Εσχάτως έχουν κατατεθεί νομοσχέδια τα οποία αποτελούν στην ουσία εντολές κατευθείαν από τα εξουσιαστικά κέντρα, τα οποία βυσσοδομούν συστηματικώς ενάντια στα έθνη – κράτη, απεργαζόμενα τρόπους αφαιρέσεως της εθνικής και οικονομικής τους ανεξαρτησίας.
Με μια γενική ματιά, τα σχέδια νόμου που κατατίθενται από το εθνοδιαλυτικό κυβερνητικό σύμφυρμα είναι πλήρως εναρμονισμένα με τις απαιτήσεις και το πνεύμα του τραπεζικού συστήματος ενώ προάγουν εξοφθάλμως τα συμφέροντα των τραπεζιτών, συμπέρασμα το οποίο αβιάστως επάγεται με μια επισκόπηση. Επιτελείται δε με θρησκευτική ευλάβεια η τακτική της «συμμείξεως» και «συγκερασμού» αμειγώς μνημονιακών επιταγών με θεμιτές ή και αναγκαίες τροποποιήσεις.
Εν ολίγοις σε επικοινωνιακό επίπεδο, οι εισαγόμενες και επιβαλλόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές εκθειάζονται από το μνημονιακό αριστερόστροφο εθνοδιαβρωτικό μόρφωμα ως απαραίτητες και θεμιτές αναθεωρήσεις «κοινωνικού» προσήμου». Μόνο που αυτές οι αναθεωρήσεις εξυπηρετούν πασιδήλως τα συμφέροντα των «εταίρων», των διεθνών ταγών του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Διότι οι εξελίξεις του συντιθεμένου σκηνικού εις βάρος της Πατρίδας μας, διαμορφούμενες από τα αρπακτικά των Βρυξελλών και της γερμανικής οικονομικής ολιγαρχίας σε αγαστή συνεργασία με τα εν Ελλάδι φερέφωνά τους, αποτυπώνονται στην εγχώρια οικονομική και πολιτική κατάσταση.
Ενδεικτικώς καθίσταται αναγκαία μια σύντομη ιστορική αναφορά του φαινομένου της Αθηναϊκής ηγεμονίας το 477 π.Χ, διότι η αντιπαραβολή και η σύγκριση με την πολιτική της Ε.Ε και «των θεσμών» που προκύπτει είναι ενδιαφέρουσα. Αν παρατηρήσει κανείς την ιταμή συμπεριφορά της αρχαίας Αθήνας έναντι των υπολοίπων πόλεων «συμμάχων», καθίσταται αντιληπτό ότι η πολιτική των ευρωπαίων «εταίρων» αποτελεί πιστή αντιγραφή του προγράμματος του οικονομικού επεκτατισμού της αρχαίας Αθήνας. Το κοινό ταμείο της «συμμαχίας», το οποίο μετεφέρθη το 454 π.Χ στην Αθήνα ενδυνάμωνε την κυριαρχία των Αθηνών αφού με το νόμο περί νομισμάτων το 449 π.Χ, αφαιρεί η κυρίαρχη Αθήνα το δικαίωμα των «συμμάχων» να κόβουν νομίσματα και επιβάλλει ταυτοχρόνως να χρησιμοποιούν τα αττικά αργυρά νομίσματα (Βλ. επιβολή κοινού νομίσματος Ευρώ και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα).
Έτσι χωρίς νόμισμα «εθνικό» απεμπολείται εμμέσως η εθνική κυριαρχία και ο σύμμαχος καταλήγει να είναι υποτελής. Η επιτομή της επιβολής της οικονομικής καταδυναστεύσεως, στην οποία οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν διαπρέψει εις βάρος των εταίρων πόλεων της «συμμαχίας» συνίσταται στην εισχώρηση και υπερίσχυση του αττικού δικαίου στις πόλεις που ανήκαν στη συμμαχία τυπικώς, αλλά ουσιαστικώς είχαν απωλέσει την κυριαρχία τους. Εν ολίγοις οι διαφορές των πολιτών εκδικάζονταν στα αθηναϊκά δικαστήρια σύμφωνα με το αττικό δίκαιο (βλ. ενίσχυση των ευρωπαϊκών κανονισμών έναντι νόμων εθνικής ισχύος, και υπονόμευση του εσωτερικού εθνικού δικαίου με άμεσο αντίκτυπο στην εθνική κυριαρχία). Το συναχθέν συμπέρασμα από την σύντομη αυτή ιστορική αναφορά είναι ότι η πολιτική της οικονομικής υποδουλώσεως και των μνημονίων που υφίσταται το ελληνικό κράτος, «περιέρχεται» και διοχετεύεται, μέσω της τυφλής υπακοής των πολιτικών εγχωρίων φερεφώνων, στο εσωτερικό δίκαιο και στις συναλλαγές των πολιτών και των νομικών προσώπων τους με το κράτος.
