Β’ Μέρος
Σε μερικές περιπτώσεις, είναι πιθανό, ακόμα και η επιμειξία, -αν κρατηθεί φυσικά σε περιορισμένα πλαίσια- να λειτουργεί με τέτοιο τρόπο. Αυτό είναι πολύ γνωστό στη ζωοτεχνική. Η “καθαρή ράτσα” σε κάποια είδη ζώων είναι το αποτέλεσμα τόσο της διατήρησης της κληρονομικότητας όσο και στοχευμένης επιμειξίας. Δεν συμμεριζόμαστε την άποψη του Τσαμπερλαίν, ο οποίος έτεινε να εφαρμόζει αυτήν την σκέψη στις “ανώτερες φυλές” της ανθρωπότητας. Αλλά, είναι σχετικά αποδεδειγμένο γεγονός πως σε μερικές αριστοκρατικές οικογένειες, των οποίων ο μακραίωνος νόμος του αίματος, υπήρξε το μοναδικό πειραματικό στάδιο για τον ρατσισμό στην ιστορία, κάποιες επιμειξίες είχαν ακριβώς την αξία και την λειτουργία ως αποτρεπτικοί παράγοντες της εξαφάνισης της γραμμής μέσω εσωτερικής παρακμής. Εδώ όμως, και πρέπει να το τονίσουμε, η επιμειξία είχε την λειτουργία μιας δοκιμασίας, όχι ενός κανόνα – μιας δοκιμασία, που όπως και να έχει, μπορεί να αποβεί μοιραία πρόκληση για το αίμα. Αλλά ο κίνδυνος αφυπνίζει το πνεύμα. Προτού το ετερογενές στοιχείο το οποίο εισάγεται από την επιμειξία, ο ομογενής πυρήνας καλείται να υπερισχύσει και πάλι, να αφομοιώσει αυτό που είναι ξένο, να λειτουργήσει πάνω του όπως το “κυρίαρχο” στο “υπολειπόμενο” για να δανειστούμε τους όρους των νόμων του Μέντελ. Αν η αντίδραση είναι θετική, το αποτέλεσμα θα είναι η αφύπνιση. Η φάρα η οποία φαινόταν εξαντλημένη και σε κόπωση, αφυπνίζεται. Αλλά αν έχει πέσει πολύ, και αν η ετερογένεια είναι υπερβολική, αποτυγχάνει η φυλή στην δοκιμασία, και η παρακμή είναι γρήγορη και καθοριστική.
Αλλά ο καλύτερος συντελεστής της εσωτερικής αφύπνισης της φυλής είναι η μάχη, και ο πόλεμος η ύψιστη έκφραση της. Το ότι ο πασιφισμός και ο ανθρωπισμός είναι φαινόμενα στενά συνδεδεμένα με τον διεθνισμό, την δημοκρατία, τον κοσμοπολιτισμό και τον φιλελευθερισμό είναι κάτι τελείως λογικό – το ίδιο αντιφυλετικό ένστικτο το οποίο είναι παρών, αντανακλάται και επιβεβαιώνεται σε άλλους. Η βούληση προς υποφυλετικές ισοπεδώσεις, που είναι έμφυτες στον διεθνισμό βρίσκει σύμμαχο στον πασιφιστικό ανθρωπισμό, ο οποίος έχει την λειτουργία να εμποδίζει την ηρωική δοκιμασία από το παιχνίδι, γαλβανίζοντας τις επιζούσες δυνάμεις των οιονδήποτε μη-ξεριζωμένων λαών. Είναι παράξενο, όμως, και αυτό απεικονίζει τα λάθη στα οποία μια μονόδρομη βιολογική σύνθεση του φυλετικού ζητήματος μπορεί να οδηγήσει, πως η φυλετική θεωρία των “ατυχών επιλογών”, όπως εκφράζεται για παράδειγμα από τον Βασερ ντε Λαπούζ, λαμβάνει χώρα, σε ένα εύρος, η ίδια ακατανοησία, για το θετικό νόημα του πολέμου όσον αφορά την φυλή – αλλά εδώ, εμπρός στην πλήρη γνώση την δεδομένων – όπως βρίσκουμε στον διεθνιστικό δημοκρατισμό. Για να είμαστε ακριβείς υποθέτουν πως κάθε πόλεμος καταλήγει σε μια προοδευτική εξόντωση των καλύτερων, του φορείς της πλέον καθαρής ράτσας των εκάστοτε λαών, οδηγώντας έτσι σε μια δυσέλικτική διαδικασία.
