Ο ανησυχητικός (για το πολιτικό σύστημα, φυσικά) τίτλος της «Καθημερινής» είναι εμφανής: «Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί την κάλπη της Χρυσής Αυγής».
Ο συντάκτης του κειμένου Νίκος Μαραντζίδης, από την αρχή κιόλας, δείχνει τι είναι αυτό που του δημιουργεί τις ανησυχίες: «Ενα από τα θέματα πολιτικού ενδιαφέροντος αποτελεί το τι θα κάνουν οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα αμφιταλαντεύονται. Είναι βέβαιο πως ένα τμήμα τους θα επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ ενώ ένα άλλο θα μείνει σπίτι του την ημέρα των εκλογών. Κάποιοι επίσης θα μετακινηθούν στη Ν.Δ. Πόσοι; Αγνωστο! Το μέγεθος πάντως αυτού του σώματος θα κρίνει πολλά.
Τα δημοσκοπικά ευρήματα, επιπλέον, δείχνουν μετατόπιση ενός αριθμού ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ κατευθείαν στη Χρυσή Αυγή. Το ρεύμα αυτό δεν είναι μεγάλο (περίπου μία μονάδα του εκλογικού σώματος), εντούτοις δεν είναι ανάξιο λόγου. Αφενός είναι σημαντικότερο από το ποσοστό μετακινήσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ στο ΠΑΣΟΚ ή στη ΛΑΕ για παράδειγμα, και αφετέρου μπορεί να κρύβει μια ευρύτερη δυναμική της Χ.Α., που δεν καταγράφεται εύκολα, όπως συχνά συμβαίνει με τέτοιου είδους κόμματα».
Αμέσως μετά, ο συντάκτης του κειμένου αναρωτιέται «Πού οφείλεται αυτή η μετατόπιση ψηφοφόρων από την Αριστερά στην άκρα Δεξιά;». Ιδού ορισμένα από τα συμπεράσματα του Μαραντζίδη:
«Η πολιτικοποίηση σε εθνολαϊκιστική βάση. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν απλώς δυσαρεστημένοι πρώην ΠΑΣΟΚ (κυρίως) ή Ν.Δ. Ριζοσπαστικοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης και πολιτικοποιήθηκαν εκ νέου με αξίες εθνολαϊκιστικές. Ολη η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ στην προ του 2015 εποχή συνιστούσε μια ανάγνωση του κόσμου βασισμένη στη συνωμοσιολογία, στην εθνική θυματοποίηση, στον ευρωσκεπτικισμό και στον αντιγερμανισμό μαζί με γερές δόσεις αντινεοφιλελευθερισμού και αντιπαγκοσμιοποίησης. Τι από αυτά είναι ξένο στην άκρα Δεξιά; Τίποτα! Το αντίθετο μάλιστα, η Χ.Α. κολυμπά μέσα στις παραπάνω αξίες, όπως το ψάρι στο νερό […]
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε απλώς να αντιπροσωπεύσει τους Αγανακτισμένους αλλά να είναι ένας από αυτούς. Στη ρητορική του, η καθιερωμένη πολιτική ελίτ ήταν μια τάξη διαπλεκόμενων και υποτακτικών στη Μέρκελ και στα «συμφέροντα». Η στρατηγική τού «πες τα, Χρυσόστομε» απέδωσε πράγματι εκλογικά, ωστόσο ο αντι-ελιτισμός είναι δίκοπο μαχαίρι, μπορεί να κόψει και αυτούς που το κρατούν, δηλαδή τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα «γλείφουν εκεί όπου έφτυναν». Τώρα είναι η Χ.Α. που λέει δημόσια αυτό που σκέφτονται ιδιωτικά για τον βίο και την πολιτεία της νέας εξουσίας πολλοί θυμωμένοι ψηφοφόροι της.
Η απογοήτευση και ο κυνισμός. Η στροφή του Τσίπρα μετά το δημοψήφισμα του 2015 γέμισε μελαγχολία ένα τμήμα των ψηφοφόρων του, ιδιαίτερα το πλέον δυναμικό, που αισθάνθηκε εξαπατημένο. Αναπτύχθηκαν έτσι στο αντιμνημονιακό ακροατήριο αισθήματα πολιτικού κυνισμού του τύπου «για την καρέκλα γίνονται όλα» ή όπως το είπε γνωστός φιλοκυβερνητικός καλλιτέχνης «η Αριστερά τελείωσε, πέθανε». Δεν υπάρχει ικανότερος υποδοχέας τέτοιων απογοητευμένων ψηφοφόρων από την άκρα Δεξιά.