Με άλλα λόγια η Ε.Ε και οι ιθύνοντες νόες του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, ακολουθώντας πανάρχαιες τακτικές ακριβούς μεθοδολογίας, επιβάλλουν τις δικές τους πολιτικές στα εθνικά κράτη και στην προκείμενη περίπτωση στην Ελλάδα, όπου η κομβικής σημασίας γεωπολιτική της θέση, αποτελεί την κύρια αιτία του πλήρους οικονομικού της ελέγχου. Οι όποιες ενδεικνυόμενες τροποποιήσεις περιλαμβάνονται στο Σχέδιο Νόμου αποτελούν προεκτάσεις της μνημονιακής επικυριαρχίας με απώτερο στόχο την πλήρη και αδιαμφισβήτητη οικονομική και πολιτική κηδεμονία της πατρίδας μας. Το τερατούργημα της Ε.Ε, η οποία εμφιλοχωρεί στα εθνικά δίκαια και συγκεκριμένα στο ελληνικό, δεν έχει καμία ισχύ εάν μια Εθνική ηγεσία αναλάβει τα ηνία και διεκδικήσει τα εθνικά δικαιώματα και την ευόδωση των εθνικών αιτημάτων της χώρας. Η οικονομική επίθεση, που υφίσταται η Ελλάδα ενθαρρύνεται καθαρώς από την δουλοπρεπή πολιτική της ηγεσία, η οποία ως ενεργούμενο όχι μόνο παραλείπει να ασκήσει τα προβλεπόμενα μέσα για την αποτίναξη του οικονομικού ζυγού, την αποκατάσταση της απολλυμένης Εθνικής Κυριαρχίας και την ανάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας, αλλά ενεργεί κατά του εθνικού και δημοσίου συμφέροντος.
Συγκεκριμένα η υπαγωγή της ελληνικής εθνικής περιουσίας, η απομύζηση της δημόσιας περιουσίας και εντέλει η υφαρπαγή της από τους «δανειστές» απηχεί εγχωρίως τις μεθοδεύσεις ενός κράτους ανάλγητου, σκληρώς κεφαλαιοκρατικού, και εχθρικώς διακείμενου απέναντι στον πολίτη. Με λίγα λόγια, εξειδικεύεται και παγιώνεται η υφιστάμενη σχέση υποτέλειας της χώρας μας σε εθνικό επίπεδο μεταξύ κράτους και πολίτη.
Παραδείγματος χάριν όσον αφορά το Σχέδιο Νόμου περί Πτωχευτικού Κώδικα κτλ που κατετέθη προσφάτως, αυτό προσανατολίζεται πλήρως με το πνεύμα και τις αξιώσεις του τραπεζικού συστήματος, το οποίο ως μέσο εξυπηρετήσεως και διασφαλίσεως των συμφερόντων των “εταίρων”, προσβλέπει στη παγίωση της σχέσεως της άμεσης εξαρτήσεως του οφειλέτη από το δανειστή. Ο ρόλος που επιτελεί ο Πτωχευτικός κώδικας μόνο ασήμαντος δεν είναι γι’ αυτό και τίθεται υπό αναθεώρηση.
Το ευαίσθητο πεδίο που πραγματεύεται ο Πτωχευτικός Κώδικας επιχειρείται να επαναπροσδιορισθεί και να και αναθεωρηθεί όχι προς όφελος του οφειλέτη αλλά υπέρ του δανειστή και των συμφερόντων του. Η στόχευση αυτή καταμαρτυρά την αντιλαϊκή κατεύθυνση του παρόντος νομοσχεδίου, το οποίο προσβλέπει αναφανδόν στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων ενός σκληρού καπιταλιστικού κρατικού μηχανισμού και στην υποτίμηση των δικαιωμάτων και του συμφέροντος του πολίτη και τις ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Το παρόν νομοσχέδιο ευθυγραμμίζεται λοιπόν πλήρως με τις αξιώσεις των τραπεζιτών, και των δικών τους επιχειρηματικών τους συμφερόντων.
Η Χρυσή Αυγή σε πολιτικο-κοινωνικό επίπεδο συνιστά τον κινητήριο μοχλό πολιτικής σταθερότητας και εγγυήσεως για μια Ελλάδα Ανεξάρτητη. Η κοινωνική ευμάρεια και σταθερότητα δεν δύνανται να επέλθουν με παρέμβαση των διεθνών εξουσιαστών και της επιβολής των δικών τους όρων και εντολών, οι οποίες περιορίζουν καθοριστικώς τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και υπονομεύουν τα Εθνικά μας Δίκαια.
Τα εθνικά ευρωπαϊκά κράτη οφείλουν να αντεπιτεθούν στον οικονομικό επεκτατισμό της Ε.Ε και να διεκδικήσουν την Ανεξαρτησία τους.
Γεώργιος Σύρος
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-rolos-twn-katatithemenwn-nomoschediwn-sthn-uponomeush-ths-ethnikhs-anejar#ixzz4TW3Bc6Zk