Πριν από λίγο σχετικά διάστημα πέρασε “στα ψιλά” των ΜΜΕ μια ιστορία ερωτικού δράματος. Ένα νεαρό αγόρι, μόλις 19 ετών, το οποίο υπηρετούσε την Στρατιωτική του Θητεία στην Αεροπορία, βούτηξε στο κενό από την γέφυρα του Ισθμού της Κορίνθου, όταν η μέχρι τότε κοπέλα του τού είπε ότι δεν τον θέλει και θα πρέπει να χωρίσουν. Οι αντιδράσεις των περισσοτέρων, όταν πληροφορήθηκαν το δυσάρεστο γεγονός, ήσαν ποικίλες, κινούμενες όμως στο ίδιο μήκος κύματος: “Δεν έστεκε καλά το παιδί στα μυαλά του”, “Μα είναι δυνατόν; Για μια γυναίκα;”, “Μα καλά, πού ζούμε; Είναι δυνατόν να χάσει την ζωή του στην εποχή μας, για ερωτικούς λόγους; Μα επιτέλους στο 2016 ζούμε” και άλλα συναφή. Κάτι τέτοιες ατάκες, για “την εποχή μας” και το ότι “στο 2016 ζούμε”, τα ακούγαμε (και τα ακούμε ακόμη) και σ’ άλλες περιπτώσεις, με την ενασχόλησή μας με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ να θεωρείται επί χρόνια ως αναχρονιστική, μη φυσιολογική και απαράδεκτη από τους συμπατριώτες μας (ακόμη και τους οικείους μας), οι οποίοι ήσαν δέσμιοι της νοοτροπίας της “πολιτικής ορθότητας”, του καθωσπρεπισμού και της μίζερης λογικής του “τι θα πει ο κόσμος”.
Και όμως, ο 19χρονος σμηνίτης δεν έδωσε καμία βάση στο καθιερωμένο σκεπτικό των υπολοίπων και έδωσε τέλος στην ζωή του, θεωρώντας ότι δεν έχει κανένα νόημα να ζει χωρίς την αγαπημένη του. Ανεξαρτήτως του πώς κρίνει ο καθένας την πράξη του, αυτό το οποίο θεωρείται ως σίγουρο είναι ότι αν όλοι σκέπτονταν και πολύ περισσότερο έπρατταν σύμφωνα με τα στερεότυπα του πλήθους, τότε δεν θα υπήρχαν τα άφθαρτα στον Χρόνο αριστουργήματα του Τριστάνου και της Ιζόλδης, του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, του Μιμίκου και της Μαίρης, δεν θα υπήρχαν όλοι εκείνοι οι ερωτικοί αυτόχειρες, οι οποίοι γέμισαν σελίδες βιβλίων, έγιναν αθάνατα θεατρικά έργα που σκορπίζουν μέχρι σήμερα συγκίνηση και έμειναν στην Ιστορία. “Αφού δεν με αγαπάς, αφού δεν με θέλεις, δεν υπάρχει για εμένα ζωή”, φέρεται να είπε ο νεαρός ερωτευμένος στην αγαπημένη του, λίγο πριν προβεί στην τελευταία δραματική πράξη της σύντομης ζωής του. Μια φράση, που θα μπορούσε να εμπεριέχετο σ’ ένα από τα αιώνια λογοτεχνικά ερωτικά αριστουργήματα, έμελλε να ειπωθεί στ’ αλήθεια από τον 19χρονο σμηνίτη.
Και πάλι, όμως, βλέπω μπροστά μου τις αντιρρήσεις του “ορθολογισμού” να απλώνονται και να απορούν, λέγοντας πώς είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος, σε μια εποχή μάλιστα σαν την σημερινή όπου ο συναισθηματισμός θεωρείται μειονέκτημα και “ντεμοντέ”, με την ζωή να ξεδιπλώνεται μπροστά του, να χαραμίζει την ύπαρξή του για την απόρριψη ενός κοριτσιού και να προβαίνει στο απονενοημένο διάβημά του; Και όμως είναι (ακόμη) δυνατόν. Γιατί, όπως έλεγε και ο Γκαίτε, ο Έρωτας εξιδανικεύει τον αγαπημένο στο μυαλό εκείνου που τον ερωτεύεται. Γιατί ο Έρωτας είναι το συναίσθημα εκείνο, το οποίο κυριαρχεί έναντι παντός άλλου, που δεν επιτρέπει συμβιβασμούς ή υπεκφυγές, καθώς είναι απόλυτος, κάθετος και “σκληρός” στο περιεχόμενό του, μη σηκώνοντας μύγα στα φτερωτά βέλη του.
