Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
Οικονομική κρίση, τρομοκρατικές επιδρομές και τριτοκοσμική εισβολή είναι τα τρία αντικείμενα συζητήσεως που απάντηση δεν βρίσκουν, όσο επιμένουμε ως λαός να κοιτάζουμε το πρόβλημα, αλλά να αποφεύγουμε να ομολογήσουμε την λύση που όλοι γνωρίζουμε. Γιατί, πάνω και από αυτά, το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η αδυναμία αντίδρασης και η παραίτηση από το να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Πριν από αιώνες, το 404 π.Χ. οι Σπαρτιάτες Έφοροι απάντησαν στο αίτημα του Λύσανδρου, μετά από πιέσεις των Θηβαίων και των Κορινθίων, για ολοκληρωτική καταστροφή της κατακτημένης Αθήνας, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, (Βίοι Παράλληλοι, Λύσανδρος), λέγοντας: «Η Αθήνα έπεσε. Αυτό αρκεί». Θα περιμένουμε, λοιπόν, να «πέσει η Αθήνα;» Και ποιοι θα την αλώσουν τελικά; Οι ανθέλληνες ξένοι ή οι μισέλληνες Έλληνες;
Δεν έχει γίνει αντιληπτή ακόμη η έκταση των αλλαγών που θα υποστεί η ζωή όλων, όσο ασφαλείς και εάν αισθάνονται, όσα ακίνητα και αν έχουν να πουλήσουν, όσα τιμαλφή και αν κρύβουν στις θυρίδες τους. Υπό την επήρεια των προπαγανδιστών δημοσιογράφων του συρμού, της νάρκωσης από τον προβαλλόμενο καταναλωτικό τρόπο ζωής και των καθοδηγούμενων από τον φόβο και την δειλία «εναλλακτικών» φωνών, οι οποίες προβάλλουν τον αντίπαλο ως παντοδύναμο, την μάχη εσχατολογική και την σωτηρία δια του από μηχανής θεού, η σύγχυση που προκαλείται μουδιάζει καρδιές και σώματα. Όταν τα στίφη των ασιατών καταλάβουν τις πόλεις μας, μπουν στα σπίτια μας, αρπάξουν και ξεριζώσουν την ζωή μας, τα δάκρυα και τα αναθέματα θα είναι περιττά. Τότε θα έρθει η ώρα των «ακραίων».
Αυτές οι ακραίες καταστάσεις είναι, όμως, που οδηγούν τον άνθρωπο στην επιλογή, στο «Ναι» και το «Όχι», στον προσδιορισμό του ποιος είναι, γιατί αξίζει να ζει και γιατί να πεθάνει. Στις 24 Μαρτίου 2016, ένας Ρώσος αξιωματικός των ρωσικών Ειδικών Δυνάμεων FSR, ο Aleksandr Prochorenko, 25 χρονών, βρέθηκε εγκλωβισμένος, περικυκλωμένος από στρατιές του Χαλιφάτου στην Παλμύρα. Όπως έγινε γνωστό, αντικείμενο της αποστολής του ήταν να εντοπίζει στόχους του ISIS και να καθοδηγεί τα ρωσικά αεροσκάφη, τα οποία εκτελούν τις επιδρομές εναντίον τους. Η συνέχεια της ιστορίας του νεαρού ρώσου θα είναι ένα επεισόδιο του πολέμου στην Συρία που θα θυμόμαστε. Άλλωστε κάθε πόλεμος έχει τον δικό του μύθο. Τον μύθο που αποδεικνύει πως ούτε το Χόλυγουντ μπορεί να ξεπεράσει, ούτε η πνευματική ισοπέδωση μπορεί να σβήσει μια εσωτερική ανάγκη που δεν χάνεται στον χρόνο. Και η συνέχεια της ιστορίας δείχνει πώς περπατούν μαζί οι δυο ακραίες εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, ο έρωτας κι ο πόλεμος, η ζωή και ο θάνατος.
