Στις 13 Απριλίου 1990 ο Πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης Γκορμπατσόφ παρέδωσε στον υφιστάμενό του Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι «Πρόεδρο» – Κόκκινο Δικτάτορα- της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας – που πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη στην Μόσχα- σωρεία εγγράφων που ο Σοβιετικός είπε ότι «έμμεσα αλλά πειστικά» αποδεικνύουν πως η Σοβιετική μυστική αστυνομία σκότωσε χιλιάδες Πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατύν την άνοιξη του 1940.
«Δεν είναι εύκολο να μιλάμε για αυτή την τραγωδία, αλλά είναι απαραίτητο,» είπε ο Γκορμπατσόφ. Η σοβιετική κυβέρνηση για πρώτη φορά επισήμως και δημοσίως αποδέχθηκε την ευθύνη για αυτό το τρομακτικό έγκλημα της σταλινικής εποχής, μια σφαγή στο πυκνό δάσος πεύκου και σημύδας δυτικά του Σμολένσκ, σε απόσταση περίπου 500 χιλιομέτρων από τα σύνορα της Πολωνίας, εντός του ρωσικού εδάφους, παρά το δάσος του Κατύν, που βρίσκεται 6,5 χλμ. από την ομώνυμη πολίχνη, όπου εκτελέστηκαν 25.700 Πολωνοί αξιωματικοί, αστυνομικοί, διανοούμενοι και πολιτικοί κρατούμενοι, κρατούμενοι των στρατοπέδων Κοζέλσκ, Οστασκώφ και Στάρομπελς, καθώς και διαφόρων φυλακών της Δυτικής Ουκρανίας και Λευκορωσίας.
Σε απάντηση, ο Γιαρουζέλσκι είπε, «… η Σοβιετική δήλωση σχετικά με το έγκλημα του Κατύν είναι, για τους ανθρώπους μας, ιδιαίτερα σημαντική και πολύτιμη από ηθική άποψη.» και « .. για εμάς, αυτό ήταν ένα ασυνήθιστα επώδυνο ζήτημα». Μάλιστα , είχε προγραμματιστεί κατά την διάρκεια της επίσημης επίσκεψης του Γιαρουζέλσκι στην Σοβιετία να επισκεφθεί το ξέφωτο στο δάσος του Κατύν, όπου αναγέρθηκε ένα νέο μνημείο για τους Πολωνούς αξιωματικούς το 1989.
Τον Φλεβάρη του 2009 προβάλλονταν στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία του Πολωνού σκηνοθέτη Αντρέϊ Βάϊντα «Κατύν», δηλαδή η ιστορία της κτηνώδους δολοφονίας –άνανδρης σφαγής των δεκάδων χιλιάδων αξιωματικών του Πολωνικού στρατού. (Ο ίδιος ο Βάϊντα είναι γιος δολοφονημένου εκεί αξιωματικού). Την ίδια περίοδο, στις 18-22 Φλεβάρη του 2009, πραγματοποιήθηκε το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ που ανάμεσα στα άλλα ψήφισε την …. «παλινόρθωση» της σταλινικής περιόδου (!). Έτσι, στο γενικότερο πνεύμα της «κόκκινης αλήθειας» η εν λόγω αποκαλυπτικότατη ταινία από την δημιουργία της (τόσο πριν αλλά και μετά) ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από τους χαχόλους μπολσεβίκους του ΚΚΕ στην Ελλάδα. (Όπως άλλωστε την ίδια «θύελλα» είχε ξεσηκώσει και η άλλη του ταινία του Βάϊντα, στα τέλη της δεκαετίας του 70 «Ο άνθρωπος από μάρμαρο» που στηλίτευε την κτηνωδία και τα ψέμματα του ανύπαρκτου σοσιαλισμού).
