Αναπαράσταση της αρπαγής της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα στον Τάφο της Αμφίπολης
Η Εαρινή Ισημερία είναι μία από τις τέσσερις εορτές που εορταζόντουσαν στα αρχαία χρόνια από Ευρωπαϊκούς και μη Λαούς, μια εορτή αρκετά συμβολική τόσο σε φυσικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο, καθώς νοηματοδοτεί εκτός από την αρχή της αναγέννησης της φύσης και την ίδια την πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου.
Στην αρχαία Ελλάδα η εαρινή ισημερία εορτάζονταν σε συνδυασμό με την αναγέννηση του Θεού Διονύσου. Πιο συγκεκριμένα, η εαρινή ισημερία συνέπιπτε με τον θάνατο του Διονύσου του Ζαγρέως και την αναγέννηση του, με την συνδρομή της Θεάς Αθήνας, δηλαδή της Θεάς της Σοφίας, ως Διονύσου του Ελευθερέα. Επιπλέον η εαρινή ισημερία συμβολιζόταν και με την έλευση της Περσεφόνης από τον Κάτω Κόσμο στον οποίο είχε καταδικαστεί να διάγει την ζωή της για το μισό του έτους. Έτσι, με την έλευση της Περσεφόνης στο Βασίλειο του Πλούτωνα το μισό μέρος του έτους έχουμε τον μαρασμό και τον Θάνατο της Φύσεως και το άλλο μισό έχουμε την αναγέννηση και άνθηση της Φύσης με την έλευση της στο Βουνό των Θεών, τον Όλυμπο!
Οι ιστορίες του Διονύσου και της Περσεφόνης συμβολίζουν λοιπόν εκτός από την αναγέννηση της φύσεως και την αναγέννηση του πνεύματος του ανθρώπου, όπως αναφέρθηκε παραπάνω και όπως έγινε αντιληπτό μέσα από την μικρή περιγραφή. Για τους αρχαίους ημών προγόνους, ότι συμβαίνει στην φύση, συμβαίνει και στην φύση του ανθρώπινου πνεύματος, καθώς ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης και δεν μπορεί παρά να λειτουργεί με την ίδια εσωτερική λειτουργία.
Μέχρι να φτάσει στα ανώτατα επίπεδα πνευματικότητας ο άνθρωπος, χρειάζεται να διασχίσει έναν δρόμο άκρως ανηφορικό, σαφώς γοητευτικό, πολλές φορές μοναχικό, με πολλούς κινδύνους και προσωπικό πόνο, γιατί όπως μας είπε η Νιτσεϊκή Φιλοσοφία, “κάθε δημιουργία, κάθε γίγνεσθαι, προϋποθέτει και τον πόνο”. Επομένως, τα ηλιοστάσια και οι ισημερίες, απεικονίζουν τον διακαή πόθο του ανθρώπινου πνεύματος για ανύψωση και τελειοποίηση, μέσα από τον συνεχή αγώνα του ανθρώπου να νικήσει την περατότητα του, τον Θάνατο. Η ανύψωση και η ολοκλήρωση αυτή, όπως μας προϊδεάζει η λειτουργία της Φύσεως, μπορούν να πραγματοποιηθούν με έναν τρόπο επίπονο, διότι πολλές φορές, στην εξερεύνηση του “γνώθι σαυτόν”, ο άνθρωπος θα χρειαστεί να αυτοκαταργήσει τον ίδιο του τον εαυτό, να θανατώσει ένα παλιό του κομμάτι, ώστε να αναγεννηθεί ισχυρότερος και πιο ολοκληρωμένος. Ώστε εν τέλει, να γίνει αυτό που προστάζει ο Νίτσε “Τι λέει η συνείδησή σου; «Πρέπει να γίνεις αυτός που είσαι.»”. Βεβαίως, όλα αυτά μπορούν να γίνουν μόνο σε συνάρτηση με την ιδέα του Θανάτου, επειδή αυτός θα σφραγίσει και θα εξακριβώσει ότι ζήσαμε μια αξιομνημόνευτη ζωή. Η επίγνωση του Θανάτου, καθιστά τον άνθρωπο το πλέον τραγικό ον μέσα στην δημιουργία της φύσης, καθώς γνωρίζοντας την περάτοτητα του αγωνίζεται ενάντια σε αυτήν, παράγοντας, δημιουργώντας, αφήνοντας κάτι πίσω του, το οποίο θα θαυμάζεται ακόμα και μετά το Τέλος του. Άλλωστε, “τέλος” όπως θα μας πει και ο ίδιος ο Αριστοτέλης, σημαίνει τον σκοπό, και ο σκοπός του ανθρώπου είναι να γίνει αυτός που πραγματικά είναι, γεγονός αδύνατον δίχως τον φυλετικό προκαθορισμό που επιβάλλει η φύση.
