Οι καπιταλιστές μαγαζάτορες του ΚΚΕ είχαν ειδικό ένθετο στον “κυριακάτικο (β)ριζοσπάστη” για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του “Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας” (ΔΣΕ). Δεν θα σταθούμε στο γεγονός ότι παραμένουν αμετανόητοι στην διαπραχθείσα “εποποιία”, η οποία ως σκοπό είχε την μετατροπή της Ελλάδας σ’ ένα ακόμη παράρτημα του σοβιετικού ιμπεριαλισμού, με την Μακεδονία αποκομμένη από τον εθνικό κορμό και δοσμένη στην Γιουγκοσλαβία του Τίτο και την Νότιο Ήπειρο ως “δώρο” στον Χότζα για την συμπαράστασή του στον αγώνα του ΔΣΕ.
Δεν θα σταθούμε, επίσης, ούτε στο γεγονός ότι παρότι επαίρονται για τον ένοπλο αγώνα των πολιτικών τους προγόνων, ο οποίος ως σκοπό είχε την κατάλυση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, εντούτοις δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συμμετέχουν ισότιμα στο περιβόητο “συνταγματικό τόξο” της Μεταπολίτευσης. Το μόνο που θα πούμε είναι ότι οι σημερινοί μαγαζάτορες του “ορφανού” από σοβιετική καθοδήγηση χρεωκοπημένου κομματικού μαγαζιού του Περισσού δεν έχουν τουλάχιστον το μάχιμο σθένος εκείνων των ομοϊδεατών τους, που το 1946 έσυραν την Χώρα σ’ έναν αλληλοσπαραγμό.
Αν και τυφλά όργανα του σοβιετικού επεκτατισμού, διακινδύνευσαν την υπόστασή τους για κάτι το οποίο εξ αρχής φαινόταν να έχει ξεπουλήσει ο πατερούλης Στάλιν. Το σημερινό ΚΚΕ, καθόλη την διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου, δεν είχε τίποτα άλλο ως σκοπό από το να στήσει μια επιχείρηση στυγνής εκμετάλλευσης του κομματικού δυναμικού, το οποίο “άρμεγε” αντιλαμβανόμενο τους υποστηρικτές του ως πρόβατα. Ιδιαίτερα μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης η διατήρηση του κομματικού αυτού μαυσωλείου έγινε αυτοσκοπός για την ανεπάγγελτη από κάθε αληθινή και ουσιαστική εργασία ηγετική κλίκα του κόμματος, όποια κι αν ήταν αυτή.
Μιλάνε για “επανάσταση”, “ταξική πάλη” και “εργατικά συμφέροντα”, οι θλιβερές καρικατούρες οι οποίες είναι συνειδητά συνοδοιπόροι του υπολοίπου “συνταγματικού τόξου”, οι άεργοι και τεμπέληδες που καλύπτονται πίσω από την ιδιότητα του επαγγελματία κομμουνιστή και οι μισητές κάθε πραγματικού εργαζόμενου. Δεν έχουν καν το ειδικό βάρος να θεωρηθούν εχθροί μας, ούτε σε ιδεολογικό, ούτε σε πολιτικό, ούτε πολύ περισσότερο σε ηθικό επίπεδο. Κι αν ασχολούμαστε μερικές φορές μαζί τους είναι μόνο όταν η αυθάδεια και η αναίδεια που τους χαρακτηρίζουν, καθώς και η συνεργασία με τους υπόλοιπους καπιταλιστές του καθεστώτος, ξεπερνούν κάθε όριο.
Κατά τ’ άλλα, όχι απλώς τους αγνοούμε, αλλά δεν τους βλέπουμε καν. Πώς να αντικρίσεις κάτι το ανύπαρκτο στην ζωή και την κοινωνία;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-zwntanh-chrush-augh-kai-to-anuparkto-kke#ixzz41mVLh325