Με ένα κατάπτυστο μήνυμα, το οποίο επί της ουσίας προσβάλλει το αληθινό νόημα της Εθνεγερσίας του 1821, ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης «τιμά» αυτή την Εθνική Επέτειο.
Συγκεκριμένα, ο διακεκριμένος αυτός εθνομηδενιστής, ο αρνητής της Ποντιακής Γενοκτονίας, το ηθικό και πολιτικό παχύδερμο, στο μήνυμά του λέει τα εξής:
«Η 25η Μαρτίου συμβολίζει τα γενέθλια της σύγχρονης Ελλάδας. Γι αυτό και τα γιορτάζουμε με δυναμισμό κάθε χρόνο, ανανεώνοντας τη ματιά μας στην Επανάσταση του 1821, καθώς τη στοχαζόμαστε μέσα σε νέες κάθε φορά συνθήκες. Επίκεντρο της γιορτής, διαχρονικά, είναι το σχολείο, όχι μόνο γιατί τα παιδιά, ως οι νέοι πολίτες πρέπει να μάθουν να τιμούν και να σέβονται την πατρίδα τους, αλλά και γιατί η παιδεία έπαιξε τον αποφασιστικό ρόλο στη γέννηση και στη δημιουργία της εθνικής μας συλλογικότητας.
Στα χρόνια πριν από την Επανάσταση υπήρξε μια έκρηξη ενδιαφέροντος για το σχολείο και για το βιβλίο. Ακόμη και μικρές, απομονωμένες, ορεινές ή νησιωτικές κοινότητες, με τους πενιχρούς οικονομικούς τους πόρους, αναζήτησαν δασκάλους, συντήρησαν σχολεία, δημιούργησαν βιβλιοθήκες.
Αλλά και αυτοί που έδωσαν το περιεχόμενο ιδεών του καινούργιου έθνους, από τον Κοραή έως τον Καποδίστρια – και παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές τους διαφορές – στην ανάπτυξη της παιδείας συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον τους και αφιέρωσαν τις δραστηριότητές τους. Η εκπαίδευση υπήρξε ο μοχλός με τον οποίο η κοινωνία μας αναδύθηκε στη χορεία των εθνών της σύγχρονης Ευρώπης. Μοχλός και κινητήρια δύναμη, τόσο πριν, όσο και έπειτα από την Επανάσταση.
Θα πρέπει κάποτε να τιμήσουμε τις χιλιάδες αφανείς δασκάλες και δασκάλους, που τον 19ο αιώνα και ως τα μέσα του 20ου αιώνα, πήγαν στα πιο απρόσιτα μέρη, όπου δεν υπήρχε ακόμη συγκοινωνία, για να χτίσουν με τα χέρια τους σχολεία, να διδάξουν γενιές γενεών, να οργανώσουν μαθητικές κοινότητες, να γίνουν τα στηρίγματα των τοπικών κοινωνιών. Θα πρέπει επίσης να ξανασκύψουμε στο έργο των εκπαιδευτικών μεταρρυθμιστών, που συνέδεσαν την γλωσσική με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, παρά τους διωγμούς και τις λοιδορίες που υπέστησαν. Όλοι αυτοί αφιέρωσαν τις διανοητικές τους δυνάμεις, για να ξαναδώσουν σε μια εκπαίδευση αποστεωμένων γνώσεων το φιλί της σύγχρονης ζωής, για να συνδέσουν τη μάθηση με την απόλαυση του πολιτισμού.
Οι δημοτικιστές εκπαιδευτικοί ήταν επίσης ανάμεσα στους πιο δραστήριους οργανωτές της Αντίστασης στο φασισμό, στα χρόνια της Κατοχής, και πολλοί πλήρωσαν με χρόνια φυλακής, εξορίας, διώξεων. Μέσα από αυτούς τους αγώνες το αίτημα της Παιδείας, έγινε κεντρικό στους λαϊκούς και νεολαιίστικους αγώνες στη δεκαετία του ’60, και το σύνθημα Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία κυριαρχούσε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Και στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, με τις τεράστιες περικοπές στην εκπαίδευση, αλλά και τη δυσφήμιση που υπέστησαν, οι δασκάλες και οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και οι καθηγήτριες συμμετείχαν σε έναν άθλο που δεν τους έχει αναγνωριστεί: Ενώ είδαμε γύρω μας το κράτος να αποδιοργανώνεται και τους περισσότερους θεσμούς να καταρρέουν, αυτοί κράτησαν το σχολείο όρθιο. Μπόρεσαν επίσης, σε μεγάλο βαθμό, ακαθοδήγητοι και χωρίς θεσμική στήριξη, να απορροφήσουν και να ενσωματώσουν στο σχολείο τα παιδιά των μεταναστευτικών κυμάτων κατά τα τελευταία 25 χρόνια.