Πολλοί θα αναρωτηθούν τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Αγώνα της Χρυσής Αυγής. Ας ξεκαθαριστεί λοιπόν, όπως έχει γίνει πάμπολλες φορές, ότι ο Αγώνας της Χρυσής Αυγής εκτός από πολιτικός είναι και πνευματικός. Πολιτικός γιατί προσπαθεί μέσα από τον συνεχή αγώνα να καταστρέψει το μεταπολιτευτικό σύστημα της εθνικής μειοδοσίας και πνευματικός γιατί επιθυμούμε την εκτόπιση του πνεύματος που διέπει όλο τον σύγχρονο κόσμο, δηλαδή της ύλης, αντικαθιστώντας την με την Αρετή και την Αξία της Φυλής. Γνωρίζοντας ποιοι είμαστε και με το να γίνουμε αυτοί που είμαστε, έχουμε ξεχωρίσει, έχουμε θέσει σε απόσταση τον εαυτό μας από τον μοντέρνο κόσμο όπου ύψιστο αγαθό είναι η ύλη, και έχουμε στρέψει το βλέμμα του πνεύματος μας στις Αρχέγονες Ιδέες της Φυλής και της Παράδοσης. Για εμάς τους Χρυσαυγίτες, αξία δεν έχει ούτε ο πλούτος ούτε η δόξα που απολαμβάνουν κάποιοι εξαιτίας αυτού. Αντιθέτως για εμάς, αξία έχει το ότι σε έναν κόσμο πλήρης σήψης και παρακμής, σε έναν κόσμο αποκεντρωμένο που αποζητάει επιτατικά την ευτυχία στο χαρτονίσμα, σε έναν κόσμο που επικρατεί η καταστροφική φωνή των Σειρήνων και όχι το Θείο Τραγούδι των Μουσών, παραμείναμε συνειδητοποιημένοι, ρομαντικοί, δυνατοί, ΖΩΝΤΑΝΟΙ. Συνειδητοποιημένοι γιατί γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, από που προερχόμαστε και τι ποθούμε. Ρομαντικοί, επειδή ακόμα και τώρα πολλοί θεωρούν ότι δεν υπάρχει σωτηρία και επαναπαύονται σε αυτή την ιδέα, εμείς αντιτάσσουμε τον υψηλό μας πόθο για Αγώνα, ακόμα και αν το τέλος είναι δεδομένο. Δυνατοί, διότι η ζωή για να κερδηθεί επιβάλλει ως αναγκαία προϋπόθεση την δύναμη, του πνεύματος, της θελήσεως, της αυτοκατάργησης. Και τέλος ζωντανοί, ως αναγκαία απόρροια όλων των παραπάνω και όχι ως μια απλή βιολογική ιδιότητα.
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ αποτελεί τον θεματοφύλακα της μακραίωνης και πανάρχαιης Παράδοσης της Φυλής μας, μιας Παραδόσεως φυσικής και μυσταγωγικής, πλήρως εναρμονισμένης με την φυσική πραγματικότητα και τον άνθρωπο. Μιας Παραδόσεως, η οποία μετέτρεψε θνητούς ανθρώπους σε ημίθεους, δείχνοντας τον δρόμο της Αρετής και της αποθέωσης του ανθρώπου, παρουσιάζοντας μας ότι μέσα στην περατότητα του ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί να βρει και την απειρότητα του, το Θεϊκό του μέρος, καθιστώντας τον Ήρωα μέσα στην ίδια την τραγικότητα του. Για αυτό μας πολεμούν, για αυτό προσπαθούν να ανακόψουν την ορμή μας, γιατί σε έναν κόσμο οπού θα επικρατούν τα Ιδανικά μας, Ιδανικά αυτοκατάφασης και ανύψωσης, ο πλούτος τους και η υλιστική κοσμοθεώρηση τους δεν θα έχουν καμία απολύτως θέση.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-earinh-ishmeria-kai-h-shmasia-twn-fusikwn-eortwn#ixzz43dKcmkFq
