Ελένη Ζαρούλια: Ιερό καθήκον, Χρέος και Τιμή η Μητρότητα

Η γυναίκα σήμερα έχει αποπροσανατολιστεί από τα ρεύματα του φεμινισμού και του υλισμού και θεωρεί ως καταπίεση τον φυσικό της σκοπό, δηλαδή την δημιουργία οικογένειας. Η σύγχρονη γυναίκα ανάγει τον άνδρα ως εχθρό της και επιδίδεται καθημερινά σε μία μάχη έναντι του άντρα “δυνάστη” για να αποκτήσει την υποτιθέμενη ισότητα και ελευθερία. Πρόκειται για μια ισοπέδωση αξιών, ιδανικών και προτύπων με τα δύο φύλα να έχουν απομακρυνθεί.

Σε αντίθεση στην θεώρηση του Εθνικισμού η γυναίκα χαίρει απολύτου σεβασμού και αναγνώρισης. Η μητρότητα αποτελεί ιερό καθήκον, χρέος και τιμή.

Η κοινωνία οφείλει να παρέχει τις απαραίτητες γνώσεις και τα κίνητρα στην σύγχρονη γυναίκα, ώστε να επιτελέσει – αν το θελήσει- τον ρόλο της ως μητέρα, φτάνοντας στην ολοκλήρωσή της.

Η Ελληνίδα δοκιμάζεται καθημερινά και είναι η ηρωίδα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. 

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/elenh-zaroulia#ixzz42JNLd1Uo

Η ομιλία της Συναγωνίστριας Ζαρούλια είχε ως εξής:

Κάθε γυναίκα που αυτοαποκαλείται «φεμινίστρια» αγωνίζεται, υποτίθεται, για ισότητα και ελευθερία, επιδιώκοντας να αποτινάξει τα «δεσμά» που την κρατούν περιορισμένη στο σπίτι και στη φροντίδα της οικογένειας, ενώ η επαγγελματική της αποκατάσταση, με την επερχόμενη οικονομική της ανεξαρτησία, φαντάζει ως η λύση του προβλήματός της.

Ωστόσο, σύμφωνα με την φαυλότητα που χαρακτηρίζει τον φεμινισμό, το να είναι μια γυναίκα εργαζόμενη και ταυτόχρονα να φέρει την ευθύνη της οικογενειακής φροντίδας, ασχέτως της οικονομικής της αυτονομίας, ενώ οι υποχρεώσεις τις αυξάνονται, δεν αποτελεί καταπίεση!

Δεν είναι καταπίεση, γιατί αυτό προστάζει το ρεύμα προοδευτικότητας σήμερα, γιατί ο υλισμός και το κέρδος έχουν αναχθεί σε ανώτερες αξίες μέσα στη σαθρότητα του σύγχρονου συστήματος, ενώ για κάποιον περίεργο λόγο μονάχα η δημιουργία οικογένειας αποτελεί «καταπίεση»…

Στην πραγματικότητα, όμως, αληθινή καταπίεση αποτελεί ο αποπροσανατολισμός που έχει δεχθεί η γυναίκα σήμερα χάριν της «ισότητας των δυο φύλων», καθώς το κυρίαρχο αίσθημα που την κατακλύζει είναι αυτό της αδυναμίας, της αδικίας, της κατωτερότητας έναντι του αντίθετου φύλου.

Ως αποτέλεσμα ανάγει τον άνδρα σε εχθρό της και επιδίδεται καθημερινά σε μια ανούσια μάχη έναντι του «δυνάστη» της, για να αποκτήσει την υποτιθέμενη ισότητα και ελευθερία της. Σαν ένα ακόμα θύμα του ισοπεδωτισμού που μαστίζει την εποχή μας. Ισοπέδωση αξιών, ιδανικών και προτύπων, με τα δυο φύλα να έχουν απομακρυνθεί

Εντούτοις, σε απόλυτη αντίθεση με αυτόν τον αντιφυσικό ρόλο που πασχίζει να προσδώσει στη γυναίκα το διεστραμμένο σύστημα, έρχεται η αντίληψη του εθνικισμού για την θέση και το ρόλο της στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ο οποίος τόσο σε επίπεδο κοινωνικό όσο και οικογενειακό, χαίρει απολύτου σεβασμού και αναγνώρισης.

