Σύμφωνα με την παράδοση των Χριστουγέννων, τα παιδιά των ελληνικών νησιών κυρίως στις Κυκλάδες αλλά και σε ολόκληρο το Αιγαίο και στις παραθαλάσσιες περιοχές της χώρας κατασκεύαζαν ένα ομοίωμα καραβιού από χαρτί και ξύλο, το στόλιζαν με χρωματιστά σχοινιά και με αυτό γυρνούσαν στις οικίες και τραγουδούσαν τα κάλαντα. Στο καραβάκι αυτό τα παιδιά φύλαγαν τα γλυκίσματα και τα χριστόψωμα που λάμβαναν ως φίλεμα από τους νοικοκύρηδες:
«Σένα σου πρέπει, αφέντη μου, καράβι ν’ αρματώσεις
Και τα σκοινιά του καραβιού να τα μαλαματώσεις…»
Τόσο το καράβι όσο και το δένδρο έχουν ρίζες στην ελληνική λαϊκή ψυχή.
“Τὴν ἄλλην χρονιάν, μεσοῦντος τοῦ Δεκεμβρίου, ὁ καπετὰν Ἡρακλῆς ἐπλησίασεν εἰς τὴν Λῆμνον, ἐφόρτωσεν ὡραῖα κοκκινωπὰ κρασιά, κ᾽ ἔπλευσεν εἰς Θεσσαλονίκην. Ἡ Ἑβραϊκὴ Κοινότης ἠρνήθη νὰ δεχθῇ καὶ νὰ ἐκφορτώσῃ τὰ πράγματα, τὰ ὁποῖα ἦσαν προωρισμένα εἰς παραλαβὴν αὐτῆς. Ἀπηγόρευσεν εἰς ὅλους τοὺς ἐργάτας της, ἐκφορτωτάς, ἀχθοφόρους, ἁμαξαγωγούς, Ἑβραίους ἢ ὄχι, νὰ συντελέσωσιν εἰς τὴν ἐκφόρτωσιν.
Ὁ καπετὰν Ἡρακλῆς δὲν ἤξευρε τίποτε, δι᾽ ὅ,τι εἶχε συμβῆ ἀπὸ πέρυσιν ἕως ἐφέτος. Ἐν τῷ μεταξύ, ἡ Κοινότης τὸν εἶχε κάμει χαραμάδον, ἤτοι ἀποσυνάγωγον, μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων ἐμποροπλοιάρχων. Ὁ καπετὰν Ἡρακλῆς δὲν ἠθέλησεν οὔτε νὰ ἐνεργήσῃ τι, οὔτε εἰς τὸ Προξενεῖον νὰ προσφύγῃ. Ἐπειδὴ ἤρχοντο Χριστούγεννα δὲν ἐμελέτα μὲν νὰ πλεύσῃ εἰς τὴν γενέθλιον νῆσόν του, διὰ νὰ ἑορτάσῃ, ἀλλ᾽ ἐνδομύχως ηὔχετο νὰ ἔστελλεν ὁ Θεὸς ἕνα καλὸν βορρᾶν διὰ νὰ πωλήσῃ τὰ κρασιὰ ὁπουδήποτε (τὰ ὁποῖα ἤξευρεν ὅτι ἐκόστιζαν πάμφθηνα εἰς τὸν ἔμπορόν του) καὶ ἔπειτα μίαν καλὴν νοτιὰν διὰ νὰ ποδίσῃ* καὶ μεταβῇ εἰς τὴν πατρίδα του.
Ἀπέπλευσεν ἀπὸ τὴν Σαλονίκην, καὶ ἔλεγε μέσα του: «Νὰ μὴν πιάσῃ ἡ κατάρα τῶν Τσιφούτηδων! Νὰ μὴν τοὺς περάσῃ!» Διασκέδασον τὴν βουλὴν τοῦ Ἀχιτόφελ, Κύριε ὁ Θεός μου! Ὅπως εὐχήθη, οὕτω σχεδὸν ἔγινε. Τὴν πρώτην νύκτα ἔστειλεν ὁ Θεὸς ἐλαφρὸν βορρᾶν. Τὴν δευτέραν ἑσπέραν ἔπνευσε σφοδρὸς νότος. Ἐπόδισε τὴν νύκτα καὶ κατέπλευσεν εἰς τὸ παλαιὸν βραχοκτισμένον καὶ θαλασσοδαρμένον Κάστρον. Ἅμα ἐξημέρωσε, καὶ ἔπαυσεν ὁ ἄνεμος, ἐξεφόρτωσε τὰ εἴκοσι κεφάλια ἀρνία κ᾽ ἐρίφια, τὰ ἐξαίρετα τυριὰ τῆς Αἴνου, κ᾽ ἐπώλησε πρὸς εἴκοσι λεπτὰ τὴν ὀκὰν τὸ κοκκινωπὸν ἀφρῶδες ποτόν.
Κ᾽ ἔτσι ἔκαμαν καλὰ Χριστούγεννα, καὶ ὁ πλοίαρχος εἰς τὴν ἑστίαν του, κι ὁ Νικολὸς τὸ Πίτς, κι ὁ Ἀντώνης τῆς Γαλοντζίτσας, κι ὁ Γιαννιὸς τῆς Στέργαινας, καὶ ὅλοι οἱ κάτοικοι τοῦ βορεινοῦ θαλασσοδαρμένου χωρίου.”
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ὁ Χαραμάδος (1904) (Απόσπασμα)
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/christougenniatika-paradosiaka-monopatia#ixzz4UgeiAhV8
