Η σχολή της Φρανκφούρτης, που αποτελεί το πολιτισμικό οπλοστάσιο της Αριστεράς μας, αναλύει τον αθλητισμό ως ένα παράγωγο του ελεύθερου χρόνου, μέσω της θεωρίας του λειτουργισμού.
Με απλά λόγια, στον λειτουργισμό όλα γίνονται για χάρη του κέρδους των καπιταλιστών. Έτσι διαμορφώνεται και ο ελεύθερος χρόνος του ανθρώπου, όπου το σώμα του είναι υποχείριο στο οικονομικό σύστημα.
Ο αθλητισμός για τους μπολσεβίκους είναι μια απεχθής διαδικασία που επιβάλλεται στον άνθρωπο μέσω των διαδικασιών κοινωνικής επιβολής: δηλαδή τα Μ.Μ.Ε., τις παραδόσεις, την πατριαρχία κτλ..
Ο αθλητισμός συνδέεται στους θεωρητικούς της σχολής της Φρανκφούρτης με το ντρεσάρισμα του σώματος και την εξωγενή επιβολή για χάρη της καταναλωτικής κοινωνίας. Δηλαδή, όσοι γυμνάζονται, γυμνάζονται για να είναι αρεστοί και να τηρούν τα καταναλωτικά πρότυπα, καθώς οτιδήποτε οργανωμένο στον αθλητισμό θεωρείται κερδοφόρα διαδικασία και όχι υγιής επιλογή.
Με αυτόν το τρόπο, δαιμονοποιούν οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα, καθώς θεωρούν ότι ένα αγύμναστο και πλαδαρό σώμα έρχεται αντιμέτωπο με την επιβολή του ωραίου. Το ωραίο κατά τους «περιούσιους» θεωρητικούς τους, είναι κάτι το μεταβλητό, ανάλογα με τη κυρίαρχη τάξη.
Αρνούνται, λοιπόν, το ωραίο της κλασικής αρχαιότητας ως ένα πρότυπο επιβολής και όχι υγιούς επιλογής. Πώς δηλαδη ένα κίνημα που βασίστηκε στη σχολή της Φρανκφούρτης, φιλτραρίστηκε στο κίνημα των Χίπις και κατέληξε στα ναρκωτικά των Εξαρχείων, διεκδικεί θέση στον Αθλητισμό;
Όλα τα πραπάνω βέβαια τα βλέπουμε και πρακτικά στην καθημερινότητά μας, χωρίς τα κοινωνιολογικά μας κριτήρια. Όταν προσπαθούμε να φανταστούμε εναν αριστερό, μας έρχεται αυτομάτως η εικόνα ενός ασθενούς και τρυφηλού σώματος, σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη του γυμνασμένου εθνικιστή.
Σε αντίθεση λοιπόν με τους θεωρητικούς της Αριστεράς, εμείς έχουμε τα δικά μας πρότυπα. Έχουμε τα προτυπά των πολεμιστών προγόνων μας, που ήταν οι πρώτοι που ασκήθηκαν στις πολεμικές τέχνες όπως η πάλη, η πυγμαχία και το παγκράτιο. Έχουμε τον αθλητισμό στην καθημερινότητα μας, σκεφτόμενοι όχι μόνο το καλαίσθητο αλλά και το δυνατό σώμα που μπορεί να πολεμήσει για την ελευθερία του.
Με τα ιδανικά μας βασισμένα στον δαφνοστεφανωμένο νέο που το έπαθλό του ήταν οι δάφνες ελιάς και οι τιμές της πόλης του, ασκούμαστε καθημερινά σωματικά και πνευματικά για τη ψυχική και σωματική μας ανάταση.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/athlhtismos-kai-aristera-duo-kosmoi-pou-den-sunantwntai-pote#ixzz4DnEAAUdH