Αυτή είναι μια μερική άποψη, γιατί θεωρεί μοναχά αυτό που χάθηκε μέσω της εξαφάνισης μερικών ατόμων, και αυτό που διεγείρεται σε μεγαλύτερο βαθμό στους άλλους από την εμπειρία του πολέμου, το οποίο υπό άλλες απόψεις δεν θα διεγειρόταν. Αυτό γίνεται ακόμα πιο σαφές αν δεν θεωρήσουμε τους αρχαίους πολέμους, οι οποίοι επί το πλείστον δόθηκαν από ελίτ ενώ τα χαμηλά στρώματα σωθήκαν από αυτούς, αλλά αντιθέτως τους συγχρόνους πολέμους οι οποίοι αφορούν συνολικά οπλισμένα έθνη και οι οποίοι, στον χαρακτήρα της ολικότητας του, περιλαμβάνουν όχι μόνο φυσικές αλλά και ψυχικές και ηθικές δυνάμεις από τους εμπόλεμους όσο και από τους άμαχους εξίσου. Ο Εβραίος Λούντβιχ, εξέφρασε οργή για ένα άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε σε μια Γερμανική στρατιωτική επιθεώρηση, η οποία έδωσε τις δυνατότητες μιας επιλογής που σχετίζεται με τους βομβαρδισμούς των πόλεων, στις οποίες η δοκιμασία του αίματος, η άμεση, ακαριαία αντίδραση του ενστίκτου της κατεύθυνσης εναντίον της σκληρής ή συγχυσμένης ροπής, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μια αποφασιστική διάκριση αυτών που έχουν την μεγαλύτερη πιθανότητα να διαφύγουν και να επιβιώσουν.
Ο αποτροπιασμός του ανθρωπιστή Ιουδαίου Λούντβιχ, ο οποίος χωρίς συζήτηση έχει γίνει ο πολεμοχαρής διατυμπανιστής αυτής της “νέας Ιεράς Συμμαχία” εναντίον του φασισμού, είναι αδύναμος ενάντια σε αυτό που είναι ορθό σε συλλογισμούς τέτοιου είδους. Αν ο νέος παγκόσμιος πόλεμος είναι ένας “ολοκληρωτικός πόλεμος” αυτό θα σημαίνει και “μια ολοκληρωτική δοκιμασία” των επιζώντων φυλετικών δυνάμεων του μοντέρνου κόσμου. Χωρίς αμφιβολία κάποιοι θα καταρρεύσουν, ενώ άλλοι θα αφυπνιστούν και σηκωθούν. Ανείπωτες καταστροφές θα είναι ίσως το δύσκολο αλλά αναγκαίο τίμημα νέων ηρωικών υψών και νέων λυτρώσεων των αρχέγονων δυνάμεων οι οποίες σίγασαν από αυτούς τους γκρίζους αιώνες. Αλλά αυτή είναι η μοιραία συνθήκη για την δημιουργία ενός νέου κόσμου- και είναι ένας νέος κόσμος αυτός που αποζητάμε για το μέλλον.
Αυτά που είπαμε εδώ πρέπει να θεωρηθούν ως μια απλή εισαγωγή στο ερώτημα της σημασίας που έχει ο πόλεμος, γενικά για την φυλή. Τρία θεμελιώδη σημεία πρέπει να υπολογιστούν, συμπερασματικά. Πρώτον, αφού προχωράμε με την υπόθεση της θεμελιώδους διαφορά των ανθρωπίνων φυλών – μιας διαφοράς, η οποία σύμφωνα με το δόγμα του ρατσισμού των τριών βαθμίδων, δεν περιορίζεται στην σωματικότητα αλλά και σε προβληματικές για την ψυχή και το πνεύμα – θα πρέπει να περιμένει κανείς πως οι πνευματικές και φυσικές συμπεριφορές όσον αφορά την εμπειρία ή την δοκιμασία του πολέμου ποικίλλει ανάμεσα στις διάφορες φυλές, ως εκ τούτου κρίνεται τόσο αναγκαίο όσο και ενδιαφέρον να καθορίσει κανείς υπό αυτήν την έννοια, σύμφωνα με την οποία, για κάθε φυλή, η προαναφερόμενη αντίδραση θα επισυμβεί.
