Η Παιδεία αποτελεί λειτούργημα ζωτικής σημασίας για την επιβίωση, την διατήρηση και την ανάπτυξη ενός Έθνους και ενός κράτους ειδικότερα. Αυτό διότι, όπως είναι αυτονόητο, η παιδεία σφυρηλατεί τους μελλοντικούς πολίτες από τους οποίους συνέχεται το μέλλον ενός Έθνους. Οι πολίτες λοιπόν, θα συμπεριφερθούν έτσι βάσει της παιδείας τους και των αξίων που αυτή τους μετέδωσε. Όλα αυτά μέχρι στιγμής αποτελούν μια σκιαγράφηση του ρόλου της και σκοπός αυτού του άρθρου είναι να εξηγήσει τις φιλοσοφικές προσεγγίσεις της σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του Λαϊκού Εθνικισμού. Πριν όμως εκθέσουμε τις φιλοσοφικές της προσεγγίσεις θα ήταν δόκιμο να κάνουμε μια κριτική στο νεοελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, καθώς αποτελεί την ρίζα του προβλήματος στο ζήτημα της συνείδησης των νεοελλήνων, μιας συνείδησης πέρα για πέρα εγωπαθητικής, ωφελιμιστικής και αποεθνικοποιημένης.
Το εκπαιδευτικό σύστημα του νεοελληνικού κράτους, προετοιμάζει τις ψυχές των νέων μας να δεχθούν την αρρώστια που ακούει στο όνομα ατομοκεντρισμός, διαγράφοντας κάθε ίχνος αίσθησης του να ανήκεις στην Λαϊκή Κοινότητα, η οποία είναι η έκφραση της Φυλής στο κοινωνικό επίπεδο, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος αόρατου εμφυλίου πολέμου. Το ερώτημα που θα θέσει κάποιος εύλογα είναι “και πως το καταφέρνει αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα;” Η απάντηση είναι πολύ απλή: Καπιταλισμός στο κοινωνικό επίπεδο, υλισμός στο φιλοσοφικό. Δύο έννοιες όμως στενά αλληλοεξαρτώμενες. Παρατηρούμε την υποβάθμιση και την κλιμακωτή εκμηδένιση των δύο κύριων συστατικών τα οποία διαμορφώνουν την εθνική συνείδηση , της Ιστορίας και της Γλώσσας μας. Από την μία η Ιστορία αποτελεί την γενεσιουργό δύναμη διαμόρφωσης της εθνικής συνείδησης, παραθέτωντας στους νέους τις διδαχές και τα ηρωϊκά κατορθώματα των προγόνων μας, με αποτέλεσμα να ενισχύονται οι δεσμοί και η αίσθηση του ανήκειν σε ένα όλον. Από την άλλη, η Ελληνική Γλώσσα, εκτός από την επικοινωνιακή της χρήση συνιστά την πιο άμεση σχέση με τον πολιτισμό μας, το μοναδικό στοιχείο του που επέζησε δια μέσου των αιώνων μαζί με την Φυλή μας, γεγονός που δημιούργησε αδιάρρηκτες σχέσεις μεταξύ αυτών των δύο. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά σχετικά με τον παραγκωνισμό της Ελληνικής Γλώσσας, όμως θα ξεφύγουμε από το θέμα του άρθρου, για αυτό θα εκτεθούν μόνο τα προβλήματα τα οποία είναι εμφανή σε όλους όσους έχουν στοιχειώδη νοημοσύνη και αντίληψη του τι γίνεται γύρω τους. (Φίλης, Αρβελερ, Greeklish, λανθασμένη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών κτλπ) Σαφώς, σύμμαχος σε αυτό τον εκμαυλισμό των ηθικών αξιών, είναι η ίδια η κοινωνία με τα πρότυπα που επιβάλλει. Πρότυπα τα οποία προβάλλουν την ακαλαισθησία, τον υλισμό και την απληστία σε όλο τους το μεγαλείο. Όλα αυτά έχουν ως απόρροια, η αποεθνικοποίηση της συνείδησης και η ένταξη σε μια καθαρά καπιταλιστική κοινωνία δηλαδή, την δημιουργία ανθρώπων-προβάτων, μιας μάζας εύκολα χειραγωγήσιμης η οποία αποτελείται από άτομα τα οποία αποφασίζουν για το μέλλον καθαρά με οικονομικά κριτήρια, αδιαφορώντας πλήρως για το μέλλον του έθνους τους, της ζωής τους ακόμα και των ίδιων των παιδιών τους.
