Στη γειτονική μας χώρα η δεκαετία του ’70 συνιστά μια ταραχώδη αλλά και πολύνεκρη πολιτική περίοδο! Πράγματι σε ολόκληρη την δεκαετία του 1970 η ιταλική πολιτική ζωή τελούσε σε αναβρασμό, διαρκώς αυξομειούμενο. Οι συνεχείς απεργίες, οι τεράστιες πορείες και οι βίαιες διαδηλώσεις ήσαν το σύνηθες καθημερινό φαινόμενο, ενώ οι δρόμοι και οι πλατείες των ιταλικών μεγαλουπόλεων είχαν κυριολεκτικώς μετατραπεί σε «εμφυλιοπολεμικές εμπόλεμες ζώνες» εξαιτίας των συγκρούσεων μεταξύ των αντιπάλων διαδηλωτών (κυρίως ακροαριστερών) με την αστυνομία, αλλά και μεταξύ αριστερών κάθε είδους και Εθνικιστών.
Από τα τέλη της δεκαετίας του εξήντα (με την «σφαγή της Piazza Fontana» στο Μιλάνο) μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 (με την «σφαγή στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια»), η Ιταλία γνώρισε μια σειρά από τρομοκρατικές επιθέσεις της άκρας αριστεράς όσο και αντίποινα της άκρας δεξιάς, που είχαν ως συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους πολυάριθμοι άνθρωποι (μαχητές των πολιτικών παρατάξεων, αστυνομικοί και απλοί πολίτες). Από αρκετούς ιστορικούς θεωρείται ως αρχή αυτής της περιόδου η 1η Μαρτίου του 1968 όταν διαδηλωτές συγκρούστηκαν σφοδρότατα με την αστυνομία στη Ρώμη (Battaglia di Valle Giulia). Στις 19 Νοεμβρίου 1969, στο Μιλάνο, στην διάρκεια μιας διαδήλωσης της «Ένωσης Ιταλών Κομμουνιστών (μαρξιστών- λενινιστών)» («Unione Comunisti Italiani (marxisti-leninisti)») έχασε την ζωή του ο αστυνομικός Antonio Annarumma, που δέχτηκε κτύπημα στο κεφάλι με έναν σιδεροσωλήνα. Μετά από περίπου ένα μήνα εξερράγη βόμβα στην Banca Nazionale dell’ Agricoltura στην Πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο προκαλώντας το θάνατο 17 ανθρώπων και τον τραυματισμό άλλων 88. Η τρομοκρατική αυτή ενέργεια είναι γνωστή ως «Σφαγή της Πιάτσα Φοντάνα» (Strage di piazza Fontana).
Άλλοι αναλυτές ανάγουν την αρχή της ζοφερής περιόδου στην 1η Μαΐου του 1970, όταν ο Εθνικιστής Ούγκο Βεντουρίνι, μέλος του «Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος», δολοφονήθηκε από μιαν ορδή οπλισμένων αριστεριστών στην Γένοβα. Ακολούθως στην Ιταλία καθόλη την διάρκεια της δεκαετίας του εβδομήντα συνέβη μια σειρά από τρομοκρατικές επιθέσεις. ορισμένες των οποίων ήσαν: η έκρηξη βόμβας στον σιδηροδρομικό σταθμό Gioia Tauro (στις 22 Ιουλίου του 1970) που προεκάλεσε εκτροχιασμό ενός του τρένου κατευθυνομένου από το Παλέρμο στο Τορίνο με αποτέλεσμα τον θάνατο 6 ανθρώπων και τον τραυματισμό άλλων 66, η βομβιστική επίθεση στην αστυνομική διεύθυνση του Μιλάνο στις 17 Μαΐου 1973 (Strage della Questura di Milano) η οποία προεκάλεσε τον θάνατο 4 ανθρώπων και τον τραυματισμό 52 άλλων, με δράστη τον αναρχικό Τζιανφράνκο Μπερτόλι.
Η χρονική αυτή περίοδος έχει καταγραφεί στην πολιτική ιστορία της Ιταλίας με την ονομασία «Μολυβένια Χρόνια» («Anni di Piombo»), όρος που αναδείχθηκε από την ομώνυμη ταινία (1981) της Γερμανίδας αριστερής φεμινίστριας Margarethe Von Trota που αναφέρεται σε αντίστοιχα γεγονότα που βίωσε η τότε Δυτική Γερμανία στην ίδια περίπου περίοδο. Σύμφωνα με άλλους, η περίοδος ονομάσθηκε έτσι λόγω της εκτενούς και ραγδαίας χρήσεως πυροβόλων όπλων, με καταιγισμό των μολυβένιων βλημάτων τους. Κατά την διάρκειά των «μολυβένιων ετών» έγιναν δεκάδες βομβιστικές επιθέσεις, εκατοντάδες ένοπλες συγκρούσεις αριστερών με την αστυνομία, δολοφονίες πολιτικών προσώπων, δικαστών, κομματικών στελεχών αλλά και αθώων πολιτών. που βρήκαν θάνατο από τα τυφλά βομβιστικά χτυπήματα.
