλειας.
– Δημογραφικό πρόβλημα
Ο μέσος δείκτης γονιμότητας έχει φτάσει μόλις το 1,28%, ενώ χρειάζεται να είναι τουλάχιστον στο 2,1% για να διατηρηθεί ο πληθυσμός στα ίδια επίπεδα.Τα ευρωπαϊκά έθνη γερνάνε ηλικιακά και φθήνουν πληθυσμιακά.Αυτό σημαίνει ότι κάθε νέα γενιά υποδιπλασιάζεται. Η παράνομη μετανάστευση θα αυξήσει σε τέτοιο βαθμό τις εισροές τις επόμενες δεκαετίες, ώστε τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων που δεν θα γεννηθούν ποτέ, θα αντικατασταθούν από μεγαλύτερο αριθμό αλλόφυλων.
– Φτώχεια
Αποτέλεσμα των πολιτικών της Ε.Ε είναι το 24,8% του πληθυσμού των κρατών-μελών να βρίσκεται στο όριο της φτώχειας που ισοδυναμεί με 125.000.000 άτομα.
– Ανεργία
Ο μέσος όρος της ανεργίας έχει φτάσει στο 12,6% που είναι νούμερο σχετικά υψηλό για την πάλαι ποτέ ευημερούσα Ευρώπη. Τα αποτελέματα των τελευταίων εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έφεραν τα ευρωσκεπτιστικά κόμματα σε ποσοστά διπλάσια σε σχέση με το 2009. Σε Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία το Front National και το United Kingdom Independent Party αντίστοιχα ήρθαν πρώτα. Επίσης τα πατριωτικά και εθνικιστικά κόμματα στην Γερμανία (NPD), Ολλανδία (Κόμμα Ελευθερίας), Βέλγιο (Βλάαμς Μπελάνγκ), Δανία (Δανικό Λαϊκό Κόμμα), Σουηδία (Σουηδοί Δημοκράτες), Φινλανδία (Αληθινοί Φινλανδοί), Αυστρία (Κόμμα Ελευθερίας της Αυστρίας), Ουγγαρία (Τζόμπικ), Ιταλία (Λίγκα του Βορρά) και Ελλάδα (Χρυσή Αυγή) εισήλθαν σχεδόν όλα με υψηλά ποσοστά, φτάνοντας ορισμένα και σε διψήφια νούμερα. Το Κόμμα Ανεξαρτησίας της Μεγάλης Βρετανίας διεκδίκησε την περσινή χρονιά το ρόλο της μείζονας αντιπολίτευσης (ήρθε δεύτερο σε πολλές περιοχές), ενώ το Εθνικό Μέτωπο θα κατέλθει για την πρωτιά στις προσεχείς εθνικές εκλογές.
Αυτά τα εν δυνάμει κόμματα εξουσίας δεν μπόρεσαν σε πρώτη φάση για λόγους κυρίως σκοπιμοτήτων να συμφωνήσουν σε ένα ελάχιστο κοινό πλαίσιο ώστε να συγκροτηθεί μια ξεχωριστή πολιτική ομάδα που να εκφράζει ιδεολογικά την Ευρώπη των Εθνών. Ύστερα απο διεργασίες ενός χρόνου και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 2015, δημιουργήθηκε η ‘‘Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας’’ με επικεφαλής το Εθνικό Μέτωπο και τη συμμετοχή βουλευτών από την Λίγκα του Βορρά, το Κόμμα Ελευθερίας, το Κόμμα Ελευθερίας της Αυστρίας, το Βλάαμς Μπελάνγκ, το Νέο Δεξιό Κογκρέσο (Πολωνία), αλλά και μη εγγεγραμένων.
