Η αναρρίχηση της “πρώτη φορά Αριστερά” κομματικής οντότητας του ΣΥΡΙΖΑ στον εξουσιαστικό θώκο έφερε στην επιφάνεια την λέξη και την έννοια “Αριστερά”, όχι μόνο ως συγκεκριμένη κομματική παράταξη, αλλά ως γενικότερος πολιτικός όρος.
“Πρώτη φορά Αριστερά”, “αριστερή κυβέρνηση”, “αριστερή παρένθεση”, “γνήσια αριστερά”, “μεταλλαγμένη αριστερά”, “αριστερά μέτρα”, “αριστερό μνημόνιο” και άλλες συναφείς εκφράσεις έγιναν αντικείμενο χαρακτηρισμών και συζητήσεων. Μέσα από την κατάχρηση του όρου “αριστερά”, αυτό το οποίο γίνεται επί της ουσίας αντιληπτό είναι ότι κανένας δεν γνωρίζει συγκεκριμένα και με σαφήνεια τι ακριβώς σημαίνει και εκφράζει αυτός ο πολιτικός όρος (ή και αφορισμός), αφού, ανάλογα με το αντικείμενο, λαμβάνει κάθε φορά διαφορετική ερμηνεία και σημασία.
Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται ουσιαστικά για πολιτικό ορισμό, ούτε σηματοδοτεί κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία, η οποία να έχει θέσεις δημιουργίας και όχι καταστροφικές αναφορές (π.χ. εθνομηδενισμός), αλλά αποτελεί ένα μόρφωμα της παγκοσμιοποίησης με ιδιαίτερα συγκεχυμένα χαρακτηριστικά και ουδεμία σαφή εννοιολογική σαφήνεια, παρότι η αυτοαναφορικότητά του αξιώνει διαρκώς το (ανύπαρκτο) προνόμιο μιας (δήθεν) ιδεολογικής καθαρότητας, το περιβόητο πλέον “αριστερόμετρο”. Έτσι, λοιπόν, μέσα στην απλοϊκότητα, η οποία πάντοτε χαρακτηρίζει το φτιαχτό, το στημένο και το ψευδεπίγραφο, η συστημική προπαγάνδα του μεταπολιτευτικού καθεστώτος έντυσε την Αριστερά μ’ έναν ηθικολογικό μανδύα, καθιστώντας τον όρο αυτόν συνώνυμο με το καλό, το αγαθό, το ενάρετο, το φιλολαϊκό, το ηθικό, το έντιμο, το ακέραιο.
Ως αποτέλεσμα αυτής της συστημικής προπαγάνδας η Αριστερά εντυπώθηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο ως μια καλοσυνάτη μητρική φιγούρα, τρυφερή, καλόκαρδη και εύσπλαχνη, η οποία θύμιζε περισσότερο απεικονίσεις καλοκάγαθων τύπων σε θρησκευτικά περιοδικά του παρελθόντος παρά ένα συμπαγές και ολοκληρωμένο ιδεολογικοπολιτικό κίνημα. Έτσι, μπορεί να εξηγηθεί και το κοινωνικό ψυχόδραμα του περασμένου καλοκαιριού. Η ολοκληρωτική, πλέον, μνημονιακή στροφή της “πρώτη φορά Αριστερά” κυβέρνησης δεν αντιμετωπίστηκε από μεγάλο μέρος της κοινωνίας με πολιτικούς, αλλά με συναισθηματικούς όρους.
