Οι μυλόπετρες του Χρόνου αλέθουν και περνούν από κόσκινο τόσο τους ανθρώπους όσο και τα πεπραγμένα τους. Σε περιπτώσεις, μάλιστα, όπου άτομα αξιοθρήνητα, αξιογέλαστα και κατάπτυστα εξευτελίζονται, έστω και με χρονική καθυστέρηση, από τα ίδια τα πολυδιαφημισμένα “κατορθώματά” τους, τότε η αναλήθεια και η αθλιότητα δημιουργούν ένα αηδιαστικό όσο και εφιαλτικό μείγμα που οδηγεί σε χρήσιμα συμπεράσματα.
Στις 9 Μαρτίου 2000 ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης σε ομιλία του, στην εκδήλωση για την αίτηση ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ, που πραγματοποιήθηκε στο Ζάππειο Μέγαρο, ανάμεσα σ’ άλλα, είπε και τα εξής: “Κυρίες και κύριοι, σήμερα είναι μια ιστορική στιγμή για την χώρα. Η αίτηση ένταξης στην ΟΝΕ σηματοδοτεί έναν νέο ιστορικό κύκλο για την πατρίδα μας. Ανοίγει μια νέα εποχή ασφάλειας και σταθερότητας, ανάπτυξης και ευημερίας. Σήμερα τελειώνει οριστικά η εικόνα μιας Ελλάδας μικρής και ανασφαλούς. Μιας χώρας που βρισκόταν στο περιθώριο των μεγάλων διεθνών εξελίξεων. Σήμερα η Ελλάδα είναι ισχυρή. Μπαίνουμε στην ΟΝΕ με το σπαθί μας. Οι κόποι, οι προσπάθειες και οι θυσίες του ελληνικού λαού “πιάσαν τόπο”[…] Η Ελλάδα προάγει μέσα στην ΟΝΕ τα ζωτικά οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά της συμφέροντα. Κάθε Έλληνας πολίτης κερδίζει από την ένταξη. Κερδίζει σε ασφάλεια και σιγου- ριά για τον ίδιον, σε καλύτερες ευκαιρίες και δυνατότητες για τα παιδιά του”.
Τάδε έφη, λοιπόν, το θλιβερό ανθρωπάκι της Εθνικής ατίμωσης των Ιμίων. Ο “εκσυγχρονιστής” και εθνομηδενιστής πρωθυπουργός, με άμεσους συνεργάτες και στυλοβάτες της αντεθνικής και αντιλαϊκής αποστολής του “μορφές” όπως ο Τσοχατζόπουλος, ο Τζέφρυ, ο Μαντέλης, ο Παπαντωνίου, ο Τσουκάτος, ο Πάγκαλος. Μια σύναξη γιγαντιαίων διαστάσεων πολιτικής και ηθικής ανυποληψίας, που παρήγαγε και άφησε ως παρακαταθήκη έργων και μνήμης τα ολυμπιακά έργα, τους πανάκριβους νέους αυτοκινητόδρομους, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, την υπόθεση Οτσαλάν, την είσοδο στο ευρώ με χαλκευμένα στοιχεία, τα οποία οδήγησαν (συν τοις άλλοις) την Χώρα στο σημερινό της χάλι.
