Ερευνώντας τις αρχαιοελληνικές αντιλήψεις και τις ρίζες των μορφών της τελετουργίας των αρχαίων Ελλήνων, όλα ανάγονται σε δύο θεούς του αρχαιοελληνικού πανθέου, τον Διόνυσο και τον Απόλλωνα. Έτσι και στη μουσική, καταλλήγουμε σε δύο «είδη», αφιερωμένα στους αντίστοιχους θεούς. Στην Διονυσιακή μουσική και στην Απολλώνια.
Η Διονυσιακή μουσική, συνήθως «απαγορευμένη» για τους νέους, ήταν πιο κοσμική μουσική παρά τελετουργική. Είχε ταυτιστεί με γλέντι, χορό και φαγοπότι μέχρι τελικής πτώσεως.
Αντιθέτως, η Απολλώνια ήταν πιο μυσταγωγική, ιερή και συνδεδεμένη με πιο πνευματικές διεργασίες. Είχε σκοπό την ανύψωση του ανθρώπινου πνεύματος και δεν προοριζόταν για «απλή» διασκέδαση.
Η ταξινομική δύναμη της μουσικής, που την καθιστά το καταλληλότερο μέσο διαπαιδαγώγησης των νέων μιας πόλης, συνδέεται με την πλατωνική αντίληψη ότι τα ουράνια σώματα περιελίσσονται γύρω από ένα κοινό κέντρο, εκτελώντας έναν κοσμικό χορό. Υπάρχει μια μαγική διάσταση στη μουσική, μια σχέση μεταξύ άυλου και υλικού που διαφαίνεται, μεταξύ άλλων, και στους μύθους που σχετίζονται με κτίση πόλεων ή τειχών. Ο μυθικός κιθαρωδός Αμφίωνας έχτισε την επτάπυλη Θήβα με τη δύναμη της μουσικής. Στα Μέγαρα ο Απόλλωνας βοήθησε τον Αλκάθου στο κτίσιμο της πόλης και μάλιστα, κατά τον Παυσανία, οι ντόπιοι έδειχναν την ηχούσα σαν κιθάρα πέτρα, πάνω στην οποία ο θεός είχε αφήσει την κιθάρα του όταν Βοήθησε στο χτίσιμο των τειχών.
Οι Πυθαγόρειοι ακολουθούσαν ένα καθημερινό πρόγραμμα μουσικοθεραπείας: η μουσική πριν την κατάκλιση τους βοηθούσε να απαλλαγούν από τις ταραχές και τους θορύβους της ημέρας και να έχουν ύπνο ελαφρύ με καλά όνειρα. Επίσης κατά την έγερση εκτελούσαν ειδικά άσματα και κομμάτια για λύρα κι έτσι απαλλάσσονταν από τη νυχτερινή νωχέλεια και ετοιμάζονταν για τις απαιτήσεις της ημέρας.
Διάσπαρτες πληροφορίες σχετικά με τις θεραπευτικές ιδιότητες της μουσικής εξακολουθούν να ανιχνεύονται στους συγγραφείς των ύστερων ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων. Η μουσική υπήρξε για τους αρχαίους Έλληνες φορέας χαράς, κοινωνικοποίησης, εκπαίδευσης, θεραπείας, παρηγοριάς, υπέρβασης, που έφτασε κάποτε να καταλύσει -αν κρίνουμε από τον μύθο της ορφικής κατάβασης στον Αδη, ακόμα και τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/psuchoswmatikh-katharsh-sthn-archaia-ellada#ixzz4NPmI2LbZ