Είναι στιγμές κατά τις οποίες μέσα από την απόδοση μιας φράσης όχι μόνο αναδεικνύονται αλήθειες, αλλά πολύ περισσότερο εάν επιχειρήσεις να εντρυφήσεις ακόμη περισσότερο στο νόημά της, θα ανακαλύψεις πολύ βαθύτερες προεκτάσεις. Πριν από λίγες ημέρες, ο συριζαίος αντιπρόεδρος της Βουλής, Γιώργος Βαρεμένος, προέβη σε μια αποκαλυπτική δήλωση: “Είναι σχετική η κυριαρχία της χώρας. Ένα μέρος της κυριαρχίας εκχωρήθηκε όταν η χώρα μπήκε στα Μνημόνια“. Όσο γραφικός κι αν είναι ο εν λόγω βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και όσο και αν το επίθετό του προδιαθέτει για… ευτράπελα σχόλια και καταστάσεις, εν τούτοις τα λεγόμενά του όχι μόνο δεν στερούνται αληθείας και σοβαρότητας, αλλά περιγράφουν με τον πλέον μελανό τρόπο μια πραγματικά οικτρή κατάσταση.
Ας προσπαθήσουμε, όμως, να συνδυάσουμε τα συγκεκριμένα λεγόμενα του Βαρεμένου με την τόσο επίκαιρη το τελευταίο διάστημα επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση. Σε αντίθεση με τους κοινούς νόμους, τα συντάγματα έρχονται να ενσωματώσουν στην έννομη τάξη του Κράτους αλλαγές, οι οποίες έχουν ήδη συντελεστεί. Ποιες είναι, όμως, οι βασικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα; Είναι το βάθεμα του αποικισμού της Χώρας από τους διεθνείς τοκογλύφους, με βασικό εργαλείο του το ολοένα και διογκωμένο κρατικό χρέος και με απόλυτα πειθήνια όργανα όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Οπότε, επαναφέρουμε στο προσκήνιο την όλο κυνισμό ρήση του Βαρεμένου που παραθέσαμε στην αρχή. Άραγε, υπάρχει ανάγκη συνταγματικής κατοχύρωσης αυτού του νέου “στάτους” κατοχής; Ουδείς το έχει ισχυριστεί, όπως άλλωστε κανείς δεν το έχει ζητήσει, μολονότι δεν είναι λίγες οι φορές που υποβάλλονται ενστάσεις αντισυνταγματικότητας από τα κόμματα της αντιπολίτευσης του “συνταγματικού τόξου”, κάθε φορά που η κυβέρνηση προωθεί για ψήφιση με συνοπτικές διαδικασίες ένα μνημονιακό “πακέτο”. Ο Βαρεμένος, λοιπόν, έχει δίκιο στα όσα λέει και ιδίως στο “ένα μέρος της κυριαρχίας”, καθώς ένα άλλο μέρος της κυριαρχίας δεν εκχωρήθηκε όταν η Χώρα μπήκε στα Μνημόνια, αλλά νωρίτερα.
Συγκεκριμένα, όταν έγιναν οι συνταγματικές προσαρμογές, οι οποίες κρίθηκαν απαραίτητες για την συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ζ’ Αναθεωρητική Βουλή, με το Ψήφισμα της 6ης Απριλίου 2001, προσέθεσε στο Σύνταγμα την εξής ερμηνευτική δήλωση: “Το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για την συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης”. Στην πρώτη παράγραφο του άρθρου 28 διαβάζουμε: “Οι γενικά παραδεδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και την θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου”. Ενώ στην τρίτη παράγραφο διαβάζουμε: “Η Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον”.
Δεν χρειαζόταν, λοιπόν, η έλευση των Μνημονίων για να αντιληφθούμε ότι έχει παραχωρηθεί στους ξένους η Εθνική Κυριαρχία της Χώρας. Βλέπουμε ξεκάθαρα, από τα αποσπάσματα που παραθέσαμε, ότι ο αποικισμός της Ελλάδας είναι επίσημα κατοχυρωμένος στο Σύνταγμα της Χώρας, με τον πλέον κυνικό τρόπο. Ο συνεπής και συνεχής αντιμνημονιακός αγώνας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ δεν την αποπροσανατολίζει σε καμιά περίπτωση από το αυτονόητο. Ότι δηλαδή, η Εθνική Κυριαρχία της Χώρας έχει απεμποληθεί πριν ακόμη έρθουν τα Μνημόνια, με την σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων του “συνταγματικού τόξου”. Το μόνο που δεν έχουν κάνει ακόμη οι ξένοι δυνάστες της Χώρας είναι να καθορίσουν την μορφή του πολιτεύματος. Δεν χρειάζεται, όμως, κάτι τέτοιο, αφού το σύνολο των “δημοκρατικών κομμάτων” τους προσφέρει την δυνατότητα να βαθαίνουν τον αποικισμό και την πλήρη εξάρτηση-υποταγή της Ελλάδας, αφού η μία μετά την άλλη οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις υπογράφουν κατάπτυστες δανειακές συμβάσεις καθαρά τοκογλυφικού χαρακτήρα, οι οποίες συνοδεύονται από αλυσίδα νομοθετημάτων που μέχρι πριν από μερικά χρόνια έμοιαζαν να ανήκουν σε σενάρια ταινιών επιστημονικής φαντασίας ή στις πρώιμες φάσεις του νεοελληνικού Κράτους, μετά την Εθνεγερσία του 1821.
Επομένως, αντιλαμβάνεται κάθε συνειδητοποιημένος Έλληνας πόση κενότητα, ψευδολογία και υποκρισία έχουν οι διακηρύξεις των τελευταίων ημερών περί “συντάγματος των πολιτών” και “νέων μορφών άμεσης δημοκρατίας”, εξαιτίας της αναμενόμενης πρότασης για συνταγματική αναθεώρηση, όταν αυτοί που τα λένε έχουν εκχωρήσει πλήρως την Εθνική Κυριαρχία της Χώρας και έχουν βγάλει “στο σφυρί” το σύνολο της κινητής και ακίνητης περιουσίας του Ελληνικού Κράτους προς όφελος των διεθνών τοκογλύφων, έχοντας φροντίσει μάλιστα να έχουν στην πραγματικότητα το πλήρες ακαταδίωκτο για την προδοσία τους, αφού είναι συνταγματικά κατοχυρωμένοι. Τόσο η κυβέρνηση όσο και τα συνεταιράκια της στο υπόλοιπο “συνταγματικό τόξο” φροντίζουν να νομοθετούν κατά παραγγελίαν, γράφοντας και σβήνοντας διατάξεις νόμων με διάστημα λίγων ημερών. Όλη η διαδρομή των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης βρίθει από παραβίαση ακόμη και των πιο στοιχειωδών κανόνων της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, την ίδια ώρα που έχουν ανοίξει διάπλατα το “παράθυρο” για την νομική δικαιολόγηση του περιορισμού της Εθνικής Κυριαρχίας.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Γιώργος Μάστορας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-anti-suntagmatikos-patriwtismos#ixzz4Czia7TKk