Και φυσικά, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, έρχονται πάντοτε στον νου τα λόγια του Αριστοτέλη, ο οποίος μιλώντας περί Αγάπης είπε ότι “Είναι καλύτερα να αγαπά κανείς, παρά να αγαπιέται. Το να αγαπά κανείς είναι ενέργεια ηδονής και αγαθό, ενώ δεν προκύπτει καμιά ενέργεια για εκείνον που αγαπιέται μέσα από την κατάσταση αγάπης που τον περιβάλλει. Ακόμα, είναι καλύτερο να γνωρίζει κανείς, παρά να τον γνωρίζουν. Γιατί αντικείμενο γνώσης και αγάπης μπορούν να γίνουν και τα άψυχα, ενώ μόνο τα έμψυχα μπορούν να γνωρίζουν και να αγαπούν”. Σύμφωνα με τον Μεγάλο Σταγειρίτη Φιλόσοφο και Δάσκαλο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η προσφορά αγάπης και ενδιαφέροντος να γνωρίζουμε τον άλλον ταυτίζεται με την Ηδονή, την Αρετή και την Ευτυχία.
Όπως πολύ εύστοχα αναφέρει, αντικείμενα αγάπης και μελέτης μπορούν να γίνουν και τα άψυχα. Μόνο, όμως, όπου υπάρχει ψυχή υφίσταται και αληθινή προσφορά Αγάπης, ανεξάρτητα από την ανταπόδοση ή μη αυτού του μεγαλειώδους αισθήματος. Ο νεαρός δεν μπόρεσε να αντέξει αυτή την μονόπλευρη παροχή ερωτικής ενέργειας προς την αγαπημένη του, χάνοντας κάθε ενδιαφέρον για την ζωή του. Αναμφίβολα λανθασμένη η τραγική επιλογή του, αλλά πριν βιαστούμε να τον καταδικάσουμε δίχως κανένα ελαφρυντικό, ας σκεφτούμε τι έχουμε σκεφθεί και τι έχουμε πράξει εμείς σε δικές μας προσωπικές υποθέσεις.
Το ότι δεν φτάσαμε “στα άκρα” δεν μας αποτρέπει από το να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε την στιγμιαία ψυχική κατάσταση του νέου αυτού ανθρώπου, πριν καταδικάσει οριστικά ο ίδιος τον εαυτό του. Μην αντέχοντας την απόρριψη, θεώρησε ότι δεν του επαρκεί να βρίσκεται σε κάποια παθητική αντίληψη της ζωής και δίνοντας την μάχη του με τον Έρωτα έχασε, καθώς ο Έρωτας είναι Ανίκητος στην Μάχη. Ο Έρωτας (μαζί με τον Πόλεμο) είναι Πατέρας των Πάντων και παιδί της Ποίησης. Ως εκ τούτου, σ’ αυτόν “όλα επιτρέπονται”. Ακόμη και οι υπερβολές και η υπέρβαση της ζωής. Ό,τι δεν έχει γραφτεί με το Αίμα “δεν αξίζει τον κόπο”. Και το Αίμα δεν είναι πάντοτε κατ’ ανάγκην αυτό που “ταΐζει” το σώμα και περνά τακτικά από την καρδιά και τις φλέβες. Αίμα είναι και ο Έρωτας, είναι και ο πόνος που βγαίνει απ’ αυτόν. “Το Αίμα είναι η Ζωή”, όπως έλεγε και το διαφημιστικό μήνυμα μιας παλιάς ταινίας γοτθικού ρομαντισμού. Γι’ αυτό, το Αίμα, η Ζωή και ο Έρωτας αποτελούν κάτι το ενιαίο και το συμπαγές. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Γιώργος Μάστορας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/to-aima-h-zwh-ki-o-erwtas#ixzz49e7r636k