Στο θέατρο Βασιλακού στον Κεραμεικό «παίζεται» μία παράσταση που αφορά το πολύ γνωστό αντικομμουνιστικό αριστούργημα «1984» του Όργουελ.
Κοντολογίς το σενάριο αφορά τον Ουίνστον Σμιθ, ένα μέλος του «κόμματος», ο οποίος ζει και εργάζεται το 1984 στο μεταπολεμικό Λονδίνο με εγκαθιδρυμένο τον «Αγγλικό Σοσιαλισμό», ήτοι την κυριαρχία του Στάλιν. Εκεί ο Σμιτ αναλαμβάνει την «διόρθωση» παλαιότερων ειδήσεων σύμφωνα με το συμφέρον του «κόμματος», εξαφανίζοντας ακόμα και ανθρώπους, όταν αυτοί κριθούν ως αμφισβητίες και τους αφαιρεθεί ακόμα και το αποτύπωμα στη μνήμη.
Ο Σμιθ εν τέλει επαναστατεί σιωπηλά και επιλέγει να μην αλλάζει την μνήμη του και την αλήθεια, σύμφωνα με τις επιταγές του κόμματος και – αν είναι δυνατόν – να αρχίσει την συγγραφή ενός ημερολογίου, παρά την συνεχή παρακολούθηση στην οποία ζει, όπως και όλοι οι άλλοι, από κοινού με την Τζούλια και ερωτεύονται, φτάνοντας σε επαφή με το κύκλωμα της αντίστασης.
Δεν θα συνεχίσω, προφανώς, επί του σεναρίου, άλλωστε αρκετοί θα είναι αυτοί που έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα, αλλά θα εισέλθω στα της παραστάσεως, η οποία διαθέτει ένα πολύ καλό Industrial σκηνικό, που ταιριάζει αρκετά με τις περιγραφές του Όργουελ για το περιβάλλον του Λονδίνου του 1984 επί «Αγγλικού Σοσιαλισμού». Δεσπόζουσα θέση έχουν οι πολλές τηλεοθόνες που μεταδίδουν προπαγανδιστικό υλικό και λειτουργούν ταυτοχρόνως ως πομποί και δέκτες.
Η αναπαράσταση της πλύσεως εγκεφάλου που υφίστανται ακόμα και τα παιδιά, αλλά και οι ποικίλες μηχανικές λειτουργίες που απαρτίζουν το σύνολο της ζωής των κατοίκων του κομμουνισμού αρκούν για να πείσουν.
Παρά το γεγονός ότι δεν μετέχει κάποιος από τους «γνωστούς» ηθοποιούς (ή και να είναι κάποιος γνωστός «συγγνώμη» για την πληγή στον ναρκισσισμό του), η ομάδα κάνει μία πραγματικά εξαίρετη δουλειά αναδεικνύοντας τόσο την εσωτερική διαμάχη του Σμιτ με τους τόνους προπαγάνδας που έχουν κατακλύσει το μυαλό του σε ολόκληρη την ζωή του, όσο και την ευρύτητα και την ικανότητα του δικτύου των ρουφιάνων που απαρτίζουν ένα κομμουνιστικό καθεστώς.
Το γεγονός ότι η παράσταση διεξάγεται χωρίς διάλλειμμα είναι μάλλον θετικό, αφού αποτρέπει την αποκλιμάκωση της εντάσεως, που κορυφώνεται προς το τέλος, αναδεικνύοντας την πλήρη «ιδεολογία» του κομμουνισμού, έστω κι αν ελέω «πολιτικής ορθότητας», για το καλό του «κόμματος» – τραμπούκου, δεν γίνεται ευθέως λόγος για αυτό.
Η μοναδική ίσως παρατήρηση που θα μπορούσε κανείς να αρθρώσει σε μία πραγματικά πολύ καλή παράσταση είναι ότι το τέλος της δεν βγάζει την «μαυρίλα» ή την απελπισία του βιβλίου, αφού αφήνει ένα περιθώριο ελπίδας. Παρότι, βεβαίως, η ελπίδα υπάρχει, αυτή δεν βρίσκεται (όπως μας λένε τα κανάλια) στην φιλελεύθερη άποψη για το τέλος των ιδεολογιών και το τέλος της ιστορίας του ανθρώπου και επιπλέον μειώνει τον αντίκτυπο του όλου εγχειρήματος.
Άλλωστε βγαίνοντας κανείς από το θέατρο και κοιτάζοντας την υποβαθμισμένη περιοχή του Κεραμεικού, την περικλείουσα όλο το πολύχρωμο τόξο της παγκοσμιοποίησης, αντιλαμβάνεται ότι το πραγματικό μήνυμα του έργου αυτού είναι μία προειδοποίηση για τον νέο διεθνισμό που ορθώνεται σήμερα εναντίον των Εθνών, των Λαών και των Παραδόσεων.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/1984-mia-theatrikh-parastash-gia-to-antikommounistiko-aristourghma-tou-tzor#ixzz4WI0n8VZ5