Ο Τσίπρας χαρακτηριζόταν ως “το καλό παιδί”, με τις “αγνές προθέσεις”, “το βασανισμένο, με τον έρπητα στα χείλη”, το οποίο “άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία”, μπροστά στον κίνδυνο επιστροφής της λαομίσητης κυβέρνησης Σαμαρά. Ο κυβερνητικός σαλταδορισμός, οι ελεεινοί τακτικισμοί που δικαίωσαν τον τίτλο “λιγούρια της εξουσίας”, τα άθλια και αισχρά ψεύδη που παρουσιάστηκαν ως αναντίρρητες και βαρύγδουπες αλήθειες, η καμαρίλα των βουτηγμένων στα κρατικά ταμεία “συντρόφων”, οι συστηματικές υποχωρήσεις από τις προεκλογικές και μετεκλογικές διακηρύξεις, οι εξόφθαλμες παραχωρήσεις σε συγκεκριμένους μετόχους του νοσηρού συστήματος της διαπλοκής και τους υπαίτιους της σύγχρονης παρακμής, όλα αυτά και πολλά άλλα, δεν έγιναν άμεσα αντιληπτά από μεγάλη μερίδα του απελπισμένου και ταλαιπωρημένου Ελληνικού Λαού, ο οποίος συνέχιζε να αποδίδει στην Αριστερά το περιβόητο “ηθικό πλεονέκτημα”.
Βεβαίως, η μετεκλογική (Σεπτεμβριανή) πτώση των προσωπίδων, καθώς η εξουσιαστική κλίκα του τυχοδιώκτη Τσίπρα ένιωθε πανίσχυρη πλέον στην εσωτερική πολιτική σκηνή και δεν είχε λόγο να τηρήσει καν κάποιο στοιχειώδες πρόσχημα (ούτε της επέτρεπαν πλέον κάτι τέτοιο οι διεθνείς τοκογλύφοι που την καθοδηγούσαν), εξανέμισε πλήρως το ηθικό, πολιτικό και φαντασιακό κεφάλαιο της Αριστεράς. Πολύ χειρότερα γι’ αυτήν πλέον, η Αριστερά δεν καταγράφεται πια ως ένας ηττημένος, αλλά παραμένων έντιμος, Γαλάτης Βερκιγγετόριξ, ο οποίος σύρθηκε δέσμιος στον θρίαμβο των Ρωμαίων νικητών του, αλλά ως ένας συνειδητός συνεργός του Καίσαρα (βλέπε εταίρους και δανειστές), κυνικός αρμοστής του θελήματός του και προδότης της Πατρίδας και του Λαού.
Η οριστική αποκαθήλωση της καλοκάγαθης έως γραφικής (αλλά πάντοτε επικίνδυνης για την Ελλάδα και τους Έλληνες) εικόνας και του “ηθικού πλεονεκτήματος” της Αριστεράς, το γκρέμισμα έστω και των ελάχιστων προσδοκιών σωτηρίας, έχει αρχίσει με γοργούς ρυθμούς να μεταστρέφεται σε βαθύτατη απέχθεια και αηδία, που ξεπερνάει τα όποια “επιτρεπτά” όρια και εγκαθίσταται μοιραία στο θυμικό, όπως άλλωστε συμβαίνει όταν οι άνθρωποι νιώθουν εξαπατημένοι και προδομένοι. Με δεδομένο την εκλογική πανωλεθρία και πολύ περισσότερο την κοινωνική απομόνωση που δέχθηκαν τόσο οι αποχωρήσαντες “αντιμνημονιακοί” από τον ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου όσο και οι υπόλοιποι αυτοχαρακτηριζόμενοι ως γνήσιοι εκφραστές της ίδιας φαντασιακής αριστεροσύνης, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η αντιμνημονιακή ρητορική με αριστερό πρόσημο είναι πλέον καταδικασμένη σε πλήρη αποτυχία και απαξίωση.
Στο σαθρό μοντέλο της Μεταπολίτευσης, το οποίο κατέρρευσε μέσα από τις χρόνιες παρακμιακές πράξεις των αριστερών και δεξιών εκφραστών της, δεν μπορούν να υπάρξουν πια παρθενοραφές και επιδιορθώσεις του σάπιου πολιτικού κατεστημένου, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το υπαρξιακό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός στο σύνολό του. Απαιτώντας την πλήρη υπέρβαση του διχαστικού και αποπροσανατολιστικού πολιτικού μοντέλου Αριστεράς-Δεξιάς, επιζητούμε την συσπείρωση κάθε Συνειδητοποιημένου και Δρώντα Έλληνα στο μετερίζι του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, στον σύγχρονο Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα για την Πατρίδα και τον Λαό.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/apokaluptontas-thn-apath-ths-aristeras#ixzz490lf003H