Εφόσον έκανα μια σύντομη κριτική του νεοελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, οφείλω να παρουσιάσω και την πραγματική διάσταση της παιδείας που είναι και ο σκοπός του παρόντος άρθρου. Θα ξεκινήσω αναφέροντας ότι η Παιδεία είναι μια έννοια στενά συνυφασμένη με την Δικαιοσύνη, κάτι που θα φανεί σε πολλούς ανορθολογικό. Βέβαια ας επισημάνω ότι, λέγοντας Δικαιοσύνη, εννοώ την Δικαιοσύνη στην ηθική της διάσταση όπως μας την ανέλυσε, κατ’εμέ ο μέγιστος των φιλοσόφων, ο Πλάτων. Κατά τον Πλάτωνα λοιπόν, Δικαιοσύνη σημαίνει το να εξουσιάζει την ψυχή του ανθρώπου το λογιστικό μέρος, με την πλήρη συναίνεση του θυμοειδούς και την υποταγή του επιθυμητικού στην ανθρώπινη πτυχή και στην κοινωνιολογική πτυχή, να εξουσιάζει την πόλη εκείνο το μέρος των πολιτών των οποίων η ψυχή εξουσιάζεται βάσει των ανωτέρω που ελέχθησαν σχετικά με την ανθρώπινη πτυχή, τουτέστιν των φιλοσόφων. Όλα αυτά μας οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι η Δικαιοσύνη είναι μια ιεραρχική σχέση σύμφωνα με την οποία ο κάθε άνθρωπος τοποθετείται στη κοινωνική θέση που του αξίζει. Σε αυτό ακριβώς το κομβικό σημείο, είναι επιτακτική η ανάγκη της παιδείας αλλά διαφαίνεται και η στενή της συνύφανση με την δικαιοσύνη. Ο ρόλος της παιδείας είναι να επεξεργαστεί, να γαλουχήσει και να τελειοποιήσει την προσωπικότητα κάθε πολίτη ξεχωριστά. Τελειοποίηση όχι με την έννοια του να φτάσουν όλοι στα ίδια επίπεδα μιας κατ’επίφασην ισότητας, αντιθέτως τελειοποίηση σημαίνει το να αναπτυχθούν στο άτομο τα καλύτερα ταλέντα του είτε πνευματικά είτε σωματικά, ώστε να φτάσει στο επίπεδο μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά με το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο προετοιμάζει ανθρώπους έτοιμους προς κατανάλωση, ανθρώπους ως άτομα και όχι ως προσωπικότητες, γιατί όπως είπαμε η προσωπικότητα δημιουργείται όταν το άτομο έχει φτάσει στα, διαφορετικά για όλους, ανώτερα επίπεδα τελείωσής του. Παρατηρείται λοιπόν ότι η Παιδεία είναι ο καθοδηγητικός μίτος της Δικαιοσύνης, καθώς προετοιμάζει κάθε μέλος της Λαϊκής Κοινότητας ξεχωριστά, το τελειοποιεί και το ταξινομεί στην κατάλληλη κοινωνική θέση ώστε να επιτελέσει το έργο του και να προσφέρει τις υπηρεσίες του προς την κοινωνία.
Εν κατακλείδι, σε μια κοινωνία όπως η σημερινή, είναι λογικό να κυριαρχεί το κοινωνικό χάος και η αναξιοκρατία, καθώς κριτήρια για να λάβει ένα μέλος της κοινωνίας μια θέση, είτε ηγετική είτε επικουρική, είναι η οικονομική του κατάσταση. Εν αντιθέσει με την κοινωνία την οποία εμείς ποθούμε, ένας πόθος αρκετά ρομαντικός μα αρκετός για να αγωνιστείς, στην οποία ο καθένας θα έχει τοποθετηθεί στην θέση που του αξίζει, εφόσον δεν μπορεί να δώσει ότι δεν κατέχει! Η Παιδεία σε ένα πραγματικό Εθνικό Κράτος είναι αυτή που θα σφυρηλατήσει την μελλοντική φυσική Αριστοκρατία, οδηγώντας ξανά το Έθνος μας στην κορυφή της Ιστορίας.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/filosofikes-proseggiseis-ths-paideias#ixzz40EhZosdG
