Η προσέγγιση του ζητήματος της κατοχής της Παλαιστινιακής γης από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ κρύβει, συν τοις άλλοις, την υποκρισία που διέπει το πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο. Κάθε φορά που το Ισραήλ κάνει επίδειξη πυγμής εναντίον των αμάχων και οι Παλαιστινιακές οργανώσεις αντίστασης αναγκάζονται να απαντήσουν, έχουμε έναν καταιγισμό δηλώσεων και άρθρων, τα οποία θλίβονται και πονούν όταν βλέπουν τους νεκρούς αμάχους, τις ρημαγμένες πόλεις και χωριά, τα καραβάνια των προσφύγων, ζητώντας άμεση κατάπαυση του πυρός. Μάλιστα, είναι έτοιμοι να καταδικάσουν όποιον “δεν εργάζεται για την ειρήνη”, βάζοντας στον ίδιο κοινό παρονομαστή τόσο το κράτος του Ισραήλ όσο και την Παλαιστινιακή Αντίσταση.
Ιδιαίτερα στις αναφορές των ραδιοτηλεοπτικών δελτίων και των εφημερίδων ακούμε, βλέπουμε και διαβάζουμε περίπου τα εξής: “Δεν έχουν καμιά σχέση με την Χετζμπολάχ”. Αυτοί “που δεν έχουν σχέση” είναι οι άμαχοι του Νοτίου Λιβάνου και της Βηρυτού, οι οποίοι είχαν δεχθεί τα από αέρος πλήγματα τςη ισραηλινής αεροπορίας. Με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι στον Λίβανο χωρίζονταν (και συνεχίζουν να χωρίζονται) σε δύο κατηγορίες: στους “αθώους”, οι οποίοι κακώς βομβαρδίζονται και στους “κακούς”, που έχουν σχέση με την Χετζμπολάχ και επομένως καλώς βομβαρδίζονται, αφού το Ισραήλ ασκεί το “δικαίωμα στην νόμιμη άμυνα”. Αυτός, βεβαίως, είναι ένας τεχνητός διαχωρισμός των δυτικών ΜΜΕ, που έχει σαν σκοπό να καταδείξει την Χετζμπολάχ ως τον εκπρόσωπο του “απόλυτου κακού”, σε χειρότερη, μάλιστα, μοίρα από τους σιωνιστές εγκληματίες. Μόνο που αυτόν τον διαχωρισμό ουδέποτε τον ακούσαμε από τα στόματα των αμάχων που πλήττονται από τους βομβαρδισμούς. Υπάρχουν, μάλιστα, και χαρακτηριστικά παραδείγματα από τον Ιούλιο 2006.
Όπως τα λόγια εκείνου του ηλικιωμένου Άραβα, ο οποίος μόλις είχε χάσει τους δυο γιους του από τους πυραύλους της Χετζμπολάχ. Έστησαν τις κάμερες μπροστά του, περιμένοντας να αρχίσει να καταριέται τους ομοθρήσκους του. Κι αυτός είπε ότι ο ηγέτης της Χετζμπολάχ (Χασάν Νασράλα) έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπίζεται την Πατρίδα του! Έθεσε, δηλαδή, την αλήθεια και το δίκαιο της αντίστασης πάνω από τον προσωπικό του πόνο! Ή, όπως τα λόγια εκείνου του αγοριού στον Νότιο Λίβανο, το οποίο μόλις είχε χάσει την μισή του οικογένεια από τους ισραηλινούς πυραύλους.
