Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
Παρά την γενικευμένη πολεμική της κοινωνίας προς «Το Σύστημα», από την οργανωμένη κομμουνιστική αριστερά ως τον εργάτη του μεροκάματου, -όπου ακόμη επιβιώνει το είδος μεταξύ των Ελλήνων-, παρά την «άδικη κοινωνία» που κατέτρεξε περασμένες δεκαετίες, από την δεκαετία του ’70 και μετά το Σύστημα φρόντισε, φρονίμως πράττοντας για την αυτοσυντήρησή του, να εκθέσει στην κοινωνία τα αγαθά του. Με τον ζηλευτό τρόπο ζωής που προέβαλε, με αδιαφορία και αυταρέσκεια που ζήλευε κάθε μεροκαματιάρης, κατάφερε να κάνει τους άγριους μπολσεβίκους, τα αγνά παιδιά του λαού και τις μοδιστρούλες, υποτακτικά αρνάκια που στριμώχνονται για να γυρέψουν να γλύψουν από την προίκα του.
Τι κάνει το αφεντικό; Τι φορά; Πού πηγαίνει; Αν ακολουθήσουν τις εντολές, έχουν ελπίδα να μοιραστούν το τραπέζι της ευμάρειας. Και οι λεφτάδες πολύ γούστο κάνουν τον λαό που νομίζει πως αγοράζοντας ό,τι του πουλάνε, θα γίνει κάποτε όμοιός του. Όλοι θέλουν να γίνουν μέρος του παιχνιδιού, σαν μαγεμένοι από το καζίνο του «παλαιού» και του «νέου» χρήματος που καμώνεται την ανύπαρκτη ελληνική αριστοκρατία. Μια αριστοκρατία γνωρίζει η Ελληνική Πατρίδα, αυτήν των αγώνων και των αιμάτων, μα η κοινωνία των δούλων δεν καταλαβαίνει από αγώνες, παρά κοιτά να γεμίσει την κοιλιά της.
Πες σε κάποιον νεοέλληνα «επαναστάτη» πως ονειρεύεσαι την ζωή του Μάρκου Αυρηλίου ή πως θα αγωνιστείς για τον κόσμο σου σαν τους ήρωες του Ομήρου, τους Ακρίτες και τους Απελάτες, και θα σε κοιτάξει σαν να βγήκες από κάποιο άγνωστο παραμύθι. Εάν δεν είσαι λιμασμένος για πλούτο, αν έχεις αξιοπρέπεια, αν δεν πουλάς νταβατζηλίκια και εκδουλεύσεις δεξιά κι αριστερά, δεν εκβιάζεις και δεν εξαπατάς, τότε είσαι ένα παράδοξο των ημερών. Για τον Λαό, η εμπύρετος αντισυστημική κατάσταση διαρκεί όσο να κοιτάξει το μπουγιουρντί του ηλεκτρικού, το φιρμάνι της πιστωτικής κάρτας, και το υπόλοιπο του λογαριασμού της τραπέζης. Σύντομα ο επίδοξος επαναστάτης γίνεται πειθήνιος δούλος των Κυρίων που του κουνούν τα τεκμήρια της καλοτυχίας τους: το νέο κινητό, την νέα τσάντα, το νέο σπίτι, την νέα επένδυση.