Για τα τυφλά αυτά χτυπήματα κατηγορήθηκαν άδικα και αστήρικτα από το σύστημα άτομα που ανήκαν στον εθνικιστικό χώρο. Σήμερα είναι πλέον γνωστό ότι ήταν κατευθυνόμενη «άνωθεν και έξωθεν» η λεγομένη «στρατηγική της έντασης» («strategia della tensione») -ένας άλλος όρος που χρησιμοποιείται για την περίοδο εκείνη- ενώ ικανοί μελετητές της αιματηρής περιόδου την χαρακτηρίζουν και ως «εμφύλιο πόλεμο χαμηλής έντασης». Η διαρκώς κλιμακούμενη ένταση που είχε ως στόχο την αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος, εκπορεύθηκε από ιταλικές και ξένες μυστικές υπηρεσίες, καθώς και άλλα σκοτεινά κέντρα. Έπειτα από κάθε πολύνεκρο βομβιστικό χτύπημα άρχιζε ένα προσχεδιασμένο «κυνήγι μαγισσών» κατά των Ιταλών Εθνικιστών. Πολλοί από αυτούς κυνηγήθηκαν, φυλακίστηκαν, αυτοεξορίστηκαν, εξευτελίστηκαν και υπήρξαν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι ενός ολότελα σάπιου πολιτικού συστήματος.
Επισημαίνεται ότι, από τις αρχές έως και τα μέσα της δεκαετίας του ’70 το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα (PCI – Partito Comunista Italiano), υπό τον Luigi Longo (γνωστό ως «Κόκορα») μέχρι το 1972 και κατόπιν υπό τον «κόκκινο μαρκήσιο» Enrico Berlinguer, ήταν πράγματι πανίσχυρο στο πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο. Τα ποσοστά που ελάμβανε στις εκλογές του 1976 ήγγισαν το 35%, ενώ σε πολλές περιοχές (ειδικώς στην Βόρειο Ιταλία) υπερέβησαν το 50%. Επίσης και η εβραϊκή κοινότης της Βορείου Ιταλίας, (πολλά μέλη της οποίας εστελέχωναν κόμματα της αριστεράς), ήταν πολιτικώς πανίσχυρη και σφόδρα αντιεθνικιστική.
Πλην του ΚΚΙ υπήρχαν επίσης πολλές ευρείες «σκληροπυρηνικές» οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς («Lotta Continua» / 1969-1976, «Potere Operaio» / 1967-1973, κ.ά.) με πολυάριθμα στελέχη τους να προβαίνουν σε έκνομες και βίαιες ενέργειες και δολοφονίες. Μάλιστα, το κυρίαρχο σύνθημα στους κύκλους των λογής – λογής ακροαριστερών ήταν ξεκάθαρο και αδίστακτο : «Uccidere un fascista non e’ reato» («Το να σκοτώνεις έναν φασίστα δεν είναι έγκλημα»)!
Οι Εθνικιστές οι οποίοι δολοφονήθηκαν από αριστερούς τρομοκράτες ήσαν 38 (ο μικρότερος ήταν γιός ενός Συναγωνιστή, ο οκτάχρονος Stefano Mattei που κάηκε ζωντανός !). Να σημειωθεί ότι περισσότεροι από τους 20 νεκρούς ήσαν νεαροί Εθνικιστές, που δολοφονήθηκαν από τα «καθεστωτικά προστατευόμενα» αριστερά καθάρματα κατά την δεκαετία του 1970, ανάμεσα στους οποίους και ο αξέχαστος Έλληνας φοιτητής της Ιατρικής, Συναγωνιστής Μίκης Μάντακας. (Επισημαίνεται ότι οι δολοφόνοι του -όπως και οι δολοφόνοι των ηρωικών μας συντρόφων Γιώργου Φουντούλη και Μάνου Καπελώνη – παραμένουν ακόμη ασύλληπτοι).
Γιάννης Πετρίτης
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/molubenia-chronia#ixzz41OJefjyg