Η εθνικιστική θεώρηση στέκεται πολέμιος της εξισωτικής εποχής και της κίβδηλης ισότητας των δυο φύλων, η οποία επιδιώκει να γκρεμίσει κάθε αξία η οποία προάγει τον θεσμό της οικογένειας και της μητρότητας, αντικαθιστώντας τον με πρότυπα κατώτερα και εκφυλισμένα…

Η μητρότητα στην δική μας κοσμοθέαση αποτελεί ιερό καθήκον, μα ταυτόχρονα και απώτατη τιμή για την γυναίκα, αναδεικνύοντας το ύψιστο του ρόλου της.

Είναι χρέος και τιμή να φέρει στον κόσμο τα νέα μέλη του Έθνους, να τα αναθρέψει και να τα διαπαιδαγωγήσει σύμφωνα με τις αξίες, τα ιδανικά και τις αρετές της ευρύτερης ολότητας, αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, ώστε να συμβάλει στην συνέχεια του Έθνους.

Λόγω του ότι κάποιοι προσπαθούν, σκοπίμως, να διαστρεβλώσουν τον απεριόριστο σεβασμό των Εθνικιστών στην έννοια της μητρότητας, ξεκαθαρίζουμε ότι ουδέποτε οραματιστήκαμε μια γυναίκα περιορισμένη, ούτε και την αντιμετωπίσαμε ποτέ ως ένα άβουλο ον ή σαν μια «μηχανή παραγωγής», που δεν ελέγχει το σώμα και τις επιλογές της, όπως κάποιοι αρέσκονται να λένε, για να καλύψουν τις δικές τους καταστροφικές πεποιθήσεις.

Επίσης, ουδέποτε ταχθήκαμε υπέρ του εξαναγκασμού μιας γυναίκας να γίνει μητέρα εάν η ίδια δεν το επιθυμεί, ωστόσο θεωρούμε απαραίτητο η κοινωνία να παρέχει τις απαιτούμενες γνώσεις, τα κίνητρα και τις δυνατότητες, ώστε να γίνει μια άξια μητέρα αν το θελήσει, φτάνοντας στην ολοκλήρωσή της.

Έτσι, η γυναίκα δεν αντιμετωπίζεται σαν σκεύος ηδονής και σαν καταναλωτικό ον, το οποίο επιτάσσει η τάση και το ρεύμα της κάθε εποχής, αντιθέτως αναγνωρίζεται απολύτως συνειδητοποιημένα η θέση και ο ρόλος της, ενώ γίνεται απόλυτα σεβαστή η διαφορετικότητα των δυο φύλων.

Μια πραγματική γυναίκα, όμως, πέραν της μητρότητας και της οικογενειακής φροντίδας, πρέπει να είναι εξίσου σκληρή, δυναμική και μαχητική.

Μπορεί να συνδυάζει την εργασιακή της απασχόληση με την οικογένεια, αρκεί να μην ξεχνάει και να μην παραβλέπει το ρόλο της και την αποστολή της στην κοινωνία, δηλαδή να κινείται βάσει των δυνατοτήτων και της φύσης της, χωρίς να προσπαθεί να μιμηθεί ανεπιτυχώς τον άνδρα, αποτελώντας απλά ένα κακέκτυπο του.

Φωτεινό παράδειγμα ανά τους αιώνες παραμένει το πρότυπο της γυναίκας στην αρχαία Σπάρτη, το οποίο καταδεικνύει την αρμονική συνύπαρξη των αξιών, όπως της Ελληνίδας ως μητέρας, συντρόφου και συμπολεμίστριας.

Ωστόσο, πρέπει να επισημανθεί ότι το απόλυτα διαστρεβλωτικό πνεύμα του φεμινισμού, φθείροντας αργά και σταθερά τις φυσικές σχέσεις ανδρός – γυναικός, κατάφερε ένα βαρύ πλήγμα στο ελληνικό έθνος, αυξάνοντας την υπογεννητικότητα σε σοβαρά επίπεδα και οδηγώντας σε δημογραφική παρακμή, καθώς αγγίζουμε το έσχατο όριο της μηδενικής αύξησης, με ταυτόχρονη υπεροχή των θανάτων έναντι των γεννήσεων.

Η σοβαρότητα του ζητήματος το ανάγει σε μείζον πρόβλημα εθνικής επιβίωσης, που μόνο μέσω της εθνικιστικής κοσμοθεώρησης μπορεί να γίνει κατανοητό και να επιλυθεί.

Η γυναίκα – μητέρα οφείλει να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά της με οδηγό τις προαιώνιες αξίες του ελληνισμού.

