Γράφει η Κορίνα Πενέση
Η 8η Μαρτίου μέσω της δημιουργίας των νεοταξιτών, μιας παγκόσμιας υποκουλτούρας που ελέγχεται από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, έχει καθιερωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο ως «Ημέρα της Γυναίκας». Πόσο ουσιαστικό, όμως, είναι το νόημα αυτής της ημέρας;
Αν χρειαζόμαστε μια «επέτειο» για τις γυναίκες διαφόρων ηλικιών «που βγαίνουν «γυναικοπαρέα» να διασκεδάσουν σε διάφορες μπουζουκλερί, και λοιπά κέντρα διασκέδασης», εντάξει… Το καταφέραμε το καταναλωτικό όργιο και αποτύχαμε ως κοινωνία!
Και αυτό γιατί καμία σκέψη και κανέναν προβληματισμό για τη θέση της γυναίκας στον σημερινό κόσμο, η συγκεκριμένη ημερομηνία, δεν προσφέρει.
Και ενώ στις περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες, τα κυριότερα αιτήματα των γυναικών αφορούν τις ανάγκες τους για περισσότερες ευκαιρίες στην επαγγελματική κατάρτιση, για ισότιμη συμμετοχή τους στις επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις και, επιπλέον, για μεγαλύτερη πρόσβαση στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, σε λιγότερο προοδευτικές κοινωνίες, οι ανάγκες των γυναικών αφορούν στοιχειώδη δικαιώματα, όπως η μόρφωση, ή ακόμη και η ίδια η επιβίωση.
Ακόμα και στην σημερινή εποχή υπάρχουν κορίτσια που υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων, γυναίκες που γεννιούνται σε καθεστώς ομηρίας και εκπορνεύονται πριν ακόμα ενηλικιωθούν, κοπέλες που πωλούνται σαν αντικείμενα (χρήσιμα για «όλες» τις δουλειές), για να μην αναφερθώ στη θέση που έχει στην κοινωνία, η καταδικασμένη γυναίκα του Ισλάμ. Ας μην ξεχνάμε πως στην Αφρική, ανήλικα κορίτσια, υποβάλλονται στη βάναυση διαδικασία του ακρωτηριασμού των γεννητικών τους οργάνων (κλειτοριδεκτομή).
Διαφωνώ λοιπόν κάθετα με την καθιέρωση της συγκεκριμένης «γιορτής». Αν οι ίδιες οι γυναίκες χαίρονται με την μία ημέρα του χρόνου που τους αφιερώθηκε, τότε, μάλλον υποτιμούν τον εαυτό τους.
Γιατί, τι είναι αυτό που κέρδισαν οι γυναίκες έπειτα από τόσα χρόνια αγώνων; Την κοινωνική και επαγγελματική τους καταξίωση;
Η σημασία και ο ρόλος της γυναίκας στην κοινωνία μας είναι τεράστιος. Ειδικά στην Εθνικιστική κοινωνία που οι γυναίκες της Χρυσής Αυγής ονειρευόμαστε, ο ρόλος της είναι κάτι παραπάνω από σημαντικός.
Οι γυναίκες σήμερα δουλεύουν παντού, στο σπίτι, στην εργασία, κάνουν καριέρα, τα οικονομικά της οικογένειας όμως δεν γίνονται και πολύ καλύτερα και με αυτόν τον τρόπο ζωής που έχουμε υποχρεωθεί να ακολουθήσουμε στο τέλος τι μένει; Ανοίγεις το βράδυ την πόρτα του σπιτιού σου και βλέπεις τα παιδιά σου να σε κοιτούν σαν ξένη. Χάνεις το μεγάλωμά τους , την πολύτιμη παιδική ηλικία, τα πάντα. Στο όνομα της δήθεν «χειραφέτησης» και της δήθεν «καριέρας».
Το παγκόσμιο διεθνιστικό δίπολο καπιταλισμού-μαρξισμού έχει υποτάξει τη γυναίκα σε ένα ιδεολογικό και οικονομικό γκουλάγκ. Για τα συμφέροντά του, η γυναίκα πρέπει να είναι, είτε μια άψυχη κούκλα, είτε ένα εργατικό χέρι. Πάντα με το περίβλημα και το δέλεαρ μιας κενής περιεχομένου, ελευθερίας, στο όνομα του φεμινισμού.
