Τα όσα συνέβησαν πριν από 10 περίπου χρόνια, με την ισραηλινή επίθεση προς την περιοχή του Λιβάνου, αλλά και τα όσα από τότε ανά τακτά χρονικά διαστήματα συμβαίνουν, δεν έχουν να κάνουν ούτε με την φάση προετοιμασίας ενός πολέμου, ούτε με ένα νέο πόλεμο. Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με ένα νέο επεισόδιο ενός πολέμου, ο οποίος διανύει την έβδομη δεκαετία του. «Πέτρα του σκανδάλου» αποτελεί η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, το οποίο από το ξεκίνημά του έχει καταδικάσει τους Παλαιστινίους στον εθνικό εξανδραποδισμό εφαρμόζοντας μια πολιτική γενοκτονίας σε βάρος τους. Αν το Ισραήλ παρέμενε στα σύνορα του 1948, αν αναγνώριζε στον Παλαιστινιακό Λαό το αναφαίρετο δικαίωμα να ιδρύσει το δικό του ανεξάρτητο κράτος, αν επέτρεπε την επιστροφή των προσφύγων (υπολογίζονται σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους), αν ακολουθούσε πολιτική καλής γειτονίας στην περιοχή, αν δεν λειτουργούσε ως «χωροφύλακας» των ΗΠΑ στην περιοχή (μια πιο προχωρημένη άποψη υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ είναι που λειτουργούν ως «μαντρόσκυλο» του Ισραήλ…), δεν θα φτάναμε σε μια πολεμική κατάσταση η οποία ισχύει μέχρι τις ημέρες μας. Και οι Παλαιστίνιοι θα δέχονταν την πραγματικότητα του κράτους του Ισραήλ, επτά δεκαετίες μετά την ίδρυσή του.
Όμως, είναι η πολιτική αυτού του κράτους που δεν τους επιτρέπει να αποδεχτούν την ύπαρξή του. Υπήρχαν στιγμές στην ιστορία, κατά τις οποίες οι Παλαιστίνιοι δέχτηκαν μια ταπεινωτική γι’ αυτούς ειρήνη. Ήταν η «ειρήνη των γενναίων» με τις συμφωνίες του Όσλο, που δημιουργούσαν «κάτι σαν» Παλαιστινιακό κράτος. Ακόμα και αυτές οι συμφωνίες, όμως, δεν τηρήθηκαν από τους σιωνιστές που βρίσκονται στην εξουσία του Ισραήλ. Αχόρταγοι και επιθετικοί, συνέχισαν να εποικίζουν τα καλύτερα σημεία της Παλαιστινιακής γης, να κλέβουν το νερό, να γκρεμίζουν τα σπίτια και να ξεριζώνουν τα δέντρα, να εξευτελίζουν τους Παλαιστινίους εργαζομένους στα check points. Κατά την διάρκεια της ειρήνης αυτής, οι σιωνιστές ήσαν που συνέχισαν τον μονομερή πόλεμό τους εναντίον των Παλαιστινίων. Η βεβήλωση του τεμένους του Αλ-Άκσα στην Ιερουσαλήμ (την Αλ-Κουντς των Αράβων) ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και προκάλεσε την έκρηξη της δεύτερης Ιντιφάντα. Της άοπλης εξέγερσης της Παλαιστινιακής νεολαίας ενάντια στον πάνοπλο κατακτητή.
Ποτάμι έρευσε και πάλι το παλαιστινιακό αίμα και έκτοτε δεν σταμάτησε να ρέει. Το τίμημα της ειρήνης ήταν βαρύτερο απ’ αυτό του πολέμου. Γι’ αυτό και η Ιντιφάντα αναπόφευκτα άρχισε να εμπλουτίζεται με μορφές βίας. Επιθέσεις αυτοκτονίας στην καρδιά του Ισραήλ, οργάνωση ενόπλων ομάδων στα κατεχόμενα, κατασκευή αυτοσχέδιων εκτοξευτήρων ρουκετών. Ήταν ο πόλεμος της ανεξαρτησίας ως απάντηση στον μονομερή πόλεμο της κατοχής, που είχε βαφτιστεί ειρήνη.