Η 8γδόη Μαρτίου είναι η ημέρα της Γυναίκας. Είναι, όμως, και ημέρα που αποτελεί μια πρώτης τάξης αφορμή για την κυβέρνηση για να απευθύνει από τα έδρανα της βουλής ένα μήνυμα προς τον ελληνικό λαό, το οποίο θεωρώ, δυστυχώς, ότι αποκλίνει κατά πολύ από το πραγματικό νόημα της ημέρας αυτής. Χωρίς να έχω την παραμικρή διάθεση υποβάθμισης του ρόλου των γυναικών που ζουν το δράμα της προσφυγιάς, του πολέμου, της μετανάστευσης, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, θέλω να αφιερώσω τη σημερινή επέτειο στους αφανείς ήρωες αυτής της κοινωνίας, που έχουν ξεχαστεί είτε εξαιτίας των γεγονότων των τελευταίων ημερών είτε εξαιτίας των λανθασμένων προτεραιοτήτων που έχουμε θέσει ως κοινωνία. Αυτόν που πρέπει, λοιπόν, να τιμήσουμε πρώτα και πάνω απ’ όλα είναι η Ελληνίδα.

Είτε μάνα, είτε σύζυγος, είτε οικονομικά ανεξάρτητη και επαγγελματικά επιτυχημένη, είτε άνεργη και σε οικονομική ανέχεια, η Ελληνίδα δοκιμάστηκε σκληρά τα τελευταία χρόνια και πολύ πριν το μνημόνιο. Αυτή είναι που έγινε πρώτος στόχος της νεοταξίτικης πολιτικής που την θέλει ακόλουθο ή κοινωνό παρηκμασμένων ηθών και αξιών, μέλος μιας κοινωνίας άχρωμης και πολίτη ενός έθνους χωρίς υπόβαθρο και προοπτική. Ο ρόλος της οικογένειας, της οποίας στυλοβάτη αποτελεί η Ελληνίδα, υποβαθμίστηκε και αντικαταστάθηκε από την επιθυμία για καριέρα. Η δημιουργία οικογένειας και η διαιώνιση του έθνους μέσω της αναπαραγωγής, βιολογικό προνόμιο το οποίο κατέχει η γυναίκα, θεωρείται σήμερα αν όχι κάτι το επιζήμιο, τότε κάτι το περιττό. Η ισότιμη συμμετοχή της Ελληνίδας στην εκπαίδευση δεν έγινε με στόχο την σωστή διαπαιδαγώγηση των τέκνων της, ώστε αυτή να παραδώσει στην ελληνική κοινωνία άξιους και υπεύθυνους πολίτες, αλλά με στόχο την υιοθέτηση ξένων προς τα ήθη και έθιμα μας ιδεών, με στόχο τον αποπροσανατολισμό της και τέλος την πολτοποίηση της σε μια κοινωνική μηχανή που δυσλειτουργεί και απλώς ανακυκλώνει χρόνια προβλήματα.

Η Ελληνίδα δοκιμάστηκε σκληρά και παρά τις θυσίες της, τους συνεχείς της αγώνες και την αγωνία της για ένα καλύτερο μέλλον παραμένει σήμερα σε δυσμενή θέση. Δεν έχει να κάνει ούτε με την οικονομική της θέση, ούτε με την επαγγελματική της αποκατάσταση, αλλά με τον ρόλο που αυτή πρέπει να επιτελέσει εντός της κοινωνίας, ως ενεργό και δημιουργικό της κύτταρο. Και όσο δεν κατανοούμε ή αρνούμαστε να σεβόμαστε αυτό το ρόλο, τόσο θα την καταπιέζουμε και θα την καθιστούμε έρμαια των όποιων εξελίξεων.

Και αν για κάποιους από εσάς η ημέρα αυτή να αποτελεί ορόσημο για τις γυναίκες πρόσφυγες, οι οποίες πράγματι ζουν ένα δράμα, τότε κάνετε το μεγάλο λάθος να ξεχνάτε ή να υποβαθμίζετε το δράμα του δικού μας λαού, γιατί και οι δικές μας γυναίκες ζουν το δικό τους πόλεμο. Έναν κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται και που έχει αποδομήσει κάθε τι το δημιουργικό σε αυτή τη χώρα. Και σε αυτόν τον πόλεμο η Χρυσή Αυγή θέλει τις Ελληνίδες στο πλευρό της ώστε να επικρατήσει έναντι των ξενόφερτων αξιών η ελληνική παράδοση, τα ελληνικά γράμματα, η ελληνική θρησκεία με πρωτεργάτες το βασικό κύτταρο της κοινωνίας μας, την οικογένεια.