Άρθρο του Γιώργου Μάστορα στην εφημερίδα «Χρυσή Αυγή» στην στήλη «Το Μυστικό του Ατσαλιού»
Η αντιφυσική λαίλαπα της “πολιτικής ορθότητας” έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο παραχάραξης της ιστορίας και σάρωσης των πάντων, ώστε να επιχειρεί ακόμη και μέσα από τον χώρο της “έβδομης τέχνης” να “αλλάξει τα φώτα” σε ό,τι γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Αφορμή για το κείμενο αυτό αποτέλεσε το “ριμέικ” του πασίγνωστου και κλασικού κινηματογραφικού γουέστερν του Τζον Στάρτζες “Και οι 7 ήσαν υπέροχοι”, του 1960, το οποίο με την σειρά του είχε βασιστεί στους “7 Σαμουράι” του Ακίρα Κουροσάβα. Για να καταλάβουμε τον χαρακτήρα και τον προσανατολισμό αυτού του “ριμέικ”, που σκηνοθέτησε ο αφροαμερικανός Αντουάν Φουκουά, ας δούμε τι έλεγε μια κριτική της ταινίας σε ημερήσια εφημερίδα των Αθηνών:
“Αν και οι ίδιοι οι συντελεστές επιμένουν ότι δεν ήταν στα σχέδιά τους να κάνουν μια “πολιτική” ταινία, είναι εμφανής η προσπάθεια του Φουκουά και της παραγωγής να μην την αφήσουν να γίνει “ξεκαθάρισμα μεταξύ λευκών”, αλλά να δώσουν φωνή και βάρος στους έγχρωμους, στους ιθαγενείς, στις γυναίκες και να βάλουν και στο μίγμα έναν ικανότατο πιστολέρο, που όμως στο πίσω μέρος του μυαλού του υπάρχουν “θέματα”. Ανεξήγητα βέβαια, καθώς η ταινία δεν τα αιτιολογεί επαρκώς, αλλά υπαρκτά. Έτσι, ο σοφός και σώφρων επικεφαλής της ομάδας των επτά είναι μαύρος, ο καταπληκτικός Ντένζελ Ουάσινγκτον, ένας είναι Ινδιάνος, ένας άλλος είναι Μεξικάνος, ενώ δίπλα τους κινείται και μια γυναίκα που ξέρει να χειρίζεται τα όπλα και έχει την ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό για να το κάνει σωστά”.
Είναι ολοφάνερο ότι η γελοιοποίηση του συγκεκριμένου “ριμέικ” θυμίζει ανεκδοτολογικές καταστάσεις του είδους “Ήταν ένας Άγγλος, ένας Γάλλος και ένας Έλληνας”. Δεν είναι, όμως η μοναδική περίπτωση που η επιβαλλόμενη “πολιτική ορθότητα” ξεφτιλίζει διαχρονικές ταινίες, αλλάζει χρώμα (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) στους πρωταγωνιστές της και βιάζει με τον πλέον βάναυσο και χυδαίο τρόπο το ιστορικό περιεχόμενο και υπόβαθρο των κινηματογραφικών έργων. Σε μια σειρά ταινιών και τηλεοπτικών σειρών με ιστορικό περιεχόμενο, και σε εποχές όπου υπήρχε η ολοκληρωτική παρουσία και υπεροχή του Λευκού Ανθρώπου, βλέπουμε “τέρατα και σημεία”. Διαπιστώνουμε ότι μορφές όπως ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Ορφέας, ο Σαμψών και άλλοι ήταν… μαύροι!
