Το αποτέλεσμα υπέρ του “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα στην Ελλάδα στις 5 Ιουλίου 2015 σηματοδότησε μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήταν η στιγμή που ο Ελληνικός λαός κατάλαβε ότι η ΕΕ στην υπάρχουσα μορφή της προμηνύει ακόμη μεγαλύτερα δεινά για την οικονομική και κοινωνική ισορροπία του και έμπρακτα απέσυρε την εμπιστοσύνη του και στην ΕΕ αλλά και στο ευρώ.
Στην ουσία το “ΟΧΙ” των Ελλήνων σήμαινε μόνο δύο επιλογές. 1. Η ΕΕ να κρατήσει τους Έλληνες πάση θυσία στο ευρώ και άρα να επιτρέψει στην Ελλάδα να επιβάλει τους δικούς της όρους για αυτή την παραμονή. Εδώ θα έπρεπε να δοθεί τέλος στην επιβολή των πολιτικών λιτότητας που έχουν καταστρέψει την εθνική οικονομία. 2. Η Ελλάδα να αρχίσει μια συντεταγμένη αποχώρηση από το ευρώ. Ο χρόνος μετάπτωσης θα βοηθούσε την επανεκκίνηση της εγχώριας παράγωγης σε όλους τους τομείς, της διακήρυξης της ΑΟΖ με παράλληλες συμφωνίες με παγκόσμιους ενεργειακούς κολοσσούς και γενικότερα την στρατηγική της ομαλούς επαναφοράς στο εθνικό νόμισμα.
Βέβαια οι Ευρωπαίοι (Γερμανοί) τοκογλύφοι δεν χρειάστηκε εξ αρχής να ανησυχήσουν καθόλου. Πρώτον η ερώτηση στο δημοψήφισμα ήταν επίτηδες συγκεχυμένη, έτσι ώστε να μην υπάρξει άμεση αρνητική απάντηση στην διατήρηση του ευρώ ή στην παραμονή στην ΕΕ για την Ελλάδα. Θυμίζουμε ότι η ερώτηση ήταν περί ανέμων και υδάτων, εάν οι Έλληνες συμφωνούν με κάποια εδάφια ενός κειμένου των “θεσμών” που όμως όντως ολιστικά φαινόντουσαν πραγματικά απειλητικά για την οικονομική και κοινωνική ζωή των Ελλήνων.
Το ερώτημα του δημοψηφίσματος ήταν ως έξης: «Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους; Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» («Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού») και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» («Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους»).
Γενικότερα είναι δυνατόν να μπορέσει οποιοσδήποτε να δώσει θετική απάντηση στην παραπάνω ερώτηση του δημοψηφίσματος αφού δεν ορίζονται καθαρά, ρητά και επιγραμματικά οι απορρέουσες επιπτώσεις;
Και δεύτερον και σπουδαιότερον η κυβέρνηση στην Ελλάδα από την αρχή της τεχνητής οικονομικής κρίσης ήταν και συνεχίζει να είναι απολύτως δουλοπρεπής στους τοκογλύφους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μετά από ένα θέατρο “σκληρών διαπραγματεύσεων” ο Τσίπρας έκανε απλά το “ΟΧΙ” ένα μεγάλο “ΝΑΙ”.
Βέβαια σε όλες τις αποφάσεις υπάρχει το μέγα κριτήριο που ονομάζεται “Cui bono?”, δηλαδή “Ποιός ωφελείται;”. Και στην προκείμενη περίπτωση ωφελούνταν οι Ευρωπαίοι τοκογλύφοι (ενδεικτικό παράδειγμα το τρίτο μνημόνιο) και φυσικά η συμμορία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΝΔ που με την παραμονή στην εξουσία ανακατανέμεται ο πλούτος των Ελλήνων υπέρ των αριστερών νεοφιλελευθέρων (ενδεικτικά παραδείγματα το πόθεν έσχες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ο διορισμός προσώπων που στερούνται προσόντων και κατάλληλης εμπειρίας, όπως ο Καρανίκας και η Αχτσιόγλου, η άκρατη υπερφορολόγηση και το λαθρομεταναστευτικό πρόβλημα με τον σχετικό πλουτισμό των ΜΚΟ).
