Ξεχειλίζοντας από θράσος και ψευδολογία ο Τσίπρας δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα “να αλλάξει τα φώτα” στην πραγματικότητα. Έτσι, λοιπόν, σε πρόσφατη συνέντευξή του είπε ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει την συμφωνία του καλοκαιριού, η οποία προβλέπει μια ήπια δημοσιονομική προσαρμογή με 5,4 δισ. μέτρα μέχρι το 2018. Σας θυμίζω ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εκκινούσαν την πέμπτη αξιολόγηση με απαιτήσεις για 8 δισ. μέτρα μόνο για το ’15 και το ΄16”. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι συμφώνησε σε μέτρα 5,4 δισ. ευρώ πριν λίγες ημέρες. Αυτά τα οποία συμφώνησε το καλοκαίρι του 2015 δεν μετράνε; Τα μέτρα του περασμένου καλοκαιριού ήταν ύψους 3,6 δισ. ευρώ. Συν 5,4 δισ. τώρα, φτάσαμε… αισίως στα 9 δισ., ξεπερνώντας τα 8 δισ. τα οποία ο Τσίπρας αποδίδει στον Σαμαρά και τον Βενιζέλο (για 7,7 δισ. είχε μιλήσει πρόσφατα στην Βουλή).
Αν, μάλιστα, προσθέσουμε και την ρεζέρβα του περιβόητου “κόφτη”, τότε τα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνούν αυτά που κατά τον ίδιο προγραμμάτιζαν οι προηγούμενοι απ’ αυτόν υπηρέτες της μνημονιακής πολιτικής. Και βέβαια, το πιο σημαντικό είναι ότι τα νέα αυτά μέτρα δεν μπήκαν από μηδενική βάση, αλλά προστέθηκαν στα μέτρα των προηγουμένων Μνημονίων. Κατά τ’ άλλα, είναι ολοφάνερο ότι η τσιπραϊκή παραμυθολογία δεν διαφέρει από την σαμαρική και ως προς το περιεχόμενο: θα έχουμε ανάπτυξη και θα βγούμε στις αγορές.
Η λεγόμενη ανάπτυξη (εφτά μονάδες σε τρία χρόνια υπόσχεται ο Τσίπρας!) έχει καταντήσει πλέον το πιο σύντομο ανέκδοτο, όμως η “έξοδος στις αγορές” εξακολουθεί να περιβάλλεται μ’ ένα… μυστικιστικό περίβλημα, θυμίζοντας τις μυστικές συνταγές των αλχημιστών του Μεσαίωνα. Επί της ουσίας, “έξοδος στις αγορές” στις παρούσες συνθήκες σημαίνει δανεισμό του Ελληνικού Κράτους από τα διάφορα Funds του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και ανατροφοδότηση του χρέους του. Δηλαδή, νέα δάνεια για να αποπληρώνονται τα τοκοχρεολύσια των παλιών δανείων. Όλοι οι παράγοντες της Ευρωζώνης το θέλουν αυτό το πράγμα. Ο ESM, τον οποίο έχουν χτίσει ως έναν μηχανισμό παρέμβασης για να κρατούν την σταθερότητα του ευρώ, δεν έχει απεριόριστα κεφάλαια.
Στόχος του είναι να παρεμβαίνει, να βάζει μια τάξη στην εξυπηρέτηση του χρέους ενός προβληματικού κράτους (όπως η Ελλάδα) και στην συνέχεια να παραδίδει αυτό το κράτος στις “αγορές”, οι οποίες είναι αρμόδιες για τον δανεισμό του. Επομένως, η “έξοδος στις αγορές” προϋποθέτει ότι το υπερχρεωμένο κράτος έχει βάλει τάξη στην διαχείριση των δανείων του. Με ποιον τρόπο μπορεί να συμβεί αυτό; Μα φυσικά, με το χτίσιμο ενός καθεστώτος μόνιμης σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας, ώστε να μπορεί να εξυπηρετείται το χρέος, το οποίο δεν μειώνεται ονομαστικά. Επομένως, η περιβόητη “έξοδος στις αγορές” προϋποθέτει πολύ σκληρή λιτότητα (ακόμη και αν δεν χρειαστεί ένα νέο ακόμη Μνημόνιο) και στενή επιτήρηση των όρων αυτής της λιτότητας από τον μηχανισμό της Κομισιόν.
Άρα, η Χώρα μας βρίσκεται μέσα στον πυρήνα ενός φαύλου κύκλου, ο οποίος συνεχώς περιστρέφεται καταστροφικά για την Πατρίδα και τον Λαό.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-faulos-kuklos-ths-katastrofikhs-mnhmoniakhs-politikhs#ixzz49piF0Mr8