Ο θάνατος, πριν από έναν μήνα περίπου, του κουβανού δικτάτορα Φιντέλ Κάστρο οδήγησε σε αμέτρητες αναλύσεις και αφιερώματα για την προσωπικότητα και την ζωή του. Τώρα, που έχουμε απομακρυνθεί χρονολογικά από την ημέρα που ο Κάστρο πέθανε, είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε το πραγματικό πρόσωπό του μέσα από τα λεγόμενα ενός συμμαχητή του, του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Έναν άνθρωπο, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως «προβοκάτορας», «πράκτορας των αμερικανών», «αντιδραστικό στοιχείο», κ.τ.λ.
«Πώς μπορεί κανείς να εφαρμόσει τον όρο “αμοιβαία οφέλη” στις πωλήσεις των πρώτων υλών με τις διεθνείς τιμές, όταν αυτές κοστίζουν απεριόριστο ιδρώτα και βάσανα στις υπανάπτυκτες χώρες και στην αγορά των προϊόντων της βιομηχανίας από τα σημερινά, μεγάλα αυτοματοποιημένα εργοστάσια; Εάν εφαρμόζουμε αυτό το είδος των σχέσεων μεταξύ των δύο ομάδων κρατών, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι οι σοσιαλιστικές χώρες είναι, κατά κάποιο τρόπο, συνένοχες με την ιμπεριαλιστική βιομηχανική εκμετάλλευση. Μπορεί να αντιτάξει κανείς ότι το μέγεθος των συναλλαγών με τις υπανάπτυκτες χώρες είναι ένα σημαντικό τμήμα του εξωτερικού εμπορίου των σοσιαλιστικών χωρών. Αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια, όμως δεν εξαφανίζει τον ανήθικο χαρακτήρα αυτής της συναλλαγής. Οι σοσιαλιστικές χώρες έχουν το ηθικό καθήκον να ξεφορτωθούν οριστικά την σιωπηρή συνενοχή με τις εκμεταλλευτικές χώρες της Δύσης[…] Δεν υπάρχει άλλος ορισμός του σοσιαλισμού πιο έγκυρος για μας από την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Όσο αυτό δεν επιτυγχάνεται, είμαστε στο στάδιο της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Κι αν αντί να επιτυγχάνουμε αυτόν τον σκοπό, η καταστροφή της εκμετάλλευσης βαλτώσει ή χειρότερα αντιστραφεί, τότε είναι λάθος ακόμα και να μιλάμε ότι οικοδομούμε τον σοσιαλισμό[…] Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν είναι απολύτως αδύνατον να γίνει μια ορισμένη επένδυση με την βοήθεια του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, την πραγματοποιούν με την βοήθεια συμφωνιών με τους καπιταλιστές. Αυτές οι καπιταλιστικές επενδύσεις έχουν τα αιώνια μειονεκτήματα του τρόπου που χορηγούνται οι πιστώσεις, αλλά και άλλα, πολύ σημαντικά, όπως την σύσταση μικτών εταιριών, όπου συνεταιρίζονται επικίνδυνοι γείτονες[…] Μια τέτοια πολιτική καταλήγει τελικά στο να αναλάβουν την οικονομία τα μονοπώλια και ξαναγυρίζουμε αργά αλλά σταθερά στο παρελθόν.[…] Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνούμε τις οικονομικές βοήθειες, μορφωτικές, κ.τ.λ., τις αποκαλούμενες “ανιδιοτελείς”, που ο ιμπεριαλισμός χορηγεί μόνος του, ή διαμέσου κρατών μαριονετών που είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτα σε ορισμένα μέρη του κόσμου. Αν όλοι αυτοί οι κίνδυνοι δεν επισημανθούν εγκαίρως, ο δρόμος για τον νεοαποικισμό είναι ανοιχτός, για χώρες που επιχείρησαν γεμάτες πίστη και ενθουσιασμό την προσπάθειά τους για την εθνική τους απελευθέρωση: η κυριαρχία των μονοπωλίων εγκαθίσταται διακριτικά και τόσο προοδευτικά που είναι πολύ δύσκολο να διακρίνεις τα συμπτώματα ως την στιγμή που εκδηλώνονται βάναυσα».
