Άρθρο του Γιώργου Μάστορα στην εφημερίδα «Χρυσή Αυγή» στην στήλη «Το Μυστικό του Ατσαλιού»
Η πρόσφατη βέβηλη πράξη εμπρησμού της Ελληνικής Σημαίας από τους γνωστούς παρακρατικούς αλήτες (μια πράξη, η οποία δυστυχώς επαναλαμβάνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα) έξω από το Πολυτεχνείο, μας δίνει το έναυσμα για την κατάθεση σκέψεων τόσο για την μικρή αυτή βεβήλωση όσο και για τις βαθύτερες προεκτάσεις της.
Η αφετηρία αυτών των σκέψεων έχει να κάνει με την επανάληψη της διαπίστωσης που έχουμε κάνει στο παρελθόν, ότι δηλαδή αν και τα υγιή πατριωτικά συναισθήματα (όχι φυσικά με την έννοια του «νέου πατριωτισμού» που ευαγγελίζονται οι κοσμοπολίτες φιλελεύθεροι και οι διεθνιστές μαρξιστές) μπορούν να αναπτυχθούν και να διαμορφωθούν στους πολίτες με την ιδεολογική εκπαίδευση ή με την πολιτική κατήχηση, εν τούτοις, οι ρίζες του πατριωτισμού είναι εσωτερικές, με την ποιότητά τους να βρίσκεται στο ένστικτο της διατήρησης του Έθνους.
Γι’ αυτό τον λόγο, η μόνη κυβέρνηση η οποία μπορεί δικαιολογημένα να απαιτήσει από τους πολίτες της πλήρη αφοσίωση, είναι αυτή που θα είναι βασισμένη ακριβώς σ’ αυτά τα θεμέλια. Μια νόμιμη (με την ηθική έννοια του όρου) κυβέρνηση και ένα εξίσου νόμιμο Κράτος εξυπηρετούν την έκφραση της συλλογικής θέλησης του Λαού, δηλαδή μιας ευρείας ομάδας ανθρώπων κοινής καταγωγής, αρκετά ομογενούς επίσης σωματικά, ψυχικά και πνευματικά, ώστε η έννοια του Έθνους να έχει πραγματικό νόημα για κάθε μέλος της.
Επομένως, μια κυβέρνηση έχει δικαίωμα στην Αφοσίωση και την Πίστη ενός Λαού μόνο όταν και όσο αυτή ταυτίζεται με τα ζωτικά συμφέροντα του Λαού αυτού και του Έθνους στο οποίο ανήκει. Από την δική του πλευρά, κάθε αυτοσυνειδητοποιημένος Πολίτης οφείλει Πίστη στο Έθνος του, αλλά υποχρεώνεται να οφείλει πίστη και στην κυβέρνηση. Απ’ αυτές τις δύο έννοιες, αναμφίβολα το Έθνος προηγείται, καθώς μόνο ένα σφριγηλό, συμπαγές και συνειδητοποιημένο Κράτος-Κυβέρνηση μπορεί να τις κάνει να συμπέσουν.
Τι σχέση, άραγε, μπορεί να έχει το μεταπολιτευτικό «Ελληνικό» κράτος και οι αντίστοιχες «Ελληνικές» κυβερνήσεις; Η σημερινή κατάντια της Χώρας δεν είναι απλώς το αποτέλεσμα κάποιων πρόσφατων εξελίξεων, οι οποίες «έτυχε» να επιδεινώσουν ραγδαία τις καταστάσεις, αλλά το απολύτως αναμενόμενο τελικό αποτέλεσμα μιας μακράς πορείας προδοσίας, διαφθοράς και εξαγοράς συνειδήσεων. Τόσο τα προαναφερθέντα, όσο και τα κατά καιρούς αισχρά φαινόμενα του εμπρησμού της Ελληνικής Σημαίας, μας θυμίζουν μια φράση της οποίας το περιεχόμενο έχει αλάνθαστο όσο και διαχρονικό χαρακτήρα. Μιλώ για την γνωστή ρήση «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων».