Αναμφίβολα, την πλήρωσαν, δυστυχώς, και αθώοι πολίτες του Ισραήλ. Στην ουσία, όμως, πλήρωσαν την αλαζονεία και την υπεροψία των σιωνιστών ηγετών τους, οι οποίοι εμμέσως ώθησαν τους Παλαιστινίους σε τέτοιου είδους ενέργειες. Στο μεταξύ, στην Παλαιστίνη έγιναν πολιτικές αναταράξεις. Οι οργανώσεις που ανδρώθηκαν στην διάρκεια της Ιντιφάντα, με πρώτη την Χαμάς, έγιναν πολιτικά κυρίαρχες, κερδίζοντας τις εκλογές. Και στον Λίβανο, ο οποίος από πολλές απόψεις αποτελεί προέκταση της Παλαιστίνης, ανδρώθηκε η Χετζμπολάχ, η οργάνωση η οποία με τον αγώνα και το αίμα των μαχητών της αποτέλεσε μεγάλο πονοκέφαλο για τους σιωνιστές του Ισραήλ.
Το Ισραήλ όχι μόνο δεν αποδέχτηκε την νέα πολιτική πραγματικότητα, αλλά αντιθέτως ενέτεινε τον μονομερή του πόλεμο εναντίον των Παλαιστινίων. Δολοφόνησαν αδίστακτα ηγετικά στελέχη και μαχητές των οργανώσεων της Αντίστασης (ποιος ξεχνά την εν ψυχρώ δολοφονία του παραπληγικού σεΐχη Αχμέντ Γιασίν, πνευματικού ηγέτη της Χαμάς, την ώρα που πήγαινε για να προσευχηθεί;), το ίδιο έπραξαν με γυναίκες και παιδιά, έχτισαν το τείχος του αίσχους, συνέχιζαν να γεμίζουν τις φυλακές ακόμη και με γυναικόπαιδα. Σ’ αυτή την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα μονομερούς πολέμου, απάντησαν τον Ιούλιο του 2006 οι οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης με την τότε στρατιωτική επιχείρηση, από την οποία αποκόμισαν ως αιχμάλωτο έναν ισραηλινό στρατιώτη. Και όταν οι σιωνιστές έζωσαν την Γάζα, συνεχίζοντας με τεράστια ένταση το δολοφονικό έργο, το οποίο ουδέποτε είχαν σταματήσει, ανταπάντησε τότε η Χετζμπολάχ.
Όταν, λοιπόν, κάποιοι μιλάνε γενικά και αόριστα για «ειρήνη», χωρίς να διευκρινίζουν τι ακριβώς συμβαίνει, ουσιαστικά ενισχύουν τον ρόλο της σιωνιστικής πολιτικής, ανεξαρτήτως από το αν το κάνουν καλοπροαίρετα ή όχι. Ειρήνη χωρίς την ίδρυση Παλαιστινιακού Κράτους με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ (με διάλυση, φυσικά, όλων των εβραϊκών εποικισμών), χωρίς επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων στις εστίες τους θα είναι μια άδικη, υποτελής και ψεύτικη ειρήνη. Οι Παλαιστίνιοι φωνάζουν εδώ και χρόνια ότι δεν υπάρχει πραγματική ειρήνη χωρίς αληθινή δικαιοσύνη. Όταν ξεσπά ένας πόλεμος, δεν μπορούν να έχουν και οι δύο πλευρές δίκαιο. Στην περίπτωση της διένεξης του Ισραήλ με την Παλαιστίνη το δίκαιο επιβάλλει να στηριχτεί εκείνη η πλευρά, που διεξάγει τον αγώνα για την απελευθέρωση της Πατρίδας της, δηλαδή η πλευρά των Παλαιστινίων. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Γιώργος Μάστορας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/istorikh-anadromh-sthn-diamachh-palaistinhs-israhl-2#ixzz4JpkLgFzj