Πριν πούμε το οτιδήποτε πρέπει να βουτήξουμε στην αλήθεια που παραθέτει στο κλασσικό πόνημά του, «Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού», ο καθηγητής Π. Κονδύλης. Το πέρασμα από την «δημοκρατία» στην «μαζική δημοκρατία», σηματοδοτεί επίσης το τέλος της διακυβερνήσεως από την Βουλή και σηματοδοτεί τον ερχομό των «ομάδων πιέσεως», των λόμπι όπως τα γνωρίζουμε εδώ στην Ελλάδα.
Τα λόμπι ελέγχουν τα ΜΜΕ, ελέγχουν τα κοινωνικά δίκτυα, έχουν ευρεία δίκτυα συνεργατών που περιλαμβάνουν ακόμα και αρχηγούς ισχυρών κρατών. Κλασσικό παράδειγμα σε αυτή την κατεύθυνση το γεγονός ότι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας καθώς και αρκετοί πρόεδροι της Γαλλίας ήταν στο payroll της οικογένειας Rothschild.
Αυτό δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι το σύστημα είναι παντοδύναμο και ανίκητο. Σημαίνει, απλώς, ότι προκειμένου να απωλέσει την κυριαρχία είναι ικανό για τα πάντα. Ακλόνητο επιχείρημα τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα το 2013, όταν το σύστημα φοβήθηκε ότι θα χάσει την εξουσία από την Χρυσή Αυγή.
Όλα αυτά, οι μαζικές φυλακίσεις, οι πολιτικές δολοφονίες των Συναγωνιστών μας, η λάσπη και η τρομοκρατία, συνέβησαν προκειμένου το σύστημα να μην χάσει μία σχετικώς μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα. Φανταστείτε ποιά θα ήταν η αντίδραση του παγκόσμιου καθεστώτος αν ήταν να χάσει την πρωτεύουσά του, τις ΗΠΑ.
Με αυτά ξεκαθαρισμένα, ας παραθέσουμε μία διαφορετική άποψη περί των προεδρικών εκλογών, που θα διεξαχθούν στις ΗΠΑ σε λίγο καιρό.
Οι ΗΠΑ είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα παγκοσμίως για τον αγγλικού τύπου κοινοβουλευτισμό με τα δύο πανομοιότυπα κόμματα, τα οποία εναλλάσσονται στην εξουσία και εφαρμόζουν συνεχώς την ίδια πολιτική. Στην Ελλάδα αυτό παλαιότερα ήταν το δίπλο ΝΔ – Πασόκ και τώρα φιλοδοξεί να γίνει το δίπλο ΝΔ – Σύριζα.
Για να αντιληφθεί κανείς πόσο «διαφορετικά» είναι τα κόμματα στις ΗΠΑ, αρκεί να σας πούμε ότι ο Κλίντον ήταν «δημοκρατικός», ενώ ο Μπούς «ρεπουμπλικάνος». Ο ευρών τις διαφορές αμείβεται…
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είναι ένα πολιτικό όργανο ικανό να αλλάξει την πολιτική της υπερδύναμης. Πολυδαίδαλα δίκτυα οργανώσεων που απαντούν σε «άλλον» αφέντη την καθορίζουν.
Στην παρούσα εκλογική διαδικασία το μεγάλο στοίχημα του συστήματος, που απαρτίζεται και από τα δύο «κόμματα», τους «Δημοκρατικούς» και τους «Ρεπουμπλικάνους», είναι η εκλογή της Χίλαρι Κλίντον.
Η Χίλαρι έχει δώσει πολλάκις τα διαπιστευτήριά της και είναι μία έξοχη συνεχιστής του Ομπάμα. Ψεύτρα, αιμοσταγής και αδίστακτη, αλλά παράλληλα γυναίκα που μπορεί να εμφανίζεται ως «ευαίσθητη» και έχει θεατρικό προφίλ, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη διάδοχος σε μία αυτοκρατορία αυτής της απεχθούς υφής.
Από τον διαμελισμό βρεφών στην Σερβία μέχρι τις ομιλίες σε φιλανθρωπικές ΜΚΟ, η Χίλαρι Κλίντον είναι ο άνθρωπος του καθεστώτος και πρέπει να εκλεγεί. Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία για αυτό σε κανέναν «δημοκρατικό» ή «ρεπουμπλικάνο». Πως, όμως, μπορεί να εκλεγεί ένας άνθρωπος τόσο αντιπαθής, αφού ο οποιοσδήποτε αντίζηλός της θα κέρδιζε χωρίς καν να μπει στην κονίστρα της πολιτικής πάλης;
Πολύ απλά τίθεται επικεφαλής της αντίπαλης παρατάξεως ένας άνθρωπος του οποίου τα ελαττώματα είναι ικανά να καλύψουν αυτά της Χίλαρι. Και ενώ προφανώς ο Τράμπ είναι το «μικρότερο κακό», εδώ είναι που επεμβαίνουν τα ΜΜΕ να αντιστρέψουν την εικόνα και να δώσουν προβάδισμα στην Χίλαρι, παρουσιάζοντάς την ως το «μικρότερο κακό» και μάλιστα με αρκετές πιθανότητες να γίνουν πιστευτοί.
Αυτό που συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι ότι ουσιαστικά το ισχυρότατο σύστημα των λόμπι δίνει στους αμερικανούς την ψευδαίσθηση της επιλογής, ενσαρκωμένη στον μοναδικό, ίσως, άνθρωπο που θα μπορούσε να χάσει την Χίλαρι Κλίντον.
Κώστας Αλεξανδράκης
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-pseudaisthhsh-ths-epiloghs-mia-matia-stis-eperchomenes-proedrikes-ekloges#ixzz4HP7aMSur