Τα παραπάνω κόμματα, αλλά και αυτά που ακόμη δεν εκπροσωπούνται κοινοβουλευτικά και τοποθετούνται στον χώρο του ιδελογικού πατριωτισμού, παρ’ όλο που έχουν επιμέρους διαφοροποιήσεις για συγκεκριμένα ζητήματα από χώρα σε χώρα, παρουσιάζουν κοινούς προγραμματικούς στόχους για την Ε.Ε οι οποίοι συνοψίζονται ως εξής:
– Κατάργηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα για τα κράτη εντός της ευρωζώνης
– Κατάργηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της θέσης του Προέδρου της Ε.Ε
– Ουσιαστική αναβάθμιση των αρμοδιοτήτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ώστε να ψηφίζει και να ανακαλεί σχέδια νόμων μη αιρετών οργάνων
– Πρόθυμη και ενεργή συνεργασία σε άμυνα, ασφάλεια και διπλωματία με μοναδικό γνώμονα τα συμφέροντα της Ευρώπης που θα είναι απεξαρτημένη από τον Ατλαντισμό και οποιαδήποτε άλλη μορφής εξωτερικής ηγεμονίας
– Η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας να γίνεται σε εθελούσια βάση από όσες χώρες-μέλη το επιθυμούν σε τομείς χαμηλής πολιτικής που δεν θα αγγίζει τον σκληρό πυρήνα των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων
– Η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκληρωσης να παραμήνει σε αμιγώς διακυβερνητικά πλαίσια μεταξύ ανεξαρτήτων και ισότιμων κρατών
– Δημοψηφίσματα για όλα τα σημαντικά θέματα
Η διόγκωση της παράνομης μετανάστευσης, που από το δεύτερο μισό του 2015 έχει λάβει τη μορφή ανοιχτής εισβολής, δείχνει να μην είναι διαχειρίσιμη. Απέδειξε πεντακάθαρα την ανεπάρκεια των οργάνων της Ε.Ε να αντιμετωπίσουν την μείζονα αυτή απειλή και την έλλειψη της ευρωπαϊκής συνοχής και στρατηγικής. Τα κράτη-μέλη υφίστανται τις συνέπειες της μονεμερούς προσέγγισης του Βερολίνου για την αναπλήρωση του ελλειπόντος εργατικού δυναμικού των γερμανών βιομηχάνων, καθώς και της Ατλαντικής εξάρτησης, ακολουθώντας την καταστροφική επιλογή των Η.Π.Α για τις αλλαγές καθεστώτων στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή.
Το μεταναστευτικό μετατοπίστηκε στην κορυφή των ζητημάτων, προκαλώντας τεκτονικές αλλαγές στο πολιτικό στερέωμα. Αποτελώντας για δεκαετίες την προμετωπίδα στον αγώνα των πατριωτικών και εθνικιστικών κομμάτων, άναγκασε αρκετές κυβερνήσεις να ιοθετήσουν μεγάλο μερος της ατζέντας τους. Αναπόφευκτα η εξέλιξη αυτή οδηγεί στην ραγδαία δημοσκοπική και εκλογική άνοδο των εθνικών δυνάμεων. Τα εθνικιστικά κόμματα βρίσκονται έξω από το κλασσικό σχήμα Κέντροαριστεράς-Κέντροδεξιάς, των δύο δυνάμεων που εναλλάσονται για πάνω από μισό αιώνα και που σήμερα εξακολουθούν να κυριαρχούν σε ορισμένες χώρες. Έχουν εξελιχθεί σε σημαντικές πολιτικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη, μετέχοντας σε κυβερνητικά σχήματα και ίσως στο μέλλον να δημιουργήσουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Η άνοδος του εθνικισμού είναι πρακτικά αδύνατον να ανακοπεί, αφού έχουμε εισέλθει σε μία ιστορική περίοδο όπου οι πολιτες της Εύρωπης έχουν αντιληφθεί τη χρεωκοπία των συντηρητικών πολιτικών. Η γοητεία των πολιτικών θέσεων των εθνικιστών έγκειται κυρίως στη συνέπεια και στην ικανότητα τους να λένε ‘‘όχι’’ στο σύστημα.
