Θα πρέπει να περάσαμε μία σοβαρότατη κρίση, διανθισμένη με καμιά δεκαριά θερμά επεισόδια στο Αιγαίο, στον Έβρο, αλλά και την…ορεινή Ναυπακτία.
Εκείνο το απόγευμα, σύσσωμη η κυβέρνηση, το ΓΕΕΘΑ, το ΓΕΣ, το ΓΕΝ και το ΓΕΑ, θα είχαν σοβαροτάτη απασχόληση.
Δεν εξηγείται αλλιώς, ότι ενώ εκείνο το απόγευμα γινόταν στο Πολεμικό Μουσείο Ημερίδα με θέμα: «Κύπρος 1974. Επιχειρήσεις Δυνάμεων Καταδρομών κατά του Αττίλα», εν τούτοις ούτε η πολιτική ηγεσία του ΥΕΘΑ αλλά ούτε και η Στρατιωτική καταδέχτηκαν να παραστούν. Το τονίζω: Αξιωματικοί παρόντες με τις στολές τους πολλοί, η Ηγεσία όμως απούσα. Μία τυπική εκπροσώπηση, λες και επρόκειτο για τσάϊ για φιλανθρωπικό σκοπό, και αυτό ήταν όλο. Απόντα και τα κόμματα της Βουλής, πλην της Χρυσής Αυγής που είχε υψηλή εκπροσώπηση (Ο ΓΓ της, ο Ηλίας Κασιδιάρης και ο Ευρωβουλευτής καταδρομέας στρατηγός κ. Συνοδινός).
Να θυμίσουμε, ότι πριν 3 χρόνια, σε μία εκδήλωση πολύ μικρότερης σημασίας που έγινε στην Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων, οι δύο πρώτες σειρές των καθισμάτων, είχαν γεμίσει από κάθε λογής επισήμους, τριτοκλασάτους και τεταρτοκλασάτους. Ο λόγος; Ήταν επικείμενες οι δημοτικές εκλογές και η θήρα των ψήφων από τους υποψηφίους, ήταν στο φόρτε της. Για τέτοια ξεφτίλα μιλάμε. Ας είναι. Δεν θα τους μάθουμε τώρα.
Έτσι οι κ.κ. Υπουργοί και Αρχηγοί έχασαν μία μοναδική ευκαιρία:
α. Να μάθουν πώς τραυματίσθηκαν οι (αναφέρονται με τους τότε βαθμούς τους) Ταγματάρχης Ναπ. Δαμασκηνός, Λοχαγός Ευ. Ματζουράτος και οι υπολοχαγοί Γλεντζές Ηλίας (συμμαθητής μου στην ΣΣΕ), Γαληνός Αθανάσιος και Ροκάς Βασίλειος.
β. Να μάθουν και επί τέλους να ενδιαφερθούν, για το πώς από τότε είναι αγνοούμενος (ή μήπως αιχμάλωτος πολέμου) ο Υπολοχαγός Κατούντας Νικόλαος (συμμαθητής μου στην ΣΣΕ).
γ. Ήταν ευκαιρία να μάθουν, ότι οι ηρωικοί καταδρομείς ξεκίνησαν να πολεμήσουν με εντελώς απαξιωμένο οπλισμό του Α΄ ΠΠ, επειδή οι αρμόδιοι (και πάντως όχι η Ελλάδα), δεν είχαν μεριμνήσει για τον εκσυγχρονισμό του. Θα τολμήσει άραγε κάποιος κάποτε να πει ότι υπεύθυνος για τα χάλια των μονάδων της Κυπριακής Εθνοφρουράς δεν ήταν η Ελλάδα;
Ακόμη θα μάθαιναν ότι αυτοί δεν ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν: «Ας σκαρώσουμε έναν πόλεμο να ξεμουδιάσουμε». Όντως ξύπνησαν ένα πρωί, αλλά υπακούοντας στη φωνή του καθήκοντος και της Πατρίδος, που για ακόμη μία φορά κινδύνευε από τον αιώνιο εχθρό του Έθνους.
Σ’ αυτήν την φωνή και σε καμία άλλη δεν υπάκουσαν. Και ο νοών νοείτω.
Στην Ημερίδα αυτή, η αδικαιολογήτως απούσα ηγεσία, θα μάθαινε ότι οι Τούρκοι έδωσαν σε υψώματα των κατεχομένων εδαφών, ονόματα πεσόντων τους, ενώ οι δικοί μας πεσόντες, θεωρούνται σχεδόν προδότες.