Και είναι τόσο αλάνθαστη όσο και διαχρονική αυτή η ρήση, ακριβώς γιατί ο πατριωτισμός είναι τελικά μια πολύ γενική και αόριστη έννοια, χωρίς ξεκάθαρο ιδεολογικό περιεχόμενο και συγκεκριμένη πολιτική γραμμή. Μπροστά στην φτηνή και χυδαία εξυπηρέτηση ατομικών, οικογενειακών, κομματικών, συντεχνιακών συμφερόντων, ο πατριωτισμός γινόταν η «ιερή αγελάδα», το άλλοθι, το οποίο κάθε καιροσκόπος, παρτάκιας, κοιλιόδουλος, σαλταδόρος, λαμόγιο, εξυπηρετητής ανήθικων συμφερόντων χρησιμοποιούσε για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Σ’ αυτά τα πλαίσια θα πρέπει να δούμε και τα όσα σχετίζονται με το αισχρό φαινόμενο του καψίματος της Ελληνικής Σημαίας, παρμένα μέσα από ένα ευρύτερο ερμηνευτικό επίπεδο. Αγανακτώντας μόνο με τα θρασύδειλα κωλόπαιδα, που μέσα από την ασφάλεια και την άνεση της παράνοιας του περιβόητου ασύλου καίνε ανενόχλητα και ατιμώρητα την Τιμημένη Ελληνική Σημαία, είναι σαν να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Γιατί το ίδιο (και περισσότερο) ένοχοι είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν την Σημαία ως «ένα κομμάτι πανί που έφτιαξε ένας ράφτης», αυτοί που υποστηρίζουν ότι αν αγόρασε(!) και δεν έκλεψε την Σημαία δεν υπάρχει νομικό ζήτημα, καθώς και εκείνοι που σε επίπεδο μπακαλικής διαχωρίζουν την Σημαία σε απλό πανί αν την πήρε από κάποιο περίπτερο και κρατικό – κυβερνητικό σύμβολο αν συνδέεται με κάποιον θεσμικό φορέα, αφαιρώντας με τον πλέον φτηνό και χυδαίο τρόπο κάθε σύνδεσή της με το παρελθόν του Έθνους και κάθε μεταφυσική οπτική.
Για να μην ξεχάσουμε, βεβαίως, και τους «ούλτρα φιλελεύθερους», οι οποίοι δια στόματος του γνωστού βουτυρόπαιδου Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη αποφάνθηκαν ότι «το δικαίωμα του καθενός να καίει την Ελληνική Σημαία είναι αναφαίρετο». Σε ένα γενικότερο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο, η ερμηνεία που κατά καιρούς δίνεται στην έννοια και το περιεχόμενο της Ελληνικής Σημαίας, από τους συμμετέχοντες σ’ έναν ευρύτερο βαθμό στην άσκηση της εξουσίας, έχει να κάνει με τα κατά καιρούς συμφέροντά τους, οπότε, η ερμηνεία έχει τον χαρακτήρα του «λάστιχου».
Η Σημαία μας αποτελεί απλώς ένα κομμάτι πανί όταν την καίνε οι παρακρατικοί αλήτες, «φυσάει ο αέρας» και «εξαφανίζεται» στα Ίμια, αλλά μετατρέπεται σε «ιερό σύμβολο» στην περίπτωση κατά την οποία διακυβεύονται τα στενά συντηρητικά συμφέροντα των εκάστοτε εξουσιαστών, επομένως πρέπει να πεθάνουμε όλοι για να συνεχίσει αυτή η διευρυμένη κλίκα να εξουσιάζει με τον πλέον διεφθαρμένο τρόπο την Χώρα. Για να υπερασπίσουμε την Τιμή της Σημαίας και να την ανυψώσουμε εκεί που πραγματικά της αξίζει, είναι απαραίτητο να πολεμήσουμε πολιτικά τους άτιμους που την καπηλεύονται με ποικίλους τρόπους. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-timh-ths-shmaias-kai-oi-atimoi#ixzz4THbUW0ZO