Σε σύγκριση με τα παραπάνω αρνητικά και λυπηρά για την οικονομία και την κοινωνία τεκταινόμενα στην χώρα μας, το Ηνωμένο Βασίλειο στις 23 Ιουνίου 2016 πραγματοποίησε ένα δημοψήφισμα με μια πολύ σαφή ερώτηση: Should the United Kingdom remain a member of the European Union or leave the European Union;
Δηλαδή θα πρέπει το Ηνωμένο Βασίλειο να παραμείνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή να την εγκαταλείψει; Οι Εγγλέζοι πολύ ορθά δεν απεμπόλησαν το εθνικό τους νόμισμα, την στερλίνα και έτσι δεν είχαν θέματα κοινωνικοοικονομικής αναστάτωσης με αλλαγή νομισμάτων. Και με 51,89% το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση που στην ουσία διοικείται από την Γερμανία αρχίζει και γίνεται πολύ επικίνδυνη πια για την οικονομία και την κοινωνία τους.
Πιο πρόσφατα στις 4 Δεκεμβρίου 2016 έγινε το δημοψήφισμα στην Ιταλία όπου το 59,11% των ιταλών ψήφισε αρνητικά στην υπέρμετρη αύξηση των αρμοδιοτήτων της κεντρικής κυβέρνησης σε βάρος των περιφερειακών κέντρων διακυβέρνησης (Ιταλική Γερουσία). Όμως η Ιταλία έχει διατηρήσει αρκετά κέντρα πρωτογενούς παραγωγής ακόμη και σε βιομηχανικό επίπεδο. Και οι αποδεδειγμένα δυσμενείς επιπτώσεις της διατήρησης του ευρώ (χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατάρρευση της κοινωνικής πρόνοιας, όπως και στην Ελλάδα) θα μπορούσε να κάνει την Ιταλία να αφήσει την ευρωζώνη πολύ πιο εύκολα.
Επίσης πληθαίνουν οι φωνές που διακηρύττουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται στα πρόθυρα της διάσπασης. Υπάρχουν δύο τουλάχιστον κύριοι λόγοι, το λαθρομεταναστευτικό και το οικονομικοκοινωνικό θέμα και εδώ θα ασχοληθούμε με το δεύτερο. Άρα η Γερμανία φυσικά δεν επιθυμεί την διάσπαση όσο έχει τον έλεγχο του ευρώ που το διατηρεί σε υψηλή ισοτιμία με τα άλλα νομίσματα λόγω αυστηρής οικονομικής πολιτικής (σκληρό νόμισμα). Επίσης η Γερμανία με το κόλπο της εσωτερικής υποτίμησης ελέγχει τον αριθμό των ευρώ που είναι διαθέσιμα στις άλλες χώρες της ΕΕ.
Γιατί για παράδειγμα να μην έχει τον έλεγχο του ευρώ μια χώρα του Ευρωπαϊκού Νότου και η ισοτιμία του ευρώ να διολισθήσει ενισχύοντας τα συμφέροντα της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Ελλάδος και πλήττοντας τα συμφέροντα της Γερμανίας; Για παράδειγμα με την τωρινή κατάσταση επειδή δεν μπορούν να υπάρξουν αξιοπρεπείς οικονομικές απόλαβες για ιατρικό προσωπικό και φαρμακευτικές δαπάνες λόγω του διαβόητου πρωτογενούς πλεονάσματος, αναγκάζονται οι Έλληνες να μεταναστεύουν στο εξωτεριό.
Προφανώς είμαστε μπροστά σε μια τεράστια διαφορά συμφερόντων ως Ελλάδα με την Γερμανία που δρα κάτω από τον μανδύα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Λαϊκός Σύνδεσμος – Χρυσή Αυγή είναι η μόνη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα που επιθυμεί οι Έλληνες να μείνουν στην Πατρίδα τους σε ένα περιβάλλον οικονομικής και κοινωνικής ασφάλειας και ευημερίας.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-laikos-sundesmos-chrush-augh-einai-h-monh-politikh-dunamh-sthn-ellada-pou#ixzz4UsGioHyX