Η «νέα γλώσσα» και η «διπλή σκέψη»

Καθώς συνεχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι της μνημονιακής κρίσης, με μια ακόμη γερή δόση μέτρων πολιτικής και οικονομικής φτωχοποίησης της Πατρίδας και του Λαού, η Χώρα αποπνέει μια αντίφαση. Είναι αυτό που ο Τζωρτζ Όργουελ ονόμασε στο διάσημο βιβλίο του «1984» ως «διπλή σκέψη» (double think).

Λες το ένα. Αλλά λες και το άλλο. Πιστεύεις σε κάτι. Αλλά πράττεις το αντίθετο. Κάθε βράδυ, στα κεντρικά δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών της διαπλοκής, η «διπλή σκέψη» εφαρμόζεται δεόντως. Έτσι, με μια αυτοκινητιστική λογική του «μονά – ζυγά», οι συστημικοί τηλεπαρουσιαστές καταγγέλλουν τις «μονές ημέρες» τα «νέα μέτρα», όπως άλλωστε κάνουν και οι πολιτικοί των καθεστωτικών κομμάτων. Και είναι απολύτως λογικό.

Πώς να μην καταγγείλεις την διαχρονική πλέον υπερφορολόγηση, φτωχοποίηση και εισπρακτική τρομοκρατία, που καταστρέφει την οικονομία που δήθεν θα έσωζε; Όμως, τις «ζυγές ημέρες», οι ίδιοι τύποι εξορκίζουν και ενοχοποιούν κάθε αντίδραση σε αυτούς που επιβάλλουν τα μέτρα! Ήδη πάλι, η πρόσφατη κρίση με το ΔΝΤ επανέφερε την «διπλή σκέψη» ξανά στο προσκήνιο. Καταστρέφεται μεν η οικονομία, αλλά προς Θεού, όχι ρήξεις με τους δανειστές. Μα πώς γίνεται να δέχεσαι αυτό που προηγουμένως κατήγγειλες;

Αυτή την έννοια της «διπλής σκέψης» ο Όργουελ την περιέγραψε στο «1984» ως εξής: «Να ξέρεις και να μην ξέρεις, να συνειδητοποιείς την πλήρη αλήθεια και να λες προσεκτικά κατασκευασμένα ψέματα, να εκφράζεις ταυτόχρονα απόψεις που αυτοαναιρούνται… να ξεχνάς αυτά που δεν βολεύουν και να τα ξαναθυμάσαι όταν βολεύουν…». Και φυσικά, η έννοια της «διπλής σκέψης» εντάσσεται στην ευρύτερη έννοια της «νέας γλώσσας» (new speak), την οποία ο Όργουελ εισήγαγε στο «1984».

Τι είναι η «νέα γλώσσα»; Αποτελεί ένα είδος πλύσης εγκεφάλου που αποσκοπεί, με μέσο την γλώσσα, στον πλήρη έλεγχο. Λέξεις και έννοιες οι οποίες δεν βολεύουν το καθεστώς δαιμονοποιούνται. Έτσι, η «νέα γλώσσα» σε συνδυασμό με την «διπλή σκέψη» παράγουν την ολοκληρωτική πολιτική υποταγή. Ο έλεγχος μιας Χώρας και του Λαού της απαιτεί την διαμόρφωση της συνείδησης έτσι ώστε να ζητούν οι ίδιοι το σχοινί που θα τους κρεμάσει. Ας θυμηθούμε, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, το «κίνημα» του «μένουμε Ευρώπη», τον περασμένο Ιούλιο, που στην ουσία ήταν αποτελούμενο από αστούς που ζητούσαν, ως αποτέλεσμα, νέα δυσβάσταχτα μέτρα.