Το ίδιο είδαμε και σε άλλες μορφές, όπως ο Λάνσελοτ(!) της Στρογγυλής Τραπέζης του Βασιλιά Αρθούρου. Δύο από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα αλλαγής χρώματος σε ανθρώπους οι οποίοι άφησαν το πρωταγωνιστικό τους στίγμα στην Ιστορία, αφορά τις περιπτώσεις του Αννίβα του Καρχηδόνιου και του Φινλανδού εθνικού ήρωα Καρλ Γκούσταφ Έμιλ Μάνερχαϊμ. Ξεκινώντας από τον Αννίβα, παρατηρούμε ότι στην νέα σειρά του History (sic!) Channel, με τίτλο “Η άνοδος των Βαρβάρων” βλέπουμε τον Αννίβα ως μαύρο, με τον ρόλο του να αποδίδεται από τον τζαμαϊκανικής καταγωγής ηθοποιό Νίκολας Πίνοκ! Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι η Καρχηδόνα ήταν μια φοινικική αποικία, με τους ίδιους τους Φοίνικες να αποτελούν μια μικτή φυλή της ανατολικής Μεσογείου, με ανακατεμένα σημιτικά και ελληνικά στοιχεία. Πώς προκύπτει, λοιπόν, να παρουσιάζεται ο Αννίβας ως μαύρος; Υπάρχουν, όμως, και χειρότερα, καθώς ακόμη και πρόσωπα του 20ου αιώνα, στα οποία η αποτύπωση οπτικού υλικού, είτε αφορά κινηματογραφικά επίκαιρα είτε φωτογραφίες, ξεκαθαρίζει το ότι είναι αναμφίβολα λευκοί, παρουσιάζονται ως μαύροι!
Μια τέτοια περίπτωση είναι κι αυτή της ταινίας “Στρατάρχης της Φινλανδίας”, η οποία (υποτίθεται) παρουσίαζε την ζωή και την δράση του Γκούσταφ Μάνερχαϊμ, ενός ανθρώπου ο οποίος αγαπήθηκε όσο κανείς άλλος από τον λαό του, επειδή ήταν ο πρωταγωνιστής του πολέμου της Φινλανδίας εναντίον της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης, όταν η τελευταία επιτέθηκε και προσπάθησε να καταλάβει την Φινλανδία κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Σ’ αυτή, λοιπόν, την ταινία τον Μάνερχαϊμ υποδύεται ένας… μαύρος! Συγκεκριμένα, ο Κενυάτης ηθοποιός Τέλυ Σαβάλας(!) Οτείνο. Στις κάτι παραπάνω από δικαιολογημένες αντιδράσεις των Φινλανδών, ο παραγωγός της ταινίας δήλωσε με απύθμενο θράσος ότι “Ήξερα ότι θα υπάρξει κάποια αντίδραση, αλλά δεν περίμενα αυτη την χιονοστιβάδα. Οι περισσότεροι Φινλανδοί είναι πατριώτες, αλλά δυστυχώς κάποιοι είναι εθνικιστές και από αυτούς προέρχονται οι ακραίες αντιδράσεις. Αυτές οι απομονωμένες ομάδες δεν δείχνουν προθυμία να δουν πώς είναι η Φινλανδία τώρα. Δεν μπορούν να δουν πως η Φινλανδία έχει αλλάξει και έχει γίνει πιο… διεθνής. Μερικές από τις πιο αρνητικές αντιδράσεις δεν προέρχονται από βετεράνους (του πολέμου), αλλά από κάποια παιδιά τους και εγγόνια τους”!
Καθώς το σχέδιο μετατροπής των λευκών ευρωπαϊκών κρατών σε πολυφυλετικά μορφώματα εξελίσσεται διαρκώς εδώ και πολλά χρόνια και πλέον ο πολυπολιτισμός και ο εθνομηδενισμός διδάσκονται με κάθε επισημότητα, έρχεται -συν τοις άλλοις- ο κόσμος της “έβδομης τέχνης” να συμβάλει κι αυτός από την δική του μεριά στην πλαστογράφηση της ιστορικής αλήθειας, πολλές φορές με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο. Αύριο, είναι πολύ πιθανόν τέποιου είδους γελοιότητες να τις συναντήσουμε και σε εγχώριο επίπεδο.
Να δούμε, δηλαδή, ηρωικές μορφές της Ελληνικής Ιστορίας στην ροή του Χρόνου (όπως ο Λεωνίδας, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης) να ενσαρκώνονται σε κάποια “ιστορική” ταινία ή ντοκιμαντέρ από κάποιον μαύρο ηθοποιό. Όσο γελοίο κι αν ακούγεται, σήμερα, η “πολιτική ορθότητα” είναι ικανή ακόμα και για την μεγαλύτερη υπερβολή. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-politikh-orthothta-ston-kinhmatografo#ixzz4Ml0R49jx