Ήταν πριν από 10 περίπου χρόνια (συγκεκριμένα τον Ιούλιο του 2006) όταν οι ισραηλινοί εξαπολύσαν μια ακόμη επίθεση προς την περιοχή του Λιβάνου. Με αφορμή αυτήν την επέτειο είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, όχι μόνο να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια παρουσίαση της καταπίεσης που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι από το κράτος Ισραήλ, αλλά και να επιχειρήσουμε να διαλύσουμε κάποιους “πασιφιστικούς” μύθους γύρω από το γενικό “κακό” του πολέμου και το απόλυτο “καλό” της ειρήνης.
Πριν συνεχίσουμε, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι κάποιοι υποκριτές και “ρόμπες” δημοσιογράφοι, οι οποίοι έχουν κάνει τον “αντιφασισμό”, τον “αντιρατσισμό” και τον αντιεθνικισμό προέκταση του εαυτού τους και έχουν άποψη ακόμη και για τα πλέον απίθανα πράγματα, για το ζήτημα Παλαιστίνης-Ισραήλ δεν έχουν διατυπώσει έστω και την παραμικρή θέση επί του θέματος. Δυστυχώς, γι’ αυτούς, το γεγονός ότι τηρούν σιγή ιχθύος, συμπεριφέρονται ως ένα οικόσιτο πτηνό χαμηλών πτήσεων και κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο ως στρουθοκάμηλοι δεν τους γλυτώνει από τον εξευτελισμό. Αντιθέτως, δείχνει την επιλεκτική τους ευαισθησία, όπως και άλλα ευνόητα πράγματα…
Γυρνώντας στο θέμα που μας απασχολεί, καταρχάς πρέπει να κάνουμε μια διαπίστωση. Μια από τις αγαπημένες μεθόδους εξαπάτησης, την οποία χρησιμοποιούν τόσο οι συστημικοί πολιτικοί όσο και οι πολιτικολογούντες δημοσιογράφοι, είναι να απομονώνουν τα γεγονότα από το “περιβάλλον” τους, από τα “πριν” και τα “μετά”, να εστιάζουν σε μια πλευρά τους μόνο και οικοδομώντας πάνω στην μονομέρεια να οδηγούν τον οπαδό, τον αναγνώστη και τον ακροατή τους στο συμπέρασμα που αυτοί θέλουν. Αυτή την μέθοδο την είδαμε και στα γεγονότα που συνέβησαν στον Λίβανο πριν από 10 χρόνια, εξακολουθούμε όμως να την βλέπουμε μέχρι και σήμερα.
Για τους εξαπατητές της κοινής γνώμης ο πόλεμος παρουσιάζεται ως “το απόλυτο κακό”, το οποίο πρέπει πάση θυσία να σταματήσει. Και επειδή ο πόλεμος είναι “το απόλυτο κακό”, όλες οι δυνάμεις που συμμετέχουν σ’ αυτόν εξισώνονται. Το δίκαιο ή το άδικο της κάθε πλευράς παραμερίζεται, θεωρείται δευτερεύον στοιχείο. Κυρίαρχο στοιχείο είναι το κακό και η φρικαλεότητα του πολέμου, το αίμα των αθώων που χύνεται, οι καταστροφές που προκαλούνται. Εννοείται, ότι αυτή η προσέγγιση είναι εντελώς ανιστόρητη και υποκριτική. Οι ίδιοι, οι οποίοι καταριούνται γενικά κι αόριστα τώρα τον πόλεμο, είναι που σε άλλες περιπτώσεις εξυμνούν πολέμους που σχετίζονται με την κρατική υπόσταση άλλων Εθνών.
Δεν υπάρχει Έθνος σ’ ολόκληρο τον κόσμο που να μην επαινεί και να μην γιορτάζει τουλάχιστον έναν πόλεμο. Μια πολεμική σύρραξη, είτε ανεξαρτησίας είτε απόκρουσης ξένης εισβολής. Σ’ αυτούς τους πολέμους, άραγε, δεν χύθηκε αίμα, δεν έγιναν φρικαλεότητες, δεν προκλήθηκαν καταστροφές; Ορισμένες φορές, μάλιστα, ο πόλεμος της ανεξαρτησίας που γιορτάζουν ήταν πολύ πιο αιματηρός πόλεμος από την δική τους μεριά. Το κλασικότερο, ίσως παράδειγμα είναι η μεγάλη ετήσια γιορτή των ΗΠΑ για τον πόλεμο της ανεξαρτησίας που έκαναν. Έναν πόλεμο των Αμερικανών ενάντια στην βρετανική αποικιοκρατία. Προφανώς, οι Αμερικανοί είχαν ιστορικό δικαίωμα να διεξάγουν έναν πόλεμο ανεξαρτησίας, ενώ οι Παλαιστίνιοι είναι ιστορικά καταδικασμένοι να ζουν σκλαβωμένοι υπό την μπότα του Ισραήλ, ενός κράτους, το οποίο δεν ξεπήδησε από κανέναν πόλεμο ανεξαρτησίας, αλλά φυτεύτηκε στην καρδιά της Παλαιστίνης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Από την άλλη, η ειρήνη παρουσιάζεται ως το “απόλυτο καλό”. Για την ειρήνη πρέπει να καταβληθεί κάθε τίμημα. Όποιος δεν συμφωνεί μ’ αυτή την αντίληψη, πρέπει να τσακιστεί, πρέπει να υποχρεωθεί να συμφωνήσει, ανεξάρτητα από το αν στον πόλεμο υπερασπίζεται μια δίκαιη υπόθεση. Εδώ έχουμε διαβαθμίσεις στην προσέγγιση. Για παράδειγμα, ο Μπους, ο Μπλερ και η πλειοψηφία των ευρωπαίων ηγετών συμφώνησαν τότε ότι καλώς δεν δέχεται ειρήνη το Ισραήλ, γιατί ασκεί νόμιμο δικαίωμα κρατικής άμυνας.
Μια άλλη μερίδα, μειοψηφική, αναγνώριζε μεν το “δίκαιο του Ισραήλ”, θεωρούσε όμως, ότι θα πρέπει να υπάρξει άμεση κατάπαυση του πυρός και διεθνής παρέμβαση, γιατί το μείζον ήταν να σταματήσει ο πόλεμος. Τέλος, υπήρξε ένας τρίτος πόλος -αν μπορούμε να τον ονομάσουμε έτσι- που δεν αφορούσε ηγεσίας κρατών, αλλά κινήματα αντιπολεμικά. Ένας πόλος ετερόκλητος και συνωθούμενος στον κοινό παρονομαστή του πασιφισμού. Ένας πόλος, ο οποίος ξεκινούσε από “την φρίκη του πολέμου” για να προτείνει ειρήνη χωρίς όρους και με κάθε τίμημα. Πέρα από τις όποιες προθέσεις τους, στην ουσία δρούσαν εκ των πραγμάτων ως εφεδρεία του ισραηλινού στρατοπέδου.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο πασιφισμός που απορρέει από την διάθεση και τις ενέργειες των ειρηνιστών αυτών δεν πρόκειται απλώς για μια αναποτελεσματική πολιτική, αλλά είναι κάτι χειρότερο: Αποτελεί στην πραγματικότητα μια πολιτική στήριξης του σιωνισμού και των επεκτατικών του σχεδίων σε βάρος των Παλαιστινίων. Θα συνεχίσουμε, όμως το ξεδίπλωμα της συλλογιστικής μας και στην επόμενη αναφορά.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/istorikh-anadromh-sthn-diamachh-palaistinhs-israhl-1#ixzz4ItaTyiQw