Ένας πρωθυπουργός “νάνος” (σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό που του είχε αποδοθεί από τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Χρήστο Μαγκούφη), του οποίου οι υποσχέσεις σάπισαν πολύ πιο γρήγορα από τις εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις των ολυμπιακών έργων. Είναι ολοφάνερο ότι οι ενέργειές του επιχείρησαν να μεταφέρουν τα αποτελέσματα του πειράματος του Παβλόφ πάνω στις αντιδράσεις του Ελληνικού Λαού. Η ενταφίαση του Εθνικού μας νομίσματος και η έλευση του ευρώ θα οδηγούσε, σύμφωνα με την σημιτική λογική, σε “μια νέα εποχή ευημερίας”, προσπαθώντας προφανώς να φετιχοποιήσει το νέο νόμισμα που θα έμπαινε στις ζωές των Ελλήνων. Το πώς εξελίχθηκε στην πραγματικότητα η “νέα εποχή” το βλέπουμε στην καθημερινότητά μας εδώ και πολλά χρόνια. Η δε φράση του για την “εικόνα μιας Ελλάδας μικρής και ανασφαλούς”, η οποία θα μετατρεπόταν από ζητιάνα σε πρωταγωνίστρια των εξελίξεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, φέρει επί της ουσίας την ανεξίτηλη σφραγίδα της οριστικής παραδοχής πλήρους ανικανότητας σχεδιασμού και επίτευξης έστω και στοιχειωδώς ανεξάρτητου βίου.
Τόσο πρόσωπα σαν τον Σημίτη όσο και πολιτικοί σχηματισμοί του ιδίου ύφους και ήθους, τα οποία επί δεκαετίες μέσα στο μεταπολιτευτικό στερέωμα αποσάθρωσαν το Ελληνικό οικοδόμημα, είθισται να επιδεικνύουν την συνειδητή αχρηστία και ανικανότητά τους στο ζήτημα της επιβίωσης του Έθνους, με το να πασάρουν τις ευθύνες διαχείρισης και εξουσίας σε ξένα χέρια. Φτύνοντας ασεβώς και ασύστολα πάνω στην ένδοξη αυτόνομη ιστορική διαδρομή της Ελλάδας, μιλούν με την λογική των αστράτευτων χαρτογιακάδων για τα σύνορά μας “που είναι ευρωπαϊκά” και την εθνική ασφάλεια “την οποία οφείλει να εγγυηθεί η Δύση”. Το ότι αυτή η “εγγύηση” εκ μέρους των κάθε λογής “συμμάχων” μας σημαίνει την απαίτηση της αξίας της με τοκογλυφικούς όρους είναι κάτι που δεν ειπώθηκε ποτέ από τους ελληνόφωνους εντολοδόχους των ξένων συμφερόντων, αλλά ισχύει πρακτικά όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε.
Το ακόμη χειρότερο, όμως, είναι ότι οι εκπρόσωποι αυτού του σάπιου και διεφθαρμένου συστήματος προσπαθούν σε μόνιμη βάση να κάνουν πλύση εγκεφάλου στον Ελληνικό Λαό, ότι είναι επιβεβλημένο να σκέφτονται όλοι με την αχρειότητα και την δειλία που διέπουν κάθε άτιμο και άνανδρο ανδρείκελο της ανθελληνικής εξουσίας. Απέναντι στην παρακμιακή μεταπολιτευτική “ελίτ” του Σημίτη και των ομοίων του, αυτό που απαιτείται είναι η επιβίωση του Έθνους των Ελλήνων ως ζώσα πραγματικότητα και όχι ως μια ακόμη καταχώρηση εγκυκλοπαιδικού περιεχομένου για Έθνη και Λαούς που χάθηκαν στο πέρασμα του Χρόνου. Για να κυριαρχήσει, όμως, το σωτήριο ένστικτο της επιβίωσης πρέπει να αποδεσμευθούμε τόσο ατομικά όσο και σε συλλογικό επίπεδο από τις ποικίλες “πολιτικά ορθές” και πνευματικά νωθρές αποφάσεις των πάσης φύσεως υπαλλήλων “νάνων” των ξένων δυνάμεων κατοχής. Χρειαζόμαστε έναν οδοδείκτη, ο οποίος θα φανερώνει την διέξοδο από την παρακμή και την σήψη, με την μαχόμενη γνώση και την ευεργετική ενέργεια του πολιτικού ακτιβισμού του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/anamnhseis-apo-to-thlibero-shmitiko-parelthon#ixzz436tzerMm