Η φοβική ταραχή των λοβοτομημένων μπολσεβίκων και η θύελλα σκυβάλων που εξαπέλυσαν (και) για το «Κατύν» -συνέβη και καλά κρατεί – γιατί η σφαγή αυτή ορθά αποδίδεται στους Σοβιετικούς αφέντες τους, στον ανώμαλο αρχιφονιά Στάλιν και στην εγκληματική παράφρονα παρέα του, που τότε κυριαρχούσε στη σοβιετική ηγεσία. Τόσο η θέση του ΚΚΕ σήμερα, αλλά και του πάλαι ποτέ Σοβιετικού κράτους ήταν ότι, την σφαγή την διέπραξαν οι «Γερμανοί ναζί του Χίτλερ» και την απέδωσαν ύπουλα και δόλια στους ….άσπιλους Σοβιετικούς. Το ΚΚΕ, ήδη από το 2005, υποστήριζε στην ψωροφυλλάδα του αυτήν την τραγελαφική θέση. Μάλιστα δε για να καταστήσει σοβαρότερα τα επιχειρήματά του το γκουλάγκ του Περισσού θεωρεί ότι, όποιος ενστερνίζεται την άποψη πως την σφαγή την διέπραξαν οι Σοβιετικοί …. ταυτίζεται αυτόματα και απόλυτα με την άποψη του Γκαίμπελς και των Γερμανών. Ίδιες απόψεις με το κόμμα των προλεταρίων έχουν βεβαίως και οι φορείς της «διανόησής» του, διάφοροι φερ’ ειπείν ….γιόπουλοι (!), ο κάθε μπαρούφας κι η κάθε μπαρούφω (κατά το Γαρούφω), που δεν παύουν να επαναλαμβάνουν μηρυκαστικά την γραμμή του Κ.Κ.Ε. στο θέμα της Σφαγής του Κατύν, δηλαδή ότι υπαίτιοι για το συγκεκριμένο περιστατικό είναι «βεβαίως» οι Γερμανοί και ουδείς άλλος, αντιμετωπίζοντας με περισσό θράσος ως «δυτική προπαγάνδα» την πολλαπλώς τεκμηριωμένη γνώμη, ότι πίσω από αυτό το περιστατικό βρίσκονταν οι Σοβιετικοί σταλινικοί χασάπηδες.
Η ιστορία της Σφαγής του Κατύν είναι πλέον ξεκάθαρα γνωστή με όλες της τις φρικτές λεπτομέρειες. Περισσότεροι από 25.000 Πολωνοί, κυρίως αξιωματικοί, αλλά και πολιτικοί υπάλληλοι, επιστήμονες και διανοούμενοι, αιχμάλωτοι πολέμου των Σοβιετικών, οδηγήθηκαν στο εν λόγω δάσος, καθώς και σε παρακείμενες περιοχές και φυλακές, όπου εκτελέσθηκαν ανηλεώς (στην σοβιετική γλώσσα «υγροποιήθηκαν») με «βιομηχανική» συστηματοποίηση. Αρκετούς μήνες μετά τα πτώματά τους βρέθηκαν σε μαζικούς τάφους από τον γερμανικό στρατό, ο οποίος είχε εισβάλει στα εδάφη της Ε.Σ.Σ.Δ. Οι εκσκαφές εκ μέρους της Γερμανίας που έλαβαν χώρα το 1943 αποκάλυψαν πως περίπου το 20% των θυμάτων είχαν δεμένα πίσω τα χέρια τους, ενώ ορισμένοι από αυτούς, πιθανώς όσοι προέβαλαν μεγαλύτερη αντίσταση, είχαν επίσης στο στόμα τους ίχνη από πριονίδια. Το σκοινί της δέσμευσής τους ήταν περασμένο με τέτοιο τρόπο από το λαιμό των αιχμαλώτων, ώστε το τράβηγμά του να προκαλέσει και τον πνιγμό τους
Επί πολλές μεταπολεμικές δεκαετίες, υπήρχε μια «πολιτικά ορθή» άποψη σχετικά με τους υπευθύνους αυτού του ανοσιουργήματος: Σύμφωνα με την «θεοπνευστία» αυτήν, σε αυτή την αποτρόπαια πράξη είχαν προβεί οι Γερμανοί, άποψη όπως την προέβαλαν οι Σοβιετικοί φονιάδες και υιοθέτησαν οι Βρετανοί με τους Αμερικανούς, συνοδοιπόροι τους σε όλη τη διάρκεια του Β. Μεγάλου Πολέμου, περίπου μέχρι την «Δίκη της Νυρεμβέργης». Κατόπιν η άποψη αυτή άρχισε να κλονίζεται αλλά η απουσία επαρκών στοιχείων, πολλά ήσαν κρυμμένα εκ μέρους των Σοβιετικών, δεν άφηνε περιθώρια για την όποια αποκάλυψη της αλήθειας. Εν τω μεταξύ ουδείς εξηγούσε επαρκώς γιατί οι πληγέντες Πολωνοί πίστεψαν και πιστεύουν τους Ναζί διώκτες τους και όχι τους Σοβιετικούς «σωτήρες» ; Και γιατί τόσα χρόνια δεν πείστηκαν οι συγγενείς των θυμάτων. Από αβυσσαλέο αντικομμουνιστικό μίσος ή από την ίδια την αλήθεια που την ήξεραν κάποιοι επιβιώσαντες συγκρατούμενοι των αφανισμένων; Όποιος αναφερόταν στην αλήθεια ήταν απλά ….φασίστας!