Το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα. Οι δυσκολίες διαχείρισης του σύνθετου αυτού προβλήματος σε συνδυασμό με την απόσταση ανάμεσα στην αρχική ρητορική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και στις αντιλήψεις πολλών εκ των ψηφοφόρων του προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια ιδιαίτερα σε περιοχές που αντιμετωπίζουν οξύ πρόβλημα. Εκεί φαίνεται πως η Χ.Α. ενισχύεται σημαντικά.
Η αποδοχή της Χ.Α. ως «κανονικού» κόμματος. Εως τώρα η Χ.Α. αντιμετωπιζόταν σύσσωμα από το πολιτικό σύστημα ως εγκληματική και εξτρεμιστική οργάνωση. Αυτό περιόριζε την επιρροή της καθώς μεγάλωνε το κόστος επιλογής της. Το τελευταίο διάστημα οι κυβερνητικοί δείχνουν να αντιμετωπίζουν τη Χ.Α. ως ένα κόμμα σχεδόν όπως όλα τα άλλα (βλέπε τραγικές δηλώσεις Παρασκευόπουλου ή τις φωτογραφίες με τους βουλευτές της Χ.Α. στο Καστελλόριζο). Ετσι όμως η Χ.Α. νομιμοποιείται στη συνείδηση του μέσου ψηφοφόρου και βοηθείται η διείσδυσή της σε νέα ακροατήρια.
Η εξασθένηση της διαιρετικής τομής Αριστεράς-Δεξιάς. Η διαίρεση αυτή που συγκροτήθηκε πάνω στις πολιτικές και κοινωνικές αντιθέσεις της μετεμφυλιακής περιόδου εξασθενεί. Μέσα στο τοπίο της κρίσης οι ψηφοφόροι, ιδιαίτερα οι νεότεροι, μετακινούνται κομματικά χωρίς να εμποδίζονται από παραδοσιακούς ιδεολογικούς φραγμούς.
Συμπερασματικά, όλα δείχνουν πως η Χ.Α. ενισχύεται και φλερτάρει με διψήφια ποσοστά. Προς το παρόν, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν η ροή ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ προς τη Χ.Α. συνιστά ένα δευτερευούσης σημασίας δημοσκοπικό εύρημα ή πρόκειται για κάτι αξιοσημείωτο. Αν ισχύει το δεύτερο, τότε δεν συνιστά απλώς απειλή για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά πρωτίστως για τη χώρα».
Όλο το «ζουμί» της ανάλυσης του Μαραντζίδη βρίσκεται στο τέλος των γραφομένων του. Η χάραξη της πολιτικής τακτικής της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ πάνω σ΄ ένα «υπερταξικό» μοντέλο και το ξεπέρασμα της μονοδιάστατης δομής «Αριστερά – Δεξιά», όπως ήταν γνωστές μέχρι και σήμερα, οδηγεί στην συνεχή ενδυνάμωσή της. Ιδιαίτερα στον χώρο της νεολαίας, ο οποίος ζητάει κάτι πραγματικά αντισυστημικό, αντικαθεστωτικό, με καθαρά επαναστατική νοοτροπία απέναντι σ’ ένα πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο που κατέστρεψε την Χώρα και συνέτριψε τα δικά τους όνειρα και σχέδια. Ο ίδιος ο Μαραντζίδης ομολογεί ότι «όλα δείχνουν πως η Χ.Α. ενισχύεται και φλερτάρει με διψήφια ποσοστά», ευρισκόμενος σε πλήρη σύμπνοια με τα δημοσκοπικά ευρήματα από το επιτελείο της ΝΔ, τα οποία δείχνουν την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ στο 11,4%.
Ολόκληρο, όμως, το κείμενο του Μαραντζίδη (από το οποίο παρουσιάσαμε το μεγαλύτερο μέρος του) αποδεικνύει, μέσα από την έκδηλη εχθρότητά του, ακριβώς εκείνους τους λόγους για τους οποίους ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός Ελλήνων εμπιστεύεται πλέον σήμερα πολιτικά και αύριο εκλογικά την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ως την μοναδική δύναμη, που μπορεί να δώσει θετικές απαντήσεις για ένα ευοίωνο μέλλον της Πατρίδας και του Λαού. Η «απειλή», που υπαινίσσεται ο Μαραντζίδης, είναι υπαρκτή μόνο για όσους, εξυπηρετώντας τα δικά τους στενά συντηρητικά συμφέροντα, παρέδωσαν την Χώρα έρμαιο στις αδηφάγες ορέξεις των διεθνών τοκογλύφων.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/omologia-panikou-apo-thn-kathhmerinh-mono-antisusthmiko-komma-h-chrush-augh#ixzz4TJuO9wgk