Αυτά τα αποσπάσματα από τον λόγο του Γκεβάρα είναι από την ομιλία του που έγινε στην Αφροασιατική Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε στην Αλγερία στις 26 Φεβρουαρίου 1965, λίγο πριν αυτός φύγει από την Κούβα και παραιτηθεί των θεσμικών του αξιωμάτων (ήταν υπουργός Βιομηχανίας) για να πάει στην Αφρική. Αυτή η ομιλία ήταν το κύκνειο άσμα του στην σχέση με τον Κάστρο και την κουβανέζικη επανάσταση, η οποία είχε αντιληφθεί πως εκφυλιζόταν, καθώς η Κούβα πέρναγε σιγά σιγά από την εξάρτηση που είχε από τις ΗΠΑ σ’ αυτήν της Σοβιετικής Ένωσης. Μπορεί ο Τσε Γκεβάρα να μην έφτασε ποτέ στο σημείο να δημοσιοποιήσει ανοιχτά την ρήξη του με τον Κάστρο (λογικό, καθώς η εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων από τις ΗΠΑ ήταν πρόσφατη), αλλά είναι ξεκάθαρα από τα λεγόμενά του ότι προειδοποιούσε για το διπλό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού.
Η φυγή του ανακούφισε τον Κάστρο, καθώς η παρουσία του ήταν αγκάθι στις σχέσεις του με την Μόσχα. Δεν είναι καθόλου τυχαίες οι φήμες που κυκλοφόρησαν μετά την δολοφονία του Γκεβάρα στην Βολιβία ότι ο Κάστρο άφησε μόνο και αβοήθητο στα βουνά αυτής της χώρας τον άλλοτε σύντροφό του στην κατάληψη της εξουσίας στην Κούβα. Παρότι υπήρχε έτοιμη επίλεκτη ομάδα του κουβανικού στρατού, η οποία θα πήγαινε στα βουνά της Βολιβίας προκειμένου να σώσει τον Τσε, ο Κάστρο δεν υπέγραψε ποτέ την εντολή για να ξεκινήσει η επιχείρηση… Η εξέλιξη των γεγονότων απέδειξε ότι η Κούβα έγινε πειθήνιο όργανο των ιμπεριαλιστικών διώξεων της Σοβιετικής Ένωσης, στέλνοντας τον στρατό της στην άλλη άκρη της γης. Όπου, δηλαδή, διακυβεύονταν τα συμφέροντα του σοβιετικού επεκτατισμού. Απόδειξη τρανή αποτελεί η αποστολή κουβανικών στρατευμάτων στην Αιθιοπία (δηλαδή, σ’ άλλη ήπειρο!) για να στηρίξουν το πραξικόπημα του Μενγκίστου, ανθρώπου των σοβιετικών, που έριξε τον αμερικανόδουλο Χαϊλέ Σελασιέ. Η «ανεξάρτητη Κούβα» εξαρτιόταν πολιτικά και οικονομικά από την ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση, η οποία χρησιμοποιούσε το καθεστώς του Κάστρο για να διαφυλάξει τα δικά της συμφέροντα στην διαμάχη υπερδυνάμεων που είχε με τις ΗΠΑ. Αυτό διήρκεσε από το 1959 μέχρι το 1991, λίγο πριν διαλυθεί η Σοβιετική Ένωση. Αυτό διέγνωσε ο Τσε Γκεβάρα, ο οποίος μπορεί να ήταν μαρξιστής (έντονα επηρεασμένος, όμως, από την πολιτική διαδρομή του συμπατριώτη του Χουάν Ντομίνγκο Περόν, καθώς και εμποτισμένος στα νιάτα του από πρωτόλεια φασιστικές σκέψεις του μουσολινικού καθεστώτος στο Σαλό), αλλά ουδέποτε φερέφωνο των απόψεων και των συμφερόντων της Σοβιετικής Ένωσης. Γι’ αυτό και η τελευταία έδωσε εντολή στο Κ.Κ.Βολιβίας να μην παρέχει την παραμικρή βοήθεια στον Γκεβάρα. Συνέβαλε τα μέγιστα στην εξόντωσή του, για να τον καπηλεύεται ασύστολα και ανερυθρίαστα μέχρι και σήμερα το εγχώριο παράρτημα (το ΚΚΕ) του «εργοστασίου» της Μόσχας που φαλίρισε, με αποτέλεσμα ο κάθε αποβλακωμένος Κνίτης να φορά μπλούζες με το πρόσωπο ενός ανθρώπου, ο οποίος αν και μαρξιστής αρνήθηκε να γίνει πειθήνιο όργανο της Σοβιετικής Ένωσης. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/otan-o-tse-egkateleipe-ton-kastro#ixzz4UDG63Zvf
