Με αφορμή τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης (μάλιστα μια ημέρα πριν τις αμερικανικές εκλογές) ήρθαν στο προσκήνιο νέες προσωπικότητες, που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ποικίλους λόγους. Και δεν θα γίνει εδώ αναφορά ούτε για την ηλικία ή το φύλο ορισμένων κυβερνητικών στελεχών, ούτε για τις ασχολίες τους, ούτε για τον τρόπο που επιλέγουν να εκφράζουν τις σκέψεις τους.
Αντιθέτως, το οξύμωρο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το γεγονός ότι άτομα με πράγματι αξιοσημείωτη σταδιοδρομία στον τομέα τους, επιλέγουν να στηρίζουν και να συμμετέχουν σε ένα κυβερνητικό σχήμα, το οποίο οδηγεί την χώρα στην καταστροφή. Προβαίνει λοιπόν και πάλι, ως επιτακτική η ανάγκη να επαναπροσδιορισθεί η έννοια του πνευματικού ανθρώπου. Διότι αν ως πνευματικός νοείται ο άνθρωπος που ασχολείται με το πνεύμα και κατ’ επέκταση με την φιλοσοφία, και αν ληφθεί υπόψιν η προσφυγή του Πλάτωνα στους φιλοσόφους, με σκοπό την δημιουργία μιας ιδανικής πολιτείας, τότε ή δεν ισχύει η παραπάνω συλλογιστική, ή αυτοί που θεωρούνται ως «πνευματικοί άνθρωποι» στην εποχή μας, στην ουσία δεν είναι παρά μόνο «είδωλα» φιλοσόφων.
Και αν όντως η τυπική εκπαίδευση εγγυάται την απόκτηση ενός συγκεκριμένου επιπέδου γνώσεων, αυτό δεν σημαίνει ότι η συσσώρευση γνώσεων πλουτίζει απαραίτητα το πνεύμα, ώστε να συντελέσει στην δημιουργία αυτού που αποκαλούμε ως «πνευματικό άνθρωπο». Κι αυτό γιατί πολλές φορές όταν κάποιος παραμένει στον μικρόκοσμό του, μελετώντας συνεχώς τα έργα άλλων και συγκεντρώνοντας γνώσεις χάνει σταδιακά την επαφή με την πραγματικότητα, με την φύση και την ζωή και το κυριότερο: αδυνατεί να ανοίξει δρόμους για νέα σκέψη, νέες ιδέες και γίνεται ένας «Φιλισταίος της σκέψης». Γιατί δεν φτάνει μόνο κάποιος να κατέχει την σοφία αλλά και να την ασκεί, ώστε μέσω της θεραπευτικής ιδιότητας της φιλοσοφίας να φτάνει όχι μόνο στην προσωπική αυτοπραγμάτωση αλλά και στην εξύψωση της κοινωνίας στην οποία ανήκει.
Με την απουσία λοιπόν των πνευματικών ανθρώπων, την θέση τους έχουν αναλάβει πλέον αυτοί που υποστηρίζουν ότι στην Ελλάδα πρέπει «να φτιαχτούν πολλά τζαμιά», πρυτάνεις οι οποίοι «χαϊδεύουν» όσους προκαλούν επεισόδια και καίνε δημόσιες περιουσίες διότι είναι «παιδιά», αυτοί που χαρακτηρίζουν ως «εγκλήματα κατά αμάχων» την δράση των Μακεδονομάχων και όσοι φροντίζουν σε κάθε περίσταση να αποκόβουν το άτομο από την ομάδα, δηλαδή τον πολίτη από το έθνος. Διότι χαμένοι στις σκέψεις και τις ιδεοληψίες τους αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η εποχή έχει αλλάξει, τα δεδομένα είναι διαφορετικά, η νέα γενιά ζητά το νέο και αυτό έρχεται μόνο με τον Εθνικισμό.
Κι αν ακόμη δεν έχουν εκδηλωθεί εκείνες οι προσωπικότητες που συνδυάζουν την λογική με το πάθος και την διορατικότητα με την θέληση, οι κατ’ ουσίαν πνευματικοί άνθρωποι, είναι γιατί και η ίδια η κοινωνία βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο. Από την μία πλευρά η εκπαίδευση έχει καταλήξει να συνδέεται αξεδιάλυτα με την προσαρμογή και το χρήμα αποτελεί το μόνο κριτήριο για την αξιολόγηση του ανθρώπου ενώ από την άλλη ήδη αρχίζουν να φαίνονται οι ρωγμές του οικοδομήματος της παγκοσμιοποίησης, με τις αντιδράσεις των λαών απέναντι στην καταπίεση του «πολιτικά ορθού» συνεχώς να πυκνώνουν.
Αυτή λοιπόν η μεταβατική περίοδος ίσως είναι το τελευταίο σκαλοπάτι της παγκοσμιοποίησης και παράλληλα το πρώτο βήμα για μια νέα εποχή, με πρωτοπόρους τους Εθνικιστές!
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-parakmh-ths-dianohshs-h-h-dianohsh-ths-parakmhs#ixzz4R0loAYR1