Η προσεχής διετία θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της Ευρώπης. Η επιδίωξη της Καταλωνίας για απόσχιση, το δημοψήφισμα για την αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας απο την Ε.Ε (ενδεχομένως και μέσα στο 2016) και οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία το 2017 αποτελούν τα τρία κρίσιμα γεγονότα. Η επίτευξη ανεξαρτησίας των Καταλανών απο την Ισπανία με συνταγματικά μέσα, η έξοδος της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας και στρατιωτικής δύναμης της Ευρώπης και η εθνικιστική πρωτιά στη Γαλλία θα σηματοδοτήσουν τη στροφή της Γηραιάς Ηπείρου προς περισσότερη δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Ήδη οι φυγόκεντρες τάσεις είναι μεγάλες. Ενδεικτικό είναι ότι ο μέσος όρος της κοινης γνώμης στις χώρες της ευρωζώνης που θα προτιμούσαν εθνικό νόμισμα έναντι του ευρώ έχει πια φτάσει στο 47%.
Η ιδεά για την Ευρώπη των Εθνών δεν έχει δοκιμαστεί ουσιαστικά στην πράξη, αφού καθ’ ολη τη διάρκεια της πορείας της ευρωπαϊκής ολοκληρωσης, υπάρχει μία άτυπη πάλη μεταξύ των διακυβερνητικών, φιλελεύθερων και φεντεραλιστών που σε αρκετές περιπτώσεις καταλήγει σε αμοιβαίους συμβιβασμούς και συνθέσεις. Η Ε.Ε σήμερα είναι ένας άρρωστος οργανισμός που βρίσκεται πιο κοντά στη διάλυση της στην μορφή που ξέρουμε, παρά στην λύση των δομικών της προβλημάτων. Η ευρωπαική ιδέα δεν αποτελεί ιδιοκτησία οποιασδήποτε χώρας, ομάδας ή θεσμού, πόσο μάλλον εκείνων που παρεκλίνουν από τις βασικές αξιακές αρχές της και έχουν δημιουργήσει μια Ευρώπη που ελάχιστη λαική νομιμοποίηση έχει πια.
Θεμελιώδης αφετηρία για την ύπαρξη του ευρωπαϊκού εγχειρήματος ήταν ο τερματισμός της ηγεμονίας στις διακρατικές σχέσεις που γεννιέται από την άνιση ανάπτυξη και την έλλειψη της αρχής της ισοτιμίας. Η Ε.Ε έχει όχι μόνο αποτύχει φανερά στην εκπλήρώση του σκοπού αυτού, αλλά βρίσκεται ακριβώς στο αντίθετο πλαίσιο με τα διευθεντήρια-κέντρα εξουσίας για την λήψη/επιβολή αποφάσεων και το γερμανικό ηγεμονισμό υπό τη μορφή υψηλής εποπτείας στις άλλες χώρες. Αν η παρούσα παρατεταμένη κρίση μπορεί να θεωρηθεί ως ‘‘χρήσιμη’’, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, αυτό ασφαλώς αφορά την ανάδειξη του βαθύτατου υπαρξιακού προβλήματος με το οποίο είναι αντιμέτωπη η Ε.Ε.
Η αρπαγή της Ευρώπης, προαιώνιας κοιτίδας του παγκόσμιου πολιτισμού, του ελληνικού πνεύματος και της ελευθερίας δεν έχει γίνει, αυτήν τη φορά από τον Όλυμπιο Δία κατά την ελληνική μυθολογία, αλλά από ένα αυταρχικό, αντιεθνικό, νεο-ταξικό οικοδόμημα όπως σήμερα έχει μετατραπεί η Ε.Ε. Χρέος των ευρωπαίων πατριωτών και εθνικιστών είναι η απελευθέρωση της Ευρώπης από τα δεσμά μιας ιδιότυπης δικτατορίας, εκπόρευόμενης απο την γραφειοκρατία των Βρυξελλών, τον ηγεμονισμό του Βερολίνου και του εννιαίου νομίσματος της Ε.Κ.Τ.
Αγωνιζόμαστε για μια πραγματικά ελεύθερη Ευρώπη, από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια. Την Ευρώπη των Εθνών, με την Χρυσή Αυγή να είναι πρωτοπόρος σε αυτόν τον αγώνα.
Πέτρος Τασιός
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-eurwph-twn-ethnwn-h-diakubernhtikh-proseggish-ths-eurwpaikhs-ideas#ixzz403zFppWT