Η πιο ειλικρινής μορφή προσευχής είναι η επικοινωνία με την φύση. Δεν είναι λεκτική, μα αισθαντική. Ξεφεύγει από τα επίγεια και επιφανειακά ανθρωποκεντρικά συστήματα. Ήταν, είναι και θα είναι εκεί. Αιώνια. Αέναη. Οι άνθρωποι χάνονται, ο κόσμος αλλάζει, η τεχνολογία εξελίσσεται. Οι ιδέες, όμως, παραμένουν. Υπάρχουν μέσα σου είτε το γνωρίζεις, είτε όχι. Ζουν στο ασυνείδητο και πολλές φορές στο συνειδητό κομμάτι του εγκεφάλου σου. Είναι σαν μια συνεχή αναβλύζουσα ενέργεια που σε αγκαλιάζει σιωπηλά κάθε ημέρα και νύχτα, ένας ατέρμων βρόχος. Η δική μας προσευχή, είναι βαθειά κρυμμένη μέσα στην ψυχή μας, ζει στο σώμα μας, χορεύει στο ρυθμό της καρδιάς μας και δακρύζει στο άκουσμα του Εθνικού μας Ύμνου.
Η δική μας Ιδέα, είναι Αθάνατη. Η δική μας Προσευχή, είναι Ιερή. Όπως κάθε τι εθνικό, η Ιδέα μας υπάγεται στην φύση. Άλλωστε, η φύση, είναι το σπίτι της δημιουργίας, της αρμονίας, του ρομαντισμού και όλων των ευγενών αρετών. Αν όχι εκεί, που αλλού θα μπορούσε να ανήκει ο Εθνικισμός; «Μα πολλά δημιουργήματα της φύσης είναι υπό εξαφάνιση! Αν αυριο τελειώσει;» Πως μπορεί να τελειώσει κάτι που δεν έχει ούτε αρχή, μα ούτε τέλος; Όπως κάθε μέρα πέφτει το σκότος μέχρι να έρθει η Αυγή που θα πλημμυρίσει με φως και θα διώξει το σκοτάδι, έτσι κι η Ιδέα μας δεν τελειώνει ποτέ. Σκοτώνεται και ξαναγεννιέται. Όσα χρόνια κι αν χρειαστούν, θα γυρίσει, κι όταν γυρίσει θα είναι πιο δυνατή από πριν. Γι’αυτό δε λυγίζουμε, δεν προσκυνάμε, δεν παραιτούμαστε, δεν υποκύπτουμε και δεν υποχωρούμε σε τίποτα. Κοιμηθήκαμε στη σκιά, ζήσαμε στη νύχτα και περάσαμε μέσα από το ίδιο το έρεβος. Μα, μετά το έρεβος, ακολουθεί πάντα το ξημέρωμα που θα διαλύσει την καταχνιά της νύχτας. Ακολουθεί η Αυγή.
Άλλωστε: «Πρέπει να είσαι έτοιμος να καείς στην ίδια σου τη φλόγα: πώς να ξαναγεννηθείς αν δεν γίνεις πρώτα στάχτη; Μα, όταν ξαναγεννηθείς από τις στάχτες σου, ποιος θάνατος μπορεί να σε τρομάξει;»Φρειδερίκος Νίτσε
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/odhgos-mas-h-fush#ixzz40nsppQ26