Εκεί θα μάθαινε η στρουθοκαμηλίζουσα ηγεσία, ότι οι Τούρκοι τίμησαν με τα ανώτατα παράσημα τους λαβόντες μέρος στην εισβολή αξιωματικούς, ενώ εμείς τιμήσαμε τους δικούς μας αποστρατεύοντάς τους, όταν γύρισαν στην μητέρα Πατρίδα.
Είναι γνωστό ότι το Κυπριακό καίει από όποια πλευρά και αν το πιάσεις. Πόσο μάλλον η περίοδος του 1974. Είναι πολύ εύκολο να εκτοξεύουμε χαρακτηρισμούς του στυλ «προδότες» κ.λπ. ιδίως όταν δεν υπάρχει αντίλογος ή μάλλον όταν απαγορεύεται ο αντίλογος.
Ήταν μία ευκαιρία να ακούσουν όσοι δεν τον έχουν μέχρι τώρα ακούσει ή διαβάσει στο σχετικό βιβλίο του, τον Στρατηγό Σταμάτη να περιγράφει την στιγμή που επιτελής του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς, λίγες ώρες προ της εισβολής, τους καθησύχαζε με την φράση: «Κύριοι δεν συμβαίνει τίποτα. Πάτε για ύπνο» και τα τουρκικά αποβατικά, εκείνη ακριβώς την στιγμή ξεκινούσαν…
Ήταν πράγματι μία ευκαιρία να ακούσουν μερικές αλήθειες οι αρμόδιοι, αλλά και ο αγρίως παραπλανημένος απλός Έλληνας, τις οποίες όπως είπε σχεδόν κλαίγοντας ο κ. Γλεντζές «θα τις πει μία φορά και δεν θα τις ξαναπεί».
Θα μάθαιναν οι περίφημοι αρμόδιοι, γιατί όλοι οι ομιλητές διακόπτονταν κάθε τόσο με ζωηρά χειροκροτήματα από το ακροατήριο, που είχε γεμίσει ασφυκτικά το αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου. Και είχαν έρθει για να ακούσουν επί τέλους την αλήθεια, που τόσο επιμελώς τους την κρύβουν.
Θα άκουγαν την κραυγή της Ρούλας Κατούντα (σύζυγο του αγνοουμένου συμμαθητού μου Νίκου), που συγκλόνισε και ράγισε καρδιές.
Αλήθεια, θα μας πει κάποιος αρμόδιος γιατί είναι αγνοούμενος ο Νίκος και όχι αιχμάλωτος πολέμου;
Δεν νομίζω, διότι οι αρμόδιοι ξέρουν να φυλάγονται από τις κακοτοπιές…
Υ.Γ.: α. Θέλω να ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη από τους φίλους, αλλά και τους… εχθρούς, που σχολιάζουν στα κείμενά μου και δεν τους απαντώ, έστω και για να τους ευχαριστήσω. Αυτό δεν οφείλεται – προς Θεού – σε περιφρόνηση, αλλά ποτέ δεν περίμενα να έχουν την όποια απήχηση.
Επίσης ευχαριστώ και τον φίλο μου (επειδή διαφωνούμε δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι) κ. Λουκά Γκαβέλα ο οποίος σχολιάζοντας το σημείωμά μου για τους Μύθους και τις αλήθειες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, μου συνέστησε μεταξύ άλλων, να δω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Τον ενημερώνω ότι το έκανα και εξακολουθώ να είμαι απογοητευμένος από την εικόνα που αντίκρισα. Τι να κάνουμε δεν γεννηθήκαμε όλοι Μάρλον Μπράντο. Ελπίζω ότι αυτός θα ιδεί τον εαυτό του στον καθρέφτη και θα ενθουσιασθεί.
Και κάτι τελευταίο. Με κατηγορεί ότι χρησιμοποιώ «μονόπλευρες» πηγές, χωρίς όμως να μπει στον κόπο να μας πει αν αυτές λένε την αλήθεια ή όχι.
Τέλος πάντων.
Από δω και πέρα θα δείτε απαντήσεις!…
Και πάλι συγγνώμη και ευχαριστώ.
β. Με αφορμή την στάση του Δήμου Καισαριανής στην επίσκεψη Ομπάμα, να θυμίσω μία σχετική ιστορία. Όταν ήταν πρωθυπουργός ο Γεώργιος Παπανδρέου, επρόκειτο να αφιχθεί στη Ρόδο μοίρα του 6ου Αμερικανικού Στόλου. Ο τότε δήμαρχος της Ρόδου, οργάνωσε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κατά της αφίξεως του στόλου. Και ο αλησμόνητος Γέρος είπε: «Δεν μπορεί ο κάθε τυχόν δημαρχίσκος να ρυθμίζει την εξωτερική πολιτική της Χώρας».
Και ντιρλαντά και τέζα όλοι…