Ο πολίτης των ημερών ζει για το Σαββατοκύριακο και τις διακοπές, τα Christmas των εμπορικών κέντρων, και τα σουβλίσματα της Λαμπρής, κι αυτό το θεωρεί φυσιολογικό. Ο πολίτης των ημερών, κι ο πιο επαναστάτης στα λόγια, σκοπό της ζωής του έχει την ζωή του υπαλλήλου, του εκτελεστικού οργάνου, αυτού που δεν έχει ευθύνη, που μπορεί να κατηγορεί Το Σύστημα από την ασφάλεια του αφεντικού εναγκαλισμού, κι ας αναδίδει η ανάσα του δηλητήριο, περιφρόνηση και υποταγή. Ο Υπηρέτης θαρρεί πως κάνοντας τα χατίρια του Αφεντικού, εξυπηρετώντας τις «ανάγκες» και τις στραβοξυλιές του, κάθε φορά που του χτυπά παλαμάκια, θα γίνει κάποτε Κύριος ο ίδιος. Τι πειράζει αν δώσει και μια σημαία, και μερικά νησιά, και την ψυχή του; Τρώγεται η αγάπη της Πατρίδας, το χαμόγελο του Ήλιου, η αγκαλιά του Αιγαίου; Πωλούνται όμως, για μερικά εκατοντάευρα, λίγη κάλπικη ευτυχία γύρω από το τραπέζι της μιας μέρας, για ζητιανεμένα χαμόγελα επιβράβευσης.
Γελάστε και κλάψτε, πολίτες-παλιάτσοι. Κρύψτε τους φόβους σας πίσω από τα γυμνασμένα σας μπράτσα, τρέξτε πάνω στον δρόμο που τρέχει χωρίς να πηγαίνει κάπου. Ιδρώστε όχι για να κερδίσετε, αλλά για να χάσετε. Ακούστε άναρθρες μουσικές για να μην ακούτε τον αντίλαλο από το κενό της καρδιάς σας. Τόσος κόπος σπαταλημένος, τόσες ζωές στο επιτόπου! Ζητάτε σωτηρία σήμερα, πολίτες-δούλοι, καταριέστε την «κρίση» και θέλετε ελευθερία ξανά, ελευθερία για να καταναλώνετε βουλιμικά, να καταπίνετε τις ελπίδες που δεν έχετε τα κότσια να κάνετε πραγματικότητα. Η σκέψη να ανοίξετε την πόρτα και να βγείτε από την ψευδαίσθηση του πλούτου που το είδωλό του αντανακλάται σε εκατοντάδες καθρέφτες γύρω σας, βρίσκεται στην περιφέρεια του μυαλού σας, όμως ούτε το θάρρος έχετε να ανοίξετε την πόρτα, ούτε την λεβεντιά να παραδεχθείτε πως σταθήκατε λίγοι και νικηθήκατε. Στο μεταξύ, η ζωή σας χτίζει τον εγωισμό των Αφεντικών και αδειάζει την ψυχή σας από κάθε ικμάδα.
Μόνο που τώρα που λιγοστεύει το χρήμα και καταλαγιάζει ο θόρυβος του χρυσίου, τώρα που τα τραπεζώματα των πρόωρα συνταξιοδοτημένων μικροαστών δεν αρκούν για να καλύψουν την αγωνία που σηκώνεται στο στομάχι για το Αύριο. Τώρα, κάποιοι ακούν την Φωνή μέσα τους να λέει πως οι τρύπες της ψυχής δεν κλείνουν με την επόμενη καταναλωτική επιδρομή, η ευτυχία δεν αγοράζεται με δάνεια, κι όταν όλα φύγουν μένει μια καρδιά που ζητά να κρατηθεί από μια σημαία κι έναν σταυρό. Η επόμενη μέρα θα μας βρει όλους γυμνούς απέναντι στους εαυτούς μας.
Νοικοκυραίοι κι απατεώνες, εργατικοί και τεμπέληδες, σπάταλοι, υποκριτές και ανθρωπάκια, ήρωες ατόφιοι και κάλπικοι, θα απαντήσουμε πώς ξοδέψαμε την ζωή που μας δόθηκε. Στον απολογισμό, θα φανεί ποιος την πούλησε και έζησε σαν δούλος και ποιος την τίμησε με ό,τι δύναμη είχε, κι έζησε σαν ελεύθερος άνθρωπος. Μακάρι να διαλέξουμε να ζήσουμε Ελεύθεροι.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/to-pneuma-tou-doulou-kai-h-epilogh-tou-eleutherou-anthrwpou#ixzz4TBY1QyJU