Έως ότου στα τέλη του ’80 η τότε «μάνα των προλεταρίων» Ε.Σ.Σ.Δ. παραδέχθηκε, στα στερνά της, ότι η περιβόητη NKVD («Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων» – Νι Κα Βε Ντε, μυστική κρατική αστυνομία επί Στάλιν, η πρόδρομος της Κα Γκε Μπε) είχε προβεί στην «υγροποίηση» των Πολωνών αιχμαλώτων εν γνώσει και τη εντολή του Στάλιν και του υπόλοιπου Πολίτμπιρο της Ε.Σ.Σ.Δ. Μετά επήλθε άνοιγμα του σχετικού αρχείου και παράδοσή του στην Πολωνία μαζί με ορισμένα άλλα στοιχεία όπως π.χ. το ημερολόγιο του Δόκτορος Γκαίμπελς, οπότε άρχισε να ξεκαθαρίζει η ιστορία, σκορπώντας παντού την δυσώδη οσμή της ηθικής αποσύνθεσης των μπολσεβίκων.
Οι διάφοροι παλιάτσοι του εγχώριου και του διεθνούς μπολσεβικισμού υιοθετούν πρόθυμα και αβίαστα το πόρισμα (!) της «Επιτροπής Μπουρδένκο» («Έκτακτη Κρατική Επιτροπή για την Επιβεβαίωση και Έρευνα Εγκλημάτων που Διενεργήθηκαν από τους Γερμανούς Φασίστες Εισβολείς»! υπό τον Στρατηγό, ιατρό και κτήτορα του «Βραβείου Στάλιν» Νικολάϊ Νίλοβιτς Μπουρδένκο), σύμφωνα με το οποίο: «H σφαγή στο δάσος του Κατύν έλαβε χώρα τον Οκτώβρη του 1941, όταν ήταν σε εξέλιξη η «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα» και ο γερμανικός στρατός προήλαυνε στο σοβιετικό έδαφος έχοντας καταλάβει την Επαρχία του Σμολένσκ, όπου βρίσκεται το Κατύν, άρα ήταν αδύνατο οι Σοβιετικοί να έχουν εκτελέσει τους Πολωνούς αιχμαλώτους τους».
Αλλά βεβαίως η αλήθεια ήταν ολότελα διαφορετική: Τα αποκρυβέντα και σωζόμενα έγγραφα της NKVD, ήδη από τις αρχές του 1940, κάνουν σαφώς λόγο για συγκροτημένο σχέδιο εκτέλεσης των Πολωνών αιχμαλώτων (οι οποίοι εκρατούντο σε ποικίλα στρατόπεδα «σωτηρία» της σοβιετικής επικρατείας). Οι Πολωνοί αιχμάλωτοι θεωρούνταν αντιδραστικοί, αντισημίτες και εμπαθείς αντικομμουνιστές, άρα απόλυτα επικίνδυνοι για το σταλινικό καθεστώς, συνεπώς η εξόντωσή τους ήταν προδήλως επιβεβλημένη και έπρεπε να διενεργηθεί δίχως καμία χρονοτριβή. Η «υγροποίησή» τους έλαβε λοιπόν χώρα, (βάσει των εγγράφων της NKVD αλλά και Σοβιετικών αυτοπτών μαρτύρων), κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ Απριλίου και τέλους Μαΐου του 1940, όταν η Γερμανία και η Ε.Σ.Σ.Δ. είχαν αγαστές σχέσεις συμμαχικού τύπου και ίσχυε το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ. Το Κατύν έκειτο στη σοβιετική επικράτεια και βεβαίως η «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα» δεν είχε ξεκινήσει. Ποίος λοιπόν μπορούσε να εκτελέσει αιχμαλώτους των Σοβιετικών στο σοβιετικό έδαφος, πλην των ίδιων των Σοβιετικών ; Βεβαίως δεν αντέχει επίσης σε καμιά λογική η άλλη κομμουνιστική αντίληψη, ότι η Γερμανία μετέφερε εκ των υστέρων Πολωνούς αιχμαλώτους στην Ε.Σ.Σ.Δ., ώστε ….. να εκτελεστούν εκεί.