Αν λοιπόν στους δύο αιώνες της ελληνικής ανεξαρτησίας, η εκπαίδευση υπήρξε ο κεντρικός άξονας της εθνικής χειραφέτησης και της κοινωνικής προόδου, μπορεί σήμερα η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση να αποτελέσει τη δύναμη εκείνη που θα βγάλει την ελληνική κοινωνία από τη βαθειά κρίση, που θα τη βοηθήσει να ανταπεξέλθει με ανθρωπισμό και αξιοπρέπεια στις νέες κρίσιμες συνθήκες που ορίζει η προσφυγική κρίση;
Πώς θέλουμε το σχολείο, τί πρέπει να κάνουμε για την εκπαίδευσή μας σήμερα; Ποιο μέλλον θέλουμε για την κοινωνία μας και τι μπορεί να κάνει το σχολείο για να το προετοιμάσει;
Αυτά είναι τα ερωτήματα μέσα από τα οποία θα πρέπει να αναστοχαστούμε την επέτειο της Επανάστασης του 21, και τον ρόλο της εκπαίδευσης στην ιστορία μας, συνδέοντας κριτικά το παρόν με το παρελθόν, αλλά και με το μέλλον. Γιατί αν μια κοινωνία χάσει την εμπιστοσύνη στο μέλλον της, χάνει επίσης την εκτίμησή της στο παρελθόν της».
Ό,τι κι αν πει κανείς είναι πολύ λίγο… Ο ανιστόρητος και φαιδρός αυτός τύπος, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας λέει ότι το Έθνος των Ελλήνων γεννήθηκε το 1821 («του καινούργιου έθνους»), ενώ με γελοίες εκφράσεις όπως «στη γέννηση και στη δημιουργία της εθνικής μας συλλογικότητας», προφανώς μπέρδεψε την έννοια του Έθνους με τα διάφορα περιθωριακά και παρακμιακά αριστερίστικα σχήματα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Αυτός ο ανιστόρητος, αγράμματος και αμόρφωτος τύπος, με μια προσέγγιση που δεν ταιριάζει ούτε σε μαθητή της πρώτης τάξης του Γυμνασίου, αγνοεί τα πλέον στοιχειώδη: ότι το Ελληνικό Έθνος υφίσταται εδώ και χιλιάδες χρόνια, ότι με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821 αυτό το ήδη υπαρκτό Έθνος απέκτησε κρατική υπόσταση (έστω και περιορισμένης μορφής), ότι η γλώσσα μας επί της ουσίας είναι η ίδια από την Αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας, ότι η Εθνεγερσία αυτή πραγματοποιήθηκε «για του Χριστού την Πίστη την Αγία και του Γένους την Ελευθερία» και όχι γιατί δεν κόλλησαν ένσημα του ΙΚΑ στους μπαρουτοκαπνισμένους μαχητές, ότι η συμβολή του κλήρου ήταν κάτι παραπάνω από σημαντική για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού και ότι οι Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων τσάκιζαν τον κάθε επίδοξο κατακτητή της Πατρίδας μας, όπως περιγράφει και ο «ρατσιστής» Ηρόδοτος, ο οποίος μη έχοντας τις «γνώσεις» της όρθιας χοληστερίνης που ονομάζεται Φίλης έδωσε στο Έθνος τον ορισμό που του αρμόζει, με το όμαιμον, το ομόθρησκον, το ομότροπον και το ομόγλωσσον.
Δεν έχει νόημα, φυσικά, να σχολιάσουμε ούτε την ανίερη σύγκριση της Εθνεγερσίας του 1821 με την απάτη της «εξέγερσης» του Πολυτεχνείου, ούτε τις λοιπές αρλουμπολογίες ενός τύπου που εμφανισιακά παραπέμπει στον αιώνιο πεινάλα των εικονογραφημένων κόμικ, “Πόλντο”.
Το μόνο που θα πούμε είναι ότι το Σχολείο το οποίο θέλουμε ως Χρυσαυγίτες και Έλληνες Εθνικιστές και ως Φωνή των Συνειδητοποιημένων Ελλήνων δεν είναι το σχολείο των μαρξιστικών ανακριβειών, της «ταξικής» αντίληψης της Ιστορίας, του διεθνισμού, του κοσμοπολιτισμού, των «συνωστισμών», του εθνομηδενισμού, της άρνησης της Γενοκτονίας των Ελλήνων από τους τούρκους, της ανιστόρητης «πολιτικής ορθότητας» και όλα όσα οδηγούν στην παραχάραξη των πραγματικών γεγονότων. Αντί να δολοφονεί την ιστορική μνήμη και να κατακρεουργεί την σοβαρότητα ο αστοιχείωτος αυτός ανθέλληνας, ας ασχοληθεί με το πόσο ΦΠΑ θα έχουν τελικά τα μακαρόνια και ας χτυπήσει τρεις περιποιημένες «καρμπονάρες» μαζί…
ΖΗΤΩ Η 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/proklhtikh-dhlwsh-tou-anistorhtou-ethnomhdenisth-filh-to-ellhniko-ethnos-ge#ixzz43qbDgYUa