Δεύτερον, είναι απαραίτητο να υπολογίσει κανείς την σχέση εξαρτήσεως μεταξύ μιας πολύ καλά κατανοημένης φυλετικής πολιτικής και τι μπορεί αυτή να προσφέρει ώστε να εξυπηρετηθούν οι στόχοι του πολέμου, και αντιστρόφως, τι μπορεί ο πόλεμος, στην προϋπόθεση μιας ορθής πνευματικής ροπής, να κάνει για να εξυπηρετήσει τους στόχους της φυλής. Μπορούμε να μιλήσουμε, με αυτόν τον τρόπο, για ένα είδους μικροβίου, ή πρωταρχικού πυρήνα, που δημιουργείται αρχικά ή αφυπνίζεται από την φυλετική πολιτική, η οποία φέρνει στην επιφάνεια τις φυλετικές αξίες στην συνείδηση του λαού. Ένα μικρόβιο ή ένας πυρήνας ο οποίος θα αποδώσει καρπούς δίνοντας στον πόλεμο μια αξία, ενώ αντιστρόφως η εμπειρία του πολέμου, και τα ένστικτα και τα ρεύματα βαθιών δυνάμεων οι οποίες θα προκύψουν από μια τέτοια εμπειρία, δίνουν στην φυλετική αίσθηση μια δίκαιη και καρπερή πορεία.
Και αυτό μας οδηγεί στο τρίτο και τελευταίο σημείο. Οι λαοί συνηθίζουν να μιλούν πολύ γενικά και πολύ ρομαντικά για τον “ηρωισμό”, την “ηρωική εμπειρία” και τα σχετικά. Όταν τελειώνουν με τέτοιες ρομαντικές υποθέσεις, στους μοντέρνους καιρούς, εκεί καταλήγουν να υπάρχουν μόνο υλικές υποθέσεις, τέτοιες που θεωρούν τους ανθρώπους που σηκώνονται και μάχονται ως απλά ένα “ανθρώπινο υλικό” και ο ηρωισμός των εμπόλεμων σχετίζεται με την νίκη ως απλά ένα μέσο προς την επίτευξη ενός σκοπού, με τον σκοπό να μην αποτελεί τίποτα άλλο παρά την άθροιση των υλικών και οικονομικών δυνάμεων μιας περιοχής σε συγκεκριμένο κράτος.
Σε σχέση με τους συλλογισμούς που υποδείξαμε, είναι απαραίτητο να αλλάξουν αυτές οι αντιλήψεις. Από την δοκιμασία του πυρός των αρχέγονων δυνάμεων της φυλετικής ηρωικής εμπειρίας, που υπεράνω κάθε άλλης εμπειρίας, αποτελεί ένα μέσο για έναν ουσιαστικά εσωτερικό και πνευματικό σκοπό. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο: η ηρωική εμπειρία, διαφοροποιείται η ίδια από τα αποτελέσματα της, όχι μόνο ανάμεσα στις φυλές, αλλά επίσης και στο εύρος το οποίο, σε κάθε φυλή, μια υπερφυλή έχει σχηματιστεί και έρχεται στην εξουσία. Οι διάφορες βαθμίδες αυτής της δημιουργικής διαφοροποίησης αντιστοιχούν με πολλούς τρόπους με τους οποίους μπορείς να είσαι ήρωας και σε τόσους πολλούς τρόπους αφύπνισης μέσω της ηρωικής εμπειρίας. Στην χαμηλότερη υβριδική διάσταση, ουσιαστικά ζωτικές, ενστικτώδεις και συλλογικές δυνάμεις αναδύονται- αυτό είναι περίπου ίδιο με την αφύπνιση σε μεγάλη κλίμακα της “αρχέγονης ορδής”, με την αλληλεγγύη την ενότητα του πεπρωμένου και της ολοκληρωτικής καταστροφής το οποίο είναι ιδιαίτερο προς αυτήν. Βαθμηδόν, αυτή είναι η πιο φυσιοκρατική εμπειρία εξαγνίζεται, καθίσταται αξιοπρεπής, φωτεινή μέχρι να φτάσει στο ύψιστο σημείο, που αντιστοιχεί στην Άρια σύλληψη του πολέμου ως “ιερού πολέμου” και της νίκης και του θριάμβου ως απώγειο, μιας και η αξία του είναι ταυτόσημη σε αυτήν την ιερότητα και την μύηση, και τελικώς, στον θάνατο εν μέσω της μάχης ως ενός “θριαμβευτικού θανάτου”, όχι ως ρητορικά σχήματα, αλλά ως αποτελεσματική υπερνίκηση του θανάτου.
Έχοντας υποδείξει όλα αυτά τα σημεία σε μια βασική, αλλά πιστεύουμε, σε μια επαρκώς κατανοητή τροχιά, προτείνουμε την λεπτομερή επεξήγηση τους ένα προς ένα, στα γραπτά που θα ακολουθήσουν το παρών, στα οποία θα δούμε τις ποικιλίες ηρωικής εμπειρίας σε αντιστοιχία με την φυλή και του οράματος του πολέμου το οποία απαντούνταν ιδιαίτερα στην Βόρεια-Αρία και Άριο-Ρωμαϊκή παράδοση συγκεκριμένα.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/b-meros-fulh-kai-polemos-ioulios-ebola#ixzz4CP2yjJ3b