Από την στιγμή που το εγχώριο πολιτικό σύστημα άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα διαχείρισης της εξουσίας, με τους αναπόφευκτους κραδασμούς που προξένησαν τα συνεχόμενα Μνημόνια, και στη συνέχεια να μπαίνει σε μια βαθιά και μόνιμη κρίση, έπρεπε να μπει πλέον στο γνώριμο καταφύγιο των προεκλογικών ψευδών, το οποίο όμως δεν είχε πια την παραμικρή, έστω και ελάχιστη, αντιστοίχιση με την κυβερνητική πρακτική πολιτική.
Η περίοδος, λοιπόν, της κρίσης και των Μνημονίων ήταν αυτή που έφερε την πλήρη αποκάλυψη. Το 2009, ο Καραμανλής επέλεξε να δραπετεύσει από την κυβερνητική εξουσία αντιλαμβανόμενος τι θα ερχόταν. Ο διάδοχός του, ο Τζέφρυ, μολονότι γνώριζε τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα, αγχωμένος (και… αποβλακωμένος) μη τυχόν χάσει για τρίτη φορά, επέλεξε να υποσχεθεί τα πάντα. Το διαβόητο «λεφτά υπάρχουν» όχι μόνο διαψεύστηκε τρεις μήνες μετά τις εκλογές, αλλά λίγο μετά το εξάμηνο άρχισε η προετοιμασία για το πρώτο Μνημόνιο.
Μετά τον Γιωργάκη, την σκυτάλη της παρωχολογίας πήρε ο Σαμαράς με τα περιβόητα «Ζάππεια». Αυτός μπορεί να μην έλεγε «λεφτά υπάρχουν», υποσχόταν όμως απαλλαγή από την μνημονιακή πολιτική, σ΄ένα «διαφορετικό μείγμα πολιτικής», το… μυστικό του οποίου κατείχε αυτός και μόνον αυτός, ως «αλχημιστής» της πολιτικής. Όπως είναι γνωστό, πήγε σε εκλογές αφού προηγουμένως υποχρεώθηκε εξευτελιζόμενος να ψηφίσει το δεύτερο Μνημόνιο (μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ), νίκησε με την ψυχή στο στόμα υποσχόμενος «επαναδιαπραγμάτευση», την οποία φυσικά ουδέποτε έκανε.
Στη συνέχεια, η σκυτάλη πέρασε στα χέρια του Τσίπρα, ο οποίος ξεπέρασε τους δύο προηγούμενους σε υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις ότι όλες οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνουν πράξη. Το αποτέλεσμα ήταν σε εφτά μήνες να υπογράψει το τρίτο (και χειρότερο, μέχρι στιγμής τουλάχιστον) Μνημόνιο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η όλη κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ διέλυσε το παραμυθάκι της υποτιθέμενης ηθικής ανωτερότητας του, με το χρόνιο επιχείρημα της αριστεράς «εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους», καθώς με τις πράξεις του επιβεβαίωσε ότι οι πολιτικάντηδες, δεξιοί και αριστεροί, «όλοι ίδιοι είναι».
Απέδειξε ότι η πολιτική εξουσία του «συνταγματικού τόξου» είναι μια σκυταλοδρομία αισχρά ψευδών υποσχέσεων, στην οποία εναλλάσσονται τα κόμματα που το αποτελούν. Η σχετική πρόσφατη δήλωση Σγουρίδη, «Έτσι παίζεται το παιχνίδι, δεν σε ψηφίζει αλλιώς ο λαουτζίκος» δεν ήταν παρά η σταγόνα η οποία ξεχείλισε τον βόθρο της υποκρισίας που διέπει το κόμμα των πολιτικών κομμάτων του «συνταγματικού τόξου», από το οποίο απέχει συνειδητά και με τον πλέον πρακτικό πολιτικό τρόπο μόνο το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα, μόνο η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-skutalodromia-twn-pseudwn-uposchesewn-sto-suntagmatiko-tojo#ixzz41jkf6UIn