Φυσικά όταν το 1943 ο γερμανικός στρατός αποκάλυψε τους μαζικούς τάφους των εκτελεσθέντων στο Κατύν, οι Σοβιετικοί έσπευσαν εύλογα να αρνηθούν με εξαλλότητα τη συμμετοχή τους στη σφαγή, δηλώνοντας ότι επρόκειτο «περί γερμανικής φασιστικής προπαγάνδας». Τα ίδια είπαν και ο Τσώρτσιλ αλλά και ο πρέσβης των Η.Π.Α. στη Μόσχα. Προφανώς αυτή η στάση δεν ήταν διόλου τυχαία: Οι «Σύμμαχοι» και η Ε.Σ.Σ.Δ. συνέχιζαν το 1943 να αντιστέκονται στους Γερμανούς, οπότε θα ήταν βέβαιη πολιτική αυτοκτονία να προβούν οι Δυτικοί σε κατηγορία κατά των Σοβιετικών, όταν τους χρειάζονταν περισσότερο από ποτέ, ώστε να απαλλαγούν από τον Χίτλερ. Στα πλαίσια δε αυτής της στάσης τους, η Βρετανία και οι Η.Π.Α. επέβαλαν απόλυτη λογοκρισία σε όσους δημοσιογράφους επιθυμούσαν να αναφέρουν το Κατύν. Η στάση αυτή συνεχίστηκε βεβαίως μέχρι και την Δίκη της Νυρεμβέργης, όπου το έγκλημα του Κατύν αποσιωπήθηκε (sic!). Ωστόσο, και οι δύο δυτικές κυβερνήσεις είχαν σαφείς ενδείξεις για την ενοχή της Σοβιετικής Ένωσης και πλέον θεωρούνται συνένοχες ως προς τη συγκάλυψη του εγκλήματος με ακλόνητα δεδομένα [Βλ.: George Sanford, «The Katyn Massacre and Polish-Soviet Relations», 1941-43, Journal of Contemporary History, Τόμος 41, No. 1, Ιανουάριος 2006, σελίδες 95-111 / P. M. H. Bell, «Censorship, Propaganda and Public Opinion: The Case of the Katyn Graves, 1943», Transactions of the Royal Historical Society, Fifth Series, Τόμος 39, Royal Historical Society, 1989, σελίδες 63-83/ W. V. Wallace, Reviewed work(s): «Death in the Forest: The Story of the Katyn Forest Massacre» by J. K. Zawodny «Katyn: A Crime without Parallel» by Louis Fitzgibbon, International Affairs (Royal Institute of International Affairs 1944-), 1971, Τόμος 47, No. 4, σελίδες 778-779)]
Πέραν όλων αυτών άλλωστε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, οι Σοβιετικοί παραδέχθηκαν από μόνοι τους την ευθύνη τους για το έγκλημα του Κατύν και μερικά χρόνια αργότερα άνοιξαν τα σχετικά αρχεία και τα παρέδωσαν στην Πολωνία. Την ίδια στάση τήρησε και η κυβέρνηση του «προδότη της ΕΣΣΔ, μπεκροκομμουνιστή Γιέλτσιν, επί των ημερών του οποίου παραδόθηκαν στην αμείλικτη δημοσιότητα τα αρχεία της NKVD για το Κατύν, ενώ το 2010 η ρωσική «Κάτω Βουλή» – Δούμα ανεγνώρισε επισήμως την ευθύνη του σταλινικού καθεστώτος για το φρικιαστικό έγκλημα του Κατύν και εξέδωσε ψήφισμα με το οποίο επιρρίπτει την ευθύνη της διαταγής για την σφαγή στο Κατύν, στον ίδιο τον Στάλιν και σε άλλους Ρώσους αξιωματούχους. Το ψήφισμα καταψηφίστηκε από την κομμουνιστική μειοψηφία. Προφανώς το «Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας» υποστηρίζει και σήμερα πως υπεύθυνη για την σφαγή είναι η ναζιστική Γερμανία, ενώ η Ρωσική κυβέρνηση, πέραν της αποδοχής των συμβάντων, απέφυγε να αποδεχτεί τον χαρακτηρισμό της γενοκτονίας ή των εγκλημάτων πολέμου για τα γεγονότα.
Για τους ενδεχομένως «πολύ περίεργους δύσπιστους», τα αδιάψευστα αντίγραφα από τα έγγραφα στα οποία στηρίζεται η τεκμηριωμένη επίσημη εκδοχή, παρουσιάστηκαν επίσημα το 1992 από τον Ρώσο πρόεδρο Γέλτσιν στον Πολωνό ομόλογό του Λεχ Βαλέσα, είναι τα εξής:
- Ένα κείμενο του αρχηγού της NKVD Λαβρέντι Μπέρια στο οποίο πρότεινε την εκτέλεση 25.700 Πολωνών και φέρει υπογραφή και του Στάλιν.
- Ένα απόσπασμα από τη διαταγή του Πολιτικού Γραφείου για την εκτέλεση.
- Ένα μεταπολεμικό σημείωμα του επικεφαλής της Κα-Γκε-Μπε, Σελέπιν, προς τον διάδοχο του Στάλιν Νικίτα Χρουστσώφ, σχετικά με την εκτέλεση 21.857 Πολωνών και την ανάγκη καταστροφής των σχετικών εγγράφων.
Αθ. Αρβανίτης
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/katun-kthnwdia-kai-eklektikh-amnhsia#ixzz45mlVjKSv
