Όπως έχουμε τονίσει ξανά στο πρόσφατο παρελθόν, η επιβολή του εθνομηδενισμού και η επιχείρηση μετατροπής του Ομοιογενούς Λαού της Χώρας σε ετερογενή πληθυσμό περνάει μέσα από διάφορες διακλαδώσεις. Η ποινική “αντιρατσιστική” απαγόρευση αποτελεί μια τέτοια σημαντική διακλάδωση.
Τα όσα ήρθαν στο φως της δημοσιότητας το τελευταίο χρονικό διάστημα σχετικά με τις έντονες δραστηριότητες γύρω από το θέμα της “αντιρατσιστικής” λογοκρισίας δείχνουν ότι κάποιοι θέλουν να κάνουν πράξη την εφιαλτική κοινωνία που περιέγραψε ο Όργουελ στο “1984”. Τα όσα αποκαλύφθηκαν πρόσφατα, ύστερα από μια διαμάχη που είχε ο νεοφιλελεύθερος δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης με τον εθνομηδενιστή Κωστή Παπαϊωάννου, ο οποίος έχει την ιδιότητα του γενικού γραμματέα στο υπουργείο Δικαιοσύνης, είναι πραγματικά εντυπωσιακή.
Ο Μανδραβέλης, παρότι είναι φιλελεύθερος κοσμοπολίτης, εν τούτοις, απηύδησε σε τέτοιο βαθμό με την απίστευτη επίδειξη εξουσιαστικής αυθαιρεσίας από τον έχοντα την συνήθεια να μεταπηδά από κόμμα σε κόμμα Παπαϊωάννου, ώστε δεν δίστασε να χαρακτηρίσει περίπου ως “ανοησίες” τα λεγόμενα του φανατικού αυτού εθνομηδενιστή. Ένας εθνομηδενιστής, ο οποίος “μεθυσμένος” από την εξουσιαστική αύρα, την θεσμική καρέκλα, και με αλαζονικό και υπερφίαλο ύφος, είπε πραγματικά απίστευτα πράγματα, τα οποία έκαναν ακόμη και τον Μανδραβέλη να φρίξει. “Ο μισαλλόδοξος λόγος είναι «τελεστικός λόγος». Από την στιγμή που εκφέρεται αποτελεί πράξη”!
Πολύ χειρότερα, ο Παπαϊωάννου προχωρά αυτή την αντιδημοκρατική και λογοκριτική σκέψη ακόμη περισσότερο, όταν επιχειρεί να μας διευκρινίσει τι εννοεί ως “μισαλλόδοξο λόγο”. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, ο Παπαϊωάννου μας πληροφορεί με στόμφο ότι “βάση της ρητορικής του μίσους είναι η μνησικακία, είτε αυτή στρέφεται εναντίον του Ισλάμ, είτε έχει αντισημιτικό χαρακτήρα, είτε στρέφεται εναντίον της Αριστεράς, είτε εναντίον διανοουμένων. Και μπορεί ο Μανδραβέλης να ειρωνεύεται εύστοχα την “μπαρούφα” περί… μνησικακίας που είπε ο πρώην πασόκος, δημαρίτης, νυν συριζαίος και ποιος ξέρει τι αύριο Παπαϊωάννου, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι “Δεν γνωρίζουμε αν στο υπουργείο Δικαιοσύνης σκέφτονται να ποινικοποιήσουν την μνησικακία, αλλά μόνο η Αριστερά και οι διανοούμενοι κινδυνεύουν από αυτή;”, αλλά η μονοδιάσταστη θεώρηση του Παπαϊωάννου δημιουργεί πραγματική ανατριχίλα. Πέρα από την επιχείρηση ποινικοποίησης της… μνησικακίας(!) φαίνεται ότι αυτή έχει ως αποκλειστικά θύματα την Αριστερά, το Ισλάμ, τους εβραίους και τους διανοούμενους(!!) Η Δεξιά (με την ευρεία πολιτική έννοια), ο Χριστιανισμός και οι μη… διανοούμενοι φαίνεται ότι δεν βρίσκονται στο στόχαστρο της μνησικακίας, οπότε ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι γουστάρει εναντίον τους, γιατί εδώ, βεβαίως, δεν ισχύει η “ρητορική του μίσους”, αλλά προφανώς η κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα “Ελευθερία της Έκφρασης”.