Η νέα τάξη πραγμάτων ασπάζεται το φεμινισμό για να επαναπροσδιοριστεί ο ρόλος της γυναίκας, ώστε να αισθάνεται ελεύθερη επειδή εργάζεται, ψηφίζει και συμμετέχει, ενώ στην πραγματικότητα γεννιέται σκλαβωμένη από τους νέους κοινωνικούς κανόνες που της επιβάλλονται, μετατρέποντας την στην πραγματικότητα σε ένα υπερκαταναλωτικό κατευθυνόμενο ον, το οποίο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εκάστοτε άρχουσας τάξης. Ο σκοπός δεν είναι η ελευθερία και η ισότητα αλλά η πολτοποίηση των δύο φύλων, χωρίς ταυτότητα, απλά και δήθεν «με ίσα δικαιώματα». Οι πολιτικάντηδες που μας κυβερνούν τόσα χρόνια με τη στάση τους συνθλίβουν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών και ειδικά των γυναικών. Περικόπτουν τους μισθούς και τις συντάξεις, τα επιδόματα πολύτεκνων οικογενειών, τα επιδόματα της μητρότητας και οδηγούν καθημερινά στην ανεργία χιλιάδες γυναίκες, ενώ όσες έχουν ακόμη εργασία υπόκεινται σε εξαντλητικά ωράρια και σε αρκετές περιπτώσεις κακομεταχειρίζονται από τους εργοδότες ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που υφίστανται σεξιστική συμπεριφορά στους χώρους εργασίας από «συναδέλφους» ή «εργοδότες».
Οι γυναίκες εθνικίστριες δεν το θέλουμε αυτό. Και θα αντισταθούμε. Δεν είμαστε ούτε πρότυπα εκπόρνευσης, ούτε ακούραστοι εργάτες στην επιχείρηση του καθενός, ούτε σεξιστικά αντικείμενα.
Ο ιερός ρόλος της μητέρας είναι ο πιο σημαντικός, προσωπικός και κοινωνικός. Ο θηλασμός, βιολογική και ψυχολογική διάσταση για μητέρα και παιδί. Το ποσοστό των Ελληνίδων που θηλάζουν για έξι μήνες τουλάχιστον είναι κάτω από 6%. Θα πει κάποια «πρέπει να δουλεύω και δεν μπορώ να θηλάζω, θα χάσω την καριέρα μου και δεν μπορώ να θηλάζω». Ο θηλασμός, όμως, είναι ένα βιολογικό φαινόμενο, το οποίο είναι καθοριστικό για τη σωστή βιολογική ανάπτυξη του παιδιού, αλλά και την ψυχολογική ανάπτυξη παιδιού και μάνας. Ένα παιδί που θηλάζει, παθαίνει πολύ λιγότερες αλλεργίες κι άλλα πολλά.
Για την Χρυσή Αυγή, το Εθνικό κράτος θα προστατεύει την μητρότητα και θα επαναφέρει αυξημένο το επίδομα τοκετού. Το Εθνικό κράτος, με την παιδεία από τα τρυφερά χρόνια των ελληνόπουλων, θα προστατεύσει την γυναίκα από την βία όπως θα προστατεύσει και την ανύπαντρη μητέρα. Όχι μόνο με νομοθετήματα, αλλά και με κοινωνική παιδεία και αποδοχή.
Το Εθνικό κράτος θα προστατεύσει την συνεισφορά των Ελληνίδων στην παλλαϊκή άμυνα μέσω στράτευσης.
Η απόλυση της γυναίκας λόγω εγκυμοσύνης είναι ηθικό κακούργημα.
Όπως βλέπετε, η ουσία δεν είναι οι ημερομηνίες ούτε οι τίτλοι των «παγκόσμιων ημερών».
Και αυτό γιατί η Ελληνίδα στέκεται μπροστάρης στον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης. Οι Χρυσαυγίτισες παλεύουν για να πάρουμε την Πατρίδα μας πίσω, ως μητέρες, αδελφές , σύζυγοι, κόρες, συναγωνίστριες. Ακριβώς όπως έκαναν οι Ηρωίδες που θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα. Όπως οι Σουλιώτισσες και οι Ηπειρώτισσες. Όπως η αθάνατη Κυρά της Ρω, Δέσποινα Αχλαδιώτου. Όπως η γυναίκα της Κύπρου που περιμένει ακόμα τον αγνοούμενο γιο, άντρα, πατέρα της. Όπως η πολύτεκνη ή η μονογονεϊκή μάνα που στερείται τα πάντα για να μην στερηθούν τίποτα τα παιδιά της. Όπως η αγρότισσα μάνα που διατηρεί με τόση περηφάνια τις παραδόσεις του τόπου μας.
Έτσι εννοούμε τον όρο «γυναίκα» οι Έλληνες Εθνικιστές.