Ρώτησαν το αγόρι πόσο λυπημένο αισθάνεται κι αυτό, με ωριμότητα που τσακίζει, απάντησε “Λυπάμαι για τα αδέρφια μου, αλλά σκέφτομαι και τους Μάρτυρες”! Δεν υπήρχαν, επομένως, διαδηλώσεις κατά της Χετζμπολάχ, ούτε ακούστηκαν κατάρες εναντίον της από αυτούς που έχασαν δικούς τους ανθρώπους. Οι μόνες κατάρες που ακούγονταν ήταν κατά του Ισραήλ. Αυτό συμβαίνει επειδή η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που πλήττονται έχει σχέση με την Χετζμπολάχ. Είναι συμπαθούντες προς αυτήν, είναι ψηφοφόροι της, είναι άνθρωποι, οι οποίοι μόνο στην Χετζμπολάχ αναγνωρίζουν τον πολιτικό τους εκπρόσωπο. Την τιμούν με την εμπιστοσύνη τους θεωρώντας και δικό τους τον αγώνα που αυτή δίνει. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η “ειρήνη”, που κατά καιρούς τους προσφέρουν οι ισραηλινοί, δεν διαφέρει σε τίποτα από την σκλαβιά. Χιλιάδες οι φυλακισμένοι στις ισραηλινές φυλακές. Εκατοντάδες οι δολοφονημένοι από τα σιωνιστικά πυρά (παιδιά στην πλειοψηφία τους). Δεκάδες τα γκρεμισμένα σπίτια, εκατοντάδες στρέμματα οι κατεστραμμένες καλλιέργειες. Επί πολλά χρόνια αυτό συμβαίνει. Αλλά η φιλοσιωνιστική προπαγάνδα φροντίζει να συσκοτίζει τα πραγματικά γεγονότα δημιουργώντας ψευδείς εντυπώσεις. Γυρνώντας πάλι στα γεγονότα
του Ιουλίου του 2006, βλέπουμε ότι η σύλληψη ισραηλινών στρατιωτών από την Χετζμπολάχ θεωρείται σκανδαλώδης και εξοργιστική, ενώ η παράνομη στρατιωτική κατοχή της Δυτικής Όχθης από τις δυνάμεις του Ισραήλ θεωρείται γεγονός “λυπηρό, αλλά ρεαλιστικά αναπόφευκτο”! Πρόκειται για την τυπική αντίδραση της Δύσης (πολιτικοί, ΜΜΕ), η οποία χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά όταν αντιμετωπίζει το θέμα των Παλαιστινίων και της καταπίεσής τους από το κράτος του Ισραήλ. Τα επιχειρήματα που αναπτύσσονται, οι κατηγορίες που εκτοξεύονται, οι συμψηφισμοί που γίνονται ανάμεσα στις δύο πλευρές, όλα τους έχουν ως κοινό στόχο να αποπροσανατολίζουν την προσοχή των παρατηρητών απ’ όλο τον κόσμο, προκαλώντας σύγχυση στη αποσαφήνιση των πραγματικών γεγονότων. Δηλαδή, την μακροχρόνια στρατιωτική, οικονομική και γεωγραφική κατοχή της Παλαιστίνης από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, τα συμπεράσματά μας απ’ αυτήν την ανασκόπηση, με αφορμή την ισραηλινή επίθεση τον Ιούλιο του 2006, έχουμε να πούμε ότι το άδικο βρίσκεται από την μεριά των ισραηλινών σιωνιστών και των υψηλών προστατών τους, ενώ το δίκαιο από την μεριά των Παλαιστινίων, οι οποίοι παλεύουν για το αναφαίρετο δικαίωμα στην δημιουργία δικού τους κράτους, με επιστρεφόμενα όλα όσα τους άρπαξαν οι σιωνιστές. Η ειρήνη έχει ουσιαστικό-θετικό περιεχόμενο μόνο όταν συνδέεται με την Ανεξαρτησία και την Ελευθερία. Ειδάλλως, δεν είναι τίποτα άλλο από τον “φερετζέ” που καλύπτει το άσχημο και αποτρόπαιο πρόσωπο της σκλαβιάς και της υποδούλωσης.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Γιώργος Μάστορας
Διαβάστε το πρώτο και το δεύτερο μέρος
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/istorikh-anadromh-sthn-diamachh-palaistinhs-israhl-3#ixzz4KCzZTUU2