Zούμε σε μια εποχή την οποία χαρακτηρίζει η αμεσότητα όλων των πραγμάτων και των γεγονότων, η ρηχότητα του πνεύματος και κατ’επέκταση του ίδιου του σκοπού της ζωής. Οι άνθρωποι της μοντέρνας εποχής δεν επιθυμούν να εργαστούν πνευματικά, ώστε να αντιληφθούν την βαθύτερη ουσία των πραγμάτων, παραδομένοι στην ευκολία της επιφανειακής ενατένισης και μελέτης του κόσμου. Γεγονός αναμενόμενο, διότι η εποχή του μοντερνισμού, είναι μια εποχή η οποία έχει θεοποιήσει την ύλη και την έχει ανάγει ως την ύψιστη αλήθεια που διέπει τον κόσμο, ως ένα θέσφατο που διαμορφώνει τους σκοπούς της ζωής, πέραν της οποίας οτιδήποτε άλλο είναι κενολογία και ανήκει στην υπερβατική σφαίρα. Αυτός ο κόσμος της ύλης, έχει λησμονήσει την γοητεία του μυστηρίου και της περιπέτειας, ποθεί “τεκμήρια” μέσω των οποίων θα διευκολύνει ακόμα περισσότερο την ζωή του, μια ζωή στερεωμένη στην πεζότητα των οικονομικών υπολογισμών. Η σαθρότητα αυτής της ζωής είναι φανερή, καθώς από την στιγμή που αυτοί οι οικονομικοί υπολογισμοι “πέσουν έξω”, αμέσως οι άνθρωποι νιώθουν ότι βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού, έτοιμοι να αφήσουν τα χέρια τους και να γκρεμοτσακιστούν στα βράχια της δικαιοσύνης, μιας δικαιοσύνης αμείλικτης και στυγνής, ομοούσιας της αλήθειας. Eίναι καταφανής λοιπόν ο λόγος της πλήρους επικρατήσης των υλιστικών θεωρίων, που αν και προσπαθούν μανιωδώς να μας τις παρουσιάσουν ως αντιμαχόμενες, του φιλελευθερισμού και του μαρξισμού, δεν είναι παρά κοινώνοι στο ίδιο πνεύμα, με μόνη διαφορά το ποια τάξη θα κυριαρχεί στην άλλη.
Μέσα σε αυτό τον ετοιμόρροπο κόσμο της υλιστικής κοσμοθέασης, στέκει η Ιδεολογία μας, μοναχή, αδιάβρωτη, αγέρωχη, λαμπερή, αινιγματική, όπως ακριβώς ένα ποίημα. Για πολλούς ο Λαϊκός Εθνικισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια επιφανειακή προσήλωση στο Έθνος και την ιστορία του. Προς όλους αυτούς λοιπόν που αντιμετωπίζουν την Ιδεολογία μας σαν μια επιφανειακή προσήλωση, όπως ακριβώς διαμορφώνουν την ίδια την στάση ζωής τους επιφανειακά, ανταπαντούμε μέσα από τα τρίσβαθα της καρδιάς και της ψυχής μας: Η Ιδεολογία μας, δεν είναι παρά μια χρωματισμένη ενατένιση του κόσμου υπό το πρίσμα της Φυλής, μια μυσταγωγική επικοινωνία με το πνεύμα των Ηρώων και των Νεκρών της, μια ακατάλυτη παράδοση που επιβιώνει μέσα στους αιώνες σαν μια αειλαμπή φωτιά που φωτίζει με το περίλαμπρο φως της την ανθρωπότητα. Ένα αμάλγαμα της αρχαίας ελληνικής αντίληψης από την εποχή του Ομήρου, μέχρι την Αναγέννηση που επιδίωξε την αναβιώση της Ελληνικής και Ρωμαικής αρχαιότητας. Όπως ακριβώς ένα ποίημα, στους επιδερμικούς αναγνώστες, μοιάζει σαν βερμπαλισμός, με τον ίδιο τρόπο η Ιδεολογία μας φαντάζει σαν μια ανούσια, στείρα ιδέα, δίχως προοπτικές και βάθος.
Σε έναν αντιποιητικό κόσμο, πλήρως αποχαυνωμένο στις υλιστικές του τέρψεις, στέκει η Ιδεολογία μας σαν ένα ποίημα, το οποίο συνθέτουν ως στίχοι, όλο το απόσταγμα του Ελληνικού, και κατ΄ επέκταση Ευρωπαικού Πολιτισμού, όπως αυτός εκφράστηκε στις διάφορες περιόδους της ιστορίας μας. Σε αυτό λοιπόν τον κόσμο, αντιπαραβάλλουμε το ποιητικό βάθος του Λαϊκού Εθνικισμού, ο οποίος παρά τις παράνομες μεθοδεύσεις εναντίον του, την δαιμονοποίηση και τις διαστρεβλώσεις, θα λάμψει, καλύπτοντας το κενό από τις ζωές των σύγχρονων ελλήνων, δίνοντας τους κίνητρο, για Ζωή, Δύναμη, Υγεία, Αυτοβελτίωση και Αγώνα.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-poihtikh-upostash-ths-ideas-mas#ixzz4Rx3G1upF