Ιδού η «διπλή σκέψη»! Φυσικά, η ρίζα του κακού βρίσκεται στο αυτοτροφοδοτούμενο της κρίσης που γεννά κάθε φορά το καθεστώς της Μεταπολίτευσης. Το 2009 δεν ήταν η πρώτη φορά που η Ελλάδα βίωσε οικονομική κρίση, αφού η μεταπολιτευτική Ελλάδα διατελεί συνεχώς σε κατάσταση διαρκούς δημοσιονομικής κρίσης και στρεβλής ανάπτυξης της οικονομίας, ως αναμενόμενο αποτέλεσμα μιας γενικότερης ηθικής και πολιτικής παρακμής. Όμως, το 2009, η Ελλάδα, η οποία είχε υιοθετήσει πρόωρα το ευρώ, ήταν παντελώς δημοσιονομικά ανέτοιμη, με ψεύτικα στοιχεία προς δημοσιοποίηση. Σαν να μην έφθανε αυτό, οι «εταίροι» της, οι οποίοι εντελώς ανεύθυνα είχαν συνεργήσει στην αποδοχή της στο ευρώ, ενώ γνώριζαν στην πραγματικότητα ότι η κατάσταση της οικονομίας της δεν το επέτρεπε, αποφάσισαν ότι το κόστος της κρίσης έπρεπε να το επωμισθεί εξ ολοκλήρου η ίδια σε μια πρωτόγνωρη, για νομισματική ένωση, αντίληψη ότι το κόστος της κρίσης το καταβάλλει αποκλειστικά ο πιο αδύνατος.

Έτσι, η κρίση κατέστη ανατροφοδοτούμενη, με την ύφεση να γεννά νέα ύφεση και την Χώρα φτωχοποιημένη πλήρως πολιτικά και οικονομικά να ζει επί επτά συνεχόμενα χρόνια μια εφιαλτική κατάσταση. Με αυτόν τον τρόπο βρέθηκε ζωτικός χώρος για «νέα γλώσσα» και «διπλή σκέψη». Π.χ. η συνεχιζόμενη αρπαγή των συντάξεων βαφτίστηκε «μεταρρύθμιση», οι αποταμιευτές, οι κεφαλαιούχοι, οι μικροεπιχειρηματίες βαφτίστηκαν «φοροφυγάδες», η έμμεση υφαρπαγή των χρημάτων στις τράπεζες βαφτίστηκε «κεφαλαιακός έλεγχος».

Με την ίδια λογική οι λαθρομετανάστες βαφτίστηκαν «πρόσφυγες» και «οικονομικοί μετανάστες». Σ’ αυτή την δομή της «νέας γλώσσας» είναι που άνθισε παράλληλα η «διπλή σκέψη». Δεν θέλουμε μέτρα, αλλά επιθυμούμε αυτούς που τα επιβάλλουν! Αν σε κάποιους ακούγεται περίεργο, για τον Όργουελ είναι εύλογο. Γιατί τι θα συνέβαινε εάν δεν υπήρχε η «νέα γλώσσα» και ως εκ τούτου και η «διπλή σκέψη»; Αναμφίβολα τότε η γλώσσα θα λυνόταν και η σκέψη θα είχε μονό περιεχόμενο, λέγοντας το αυτονόητο.

Ότι,δηλαδή, επί επτά ολόκληρα χρόνια ζούμε ένα τεράστιο λάθος, ένα εθνικό και κοινωνικό έγκλημα, που δεν οδηγεί πουθενά και το οποίο, επιτέλους, πρέπει να το διορθώσουμε. Ποιος, όμως από το υπάρχον πολιτικό, οικονομικό, δημοσιογραφικό προσωπικό θα τολμούσε να πει, και κυρίως να πράξει, το αυτονόητο; Οι εθνομηδενιστές του ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνούν ως στυγνοί καπιταλιστές, ή οι «νενέκοι» της «ευρωπαϊκής» αντιπολίτευσης, για την οποία η Ευρώπη (όχι με την Ιστορική-πολιτιστική έννοια, αλλά με την στενά οικονομική) έχει καταστεί, από επιλογή προστιθέμενης αξίας, πολιτικά παραλυτικός αυτοσκοπός;

Με την «νέα γλώσσα» και την «διπλή σκέψη» να ορίζουν ολοκληρωτικά τους προαναφερθέντες, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ξεχωρίζει αναμφισβήτητα για την παλαιά Ελληνική γλώσσα και την μονή καθαρή σκέψη που την διακατέχει.

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