Καθώς τελείωναν τα πυρομαχικά του, κάλεσε επανειλημμένα, συνεχίζει το πρακτορείο Interfax, το Κέντρο Επιχειρήσεων της Ρωσικής Αεροπορίας, και στο τέλος ζήτησε να βομβαρδιστεί η θέση του, δίνοντας τις συντεταγμένες όπου βρισκόταν. «Eίμαι περικυκλωμένος, είναι τόσα πολλά αυτά τα καθάρματα!», τους είπε. «Σε 10 λεπτά», του υποσχέθηκαν βοήθεια. Και ακολουθεί ο διάλογος:
-Έφτασαν! Διεξάγετε την αεροπορική επιδρομή τώρα. Παρακαλώ βιαστείτε, αυτό είναι το τέλος, πείτε στην οικογένειά μου ότι τους αγαπώ και πεθαίνω πολεμώντας για την πατρίδα μου.
-Αρνητικό. Επιστρέψτε στην πράσινη γραμμή.
-Δεν μπορώ, είμαι περικυκλωμένος, βρίσκονται εκεί έξω. Δεν θέλω να με πάρουν και να με διαπομπεύσουν. Διεξάγετε την αεροπορική επιδρομή. Θα διαπομπεύσουν εμένα και την στολή μου. Θέλω να πεθάνω με αξιοπρέπεια και όλα αυτά τα καθάρματα να πεθάνουν μαζί μου! Σας παρακαλώ, είναι η τελευταία μου επιθυμία, διεξάγετε την αεροπορική επιδρομή. Έτσι κι αλλιώς θα με σκοτώσουν.
-Παρακαλώ επιβεβαιώστε το αίτημά σας.
-Είναι εκεί έξω, αυτό είναι το τέλος, κύριε διοικητά, σας ευχαριστώ. Πείτε στην οικογένειά μου και την χώρα μου, ότι τους αγαπώ. Πείτε τους ότι ήμουν γενναίος και αγωνίστηκα μέχρι το τέλος. Παρακαλώ να φροντίσετε την οικογένειά μου και να εκδικηθείτε τον θάνατό μου. Εις το επανειδείν, κύριε διοικητά. Πείτε στην οικογένειά μου ότι τους αγαπώ».
Πράξεις αυτοθυσίας, όπως αυτή του νεαρού ρώσου συναντάμε σε όλη την ανθρώπινη Ιστορία, την διεθνή και βέβαια την ελληνική. Γρηγόρης Αυξεντίου, Σολωμός Σολωμού, Γιώργος και Μάνος.
Ο ατομικός ηρωισμός και το θάρρος εμπρός στον θάνατο, ρίχνουν φως στον κουρνιαχτό και το αίμα που σχηματίζουν σαν πηλός το πεδίο της μάχης. Χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν θάρρος από τέτοιες πράξεις και βρίσκουν την δύναμη να αλλάξουν τον ρου της Ιστορίας, ακόμα και χιλιάδες χρόνια αφότου αυτές έχουν συντελεστεί. Ο πόλεμος, πατέρας των πάντων, έχει το χάρισμα να εκμαιεύει τα χειρότερα, αλλά και τα καλύτερα χαρακτηριστικά των ανθρώπων. Σε έναν κόσμο ισοπεδωμένο, στον οποίον κάποιοι θέλουν να είμαστε όλοι μετανάστες, οι Έλληνες εθνικιστές αγωνιζόμαστε για αυτό που αξίζει κανείς να πεθάνει. Αυτά και αυτούς που αγαπούμε.
Στην ομιλία του στο 8ο Συνέδριο του κόμματός του, στις 26 και 27 Μαρτίου ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος κατέδειξε την ιδεολογική υπεροχή της Χρυσής Αυγής απέναντι στους αντιπάλους της, σε ολόκληρο το μνημονικό και αντισυνταγματικό τόξο. Όπως εύστοχα λέει το σύνθημα των συναγωνιστών μας της Ευρώπης «Έχουμε δυο επιλογές. Είτε να γίνουμε η πιο σημαντική γενιά Ευρωπαίων στην Ιστορία, είτε η τελευταία γενιά Ευρωπαίων». Μαθήματα του «ευ αποθνήσκειν» σαν αυτό, ας μας βοηθούν να επιλέξουμε για τι θα ζήσουμε.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/eu-apothnhskein#ixzz44kbpgfPN