Είναι ολοφάνερα τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά που χρησιμοποιεί ο Παπαϊωάννου και οι όμοιοί του στην ελεύθερη έκφραση γνώμης, την πολυφωνία, τον πλουραλισμό απόψεων και την ισονομία. Οποιαδήποτε έκφραση γνώμης δεν αρέσει σ’ αυτόν και μια παρεούλα ακόμα εθνομηδενιστών (όπως ο Ψαρράς, ο Χριστόπουλος και η Χριστοδουλοπούλου) θα εμπίπτει στον “τελεστικό λόγο”, ο οποίος θα τιμωρείται δεόντως σκληρά και εξόχως παραδειγματικά.
Το κρεσέντο “πολιτικής ορθότητας”, όμως, αυτού του τύπου και των συνοδοιπόρων του δεν σταματά εκεί. Σε συνέντευξή του στην “Εφημερίδα των Συντακτών” (πού αλλού;) με απύθμενο θράσος μιλάει για τα “κηρύγματα μίσους που έλεγαν «να τους πάρετε σπίτι σας»”! Η συλλογιστική “αγάπης” του Παπαϊωάννου προχωράει τώρα πολύ πιο πέρα. Πλέον, μισαλλοδοξία και μνησικακία θεωρείται ακόμη και η άρνηση κάποιου όχι μόνο να δεχθεί να εποικιστεί η περιοχή του από λαθρομετανάστες, αλλά και να ζητήσει κάτι το αυτονόητο και απολύτως ανθρωπιστικό: όλοι αυτοί οι… καλόκαρδοι και… πονόψυχοι “αλληλέγγυοι”, που νοιάζονται… ανιδιοτελώς για τους “πρόσφυγες” να δώσουν το καλό παράδειγμα και να φιλοξενήσουν πρώτοι στα δικά τους σπίτια επ΄αορίστω τα “ταξικά τους αδέρφια”. Αντ’ αυτού, ο Παπαϊωάννου βρήκε την εύκολη και ανέξοδη λύση: χαρακτηρίζουμε ως “κηρύγματα μίσους” την άρνηση κάποιου να γειτνιάσει υποχρεωτικά με τους λαθρομετανάστες, ενώ επίσης ο ίδιος χαρακτηρισμός αποδίδεται και σ’ όσους “εύχονται” στους “αλληλέγγυους” και τους “αντιρατσιστές” να συζήσουν ευτυχισμένοι και αδελφωμένοι με το νέο “τάργκετ γκρουπ” των απανταχού διεθνιστών, αφού οι Έλληνες Εργαζόμενοι είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως στην εθνομηδενιστική προπαγάνδα.
Απ’ αυτόν τον δρόμο μέχρι την ποινικοποίηση όλων όσων δεν αρέσουν στον Παπαϊωάννου και την παρέα του η απόσταση είναι πολύ μικρή. Βεβαίως, η “επιχειρηματολογία” του είναι τόσο σοβαρή και δομημένη, όσο το να υποστηρίζει κάποιος άλλος ότι θα πρέπει να ποινικοποιείται η διάθεση οποιουδήποτε να αλλάζει κόμματα όπως αλλάζει τα εσώρουχά του… Αναρωτιόμαστε, όμως, μήπως τελικά η μισαλλοδοξία και η μνησικακία δεν βρίσκονται σ’ αυτά που καταγγέλλει ο Παπαϊωάννου, αλλά σ’ αυτά που ίδιος λέει; Είναι φανερό ότι προσπαθεί να εκμεταλλευθεί δεόντως την θεσμική καρέκλα που του δόθηκε, ώστε να περάσει όσο το δυνατόν περισσότερες λογοκριτικές και ποινικά κολάσιμες διατάξεις. Το τι θα καταφέρει θα φανεί σύντομα. Παρατηρώντας τον, όμως, μου ήρθε στο νου η ρήση “τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής”. Δεν ξέρω γιατί, αλλά παρατηρώντας την δική του ματιά δεν μπορώ να προσδιορίσω τίποτα. Ίσως επειδή δεν βλέπω τίποτα άλλο εκτός από ένα κενό βλέμμα. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-mnhsikakia-kai-h-misallodojia-ths-aristeras#ixzz48KO1PISJ
